Αφορμή γι’ αυτό το γραπτό ήταν ορισμένες κουβέντες που άκουσα σε μία συζήτηση, για κάποια γεγονότα της ζωής μας… «Ήταν στημένο, ήταν μιλημένο το παιχνίδι, δεν γίνεται να κερδίσει έχει λιγότερα χρήματα…».
του Γιάννη Βανταράκη – Δημοσιογράφος
Με λίγα λόγια, το «αουτσάιντερ» δεν μπορεί και δεν δικαιούται να κερδίσει το φαβορί. Γινόμαστε μάρτυρες μίας έκπληξης και αυτό ποτέ δεν άρεσε στους περισσότερους από εμάς, ποτέ δεν μας άρεσε αυτή η έξοδος από την ρουτίνα της επικράτησης του δυνατού, σε οποιοδήποτε τομέα.
Εκεί πιστεύω βρίσκεται πολλές φορές ο φόβος του ανθρώπινου νου γι’ αυτό το καινούργιο και περίεργο φαινόμενο που σιγά-σιγά και δειλά ξεπροβάλει μπροστά στα μάτια μας. Παίρνει μορφή και θέλει να βρει κι αυτό θέση στην κοινωνία που ζούμε, για να μην είναι κάτι παρείσακτο.
Αλλά ο άνθρωπος λειτουργεί σ’ αυτές τις περιπτώσεις μόνο με το ένστικτο και θέλει να εξοστρακίσει ακόμα και να σκοτώσει, με όποιον τρόπο, αυτό που του φάνηκε περίεργο και ξένο… την αναπάντεχη έκπληξη!
Μήπως όμως ξεχνάμε μια μεγαλύτερη έκπληξη που εξελίσσεται μπροστά μας, που δυστυχώς δεν την βλέπουμε και δεν είναι άλλη απ’ την κάθε μέρα της ζωής του ανθρώπου;
Ή μήπως απλά θεωρούμε τη ζωή μας τόσο δεδομένη; Που μιλάμε, που αναπνέουμε, που κοιτάμε τους γύρω μας και αισθανόμαστε πράγματα γι’ αυτούς… Τους ακουμπάμε, τους φιλάμε, λέμε ιστορίες ο ένας στον άλλο, υπάρχουμε μαζί!
Αυτή πιστεύω ότι είναι η μεγαλύτερη έκπληξη με την οποία βρίσκεται αντιμέτωπος ο άνθρωπος, κάθε λεπτό και δυστυχώς δεν το έχει αντιληφθεί.
Αυτές τις μικρές στιγμές που κυλάνε τόσο γρήγορα, δίπλα μας και εμείς αδιαφορούμε επιδεικτικά, καθώς είμαστε σίγουροι ότι θα τις ζήσουμε και αύριο, ενώ το αύριο μπορεί να μην υπάρξει για κάποιους από εμάς.
Ας γίνουμε πιο εξωστρεφείς, πιο ανοιχτοί. Ας μην κρατάμε μέσα μας λέξεις που μας βασανίζουν, θέλοντας να βγουν προς τα έξω.
Ας λέμε, όταν ξυπνάμε και κοιτάμε το πρόσωπό μας στον καθρέφτη, ένα: «Όλα καλά θα πάνε» και πού ξέρεις, ίσως όλα καλά να πάνε.
Γράφει: ο Γιάννη Βανταράκη – Δημοσιογράφος
Επιμέλεια: Πόπη Μάλεση
