Να εκπαιδεύσουμε τις κοινωνίες μας ξεκινώντας από τα παιδιά μας. Τους αυριανούς πολίτες που θα ψηφίζουν και θα αποφασίζουν για την τύχη αυτού του τόπου και για τους συνανθρώπους τους.
της Κατερίνας Παριανού – #proud_autism_mom
Γράφω με αφορμή το περιστατικό στο χωριό Πηγάδια της Ξάνθης και την απαίτηση κάποιων χωριανών να γίνει έξωση σε μια οικογένεια γιατί το αυτιστικό παιδί τους ενοχλεί κάποιους κατοίκους και τους θαμώνες του γειτονικού καφενείου.
Σε μια περιοχή της Αθήνας πριν από αρκετά χρόνια μια οικογένεια με δύο ιδιόκτητα διαμερίσματα σε μία πολυκατοικία είχε δικαστικές διαμάχες με την διαχειρίστρια που μάζευε υπογραφές για να τους αναγκάσει να φύγουν. Ενοχλούσε το αυτιστικό παιδί τους…
Σε έναν παιδότοπο πριν μερικά χρόνια μια μητέρα (η υποφαινόμενη) είδε μια νεαρή κοπέλα να παρατηρεί τις στερεοτυπίες και τους μορφασμούς του αυτιστικού γιου της και να απευθύνεται στην παρέα της αντιγράφοντας τον κοροϊδευτικά και να ξεκαρδίζονται όλοι στα γέλια ενώ το παιδί ήταν σε απόσταση αναπνοής από την συγκεκριμένη παρέα…
Σε ένα νησί του ΒΑ Αιγαίου, παραθέριζε ένα γκρουπ τουριστών, από βορειοευρωπαϊκή χώρα, που το αποτελούσαν έφηβοι και ενήλικες νεαρής ηλικίας, όλοι ΑμεΑ, αυτιστικοί, σύνδρομο down, νοητική υστέρηση. Μια μέρα στην μικρή πλατεία του χωριού χόρευαν και διασκέδαζαν, δεν είχαν ρυθμό, δεν είχαν συνοχή, αλλά φαίνονταν πολύ χαρούμενοι. Προσπερνώντας κάποιους χωριανούς τους άκουσα να σχολιάζουν: “Έλα μωρέ τι τα αφήνουν να χορεύουν. Πως είναι έτσι; Χορός είναι αυτός…;” Κοντοστάθηκα να απαντήσω…Συνέχισα όμως γιατί θυμήθηκα τα βλέμματα τους στο δικό μου αυτιστικό παιδί που τον έβλεπαν ότι ήταν σε λίγο μεγάλη ηλικία αλλά αυτός συνέχιζε να με κρατάει από το χέρι ή να με αγκαλιάζει, τους έκανε μεγάλη εντύπωση… για αυτούς ήταν ανεπίτρεπτο…
Ήταν σε μια σχολική παρέλαση που ζήτησα πολύ ευγενικά από μια κυρία να περάσει το παιδί μπροστά για να δει τον αδελφό του, στην παρέλαση, και ότι λόγω του αυτισμού όλος αυτός ο συνωστισμός μπροστά του θα του προκαλούσε άγχος. Η απάντηση ήταν: “είμαι από νωρίς εδώ, ας ερχόσουν κι εσύ νωρίτερα”…
Αναφέρω αυτά τα παραδείγματα (πιστέψτε με έχω και άλλα πολλά περιστατικά) γιατί οι οικογένειες που έχουν ΑμεΑ δίνουν μάχες κάθε μέρα όλη μέρα.
Είναι ο αγώνας στήριξης και εκπαίδευσης του παιδιού, είναι ο αγώνας μιας αξιοπρεπής καθημερινότητας, είναι ο αγώνας θωράκισης του εαυτού τους για να γίνουν ατσάλινοι και να αντέχουν. Είναι ο αγώνας να εκπαιδεύσουν μια κοινωνία που συνεχίζει ακόμα να είναι κλειστή και να αντιδράει στο διαφορετικό.
Μια κοινωνία που δίνει άφεση σε ένα τρίχρονο που κάνει φασαρία και θα πει “Έλα μωρέ εντάξει παιδί είναι”, αλλά δεν μπορεί να καταλάβει την ανεκτικότητα του γονιού του αυτιστικού παιδιού που βγάζει άναρθρες κραυγές. Είναι η κοινωνία που θα πει “Τι το κρατάς στο σπίτι; Όλο φασαρία κάνει. Βάλτο σε ένα ίδρυμα;”
Είναι η κοινωνία που θα κλείσει τη ράμπα για τα αμαξίδια, που θα παρκάρει σε θέσεις ΑμεΑ, που θα βάλει τραπεζοκαθίσματα σε διαβάσεις τυφλών, κ.λ.π.
Είναι η κοινωνία που σε εκπαιδεύει να κρύβεις στο πιο σκοτεινό σημείο τις αδυναμίες σου γιατί δεν πρέπει να λυγίσεις μπροστά τους, πρέπει να παλέψεις για την αξιοπρέπεια του παιδιού σου.
Είναι η κοινωνία που καταφέρνει να σε εκπαιδεύσει και να σε κάνει να ατσαλωθείς, αλλά αυτή η κοινωνία μένει απαίδευτη στο να αντιμετωπίζει την διαφορετικότητα, την αναπηρία και τον θόρυβο που προέρχεται απ’ αυτήν, είναι απαίδευτη στην πολυχρωμία, στον πλουραλισμό…
Διαθέστε 27 λεπτά από τον χρόνο σας δεν θα σας πάρει παραπάνω, δείτε την ταινία “H Ρουτίνα”, είναι ακριβώς αυτό. Είναι ο γείτονας που θα πει «Τι τον κρατάτε εδώ; Βάλτε τον σε ένα ίδρυμα ή μετακομίστε»…
Να εκπαιδεύσουμε τις κοινωνίες μας ξεκινώντας από τα παιδιά μας. Τους αυριανούς πολίτες που θα ψηφίζουν και θα αποφασίζουν για την τύχη αυτού του τόπου και για τους συνανθρώπους τους.
Διαβάστε ακόμη…
Μια Μαμά μας Ενημερώνει για τον Αυτισμό!
Ειδικός Γονιός… ο γονέας “πολυεργαλείο”!
Γράφει: η Κατερίνα Παριανού – #proud_autism_mom
Επιμέλεια: Νίκος Παγίδας – Εργοθεραπευτής
