Δεν έχω παιδιά αλλά αυτό το ερώτημα στριφογυρίζει στο μυαλό μου τις τελευταίες μέρες, έπειτα από την απόφαση των οργάνων της Δικαιοσύνης να αφήσουν ελεύθερο τον Δημήτρη Λιγνάδη ενώ είχε ήδη καταδικαστεί για δυο βιασμούς ανηλίκων.
του Νικόλα Τσιλιβαράκου – Κοινωνικός Λειτουργός – Σύμβουλος Επικοινωνίας
Σε έναν τέτοιο κόσμο λοιπόν που οι νόμοι και το γραπτό δίκαιο υπερβαίνουν το δίκαιο των ανθρώπων και την ανθρώπινη αξιοπρέπεια από τη μια χαίρομαι που δεν έχω παιδιά και από την άλλη συμπάσχω με όλους εκείνους τους γονείς που με μεγάλη ευκολία συχνά τους χαρακτηρίζουμε ως υπερπροστατευτικούς και ως υπερβολικούς. Συμπάσχω και αισθάνομαι μια μεγάλη ευθύνη απέναντι σε αυτά τα παιδιά γιατί το σαθρό της κοινωνίας μας δεν θα εξαφανιστεί ποτέ αλλά οφείλουμε να κλαδέψουμε τις ρίζες του για να γίνει ο κόσμος μας λίγο πιο φωτεινός.
Σε τι κόσμο θα με φέρεις μπαμπά;
Φοβάμαι να σου απαντήσω παιδί μου. Ο κόσμος αυτός δεν είναι αγγελικά πλασμένος.
Απέχει πολύ από τον «παράδεισο» και πλησιάζει την «κόλαση». Είναι ένας κόσμος που με τις ευλογίες του κράτους δικαίου οι παιδοβιαστές κοιμούνται στο σπίτι τους, όσοι παρενοχλούν σεξουαλικά και εκμεταλλεύονται τη δύναμή τους και τη θέση τους αποφυλακίζονται, όσοι δολοφονούν τις γυναίκες τους, αν ομολογήσουν άμεσα το έγκλημά τους, έχουν την εύνοια του νόμου, όσοι κακοποιούν ζώα συνήθως δεν συλλαμβάνονται ποτέ. Σε ένα τέτοιο κόσμο θα σε φέρω και θα φοβάμαι. Θα φοβάμαι γιατί ούτε γνωριμίες με πρόσωπα εξουσίας έχω, ούτε εκατομμυριούχος είμαι.
Το μόνο που έχω να σου προσφέρω είναι αγάπη και φροντίδα και ίσως μια μικρή ελπίδα ότι θα γίνεις καλύτερος άνθρωπος από εμένα.
Όχι, δεν με ενδιαφέρει να σπουδάσεις. Με ενδιαφέρει να γίνεις άνθρωπος με παιδεία, με κουλτούρα, με συνειδητοποίηση, με ενσυναίσθηση και με ευθύνη.
Το ξέρω ότι είναι πάρα πολλά όλα αυτά για έναν κόσμο που επιπλέουν μόνο τα απόβλητα και τα σκατά στην επιφάνεια, όμως στο βάθος κρύβεται το αύριο. Στο μετά κρύβεται η ελπίδα.
Τα σκέφτομαι όλα αυτά και αναρωτιέμαι, ποιο να είναι άραγε το νόημα να προσπαθήσεις να επενδύσεις στον χαρακτήρα του παιδιού σου για να αποκτήσει μια στέρεη βάση και μια υγιή προσωπικότητα; Ποιο είναι το πραγματικό νόημα και ποια παραδείγματα από τις εκφάνσεις και τις πρακτικές της καθημερινής ζωής θα του παρουσιάζεις; Ευτυχώς όμως πάντα υπάρχουν τα φωτεινά παραδείγματα και ας αποτελούν στις μέρες μας την εξαίρεση και όχι τον κανόνα.
Από την άλλη αναρωτιέμαι πώς θα ένιωθα αν είχα παιδί και κάποιος το κακοποιούσε σεξουαλικά, σωματικά, συναισθηματικά.
Εγώ ναι, ως γονιός θα το προστάτευα, ωστόσο κάποιες συνθήκες υπερβαίνουν το ατομικό επίπεδο και υπόκεινται στο κοινωνικό. Οι νόμοι πώς θα προστάτευαν το παιδί μου από τον κακοποιητή; Πώς θα του άνοιγαν τον δρόμο να μιλήσει και να καταγγείλει το έγκλημα όταν τα ίδια τα όργανα του νόμου δεν τον καταστέλλουν αλλά αντιθέτως τον ελευθερώνουν;
Σκέφτομαι όλα εκείνα τα παιδιά που βιάστηκαν και κακοποιήθηκαν αλλά δεν μίλησαν ποτέ, κλείστηκαν στον εαυτό τους, απομονώθηκαν, έπαθαν κατάθλιψη, έκαναν κακό στον εαυτό τους, αυτοκτόνησαν. Όλα εκείνα τα παιδιά που έγιναν φοβισμένοι ενήλικες, με ανύπαρκτη εμπιστοσύνη στον εαυτό τους, με θύμο, με επιθετικότητα. Όταν αναπαράγεις και διαιωνίζεις την κουλτούρα του θύματος, τότε το θύμα μπορεί να γίνει θύτης και να βλάψει είτε τον ίδιο του τον εαυτό είτε τους γύρω του. Και αν δεν το κάνει το ίδιο το θύμα ίσως να το κάνουν οι γονείς του, τ’ αδέλφια του, οι φίλοι του για να ζητήσουν δικαίωση.
Σκέφτομαι ότι οι νόμοι δεν θα έπρεπε να είναι ξύλινοι και άκαμπτοι. Ο νομοθέτης είναι ένα φυσικό πρόσωπο, ένας υπαρκτός άνθρωπος που εκτός από ένα σώμα φέρει και μια ψυχή με συναισθήματα. Ίσως να έχει και παιδιά. Αναρωτιέμαι, αν του είχαν βιάσει το ανήλικο παιδί, με πόση βαριά καρδιά θα αποφυλάκιζε τον βιαστή του παιδιού του.
Σε τι κόσμο θα με φέρεις μπαμπά;
Σε έναν κόσμο που θα χρειαστεί να πιστεύεις μόνο στα μάτια σου και ίσως κάποιες φορές να χρειάζεται να μην τα εμπιστεύεσαι ούτε και αυτά, γιατί εκεί έξω υπάρχουν οφθαλμαπάτες που εξαπατούν.
Αυτός ο κόσμος δημιουργεί εντυπώσεις, κατασκευάζει ειδήσεις, διαμορφώνει συνειδήσεις, πατρονάρει νομικά και οικονομικά τα άτομα εξουσίας. Με άλλα λόγια λειτουργεί σαν ένας σύγχρονος προαγωγός που δεν προστατεύει τους πολλούς, αλλά τους λίγους, τους εκλεκτούς, την ελίτ, την εστέτ… Τους βιαστές που κατηγορούνται για «το τίποτα», όπως θέλουν να μας πείσουν.
Τους βιαστές που στους τίτλους τον ειδήσεων τους χαρακτηρίζουν ως «αθώους» ενώ είναι ένοχοι.
Σε τι κόσμο θα με φέρεις μπαμπά;
Ζούμε σε έναν κόσμο που ο κακοποιητής της Μυρτώς που το 2012 στις διακοπές της στην Πάρο, τη χτύπησε βάναυσα και την κακοποίησε σεξουαλικά προκαλώντας της ανεπανόρθωτα προβλήματα και αναπηρία, κατέθεσε αίτηση για αποφυλάκιση, γιατί υπάρχουν εκείνα τα «παραθυράκια» του νόμου που το επιτρέπουν.
Σε αυτόν τον κόσμο ζούμε παιδί μου. Σε έναν κόσμο που οι δεύτερες ευκαιρίες δίνονται με τόσο ευκολία και νομιμότητα σε εκείνους που εγκληματούν, λες και πρόκειται για δεύτερες ζωές σε video games.
Γράφει: ο Νικόλας Τσιλιβαράκος – Κοινωνικός Λειτουργός – Σύμβουλος Επικοινωνίας
Επιμέλεια: Νίκος Παγίδας – Εργοθεραπευτής
