Ας αναρωτηθούμε τι συμβολίζει σε κοινωνικό επίπεδο ο Θύμιος… Πόσα ζητήματα κοινωνικής παθογένειας ανασύρει στην επιφάνεια η περίπτωσή του.
του Νικόλα Τσιλιβαράκου – Κοινωνικός Λειτουργός – Σύμβουλος Επικοινωνίας
Ο Θύμιος βρέθηκε. Κρυβόταν. Κρυβόταν καλά σε ένα εγκαταλελειμμένο σπίτι στον Πύργο. Τα βράδια πήγαινε στο κέντρο της πόλης και δεν γινόταν αντιληπτός από κανέναν. Ο Θύμιος δεν έκανε κάτι διαφορετικό, απ’ όλα όσα έκανε τα τελευταία χρόνια της ζωής του.
Φύλαγε τα νώτα του για να μην τον βρουν. Και τα φύλαγε καλά γιατί η ζωή του είναι το μόνο που του έχει απομείνει.
Από την άλλη πλευρά κι όλοι οι άλλοι δεν βγήκαν από το μοτίβο τους. Αν και έψαχναν τον Θύμιο, ουσιαστικά ποτέ δεν τον έβλεπαν γιατί η αλήθεια είναι ότι δεν τον είδαν ποτέ. Αλλιώς βλέπεις με τα μάτια και αλλιώς με την καρδιά, και λυπάμαι που το λέω αλλά τον Θύμιο και το κάθε Θύμιο λίγοι τον κοίταξαν ουσιαστικά και ανθρώπινα.
Ας αναρωτηθούμε όμως τί συμβολίζει σε κοινωνικό επίπεδο ο Θύμιος. Πόσα ζητήματα κοινωνικής παθογένειας ανασύρει στην επιφάνεια η περίπτωσή του που τόσο απασχολεί την κοινή γνώμη το τελευταίο χρονικό διάστημα.
Η περίπτωση του Θύμιου αποτελεί άλλη μια βίαιη συμπεριφορά απέναντι στο διαφορετικό, στο αλλότριο, σε ό,τι μας φοβίζει γιατί δεν μοιάζει σε μας.
Η αλήθεια είναι ότι ο Θύμιος σώθηκε γιατί ήξερε πώς να κρυφτεί. Είχε νιώσει τον φόβο στο πετσί του και ήξερε ότι ο μόνος τρόπος για να ξεφύγει από όλους εκείνους που τον κακοποιούσαν, ήταν να χαθεί. Να μην μπορούν να τον βρουν.
Ο Θύμιος αγανάκτησε. Ο Θύμιος θύμωσε. Έγινε το θυμικό μας και μας υπενθυμίζει όλα όσα διακυβεύονται στην καθημερινή μας ζωή.
Μα πάνω απ΄ όλα διακυβεύεται η έννοια της ασφάλειας ή της ψευδό – ασφάλειας, μιας και το τώρα μόνο προβλέπεται και τίποτε άλλο. Διακυβεύονται η ζωή, η υγεία, οι σχέσεις, τα δικαιώματα. Διακυβεύεται η ψυχή… η «σωτηρία της ψυχής».
Βλέπουμε στις ειδήσεις για συμμορίες ανηλίκων που βιαιοπραγούν και κλέβουν, ακούμε για κακοποιήσεις ζώων, ακούμε για γυναίκες που δολοφονούνται. Διαβάζουμε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για ζευγάρια που κακοποιούνται, για παιδιά που σκοτώνουν τους γονείς τους, για γονείς που σκοτώνουν τα παιδιά τους, για άτομα με αναπηρία που αποκλείονται από τις εκφάνσεις της καθημερινής ζωής. Ζούμε ως πρωταγωνιστές – παρατηρητές πανδημίες και πολέμους.
Ακούμε και βλέπουμε, όχι όμως με την καρδιά, όπως δεν είδαμε ποτέ μας τον Θύμιο.
Κριτές των πάντων από μακριά. Στο «από κοντά» βρίσκεται το ρίσκο και αυτό φοβίζει. Η απόσταση μοιάζει να είναι πια ασπίδα και προστασία.
Κανείς μας δεν χρειάζεται να γίνει ήρωας, ούτε σωτήρας που θα σώσει τους υπόλοιπους. Το μόνο που χρειαζόμαστε είναι λίγο πιο πολύ ανθρωπιά. Λίγο πιο πολύ ανθρώπους που, την επόμενη φορά, θα θυμηθούμε ότι πίσω από κάθε Θύμιο κρυβόμαστε εμείς, ως φόβος, ως ανασφάλεια, ως βία, ως φροντίδα, ως νοιάξιμο, ως συμπαραστάτες, ως αγκαλιά.
Ο Θύμιος έχει πολλά πρόσωπα και όμως ακόμα είναι απών.
Γράφει: ο Νικόλας Τσιλιβαράκος – Κοινωνικός Λειτουργός – Σύμβουλος Επικοινωνίας
Επιμέλεια: Πόπη Μάλεση – B.A, M.A Psychology
