Ένα πράγμα που με έχει βοηθήσει τα τελευταία χρόνια με τις ταινίες, είναι να προσπαθώ να τις βλέπω χωρίς προκατάληψη. Δεν μου είναι πάντα εύκολο, αλλά όταν το καταφέρω τις απολαμβάνω καλύτερα.
του Βαγγέλη Καρατζά – Πατέρας αυτιστικού παιδιού
Έτσι είδα και την Φιλιππινέζικη ταινία «Το Κλειδί της Καρδιάς» (Keys to the Heart) παραγωγής Netflix του 2023.
Απλή αλλά πετυχημένη συνταγή…
Κεντρικός ήρωας είναι ο Τζομά ένας αποτυχημένος πυγμάχος, που μετά από χρόνια αναγκάζεται να συγκατοικήσει με τη μητέρα του που τον είχε εγκαταλείψει όταν ήταν μικρός, καθώς και με τον αυτιστικό αδερφό του, τον Τζέι Τζέι. Η ταινία είναι remake της ομώνυμης κορεάτικης παραγωγής του 2018 και είναι ένα κλασικό μελό. Λειτουργεί όμως, γιατί εναλλάσσει κωμικές καταστάσεις με συγκινητικές σκηνές, όπως αυτή του νοσοκομείου, με κάποιες σεναριακές ευκολίες ή αστοχίες που αντισταθμίζονται όμως, από τις καλές ερμηνείες και των τριών πρωταγωνιστών.
Μία οικογένεια δυσεπίλυτο παζλ…
Τίποτα δεν είναι απλό στη ζωή των τριών πρωταγωνιστών. Ο Τζομά έχει δικαιολογημένο θυμό γιατί εγκαταλείφθηκε από τη μητέρα του με έναν κακοποιητικό πατέρα. Η μητέρα του Σύλβια, απέδρασε για να ξεφύγει από τα δεσμά της κακοποίησης και όλα αυτά τα χρόνια ζούσε με τις τύψεις. Στο σήμερα, βρίσκεται ένα βήμα πριν το θάνατο λόγω σοβαρής ασθένειας και αγωνιά για τον άλλο γιό της που χαρακτηρίζεται ως «υψηλής λειτουργικότητας», αλλά στην ουσία δεν μπορεί να φροντίσει τον εαυτό του. Ο Τζέι Τζέι είναι ένας νέος με πολλές ιδιαιτερότητες και δυσκολίας που χαρακτηρίζουν τον αυτισμό, αλλά και μια αθωότητα και τρυφερότητα που κερδίζουν τους γύρω του αλλά και τον θεατή.
Τα αυτιστικά άτομα δεν μεγαλώνουν στο κενό αλλά σε οικογένειες, που πολλές φορές αντιμετωπίζουν τα ίδια προβλήματα με όλους: έμφυλη βία και κακοποίηση, φτώχεια και κοινωνική ανισότητα, προβλήματα σωματικής και ψυχικής υγείας και βέβαια διακρίσεις και μισαναπηρισμό.
Τρεις πολύ διαφορετικοί άνθρωποι που μετά από χρόνια πρέπει να μάθουν να ζουν μαζί. Το κλειδί για να γίνει αυτό είναι η αγάπη μαζί με την κατανόηση, τον σεβασμό αλλά και την συγχώρεση. Είναι πάρα πολύ δύσκολο να συγχωρέσεις τους άλλους ή καμιά φορά ακόμα και τον εαυτό σου. Είναι όμως απαραίτητο για να μπορέσεις να στηρίξεις τόσο εσένα όσο και τους ανθρώπους που αγαπάς και σε χρειάζονται.
Η άβολη πραγματικότητα του αυτισμού…
Υπάρχουν δύο σκηνές με δύο «ατυχήματα» του Τζέι Τζέι που θα μου φαίνονταν υπερβολικά αν δεν τα είχα ζήσει εγώ από πρώτο χέρι ή αν δεν τα είχα δει σε άλλες οικογένειες. Οι κινήσεις, η συμπεριφορά, ο τρόπος ομιλίας του Τζέι Τζέι είναι πολύ κοντά στην πραγματικότητα, χωρίς βέβαια ποτέ κάτι να είναι 100% αντιπροσωπευτική απεικόνιση του αυτιστικού φάσματος. Αυτό έτσι και αλλιώς είναι αδύνατο να γίνει. Και βέβαια υπάρχει και το κλισέ με το καταπληκτικό ταλέντο στην μουσική, λες και είναι υποχρεωτικό πάντα να υπάρχει μια «υπερδύναμη» για να γίνει πιο εύπεπτη η διαφορετικότητα…
Δεν ξέρω αν τελικά πρέπει να είμαστε τόσο αυστηροί με την στερεοτυπική απεικόνιση του αυτισμού στην μυθοπλασία όταν στα social media η νευροδιαφορετικότητα (μετά από αυτοδιάγνωση στο γόνατο) trendάρει σαν παράσημό-αξεσουαρ σε bio, γεννώντας νέα στερεότυπα και μπόλικα memes…
Move to Heaven: Ένας αυτιστικός δίνει φωνή σε αυτούς που δεν μπορούν πια να μιλήσουν
Move to Heaven: Ένας αυτιστικός δίνει φωνή σε αυτούς που δεν μπορούν πια να μιλήσουν
Παρά τις αδυναμίες της πάντως, για όσους έχουν συνδρομή Netflix, η ταινία είναι μια καλή πρόταση για ένα κυριακάτικο απόγευμα. Δείτε την.
Δείτε το trailer και λεπτομέρειες εδώ…
