Θυμήθηκα κάτι που είχα γράψει παλαιότερα… με αφορμή τον θάνατο της ηλικιωμένης γυναίκας και την παραμονή του αυτιστικού και ανήμπορου γιου της, δίπλα στο νεκρό σώμα της, για τουλάχιστον 2 ημέρες.
της Κατερίνας Παριανού – #proud_autism_mom
“Θα ήθελα να ήμουν Highlander”
…Ήξερα οτι υπάρχουν κάποιοι φορείς που φιλοξενούν ενήλικες με αυτισμό, όμως την ενηλικίωση στο μυαλό μου την είχα με την εικόνα του γιου μας που είναι 19 χρονών και των άλλων παιδιών που είναι στο φάσμα και είναι κοντά σ’ αυτήν την ηλικία. Προχθές βρέθηκα σ’ ένα τουρνουά bowling για άτομα με αυτισμό. Το βλέμμα μου “έπεσε” σε μια ομάδα που οι παίχτες ήταν 40, 45, 50…
Στο τέλος του αγώνα είδα έναν κύριο κοντά στα 70, ίσως 70 plus αγκαζέ με έναν κύριο που πλησίαζε μάλλον τα 50. Άσπρα μαλλιά και οι δύο… Αγκαζέ ο ένας τον άλλον… “Σφίχτηκα” …. ένιωσα γροθιά στο στομάχι και συνειδητοποίησα τι σημαίνει ενήλικας αυτιστικός…
Προβληματίστηκα… Ποιός φροντίζει ποιόν; Ποιός μπορεί να στηρίξει ποιόν; Μου ήρθε στο μυαλό μια σκέψη που την κάνω χρόνια και την ξεστομίζω αστειευόμενη στην ερώτηση:
“Τι εύχομαι για τη ζωή μου;”… “Θα ήθελα να ήμουν Highlander”…
Αυτοί οι άνθρωποι είναι δίπλα μας, δεν τους έχουμε δει;
Διαβάζω σχόλια, διαβάζω για την έλλειψη κρατικής μέριμνας, για τις οδηγίες που δόθηκαν σ’ αυτούς τους δύο ανθρώπους όταν αρρώστησαν, για την εγκατάλειψη.
Μου κάνει όμως εντύπωση το γεγονός ότι αυτοί οι άνθρωποι κυκλοφορούν ανάμεσά μας, χέρι χέρι, ασπρομάλληδες και οι δύο, ανήμποροι.
Γιατί θυμόμαστε και νοιώθουμε συμπόνια και οίκτο μόνο όταν ακούγονται αυτά τα ακραία και θλιβερά γεγονότα;
Αναρωτιόμαστε εάν έχουμε κάνει κάτι εμείς, ως άνθρωποι, να αποτρέψουμε τέτοιες καταστάσεις; Την ηλικιωμένη μητέρα ή τον πατέρα με το ΑμεΑ, τους ρωτήσαμε ποτέ αν χρειάζονται κάτι; (και δεν μιλάω για το συγκεκριμένο χωριό, λόγω covid ήταν έτσι κι αλλιώς περίεργη η κατάσταση).
Σχολιάσαμε, στενοχωρεθήκαμε, πονέσαμε, μαυρίσαμε ή ότι άλλο νοιώθει ο καθένας. Το παληκάρι το πήγαν στο νοσοκομείο για περίθαλψη. Μπράβο έτσι έπρεπε να γίνει. Πρiν όμως… Mετά όμως…Τί;
Έχουμε σκεφτεί ποτέ, τι γίνεται στη καθημερινότητα των ΑμεΑ και των οικογενειών τους;
Ακόμα και να υπάρχει κι άλλο μέλος στην οικογένεια (το οποίο πιθανόν να έχει και την δική του οικογένεια), πόσο εύκολη είναι η φροντίδα και η φιλοξενία; Δεν μιλάω για επίβλεψη, δεν μιλάω για νοιάξιμο, αυτά είναι σίγουρο ότι θα υπάρχουν, μιλάω για κάτι παραπάνω. Αυτό είναι το καλό σενάριο.
Το κακό σενάριο είναι να μην υπάρχει κανείς. Άρα, μετά… Τί;
Ρωτήσαμε ποτέ κάποιον πολιτικό τι έχει σκοπό να κάνει, κι ας μην μας αφορά, εμάς προσωπικά, το θέμα;
Και μην γελιόμαστε, το πρόβλημα υπήρχε πάντα και γέμιζαν με ανθρώπινες ψυχές, τα άθλια ιδρύματα, χωρίς να υπάρχουν αξιοπρεπείς συνθήκες διαβίωσης.
Αυτό ΔΕΝ είναι Κοινωνική Μέριμνα. ΔΕΝ είναι Πολιτισμός. ΔΕΝ είναι Λύση…
Την επόμενη φορά, που θα δείτε, θα ακούσετε, θα συναντήσετε κάτι ανάλογο… θυμηθείτε ότι τίποτα δεν λύνεται από μόνο του. Όσα δακρύβρεχτα σχόλια και να ανεβάσουμε για τον πόνο που μας προκάλεσε η
είδηση… ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ ΤΙΠΟΤΑ ΜΕ ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΤΡΟΠΟ.
Πρέπει να κάνουμε κάτι πιο δραστικό…
Να μιλήσουμε, να φωνάξουμε και να συμπαρασταθούμε στους γονείς και στους αγώνες τους για αξιοπρεπή διαβίωση των ΑμεΑ και ιδιαίτερα των ενηλίκων που μένουν χωρίς την φροντίδα των γονιών τους.
Γράφει: η Κατερίνα Παριανού – #proud_autism_mom
