«…. Αυτή η γυναίκα δεν είναι μια γυναίκα διανοούμενη που στέκεται μπροστά για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Είναι μια γυναίκα που έχει έναν άντρα ναυτεργάτη, που έχει δουλειά στη χάση και στη φέξη, δηλαδή αυτό που λέμε σε κοινωνικά στρώματα που δεν περιμένεις και τέτοιες συμπεριφορές…».
(Αναφορά της δημοσιογράφου Ιωάννας Μάνδρου για την κα Μάγδα Φύσσα, πρόσωπο των ημερών για τον αντιφασιστικό αγώνα και για την δικαίωση του παιδιού της.)
της Κατερίνας Παριανού – #proud_autism_mom
Πέρα από το τοπικιστικό και ταξικό νόημα της παραγράφου, εγώ θα εστιάσω σε μια συγκεκριμένη φράση:
«…. Δεν είναι μια γυναίκα διανοούμενη που στέκεται μπροστά στα ανθρώπινα δικαιώματα…».
Αυτή η πρόταση με “τσίγκλισε” λίγο, έως πολύ, θα έλεγα.
Είκοσι χρόνια μεγαλώνω το γιο μου και τα 18 απ’ αυτά συστήνομαι καθημερινά με τον αυτισμό και με οικογένειες που φροντίζουν ΑμεΑ. Θα σας πω πώς βλέπω και ερμηνεύω την ανάγκη για αγώνες και διεκδικήσεις δικαιωμάτων από το δικό μου μετερίζι…
Ναι, σαφώς οι άνθρωποι των γραμμάτων και της διανόησης σε βάθος χρόνων έχουν υπερασπιστεί τα δικαιώματά των ανθρώπων. Όμως οι άνθρωποι της διπλανής πόρτας, της εργατικής τάξης, του καθημερινού μόχθου, οι νοικοκυρές, οι μανάδες, οι υπάλληλοι, οι απλοί εργαζόμενοι είναι αυτοί που στελεχώνουν τις ομάδες και πρωτοστατούν στις μάχες που δίνονται στους δρόμους και ενίοτε στα γραφεία των υπηρεσιών και των υπουργείων, για τα δικαιώματα και την ισότητα των ανθρώπων.
Έχοντας πλήρη αντίληψη της κοινωνίας που ζούμε, κοινωνία των ανισοτήτων, των οικονομικών δυσκολιών και επιπλέον τα τεράστια εμπόδια που υψώνονται μπροστά μας, είναι αυτά που δίνουν δύναμη και κουράγιο για μάχες και αγώνες.
Ναι, μπορεί εμείς που μαχόμαστε για δικαίωση, για καλύτερο μέλλον στα παιδιά μας και κατ’ επέκταση στους συνανθρώπους μας να μην διαθέτουμε περγαμηνές. Έχουμε όμως κατανοήσει πλήρως ότι εάν δεν “παλέψουμε” και δεν “σκίσουμε τις σάρκες μας” και δεν “ματώσουμε τα πόδια μας από το τρεξιμο” δεν θα μας χαριστεί τίποτα.
Έχω συναντήσει ανθρώπους όπου με αξιοπρέπεια και αυτοσεβασμό έχουν “χτυπήσει πόρτες” διοικούντων και έχουν απαιτήσει και πετύχει πολλά. Αυτό για να το πετύχεις δεν χρειάζεται διανόηση. Αντίληψη της πραγματικότητας και αποφασιστικότητα χρειάζεται.
Το να γνωρίζεις τα δικαιώματα των ανθρώπων και να τα υπερασπίζεσαι δεν χρειάζεται να έχεις στην κατοχή σου τίτλους. Χρειάζεται να είσαι Άνθρωπος, να σέβεσαι τον συνάνθρωπο και να αναγνωρίζεις το δίκιο και το άδικο. Να έχεις ενσυναίσθηση, να ξέρεις τι θα πει αυταπάρνηση, τι θα πει εθελοντισμός και να τον προσφέρεις χωρίς να περιμένεις κάτι (γιατί τότε θα ήταν κάτι άλλο).
Η ανάγκη να πετύχουμε ένα καλύτερο μέλλον για τους ανθρώπους που αγαπάμε και φροντίζουμε και φυσικά για την κοινωνία μας γενικότερα, είναι αυτά που μας κάνουν να ενημερωνόμαστε και να αποκτούμε τις γνώσεις για να το διεκδικήσουμε και να το κερδίσουμε. Και για να προσδώσω “ταξικό” ύφος στα λεγόμενά μου, η έλλειψη πόρων, οι οικονομικές συνθήκες και η αγωνία για “τα προς το ζην” ωθεί τους ανθρώπους της τάξης μας για διπλάσια και τριπλάσια προσπάθεια.
Όταν οι κοινωνικές παροχές δεν δίνονται όπως και όταν πρέπει, και ο μόνος τρόπος να τις παρέχεις στον άνθρωπό σου, ώστε να του δημιουργήσεις το ιδανικό περιβάλλον διαβίωσης και εκπαίδευσης προϋποθέτει να χώσεις το χέρι βαθιά στην τσέπη… τότε θα βγεις θα φωνάξεις και θα απαιτήσεις. Θα φωνάξεις γιατί κάτι πρέπει να αλλάξει προς το καλύτερο.
Λίγες έως σπάνιες φορές, στον ακτιβισμό για τα δικαιώματα των ΑμεΑ, στον εθελοντισμό και στους αγώνες για την ισότητα έχω συναντήσει ανθρώπους με οικονομική επιφάνεια. Είναι λογικό, γιατί έχουν την δυνατότητα να δημιουργήσουν ένα ιδανικό περιβάλλον με τις παροχές που θέλουν για τον άνθρωπό τους και να το περιχαρακώσουν. Όταν λοιπόν δεν έχεις αυτήν την δυνατότητα, αυτόματα μπαίνεις στη διαδικασία της προάσπισης των δικαιωμάτων.
Η απάντηση μου λοιπόν προς στην δημοσιογράφο είναι η εξής:
Οι αγώνες κερδίζονται από όλες τις γειτονιές. Από το Κερατσίνι, το Πέραμα, τη Δραπετσώνα, τη Νίκαια, την Καισαριανή, το Ψυχικό, την Κηφισιά, το Μαρούσι κλπ. Η ανάγκη, το άδικο και η ενσυναίσθηση είναι αυτά που σε βάζουν σε διαδικασία προάσπισης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και όχι κατ’ ανάγκη η διανόηση και ελιτισμός.
Γράφει: η Κατερίνα Παριανού – #proud_autism_mom
