Η Ιωάννα Παλιοσπύρου δεν διάλεξε τον ρόλο του θύματος. Δεν θέλησε να τη λυπηθεί κανείς γιατί, πρώτα απ’ όλα, δεν λυπήθηκε η ίδια τον εαυτό της. Διάλεξε το φως από το σκοτάδι. Την αγάπη από το μίσος. Την κατανόηση και την αποδοχή.
του Νικόλα Τσιλιβαράκου – Κοινωνικός Λειτουργός – Σύμβουλος Επικοινωνίας
Η Ιωάννα μας ξανασυστήθηκε και η αλήθεια είναι ότι χρειάζεται να ξανασυστηθούμε και εμείς!
Είμαστε όλοι Ιωάννα.
Θα έπρεπε να είμαστε όλοι σαν την Ιωάννα. Και αν δεν είμαστε, χρειάζεται να γίνουμε.
Ας ξανασυναντηθούμε λοιπόν και ας πετάξουμε τις μάσκες.
Ας αντικρίσουμε τα πραγματικά μας πρόσωπα, τα αληθινά μας συναισθήματα και ας αποδεχτούμε τις όμορφες ρυτίδες. Όχι μόνο του προσώπου. Αλλά και του σώματος. Ίσως και της καρδιάς. Ναι, και της καρδιάς. Αυτές τις ουλές που τόσο πολύ αποφεύγουμε γιατί μας πόνεσαν ή μας πονάνε ακόμα.
Η Ιωάννα Παλιοσπύρου δεν μεταμορφώθηκε ξαφνικά σε μια σύγχρονη ηρωίδα. Η Ιωάννα ήταν ένα απλό, καθημερινό κορίτσι που έβγαινε, ταξίδευε, αγαπούσε και ζούσε.
Η Ιωάννα Παλιοσπύρου στους Πρωταγωνιστές: Κοιτάω μπροστά
Ναι… Ζούσε. Η επιλογή της ήταν και τότε η ζωή.
Είναι και τώρα η ζωή.
Τώρα πιο πολύ από ποτέ γιατί στα δικά της τα κομμάτια που μάζεψε και μαζεύει ξανά, ένα προς ένα, έχουν ακουμπήσει τόσοι πολλοί συνάνθρωποί μας.
Άνθρωποι που φοβούνται να ζήσουν, να μιλήσουν, να αντιδράσουν, να παραπονεθούν και να ζητήσουν τα στοιχειώδη.
Άνθρωποι που φοβούνται να βγουν στην παραλία, που νιώθουν μικροί και ανήμποροι μπροστά στο δήθεν, στη βοθρίλα του lifestyle και στην επιφάνεια του Instagram.
Άνθρωποι που είναι μόνοι τους ακόμα και όταν δεν είναι μόνοι τους.
Η Ιωάννα έκανε αυτό που η πλειοψηφία φοβάται να κάνει. Δεν κρύφτηκε πίσω από το δάχτυλο της. Αντίθετα, βγήκε ολόκληρη μπροστά, με φόρα και ορμή. Κόντρα σε κάθε κομπλεξικό που κρύβεται πίσω από ένα ανώνυμο πληκτρολόγιο, σε κάθε ρατσιστή, σε κάθε σεξιστή, σε κάθε κακοποιητή.
Γιατί σημασία δεν έχει να είσαι όμορφος απ’ έξω.
Σημασία έχει τι γίνεται εκεί μέσα. Εκεί στο εκεί μέσα που δεν βάφεται, δεν φιλτράρεται, δεν καμουφλάρεται και ποτέ, μα ποτέ όμως, δεν κρύβεται.
Η Ιωάννα είμαστε εμείς. Η Ιωάννα είμαστε όλοι μας.
Η Ιωάννα επέλεξε ποιο θα είναι το δικό της προσωπικό αφήγημα από ’δώ και πέρα. Θα μπορούσε να είχε πάρει σβάρνα κάθε τηλεοπτικό σταθμό, κάθε έντυπο, κάθε site και να παρουσιάζει τον εαυτό της θυματοποιημένο και αβοήθητο. Να εκφράζει ανοιχτά το μίσος της για τη γυναίκα εκείνη που λίγο έλειψε να της αφαιρέσει τη ζωή.
Κι όμως… Δεν διάλεξε τον ρόλο του θύματος. Δεν θέλησε να τη λυπηθεί κανείς γιατί πρώτα απ’ όλα δεν λυπήθηκε η ίδια τον εαυτό της. Διάλεξε το φως από το σκοτάδι. Την αγάπη από το μίσος. Την κατανόηση και την αποδοχή.
Φαντάζομαι πόσο δύσκολο είναι να συμβούν όσα περιγράφω με ευκολία στις παραπάνω γραμμές.
Φαντάζομαι πόσο δύσκολο είναι να μην επιτρέψεις να σου βγάλουν τη σάρκα στο βωμό της τηλεθέασης και της δημοσιότητας και να φροντίσεις εσύ για την πραγματική σου εικόνα.
Πόσο δύσκολο είναι το κακό που σου συνέβη να το κάνεις δύναμη και παράδειγμα ώστε να κινητοποιήσεις και άλλους ανθρώπους. Γιατί ας μην ξεχνάμε ότι το εύκολο είναι το κακό να γίνει και πάλι κακό.
Η Ιωάννα μας ξανασυστήθηκε και η αλήθεια είναι ότι χρειάζεται να ξανασυστηθούμε και εμείς.
Γράφει: ο Νικόλας Τσιλιβαράκος – Κοινωνικός Λειτουργός – Σύμβουλος Επικοινωνίας
Επιμέλεια: Πόπη Μάλεση – B.A, M.A Psychology
