Ταιριάσματα & Αποχωρισμοί

Και έρχεται ξαφνικά εκείνη η ώρα που τολμάς να κάνεις τον προσωπικό σου απολογισμό.
Και μετράς, ξαναμετράς, αφαιρείς, προσθέτεις, πολλαπλασιάζεις, διαιρείς αλλά το αποτέλεσμα δεν σου βγαίνει. Η πράξη ποτέ δεν είναι η σωστή και δεν χωράνε “μαθηματικές ακρίβειες”, ούτε χάρακες, ούτε διαβήτες, ούτε μοιρογνωμόνια.

του Νικόλα Τσιλιβαράκου – Κοινωνικός Λειτουργός – Σύμβουλος Επικοινωνίας

Χρειάζεται μόνο καρδιά. Καρδιά και ελάχιστο μυαλό!

Τίποτα περισσότερο. Τίποτα λιγότερο.

Ελάχιστο μυαλό και καρδιά για να αντιληφθείς πως όλα και πως όλοι μεγαλώνουν, αλλάζουν και διαφοροποιούνται.

Πως κάποιοι γεφυρώνουν χάσματα και άλλοι τα γκρεμίζουν.
Πως άλλοι βρίσκουν χαμένα κομμάτια του πάζλ και επιτέλους το ολοκληρώνουν και άλλοι αποφασίζουν να το διαλύσουν και να μην το “ξαναπάνε από την αρχή”.

Η ανθρώπινη φύση είναι αυτή.
Απρόβλεπτη και απροσδόκητη.
Που γοητεύεται ή κρύβεται από το άγνωστο και το καινούργιο.

Συναντήσεις και αποχωρισμοί, “έλα” και αντίο, καλωσορίσματα και πισωγυρίσματα, τελείες και παύλες. Σχέσεις και μεγαλώματα.

Παράλληλες αργοπορημένες εφηβείες που τέμνονται με τα πρώτα ψήγματα ενηλικίωσης.

Και ξαφνικά κάτι σπάει.
Και αυτό που σπάει δεν είναι σχοινί.
Είναι το ταίριασμα. Είναι η επαφή. Είναι το μαζί που πλέον γίνεται χώρια.
Είναι η διαφοροποίηση του ενός από τον άλλον ή και από τους άλλους.

Και βλέπεις ξανά τον εαυτό σου μόνο. Μόνο αλλά όχι έρημο.

Όχι από αντικοινωνικότητα, όχι από δυσκολία, όχι από καχυποψία αλλά από επιλογή!
Μόνο από την ανάγκη του επαναπροσδιορισμού.
Μόνο από την ανάγκη μιας επαναπροσέγγισης του ίδιου σου του εαυτού από άλλες οπτικές γωνίες και από άλλα “παράθυρα”.

Άλλωστε έχεις μάθει πια να ξεχωρίζεις τη μοναξιά από τη μοναχικότητα.

Άλλο επιλογή και άλλο ανάγκη.

Και όταν τολμάς να ανοίξεις νέα παράθυρα, νέες πόρτες, νέους δρόμους τότε έρχεται εκείνη η στιγμή που αντιλαμβάνεσαι τι διακυβεύεται.

Πάντα κάτι χάνεις και κάτι κερδίζεις.

Και η ζωή η ίδια το δείχνει πως όταν τολμάμε να πάμε σε παρακάτω μάχες, τότε έρχεται η ουσιαστική μας απελευθέρωση.

Τα παραδείγματα πολλά και καθημερινά, βγαλμένα από την προσωπική ιστορία του καθενός.

Ανοίγεις νέα παράθυρα και συναντάς νέους ανθρώπους, νέα τοπία, νέες κορυφογραμμές.
Και αντιλαμβάνεσαι βίαια πολλές φορές ότι πλέον στο ίδιο δωμάτιο και στην ίδια διαδρομή δεν έχεις κρατήσει θέση για το “παλιό” και το συνηθισμένο, για το πολυφορεμένο και το τετριμμένο.

Τώρα πια σπας μοτίβα γιατί αισθάνεσαι στο μεδούλι σου τι σε πάει παρακάτω και τι σε κρατάει πίσω αγκυλωμένο.

Και όχι, δεν διαγράφεις. Διαγράφουν μόνο όσοι απωθούν!

Κρατάς καλά φυλαγμένα στην καρδιά σου τα πρώτα γέλια, τις πρώτες εκδρομές, τις πρώτες αγάπες, τις πρώτες απογοητεύσεις, τις πρώτες αμφιβολίες.

Τα κρατάς όλα εκείνα που χωράνε στη βαλίτσα σου, ώστε να έχει το βάρος που της πρέπει, για να μπορέσεις εσύ να συνεχίσεις το ταξίδι σου.

Τώρα όμως αντιλαμβάνεσαι ότι έχει διαφορά το “μεγαλώνω” από το ωριμάζω.

Στην πρώτη περίπτωση αρκείσαι στα χρόνια και σε δυο άχαρα κεριά που καίγονται.
Στη δεύτερη περίπτωση μετακινείσαι και κατά συνέπεια μετακινείς είτε ανθρώπους είτε καταστάσεις.

Ξέρεις πότε να φεύγεις και γνωρίζεις πότε είναι οι κατάλληλες συνθήκες για να παραμένεις και να χτίζεις σε σχέσεις. Άλλωστε τα πάντα σχέσεις είναι. Σχέσεις με τους άλλους αλλά ακόμα πιο πολύ με τον ίδιο μας τον εαυτό.

Το άδειασμα όμως της “βαλίτσας” σου, της προίκας που κουβαλάς και του προπατορικού μας αμαρτήματος, είναι μάχη ζωής και “δαμόκλειος σπάθη”.

Γιατί στο άδειασμα και στο “αφήνω πίσω” φαίνεται ξεκάθαρα τι σάπισε και τι ωρίμασε, τι σε έκανε καλύτερο άνθρωπο και τι σε κρατούσε στα σκοτάδια σου, τι σε αποδέχτηκε και τι σε αποκάρδιωσε, τι σε άφησε να εκφραστείς και τι σε έκρινε για να μη σου αφήσει τα περιθώρια να κάνεις τα βήματα σου.

Έχουμε μάθει από παιδιά να ψάχνουμε για “πρόβατα”, για “λύκους” και για αγέλες. Έχουμε μάθει να αναζητούμε “θύματα” και “θύτες”.

Έχουμε μάθει να βάζουμε ταμπέλες, να ονοματίζουμε, να κουνάμε τα δάχτυλο, να το παίζουμε, δάσκαλοι, αφεντικά, ψυχολόγοι, γιατροί.

Έχουμε μάθει ρόλους που άλλους τους προβάλουμε τόσο καλά που γίνονται κουστουμάκι κομμένο και ραμμένο στα μέτρα μας ενώ σε άλλους νιώθουμε τόσο ξένο σώμα, που φαινόμαστε σαν καρικατούρες.

Επιμένουμε σε όλους όμως γιατί ζωή και σχέσεις χωρίς ταμπέλες δεν υφίσταται!

Έχουμε μάθει να μην κάνουμε ούτε βήμα μπροστά, ούτε βήμα πίσω. Τη φοβόμαστε τη μετακίνηση. Αλλά δυστυχώς ή ευτυχώς όσο η Γη γυρίζει μετακινούμαστε, ακόμα και αν πιστεύουμε το αντίθετο.

Όταν γίνει συνειδητή η μετακίνησή μας τότε πράγματι θα είμαστε ελεύθεροι.

Ελεύθεροι να πηγαίνουμε μπροστά, να μεγαλώνουμε ωριμάζοντας όμορφα και να μη γυρίζουμε πίσω.
Όχι, γιατί είναι κακό να ξαναγυρίζεις πίσω. Πάντα γυρίζουμε πίσω. Στις ρίζες μας, στα όνειρά μας, σε κάποιες μας συνήθειες, σε αγαπημένους τόπους, σε αναμνήσεις…

Είναι κακό να γυρίζεις στην τοξικότητα, στο αταίριαστο, στο δύσκολο και στο μη ειλικρινές.
Είναι κακό να μην ξεχωρίζεις το σκοτάδι από το φως, το αδύνατο από το δυνατό, το λευκό από το μαύρο, τον ήλιο από το φεγγάρι.
Είναι κακό να μην τα ξεχωρίζεις και να μην τα αποδέχεσαι γιατί δεν είσαι εσύ πια έτσι, δεν ήσουν ποτέ ή δεν έδωσες ποτέ στον εαυτό σου την ευκαιρία να τα γνωρίσει.