Πριν λίγο καιρό σας είχαμε ενημερώσει σχετικά με το συμβάν του Ζήση Γιαταγανάκη (ενήλικου αυτιστικού), ο οποίος βρέθηκε εκτός της οικείας του, εν μέσω καραντίνας, δεχόμενος σωματική έρευνα από τέσσερις αστυνομικούς της ομάδας «Δίας». Ο νεαρός πανικοβλήθηκε και άρχιζε να φωνάζει για βοήθεια, ευτυχώς τον άκουσε η αδερφή του μετά από ώρα και πήγε να τον μαζέψει από το δρόμο, μπρος στα μάτια των έκπληκτων αστυνομικών, οι οποίοι έφυγαν χωρίς να μπορέσουν να διαχειριστούν την κατάσταση.
του Νικόλα Τζαβάρα – Δημοσιογράφος
«Ο φόβος, οι ενοχές και τα στερεότυπα είναι στοιχεία που καταδεικνύουν τις “ειδικές δυσκολίες” της κοινωνίας μας στο να εξελιχθεί και να προοδεύσει»
Το συμβάν έκανε γνωστό- με τοποθέτησή του στα social media- ο προπονητής του στο άθλημα Parawushu κ. Κώστας Αθανασίου.
Ο nevronas.gr ήρθε σε επαφή με τον δάσκαλο του Ζήση, προκειμένου να τον γνωρίσουμε καλύτερα, να μας μιλήσει για τον Ζήση, τον αυτισμό, αλλά και το σπουδαίο έργο που κάνει πάνω στο άθλημα αυτό.
Σας πλησιάσαμε έπειτα από μια ανάρτησή σας, σχετικά με έναν αθλητή σας, με αναπηρία, και μέσω ενός περιστατικού που εκτυλίχθηκε με αστυνομικούς. Θέλετε να μας πείτε γι’ αυτό;
Κύριε Τζαβάρα, καταρχάς θέλω να σας ευχαριστήσω για το ενδιαφέρον σας και την πρόσκληση που μου απευθύνατε ώστε να μιλήσουμε. Όσον αφορά στο περιστατικό με τον αθλητή μας τον Ζήση, πήρα το θάρρος να μιλήσω δημόσια μέσω της σελίδας μου στο Facebook για να αναδείξω το γεγονός ότι η Ελληνική Κοινωνία δυσκολεύεται να διαχειριστεί τις “ειδικές δυσκολίες” των πολιτών της. Το περιστατικό με τον Ζήση δεν είναι ένα σπάνιο φαινόμενο, αλλά, από μόνο του μαρτυρά την έλλειψη κοινωνικής ευθύνης μεταξύ των πολιτών της. Ο Ζήσης είναι ένας νεαρός άνδρας 25 χρονών, με αυτισμό και νοητική υστέρηση ο οποίος φοιτά σε ειδικό σχολείο και είναι αθλητής της κολύμβησης και του κουνγκ φου. Κυκλοφορεί μόνος του στη γειτονιά του, μπορεί να κάνει μικρά δρομολόγια ως το φούρνο ή το φαρμακείο.
Την Παγκόσμια ημέρα για τον αυτισμό, ο Ζήσης επέστρεφε σπίτι του από μια τέτοια κοντινή εξόρμηση. Τον σταμάτησαν αστυνομικοί της ομάδας ΔΙΑΣ για να ελέγξουν τα χαρτιά του, λόγω COVID 19, και καλά έπραξαν. Ο Ζήσης, όμως, καθώς είναι επιφυλακτικός με τους ανθρώπους που δεν γνωρίζει, ήρθε σε σύγχυση και άρχισε να φωνάζει στη γειτονιά, μήπως τον ακούσει κάποιος γνωστός.
Τα όργανα αντιλήφθηκαν ότι κάτι δεν πήγαινε καλά με τον Ζήση, ανέβηκαν στις μηχανές και έφυγαν. Το θετικό είναι ότι ο Ζήσης βρισκόταν λίγα μέτρα από την είσοδο της πολυκατοικίας όπου μένει, τον άκουσε η αδερφή του η οποία, για καλή του τύχη, βρισκόταν στο σπίτι τους και βγήκε να τον βοηθήσει. Τον βρήκε σε πλήρη σύγχυση, τρομοκρατημένο και από τότε, ο Ζήσης ζορίζεται πολύ να βγει έξω από το σπίτι μόνος του, αγχώνεται και φοβάται. Φανταστείτε αν αυτό το περιστατικό συνέβαινε δυο ή τρία τετράγωνα μακριά από το σπίτι του, πόσο μεγαλύτερο θα ήταν το σοκ για αυτόν, καθώς θα ήταν ακόμη πιο δύσκολο να τον ακούσει ή να τον δει κάποιος γνωστός του και να τον βοηθήσει.
Τι προτείνετε, να ισχύσει, ώστε να εξαλειφθούν τέτοια φαινόμενα και να προοδεύσει σε οργάνωση και φιλοσοφία η κοινωνία μας;
Η Ελληνική κοινωνία είναι, στην πλειοψηφία της, ευαισθητοποιημένη, αλλά δεν είναι σωστά ενημερωμένη και εκπαιδευμένη. Η διαχείριση της “ειδικής δυσκολίας” είναι κάτι που θα έρθει μόνο με εκπαίδευση που, σταδιακά, θα αποτυπωθεί στα ήθη και την πολιτισμική μας κουλτούρα. Ο πραγματικός λόγος που οι αστυνομικοί ενήργησαν έτσι, δηλαδή, αφού κατάλαβαν ότι ο Ζήσης έχει κάποιο πρόβλημα, τον άφησαν και έφυγαν, χωρίς να αναρωτηθούν αν φοβήθηκε, αν αγχώθηκε, πώς θα αντιδράσει περαιτέρω, πιστεύω πως είναι η ελλιπής εκπαίδευσή τους αλλά και η δυσαρέσκεια του κόσμου, αυτά που θα έλεγαν οι γείτονες που υποθετικά θα έβγαιναν στα μπαλκόνια και θα τους έβλεπαν να ελέγχουν έναν άνθρωπο με αυτισμό και νοητική αναπηρία.
Ο φόβος, οι ενοχές και τα στερεότυπα είναι στοιχεία που καταδεικνύουν τις “ειδικές δυσκολίες” της κοινωνίας μας να εξελιχθεί και να προοδεύσει. Κάθε δυσκολία είναι μια κατάσταση και κάθε κατάσταση μαθαίνεις σταδιακά να τη διαχειρίζεσαι, μέσω της εκπαίδευσης.
Η δική μου πρόταση είναι σε κάθε εκπαιδευτική δομή, από το νήπιο μέχρι και στην ανώτερη εκπαιδευτική βαθμίδα, να υπάρχει η πολιτική της ένταξης και συμπερίληψης. Ο καθολικός σχεδιασμός (κτίρια, τεχνολογικός εξοπλισμός, εκπαιδευτική διαδικασία), είτε αφορά την υποχρεωτική εκπαίδευση, είτε αφορά τις εξωσχολικές δραστηριότητες, όπως τις τέχνες και τον αθλητισμό, είναι το μέσο για να αλλάξει ο τρόπος που σκέφτεται η κοινωνία μας. Πρότασή μου για τον Ερασιτεχνικό Αθλητισμό είναι να ενταχθούν μαθήματα ενημέρωσης και επιμόρφωσης για την συμπερίληψη και συνεκπαίδευση όλων των αθλητών/-τριών, αναπήρους και αρτιμελείς, στα αθλητικά σωματεία, στις σχολές προπονητών της Γ.Γ.Α.!
Έπειτα από συναντήσεις με τον προηγούμενο πρόεδρο του Δ.Σ. της Ομοσπονδίας, κο Λάμπρο Σταμούλη και νυν Α’ Αντιπροέδρου και υποστηριχτή του τμήματος Παραγουσού, μας διαβεβαίωσε ότι τα μαθήματα συμπεριληπτικής προπονητικής είναι επιτακτική ανάγκη να ενταχθούν στο πρόγραμμα της επερχόμενης σχολής προπονητών της Γ.Γ.Α. στο άθλημά μας.
Ο Ζήσης ήταν ο πρώτος σας αθλητής με αυτισμό;
Ο Ζήσης είναι ο μόνος μου ενήλικας αθλητής με αυτισμό. Είναι ένας όμορφος νέος, πάντα με πολύ καλή διάθεση, όρεξη για προπόνηση και καλή αίσθηση του χιούμορ. Είναι ένας αθλητής της κολύμβησης με τον Α.Σ. Καστελλάνοι και του Κουνγκ Φου με τον Α.Σ. Αχαρνές Κουνγκ Φου. Πέρα από τις τεχνικές του αθλήματός μας, με τον Ζήση δουλεύουμε πάνω στη λεπτή κινητικότητα, τον μυϊκό τόνο, το άγχος της επιτυχίας. Στο σημείο αυτό, θα ήθελα να επισημάνω ότι η ολιστική προσέγγιση πάνω στην εκπαίδευση του Ζήση έχει φέρει πολύ θετικά αποτελέσματα, και αυτό οφείλεται στην οικογένεια και όλους τους ανθρώπους που ασχολούνται με την εκπαίδευσή του.
Προπονώ, κατά κύριο λόγο, παιδιά προσχολικής, πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης.
Από το 2012 ξεκίνησε το ταξίδι μου στην συμπεριληπτική προπόνηση με την αμέριστη βοήθεια της ψυχολόγου κας Σοφίας Δρόσου, μαζί με την οποία σχεδιάσαμε και οργανώσαμε ενταξιακά αθλητικά προγράμματα, καθώς είχα παρατηρήσει τις ειδικές μαθησιακές δυσκολίες κάποιων μαθητών μου. Η αλληλεπίδραση αυτή με τα παιδιά, η δυσκολία που παρουσίαζαν στην ένταξή τους σε μια ομάδα, το να ακολουθήσουν οδηγίες, καθώς και οι κινητικές και συμπεριφορικές τους δυσκολίες ενεργοποίησαν άσχημες μνήμες από τη δική μου παιδική και σχολική ηλικία. Αυτή η συνειδητοποίηση με ώθησε στο να μελετήσω σε βάθος τις νευροαναπτυξιακές διαταραχές.
Η αλληλεπίδραση με παιδιά με αναπτυξιακές διαταραχές και αναπηρίες τί σηματοδότησε για εσάς;
Λόγω της αλληλεπίδρασής μου με τους αθλητές με νευροαναπτυξιακές διαταραχές, ξεκίνησα να παρακολουθώ προγράμματα ειδικής αγωγής και ενταξιακής πολιτικής, στο Πανεπιστήμιο, ώστε να μπορέσω να ανταπεξέλθω λειτουργικά απέναντι στο μαθησιακό προφίλ του κάθε παιδιού. Το 2014, μετά από ένα συνέδριο που διοργάνωσε το σωματείο ADHD Hellas, ήρθα σε επαφή με τη ΔΕΠ-Υ μου. Το 2016 έγινα για πρώτη φορά αντιπρόεδρος στο Δ.Σ. του σωματείου, θέση που διατηρώ έως και σήμερα.
Έβαλα στόχο να μη μείνει κανένας/καμία αθλητής/-τρια του συλλόγου ή της Ελληνικής Ομοσπονδίας Γουσού Κουνγκ Φου στο περιθώριο. Αυτός ο στόχος με ώθησε να συνεργαστώ με τον καλό συνάδελφο Κώστα Μούκα, παραπληγικό προπονητή του αθλήματός μας. Μαζί, ενώσαμε τα όνειρά μας και ιδρύσαμε, με τη βοήθεια του προηγούμενου Προέδρου του Δ.Σ. κου Λάμπρου Σταμούλη, την Parawushu Greece, καταφέρνοντας έτσι την ένταξη κατηγοριών αθλητών με κινητικές αναπηρίες και νευροαναπτυξιακές διαταραχές παράλληλα με τις κατηγορίες των αρτιμελών αθλητών, την ίδια μέρα που διενεργείται το Πανελλήνιο Πρωτάθλημα.
Τι σημαίνει Parawushu και σε ποιους απευθύνεται;
Η Parawushu δημιουργήθηκε για να βοηθήσει στην ένταξη στο άθλημα και την ομοσπονδία μας, τους/τις αθλητές/-τριες που επιθυμούν να προπονούνται και να αγωνίζονται στο Κουνγκ Φου.
Στην Parawushu Greece δηλώνουμε πως το Κουνγκ Φου/ΓουΣου (στοχευμένα πλέον), είναι για όλους, αναπήρους ή μη (με κινητική ή νοητική αναπηρία), άσχετα από ηλικία, φύλο, χρώμα, εθνικότητα, τάξη, θρησκεία κλπ.
Αυτό προσπαθεί να δηλώσει και το όνομά μας, και φυσικά οι πράξεις και οι σκέψεις μας. Πώς άλλωστε όχι, αφού το Κουνγκ Φου/ΓουΣου (Ταοισμός/βουδισμός/Κινέζικη φιλοσοφία) είναι συνυφασμένο με τις αξίες των ίσων ευκαιριών και του πλούτου του διαφορετικού, της ισότητας και της ελευθερίας.
Πρωτοποριακά σε όλο τον κόσμο, ο ενταξιακός και συμπεριληπτικός μας χαρακτήρας, είτε πρόκειται για τα ενταξιακά πρωταθλήματα μαζί με τους αρτιμελείς αθλητές, είτε πρόκειται για την συμπερίληψη και συνεκπαίδευση μέσα στις ομάδες των συλλόγων, καταφέραμε να ξεπεράσουμε στερεότυπα και να απαλείψουμε τετριμμένα πολλών χρόνων.
Η Παραγουσού δεν είναι μια ευκαιρία, ένα θέαμα για φωτογράφιση. Δεν είναι ένα πιασάρικο μότο σε ταμπέλα για ευαισθητοποίηση του κοινού. Δεν είναι ένα φιλανθρωπικό γκαλά, στο οποίο πάμε από λύπηση. Οι αθλητές της Παραγουσού προπονούνται, ιδρώνουν, αγωνίζονται, μάχονται για τον σκοπό τους και κρίνονται όπως οι αρτιμελείς μάχιμοι και ενεργοί αθλητές της Γουσού. Οι αθλητές της Παραγουσού βρίσκουν τον δρόμο τους, τις ισορροπίες, την αποκατάστασή τους μέσα από την τέχνη του Κουνγκ Φου.
Θα σας κουράσω λίγο, αναφέροντας μερικά από αυτά που έχει επιτύχει τα τελευταία έξι χρόνια η Παραγουσού:
- Ισότιμη συμμετοχή και παρουσία στα πρωταθλήματα της Ομοσπονδίας. Συμπερίληψη αθλητών με ή χωρίς αναπηρία μαζί, ενώ, έως τότε, υπήρχε η δυνατότητα συμμετοχής των αθλητών με αναπηρία μόνο σε φεστιβάλ!
- Επιμόρφωση – συμμετοχή και εκπαίδευση των κριτών στα πλαίσια της σχολής κριτών.
- Επιμόρφωση – συμμετοχή και ευαισθητοποίηση των προπονητών στα πλαίσια των σεμιναρίων κριτών – προπονητών.
- Δημιουργία σελίδας στο Facebook και συνεχή προβολή των αθλητών για την προώθηση της Parawushu.
- Συνεχής αρθρογραφία στο διαδίκτυο στην ελληνική και αγγλική γλώσσα.
- Eπαφή, ενημέρωση και αγαστή συνεργασία με τα σωματεία που έχουν εντάξει αθλητές με αναπηρία.
- Συνεχείς δράσεις ενεργοποίησης των αθλητών σε εξωτερικούς χώρους, εν μέσω πανδημίας.
- Επίσημη κατηγοριοποίηση της Parawushu.
- Συνεχής επαφή και επικοινωνία με τα σωματεία αναπήρων, καθώς και διαρκή σχέση με τον ΕΟΜ ΑΜΕΑ, την ΟΣΕΚΑ και το Παραολυμπιακό Κίνημα.
- Στελέχωση από επιστημονικό προσωπικό και φορείς όπως: φυσίατροι, φυσιοθεραπευτές, κλασιφάιερ, ψυχολόγοι, και τεχνικό προσωπικό για την τεχνική υποδομή, για κατασκευές και διορθώσεις αναπηρικών αμαξιδίων κ.α.).
Η Παραγουσού είναι ένα μοναδικό γεγονός στον κόσμο του Κουνγκ Φου, καθώς σάρκα και οστά και πραγματική ύπαρξη πήρε μόνο στην Ελλάδα. Ούτε η Παγκόσμια, ούτε η Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία έχουν υλοποιήσει ανάλογο έργο!
Το προσωπικό σας μήνυμα ποιο είναι κύριε Αθανασίου;
Όλα τα αθλήματα μπορούν εν δυνάμει να γίνουν σταθμοί εκκίνησης για την εξέλιξη της ζωής ενός ανθρώπου καθώς και ενεργοποίησης της κοινωνίας στο να αποδεχτεί το διαφορετικό και να αποτινάξει φόβους και στερεότυπα.
Το Κουνγκ Φου για μένα στάθηκε η δική μου εργοθεραπεία, καθώς ως ενήλικας διαγνώσθηκα με ΔΕΠ-Υ και Δυσλεξία. Ήταν το μόνο άθλημα – τέχνη στο οποίο κατάφερα να παραμείνω και τελικά να γίνω και προπονητής σε αυτό. Παρόλο που δεν είναι ομαδικό άθλημα, οι προσαρμογές και η διαφοροποίηση της διδακτέας ύλης που θα κάνει ένας καλά εκπαιδευμένος και έμπειρος προπονητής, θα φέρει πολλά θετικά αποτελέσματα σε όλα τα μέλη μιας ομάδας, είτε πρόκειται για αθλητές με αναπηρία είτε όχι.
Συνδεθείτε με την Parawushu Greece
Συνέντευξη: του προπονητή στο άθλημα Parawushu Κώστα Αθανασίου στον δημοσιογράφο Νικόλα Τζαβάρα για το nevronas.gr
