2 Απριλίου Παγκόσμια Ημέρα για τον Αυτισμό. Οι παγκόσμιες ημέρες που αναφέρονται σε αναπηρίες είναι για να μας θυμίζουν…
της Κατερίνας Παριανού – #proud_autism_mom
Φωτογραφία: Σοφία Παπαδοπούλου, εικαστικός, έργο “Οι δύο κόσμοι”
Η διαφωνία μου όμως είναι η εξής, δεν αρκεί μια ημέρα τον χρόνο για να θυμόμαστε, να σεβόμαστε και να στηρίζουμε τα ΑμεΑ.
Λίγο έως πολύ κάθε χρόνο αναφερόμαστε στα ίδια πράγματα για να γνωρίζει ο κόσμος ότι υπάρχουν και αναπηρίες ορατές και μη ορατές. Μια από αυτές και ο Αυτισμός.
Ναι είναι μεγάλο το φάσμα…
Ναι ποτέ κάνεις δεν θα πει ότι έχει μάθει τα πάντα.
Κανείς δεν θα συναντήσει δύο αυτιστικούς ίδια “περιστατικά”, πάντα θα υπάρχουν διαφορές, νομίζω εκεί είναι το μυστήριο της αναπηρίας. Γιατί τελικά δεν είναι διαφορετικοί μόνο από εμας τους “άλλους”, αλλά έχουν μια μοναδικότητά και μεταξύ τους.
Και γιατί να μην ειναι έτσι;
Όλοι οι άνθρωποι σε αυτόν τον πλανήτη μοναδικοί είμαστε.
Είδατε;
Δεν είμαστε εμείς οι “Άλλοι” και “Εκείνοι”.
Είμαστε Όλοι Μαζί, και διεκδικούμε δικαιώματα, και για εμάς και γι’ αυτούς που δεν μπορούν να διεκδικήσουν.
Γινόμαστε εμείς οι “Άλλοι” το μέσον. Και ζητάμε από αυτούς που δεν ξέρουν να μάθουν.
- Να σταματήσουν να είναι μικρόψυχοι…
- Να σταματήσουν να βάζουν εμπόδια…
- Να καταλάβουν ότι το παιδί που βγάζει κραυγές είναι ακίνδυνο…
- Να καταλάβουν ότι το παιδί που είναι ενηλικας στην όψη και χοροπηδάει σε μια παιδική χαρά, είναι ακίνδυνο γιατί είναι παιδί και θα παραμείνει παιδί…
Ενημέρωση χρειάζεται Όχι Φόβος!
Μερικές φορές συνάντησα ανθρώπους που ήθελαν να μάθουν, αλλά είχαν μια συστολή να με ρωτήσουν για να μην στενοχωρηθώ ή προσβληθώ.
Μη διστάζετε. Ρωτήστε. Χαιρόμαστε να μοιραζόμαστε τις γνώσεις μας…
Φοβηθήκαμε και τρομάξαμε, όλοι εμείς, όταν πήραμε τη διάγνωση, αλλά επειδή ΑΓΑΠΗΣΑΜΕ πολύ τα παιδιά μας, διαβάσαμε, ενημερωθήκαμε, ρωτήσαμε ειδικούς και είμαστε εδώ για να διώξουμε τους φόβους σας για το άγνωστο.
Αλλά και εσείς όμως όταν έρχεται μια οικογένεια με αυτιστικό παιδί στην γειτονιά σας, μη κάνετε ενέργειες για να τους διώξετε. Ενημερωθείτε πρώτα και θα φύγουν οι φόβοι (μεταξύ μας, δεν είναι φόβος, Μισαναπηρισμός είναι).
Και πάλι, όταν δείτε σ’ ένα εμπορικό κέντρο ή στο σουπερμάρκετ ή στο δρόμο μια μητέρα με ένα παιδί σε “άσχημη” κατάσταση μη χαρακτηρίσετε το παιδί ως κακομαθημένο. Δείξτε την ανθρωπιά σας και την κοινωνική σας ευαισθησία. Ρωτήστε τη μητέρα αν χρειάζεται βοήθεια. Το πιο πιθανόν είναι να αρνηθεί αλλά θα νοιώσει ότι δεν είναι μόνη της.
Και εσείς καλές και αξιαγάπητες μανούλες, όταν στην τάξη των παιδιών σας υπάρχει αυτιστικός μαθητής με παράλληλη στήριξη μην αγχώνεστε. Κανείς δεν βάζει φρένο στις γνώσεις και την πρόοδο των παιδιών σας. Φροντίζει ο εκπαιδευτικός για την “καλή λειτουργία” της τάξης. Δεν έχουν νόημα οι διαμαρτυρίες και οι κινητοποιήσεις για την στοχοποίηση και απομάκρυνση του αυτιστικού παιδιού.
Είναι μια καλή ευκαιρία να μάθουν τα παιδιά σας να συνυπάρχουν με το διαφορετικό. Θα είναι μεγάλο όφελος για την ενήλικη ζωή τους.
Να σας πω και κάτι άλλο από προσωπική εμπειρία;
Ο οίκτος στα μάτια σας δεν βοηθάει, ούτε οι γονείς ούτε τα παιδιά χρειάζονται τον οίκτο σας. Χαμόγελα χρειαζόμαστε και συγκατάβαση. Πολλές φορές σε δύσκολες καταστάσεις το καθαρό βλέμμα με ένδειξη αποδοχής και ένα χαμόγελο μου έδωσε κουράγιο.
Υπάρχουν δεκάδες παραδείγματα που θα μπορούσα να αναφέρω αλλά θα συνοψίσω σε τέσσερις λέξεις:
Ενημέρωση, Αποδοχή, Δικαιώματα, Συμπερίληψη.
Μια κοινωνία εκπαιδευμένη στην διαφορετικότητα όποια και αν ειναι Αυτή.
Και τέλος θα δανειστώ αυτό που διάβασα από την “συνοδοιπόρο”
Ειρήνη Συνανίδου στην στήλη Autism Stories
…”Ο αυτισμός είναι αναπηρία, σοβαρή, ισόβια και, έως σήμερα, μη αναστρέψιμη. Έμαθα να τον σέβομαι και να τον αποδέχομαι.
Και αυτό ζητώ και από εσάς”…
Γράφει: η Κατερίνα Παριανού – #proud_autism_mom
Ευχαριστούμε την εικαστικό Σοφία Παπαδοπούλου για την φωτογραφία του έργου της “Οι δύο κόσμοι”
