Ένα αναμμένο κάρβουνο!
Κόκκινο και πυρωμένο.
Έτσι είναι και το παιδί πολλές φορές…
Αναστατωμένο, κουρασμένο, αγριεμένο!
Όχι άδικα, αλλά από αδικία, από τις επιθέσεις με τα βλέμματα και τις λέξεις.
της Σοφίας Γραβάνη – Νοσηλεύτρια – Μητέρα ΑμεΑ
Φοβάμαι ότι θα με κάψει αν το πλησιάσω πολύ και τότε νομίζω πως βάζω όρια.
«Πρέπει να ηρεμήσεις», «σταμάτα να το κάνεις αυτό», «μην φωνάζεις σαν τρελός», «σκέψου αυτό και σκέψου εκείνο…».
«Ηρέμησεεεε !!!».
Ηρέμησε… μια προσταγή που πολύ συχνά ακούω στους χώρους μας, στους χώρους της νευροδιαφορετικότητας, στους χώρους της αναπηρίας.
Πρέπει… πολλά πρέπει! Μάθε-προσπάθησε-πράξε-θεραπεύσου-άλλαξε… γίνε αυτός που πρέπει… γίνε ευτυχισμένος… γίνε αποδεκτός…
Kαι μετά: «είσαι σημαντικός, μπορείς να κάνεις δεκάδες πράγματα, να δείξεις ότι μπορείς, αγάπα τον εαυτό σου (τι οξύμωρο αλήθεια!)».
Ζήλεψα την Θάλασσα …
Χθες και σήμερα και πάντα! Πώς το αγκαλιάζει έτσι! Πώς το περικλείει χωρίς να το κρίνει… χωρίς να ρωτήσει τίποτα! Χωρίς όρια, χωρίς όρους!
Και το “σβήνει”… το αναπαύει, το ηρεμεί πραγματικά, χωρίς καν να του το ζητήσει… και μετά μπορεί να μάθει! Μετά! Λέτε αυτό να είναι το κλειδί;
Ζήλεψα την Θάλασσα, αλλά τώρα το πήρα απόφαση!
Θα γίνω σαν αυτήν!
Δείτε | Αυτισμός… Ένα Γράμμα στον γιο μου (Βίντεο)
Όχι, δεν θα ψάχνω λόγια για να το συμβουλεύω… δεν θα το κρίνω…
Θα γίνω σαν την Θάλασσα, θα το αγκαλιάζω χωρίς να ρωτώ, θα το αφήνω να με οδηγεί και θα του δείχνω ό,τι χρειάζεται, χωρίς πολλά λόγια, μα με πράξεις…
Θα ενσωματωθεί… θα μάθει… θα αποδεχθεί και θα αγαπήσει τον εαυτό του όταν πάψει να ντρέπεται, όταν “δει” μέσα από τα μάτια μου τον θαυμασμό μου προς αυτό!
Το Αγαπώ γι’ αυτό που Είναι… όχι γι’ αυτά που κάνει… όχι γι αυτά που καταφέρνει!
Το Θαυμάζω γιατί αντιστέκεται, παρά τις πιέσεις, να είναι αυτό που Είναι χωρίς να αλλάξει, αλλά να ενώ εξελίσσεται. Χωρίς να δείχνει “κανονικός”, αλλά επιμένοντας να γίνει μέτοχος της κοινωνίας που ακόμα αντιστέκεται!
Γράφει: η Σοφία Γραβάνη – Νοσηλεύτρια – Μητέρα ΑμεΑ
