Προσβασιμότητα στα Λεωφορεία, Αστική Κινητικότητα για ΑμεΑ χρήστες Αμαξιδίου…
Δείτε το Βίντεο…
Είμαι η Μαρία Αλεξίου, πάσχω από Αρθρογρύπωση (συγγενή νευρομυϊκή πάθηση) και κυκλοφορώ μόνον σε αμαξίδιο. Έχω σπουδάσει Συντήρηση Έργων Τέχνης στα ΙΕΚ Ηλιούπολης και είμαι μέλος του MDA HELLAS.
Το πρόβλημα που θα αναφέρω παρακάτω, δεν αφορά μόνον στις δυσκολίες μετακίνησης (κυκλοφορίας) ατόμων σε αμαξίδιο, στα πεζοδρόμια των Δήμων όπου σε αρκετούς δήμους δεν υπάρχει χώρος για τα αμαξίδια, ούτε και ράμπες για να πας από το ένα πεζοδρόμιο στο άλλο.
Το μεγαλύτερο και ανυπέρβλητο πρόβλημα για εμάς είναι τα λεωφορεία και οι ράμπες τους που σκοπό έχουν να ανεβαίνει το αμαξίδιο, χωρίς βοήθεια, μέσα στο λεωφορείο και που δυστυχώς δεν υπάρχουν και όπου υπάρχουν, δεν λειτουργούν.
Τα λεωφορεία δεν είναι προσβάσιμα σ’ εμάς…
Έτσι τα ΑμεΑ σε αμαξίδιο που μένουν μακριά από Μetro ή Τραμ ή Ηλεκτρικό, όπως είναι η περιοχή Κίτσι Κορωπίου όπου κατοικώ, έχουν τρομακτικές δυσκολίες στο να επιβιβαστούν σε λεωφορείο.
Την ίδια δυσκολία αντιμετωπίζω καθημερινά κι εγώ, με αποτέλεσμα να μην μπορώ να κυκλοφορήσω, ενώ έχω δραστηριότητες που πρέπει να παρακολουθώ σε καθημερινή βάση.
Δείτε πώς έχει η κατάστασή μου…
Είμαι ΑμεΑ με αμαξίδιο. Έχω Ηλεκτροκίνητο Αμαξίδιο το οποίο μπορεί να κάνει την ζωή μου πιο εύκολη αλλά τελικά δεν μπορώ να το χρησιμοποιήσω, γιατί τα λεωφορεία δεν έχουν την απαραίτητη ράμπα για να μπορέσει ένα πιο μεγάλο αμαξίδιο όπως είναι το ηλεκτροκίνητο, να επιβιβαστεί.
Το γεγονός αυτό με υποχρεώνει να χρησιμοποιώ ένα πιο μικρό, πιο ελαφρύ, απλό και χειροκίνητο αμαξίδιο το οποίο με κουράζει αφάνταστα να το κινώ με τα χέρια μου αλλά και για να επιβιβαστεί στο λεωφορείο χρειάζεται την βοήθεια 2-3 ατόμων που θα σηκώσουν με τα χέρια τους το αμαξίδιο (μ’εμένα επάνω, φυσικά). Νομίζω όλοι μπορούμε να καταλάβουμε τον βαθμό δυσκολίας που ενέχει όλο αυτό.
Το αποτέλεσμα είναι ότι για να βγώ να διαιπεραιώσω τις δουλειές μου, χρειάζομαι συνοδεία τουλάχιστον 2 ατόμων, γιατί δεν μπορώ μονίμως να υποχρεώνω τους επιβάτες των λεωφορείων να με “ανεβοκατεβάζουν”.
Εδώ, να ευχαριστήσω θερμά τον κόσμο και τους οδηγούς των λεωφορείων που συχνά με βοηθούν.
Τα χέρια τους γίνονται οι ράμπες που δεν υπάρχουν!!!
Εντέλει, τα λεωφορεία δεν είναι καθόλου προσβάσιμα για ΑμεΑ. Δεν υπάρχει η δυνατότητα να τα χρησιμοποιούν.
Τί σημαίνει αυτό;
Ότι η έλλειψη Προσβασιμότητας στην μετακίνηση ενός ανθρώπου οδηγεί σε έλλειψη προσβασιμότητας στην εκπαίδευση, στην εργασία, ψυχαγωγία κλπ.
Με δυο λόγια έλλειψη προσβασιμότητας στην ίδια την ζωή, κάτι που αφορά αρκετούς ανθρώπους.
Εγώ, για παράδειγμα, σπούδασα συντήρηση έργων τέχνης. Πριν δύο χρόνια τελείωσα τα μαθήματα Γραφιστικής και τώρα προσπαθώ να κάνω την Πρακτική μου αλλά αδυνατώ να είμαι συνεπής στο πρόγραμμα αυτό, όπως και σε πολλά άλλα όπως στις φυσικοθεραπείες μου, στα μαθήματα ζωγραφικής που θέλω να παρακολουθώ, στο να βγαίνω έξω για να πληρώνω τους λογαριασμούς μου σε ΔΕΗ, τράπεζες κλπ, να πηγαίνω για τα ψώνια της εβδομάδας και στο φαρμακείο ή και να βγώ μια βόλτα με τους φίλους μου.
Δηλαδή, αδυνατώ “να ζήσω” μια λειτουργική ζωή, όχι γιατί δεν θέλω αλλά αποκλειστικά λόγω των άπειρων δυσκολιών στην μετακίνησή μου. Γιατί η Πολιτεία αδιαφορεί παντελώς στο να κάνει αυτό που είναι υποχρέωσή της δηλαδή στο να λειτουργήσει τις ράμπες των λεωφορείων ή με άλλους τρόπους να διευκολύνει την μεταφορά ατόμων σε αμαξίδιο.
Τί κινήσεις κάνω εγώ για όλο αυτό το θέμα;
Προσωπικά, όποτε καλώ στο τηλέφωνο την ΕΘΕΛ που είναι μεταφορικό μέσο, αποκλειστικά για ΑμεΑ και δεν έρχεται, μου λένε: Δεν επιτρέπεται να έρθει επειδή το Κίτσι Κορωπίου δεν ανήκει στην Αττική. Και πού ανήκει; Οι μέρες και ώρες τους είναι ανεπίτρεπτες για τα ΑμεΑ, και έτσι μας περιορίζουν στο σπίτι μας.
Το λεωφορείο 116 που περνάει από την περιοχή μου είναι μονό και τα μονά λεωφορεία, όλα έχουν ράμπες που όμως είναι χαλασμένες. Τα διπλά λεωφορεία, αυτά με την “φυσαρμόνικα”, δεν έχουν ράμπα. Το μόνο που κάνουν, είναι να χαμηλώνουν λίγο αλλά και πάλι δεν είναι κατάλληλα για αμαξίδια.
Όπως βλέπετε και στο βίντεο που τράβηξα εγώ η ίδια με το κινητό μου, για να δώσω μια ζωντανή εικόνα αυτής της κατάστασης, και τα δύο είδη λεωφορείων στα οποία ανέβηκα (μονό και διπλό) δεν είναι κατάλληλα για ΑμεΑ, κυρίως τα ‘διπλά’ επειδή δεν υπάρχει περίπτωση να ανέβει ένα ηλεκτροκινητο καρότσι όπως και το δικό μου.
Θερμή παράκληση:
Προς ΟΑΣΑ και όποιον συναρμόδιο φορέα για τα Μαζικά Μέσα Μεταφοράς (ΜΜΜ) να ενεργήσει άμεσα για την επίλυση των θεμάτων που προανέφερα και που αφορούν πολλούς ανθρώπους που κινούνται με αμαξίδιο.
Γράφει: η Μαρία Αλεξίου (μέλος του Συλλόγου MDA HELLAS)
Επιμέλεια: Πόπη Μάλεση – B.A, M.A Psychology
