Σ’ αυτή της την παρέμβαση, Η ΑΛΛΗ ΟΧΘΗ δε θ’ ασχοληθεί μετά όσα συμβαίνουν στη Λιβύη και γύρω από αυτή, με την εμπλοκή, στη γειτονιά μας, πολλών δυνάμεων, μικρών και μεγάλων, όπως η Τουρκία, η Γαλλία, η Ρωσία, η Αίγυπτος, η Ε.Ε., ακόμα και οι ΗΠΑ.
του Θωμά Χαφή – Δημοσιογράφος ΑμεΑ
Σήμερα, Η ΑΛΛΗ ΟΧΘΗ θ’ ασχοληθεί μ’ έναν άνθρωπο που έφυγε από κοντά μας, χωρίς -όπως φαίνεται- να προλάβει να μάς μάθει “μπαλίτσα”. Είμαι σίγουρος ότι οι περισσότεροι από σας -ιδίως οι άντρες-καταλάβατε σε ποιον αναφέρομαι.
Ναι, φυσικά στον Νίκο Αλέφαντο, που, από την Τρίτη 23 Ιουνίου, κάθεται στον πάγκο του παραδείσου. Ο Αλέφαντος, όλα του τα χρόνια, είτε ως ποδοσφαιριστής, είτε, από το 1969, ως προπονητής, ήταν, αυτό που λέμε, αποκλίνουσα προσωπικότητα.
Μα μέ κρύα, μα με χιόνια, ήταν με το ίδιο κοντομάνικο μπλουζάκι και με τα ίδια πάνινα ΕΛ.ΒΙ.ΕΛΑ., που μια ήττα 3-0 τόν έκανε να τ’ αλλάξει τα… Γούρια του.
Απ’ αυτή τη στήλη, δε θ’ αναλύσουμε, ούτε θα τεκμηριώσουμε αν ήξερε μπάλα ο Αλέφαντος. Απλά γιατί δεν ξέρουμε μπάλα εμείς και θα ήμασταν, τουλάχιστον, γελοίοι, αν επιχειρούσαμε να κρίνουμε τον Αλέφαντο κι αν μάς έπαιρνε χαμπάρι, από κει που είναι τώρα, θα μάς έλεγε χαμογελώντας: “Ρε μάθε μπαλίτσα απ’ τον άρχοντα…”.
Κοούτσαρε πάντα όρθιος, πλάι στη γραμμή του αρ άουτ, τήν οποία, πολλές φορές, πέρναγε, διαμαρτυρόμενος έντονα στον διαιτητή, ενώ φώναζε στους ποδοσφαιριστές του και δεν ήταν λίγες οι φορές που ο παίκτης που έβγαινε αλλαγή, έτρωγε και μερικές καρπαζιές απ’ τον κυρ-Νίκο! “Ρε αράπη!!!”, φώναξε στον διεθνή Νιγηριανό ποδοσφαιριστή του Ολυμπιακού, Ρασίντ Γεκινί, γιατί έχασε ένα γκολ, απ’ αυτά που δε χάνονται.
Ποτέ, ο Αλέφαντος δε φοβήθηκε τα δύσκολα. Πολλές φορές ανέλαβε ομάδες που πήγαιναν ολοσούμπιτες για υποβιβασμό και τίς έσωσε. Ποτέ δε φοβήθηκε να “τσαλακώσει” την εικόνα του.
Ο Αλέφαντος δε ζούσε απ’ το ποδόσφαιρο. Ζούσε για το ποδόσφαιρο. Μεγάλη διαφορά!
Τα κεφτεδάκια του μεζέ τα έκανε παίχτες, για να δείξει στην παρέα το σύστημά του.
Δεν ήταν μόνο στη συνέντευξη με την Έλλη Στάη, μετά το ματς Ολυμπιακού – Παναθηναϊκού, που έκλαψε, αισθανόμενος ότι αδικήθηκε από τον διαιτητή. Πολλές φορές είχε κλάψει, πολλές φορές είχε διαμαρτυρηθεί έντονα σε διαιτητές και επόπτες, πολλές φορές είχε διαπληκτιστεί με οπαδούς, ανοίγοντας διάλογο με την κερκίδα. Δικαίως έγινε και τραγούδι από “Τα Παιδιά Απ’την Πάτρα”.
Φανταστείτε τί θα γινόταν αν, αντί για τον Όττο Ρεχάγκελ, ήταν ο Αλέφαντος στο τιμόνι της εθνικής μας και σήκωνε το τιμημένο…
Καλό Παράδεισο κυρ-Νίκο!
Γράφει: ο Θωμάς Χαφής – Δημοσιογράφος ΑμεΑ
