Εκείνο το σχεδόν καλοκαιρινό πρωινό του Σαββάτου, το τελευταίο του Φεβρουαρίου η συνάντηση με τη Στεργιάνα Τζέγκα εξελίχθηκε σε μια όμορφη συζήτηση. Μιλήσαμε για την έμπνευση, για την Τέχνη, για τη σχέση των δυο φύλων, για τα ανθρώπινα δικαιώματα, για την κακοποίηση.
Όταν επικοινώνησε μαζί μου η Στεργιάνα Τζέγκα που έχει γράψει τους στίχους του τραγουδιού «Το Άριστα Δέκα» και μου πρότεινε να το παρουσιάσουμε, αμέσως της είπα ναι. Ένιωσα αυτόματα ότι θα συνεισφέρω από την πλευρά μου και εγώ σε αυτή την τόσο όμορφη δράση που διοργανώνει η Ομάδα «Between the Platforms» και στοχεύει να δώσει το δικό της μήνυμα σε μια εποχή που η ανάγκη για αποδοχή, κατανόηση, αγάπη, συμπαράσταση και ενσυναίσθηση είναι απαραίτητη.
του Νικόλα Τσιλιβαράκου – Κοινωνικός Λειτουργός – Σύμβουλος Επικοινωνίας
Το «Άριστα 10» αποτελεί ένα νέο τραγούδι που πρόκειται να μας παρουσιάσει η Ομάδα «Between the Platforms» τη Δευτέρα 8 Μαρτίου με αφορμή την Ημέρα της Γυναίκας.
Όπως αναφέρει χαρακτηριστικό το κείμενο των συντελεστών του τραγουδιού και του video clip:
«Είναι μια όμορφη στιγμή, ν’ αρχίσουμε όλοι μαζί να παλεύουμε ενάντια στις ανισότητες, να αγκαλιάζουμε το διαφορετικό, να αμφισβητούμε την πρωτοκαθεδρία των «δυνατών», να ακονίζουμε τα αντανακλαστικά μας, ώστε να αντιδρούμε πια αυτόματα στην λεκτική, σωματική, ψυχολογική, οικονομική, σεξουαλική και κάθε είδους βία που μας θέλει υποταγμένους-ες και φοβισμένους-ες. Τα συστήματα είναι για να καταποντίζονται, τα στερεότυπα για να σπάνε και οι άνθρωποι για να βλέπουν το άδικο και να το πολεμάνε κοιτώντας το κατάματα.»
Αυτό ήταν που σας ώθησε να δημιουργήσετε αυτό το project; Πώς προέκυψε η ιδέα;
Η αλήθεια είναι ότι πρώτα γράφηκαν οι στίχοι. Πέρσι τον Γενάρη. Κάποια στιγμή, το καλοκαίρι, τους έστειλα στον Νίκο Βρύζα που έγραψε τη μουσική. Έγινε το κομμάτι και το αφήσαμε στην άκρη, μέχρι να το ξαναπιάσουμε. Προφανώς με όλα αυτά που συνέβησαν τον τελευταίο καιρό και με όλες αυτές τις συνεντεύξεις που είδαμε και ακούσαμε, μιλήσαμε στο τηλέφωνο με τον Νίκο και είπαμε μήπως είναι μια καλή ώρα τώρα να το βγάλουμε, αντί να το αφήσουμε για κάποια στιγμή στο μέλλον. Όλοι το θεώρησαν πολύ καλή ιδέα. Δεν ήμασταν ομάδα από πριν. Είμαστε φίλοι, όλοι μεταξύ μας. Δεν ήμασταν όμως κάποια συγκεκριμένη ομάδα. Απλά υπήρχε αυτό το υλικό και λέμε, πάμε να το κάνουμε.
Θα ήθελα να πάψουμε να είμαστε παρατηρητές, όταν συμβαίνει κάτι δίπλα μας. Στον δρόμο, στη δουλειά, στο διπλανό διαμέρισμα.
Ποιες φίλες μας τραγουδάνε και θέλουνε να συμμετάσχουν; Το είδανε, ενθουσιάστηκαν και είπαν, πάμε να το κάνουμε. Ταυτόχρονα – και αυτό ήταν το διαφορετικό σε αυτή τη διαδικασία – μαζί με τις πρώτες πρόβες του τραγουδιού, που οι ερμηνεύτριες πήραν στα χέρια τους στίχους, ετοιμάζαμε με την ομάδα την ιδέα με τα γυναικεία μάτια και το κολλάζ. Μέσα σε ένα μήνα ετοιμάστηκε το τραγούδι, σκεφτήκαμε την ενορχήστρωση και ταυτόχρονα είχαμε τα Σαββατοκύριακα τα γυρίσματα, με τις γυναίκες που συμμετέχουν στο videoclip.
Πώς προσεγγίσατε τις γυναίκες που συμμετείχαν στο videoclip; Όσες δεν γνωρίζατε πώς τις πλησιάσατε; Ποια ήταν η αντίδρασή τους;
Είναι ιδιάζουσα περίπτωση γιατί, όπως έχουμε γράψει και στο κείμενο, είναι πολλές γυναίκες που δεν μιλούσαν ελληνικά και θέλαμε το πρώτο πράγμα που θα τους παρουσιάσουμε να είναι οι στίχοι, που ήταν στα ελληνικά. Οπότε αρχίσαμε να τους μεταφράζουμε και όλο αυτό άρχισε να ανοίγει σε ένα άλλο επίπεδο, πολυπολιτισμικό, να δούμε πόσες γυναίκες τις έχει αγγίξει το συγκεκριμένο θέμα, γιατί καλώς ή κακώς όλες τις γυναίκες, σε πάρα πολλές ηλικίες τις επηρεάζει αυτό το ζήτημα. Οπότε αρχίσαμε να το μεταφράζουμε για να έχουμε ένα πάτημα πάνω στο οποίο θα στηριχτούμε για να γίνει το project.
Όλες το δέχτηκαν πάρα πολύ θετικά. Πρώτα τραβήξαμε τις φίλες μας, οι οποίες με τη σειρά τους το είπαν σε δικές τους φίλες και κάπως άνοιξε από μόνο του, από τις ίδιες τις συμμετέχουσες που η μια προσκαλούσε την άλλη. Υπήρχαν γυναίκες που μέσα σε όλη αυτή τη διαδικασία μας μίλησαν για τις δικές τους προσωπικές ιστορίες. Μια κοπέλα για παράδειγμα μας μίλησε για την κακοποίηση της μητέρας της και την ενδοοικογενειακή βία που έζησε και κάπως όλο αυτό έγινε μια όμορφη διαδρομή που ο ένας τράβηξε τον άλλο. Δεν χρειάστηκε να βγούμε στον δρόμο για να προσκαλέσουμε ανθρώπους να λάβουν μέρος. Ήταν όλες οι συναντήσεις με ανθρώπους που το είχαμε συμφωνήσει από πριν εκτός από τις περιπτώσεις των γυναικών που μας έβλεπαν στα γυρίσματα και εκδήλωναν από μόνες τους το ενδιαφέρον να συμμετάσχουν.
Άρα υπήρχε ταύτιση; Δεδομένου ότι υπήρχαν αφηγήσεις μέσα σε όλη τη διαδικασία των γυρισμάτων;
Υπήρξε ταύτιση με τους στίχους, ανεξάρτητα από τα θετικά σχόλια για τους στίχους. Το ζήτημα άλλωστε δεν είναι να αρέσει σε όλους σαν καλλιτέχνημα, ούτε αν έχει ένα στιχουργικό επίπεδο. Το ζήτημα είναι ότι κάποιοι από αυτούς τους στίχους άγγιξαν τις γυναίκες αυτές και μας είπαν: «Όντως, το Άριστα 10 έχει φτιαχτεί από άντρες και όχι από γυναίκες».
Το τι σημαίνει η τελειότητα να είσαι γυναίκα είναι ένα εντελώς κατασκευασμένο πράγμα. Είναι ένα κατασκεύασμα το οποίο πάρα πολλές γυναίκες το αναγνώρισαν και ένιωσαν και αυτές ότι έχουνε ζήσει κάτι τέτοιο, που τους έχει επιβληθεί. Ήταν πάρα πολύ ωραίο σαν συναίσθημα και ιδιαίτερα ζεστή η ατμόσφαιρα που δημιουργήθηκε. Είμαστε πολύ πιο πλούσιοι σήμερα, απ’ ότι ήμασταν ένα μήνα πριν το αρχίσουμε όλο αυτό.
Τι σημαίνει επομένως «το Άριστα 10 του να είσαι γυναίκα»; Πώς μεταφράζεται εκτός στίχου σε μια πραγματικότητα;
Υπάρχουν διάφορες κατασκευασμένες εικόνες που δείχνουν τι σημαίνει. Υπάρχουν τόσες πολλές πιέσεις. Για παράδειγμα το θέμα της μητρότητας. Το ότι μια γυναίκα οφείλει να κάνει οικογένεια, οφείλει να κάνει παιδιά, γιατί αλλιώς τί; Δεν είναι χρήσιμη στην κοινωνία; Δεν θέλω καν να μπω στη διαδικασία να τα εξηγήσω αυτά! Υπάρχουν πάρα πολλές πιέσεις για το πώς πρέπει να ντύνεται. Για το τι σημαίνει να βάφεται. Τι σημαίνει αν δεν βάφεται. Τι επαγγέλματα μπορεί να κάνει. Όλα εκείνα που μας μικραίνουν, που μας κάνουν να διπλώσουμε σε χίλια κομμάτια για να χωρέσουμε σε κάποια κουτιά, τα οποία δεν αποτελούν τη γυναικεία φύση. Μας αξίζει να είμαστε ελεύθερες και να μπορούμε να είμαστε αυτό που είμαστε, χωρίς να πρέπει να ταιριάξουμε σ’ αυτό που πιστεύει κάποιος άλλος. Έχει καταλήξει όλο αυτό μέσα στα χρόνια να πρέπει οι γυναίκες να παλεύουν διπλά και τριπλά για να αποδείξουν κάποια πράγματα. Για να αποδείξουν το πιο απλό: αυτό είναι ό,τι θέλω να κάνω! Αυτό είναι ό,τι με αντιπροσωπεύει. Και φυσικά ο μεγάλος φόβος για το τι θα πει η οικογένεια. Είναι πάρα πολύ μεγάλο ζήτημα.
Πιστεύω στο καλό των ανθρώπων. Τους λατρεύω τους ανθρώπους.
Αυτό είναι που εμένα με έχει προβληματίσει όταν βλέπω αυτές τις συνεντεύξεις και διαβάζω όλα αυτά τα σοκαριστικά πράγματα, που ανακατεύεται το στομάχι σου και εκνευρίζεσαι γιατί βλέπεις πώς σε αντιμετωπίζουν. Ακόμα και το πώς θα πεις στους πιο κοντινούς σου ανθρώπους την αλήθεια σου γιατί θα σε κρίνουν. Τον ρόλο του victim blaming και μόνη της η γυναίκα μπορεί να το κάνει στον εαυτό της. Ακόμα περισσότερο όταν συμβαίνει δημόσια. Θέλει απίστευτο κουράγιο αυτό το πράγμα. Πραγματικά είναι να τις θαυμάζεις αυτές τις γυναίκες, αυτούς τους άνδρες που μιλάνε για όλα αυτά που τους έχουν συμβεί. Όλα αυτά δίνουν τη δύναμη να αντλήσει το θάρρος ο ένας από τον άλλο. Δεν ήταν μόνο το momentum. Η μια μαρτυρία συμπληρώνει την άλλη. Για να δώσει κουράγιο στην επόμενη ώστε να αρχίσει να καθαρίζει ο χώρος του θεάτρου, ο χώρος του αθλητισμού και οποιοσδήποτε χώρος, ώστε να μην υπάρχει αυτό.
Ως ηθοποιός και ως καλλιτέχνης βλέποντας όλα όσα συμβαίνουν πώς αισθάνεσαι για τον χώρος της τέχνης; Πώς νιώθεις για τα επόμενα βήματα που θέλετε να κάνετε στον χώρο;
Υπάρχει σίγουρα το θεσμικό πλαίσιο. Δηλαδή με πιο τρόπο πρέπει να δίνεται μια θέση τέτοιας δύναμης όπως η θέση της Διεύθυνσης του Εθνικού. Για τους δημόσιους φορείς υπάρχει αυτό το κομμάτι και το άλλο κομμάτι που είναι ότι πολλά άτομα σαν και εμένα, κορίτσια της ηλικίας μου, που ήρθαμε στην Αθήνα από κάπου αλλού καταλήγουμε αυτόματα να θέλουμε να κάνουμε πράγματα μόνες μας.
Να θέλουμε να γίνουμε ανεξάρτητες θεατρικές ομάδες με τα δικά μας μέσα. Νιώθουμε ότι όσο λιγότερο μπλέκεις με τους θεσμούς τόσο πιο ευτυχισμένος είσαι. Όσο λιγότερο αρχίζεις να κυνηγάς τα μεγάλα θέατρα και τους μεγάλους σκηνοθέτες τόσο πιο ήρεμος θα είσαι και θα κάνεις αυτό που θέλεις να κάνεις.
Γιατί στην πραγματικότητα η τέχνη είναι ένας χώρος που δεν πρέπει να φοβάσαι να δημιουργήσεις, που δεν πρέπει να αισθάνεσαι ότι έχεις πίεση. Γι’ αυτό και όλα καταλήγουν στην ομάδα, στη σύμπραξη και στη συν δημιουργία. Τα πιο ωραία πράγματα που έχουμε κάνει δεν ήταν όταν ένας σκηνοθέτης μας είδε και είπε «μπράβο, εσένα σε θέλω». Είναι τα πράγματα που έχουμε αποφασίσει μόνοι μας να δημιουργήσουμε από το μηδέν, χωρίς budget. Όπως αυτό το project που έχει μηδενικό κόστος. Δεν υπάρχουν λεφτά για αυτό. Απλά εμείς θελήσαμε να το κάνουμε.
Από την άλλη βέβαια τα πράγματα πρέπει να αλλάξουν. Ο χώρος πρέπει να εξυγιανθεί για να μη χρειάζεται να κάνουμε άλλες δεκαπέντε δουλειές για να κάνουμε και αυτό που αγαπάμε. Πρέπει να δίνονται χρήματα στην τέχνη. Πρέπει να δίνονται σε πάρα πολλούς και φυσικά τώρα με τη συγκεκριμένη ευκαιρία που ξεκίνησε από τη Σοφία Μπεκατώρου και όλο αυτό που έχει συμβεί στον χώρο του θεάτρου, να εξυγιανθεί. Να μην έχουν αυτοί οι άνθρωποι πρόσβαση στις ψυχές που θέλουν να κάνουν αυτό που αγαπάνε. Όταν μπαίνεις 18 χρονών στη Σχολή Θεάτρου στη Θεσσαλονίκη, που είναι μια φανταστική σχολή για να σπουδάσει κάποιος, και μας έχει δώσει απίστευτα εργαλεία για να σκεφτούμε και για να δουλέψουμε, με καθηγητές που μας έχουν εμπνεύσει φοβερά, δεν γίνεται να υπάρχει τόση μεγάλη απόκλιση με αυτό που συναντάς στην επαγγελματική ζωή.
Σε όλες τις σχέσεις που χαρακτηρίζονται από εξουσία, από σεξισμό απέναντι στις γυναίκες, υπάρχουν τα ίδια και για τους άντρες.
Δηλαδή ποια είναι η σύνδεσή τους; Θέατρο έκανες και στη Σχολή, θέατρο κάνεις και μετά. Επειδή μπλέκεται η επαγγελματική σχέση; Δεν θα έπρεπε να αλλάζει τόσο πολύ αυτός ο χώρος και να φοβάσαι να πας σε οντισιόν. Εγώ φοβάμαι να πάω σε οντισιόν. Έχω και τα δικά μου ζητήματα με κρίσεις άγχους. Φοβάμαι γιατί δεν ξέρω πώς θα μου συμπεριφερθούν. Από την άλλη, υπάρχουν και απίστευτοι άνθρωποι στο θέατρο, αλλά τον τελευταίο καιρό βλέπεις ότι οι ομάδες έχουν αρχίσει να θεωρούν ότι είναι αυτάρκεις, ότι μπορούν να κάνουν μόνες τους πράγματα.
Ωστόσο υπάρχει και μια άλλη άποψη: ότι το συνεχόμενο κύμα καταγγελιών και οι δημόσιες αφηγήσεις κακοποίησης, ακόμα και μέσα από τα social media, περιέχουν και κινδύνους. Δηλαδή, ότι μπορεί κάποιες αφηγήσεις να μην είναι ρεαλιστικές και να υπάρχει εκμετάλλευση της συγκεκριμένης στιγμής. Επίσης, ο κίνδυνος της κομματικοποίησης τόσο σημαντικών θεμάτων και της εκ νέου έμμεσης κακοποίησης των θυμάτων βάζοντας κομματικές ταμπέλες.
Διάβασα πρόσφατα σε ένα άρθρο από το Πανεπιστήμιο Πατρών που ανέφερε ότι ένα αμελητέο ποσοστό των καταγγελιών για σεξουαλική κακοποίηση και παρενόχληση είναι ψευδές. Αυτό με κάνει να πιστεύω ότι δεν αξίζει για ένα ποσοστό της τάξης του 1,4% να σταματήσουμε τους ανθρώπους να καταθέτουν δημόσια την αλήθεια τους. Εξαρτάται και από το πώς νιώθει ο άλλος την ευθύνη. Φυσικά και κάποιοι μπορεί να εκμεταλλευτούν την περίοδο αλλά για εμένα είναι πάρα πολύ μικρό αυτό το ποσοστό. Είναι αυτό που έλεγε ο Νίκος Καζαντζάκης «Ν’ αγαπάς την ευθύνη. Να λες: Εγώ, εγώ μονάχος μου έχω χρέος να σώσω τη γης. Αν δε σωθεί, εγώ φταίω». Χρειάζεται να μιλήσουν όλοι.
Τι θα ήθελες να φέρει η επόμενη ημέρα μετά από αυτό το ξεκαθάρισμα;
Θα ήθελα να πάψουμε να είμαστε παρατηρητές, όταν συμβαίνει κάτι δίπλα μας. Στον δρόμο, στη δουλειά, στο διπλανό διαμέρισμα. Να μη φοβόμαστε να μιλήσουμε, να μπορούμε να το καταγγείλουμε, να μιλάμε πιο ανοιχτά. Να μην είναι πια ταμπού. Να μπορούν όλοι να μιλήσουν. Να υπάρχουν δομές ώστε τα θύματα να αντιμετωπίσουν κατά μέτωπο οποιαδήποτε μορφή βίας. Και εν τέλει οι άνθρωποι που χρησιμοποιούν μέχρι τώρα την εξουσία τους ανενόχλητοι, εκτός του ότι θα το σκέφτονται δυο και τρεις φορές γιατί θα ξέρουν ότι ο κόσμος θα είναι πολύ πιο έτοιμος να τους σταματήσει και να τους καταγγείλει, ταυτόχρονα θα αναγνωρίζουν μόνοι τους τα άρρωστα σημάδια στον εαυτό τους και θα ζητάνε βοήθεια.
Πιστεύω στο καλό των ανθρώπων. Τους λατρεύω τους ανθρώπους. Πιστεύω ότι θα μπορέσει να γίνει αυτό. Η ψυχοθεραπεία είναι ένα σπουδαίο όπλο που έχουμε ώστε να αναγνωρίζουμε τις δυσκολίες μας.
Ποια είναι η αφορμή που έγραψες αυτούς τους στίχους;
Είναι πάρα πολύ περίεργο γιατί ενώ είμαι τρελή με τη διόρθωση των στίχων μου, είναι το μοναδικό κομμάτι που το έγραψα κατευθείαν. Άλλαξα μόνο μια λέξη. Νιώθω πολύ συνδεδεμένη με αυτούς τους στίχους γιατί έχω μάθει από πρώτο χέρι τι σημαίνουν όσα περιγράφουν. Νιώθω ότι ήταν λέξεις μέσα μου πάρα πολλά χρόνια που δεν μπορούσαν να αρθρωθούν. Γενικά αυτό το νιώθω όταν γράφω. Λέξεις που είχα μέσα μου πάρα πολλά χρόνια και κάποια στιγμή έγιναν οι απαραίτητες συνδέσεις και τις βάλανε σε μια σειρά, που τυχαίνει να είναι στιχουργική. Θα μπορούσε να είναι κάτι άλλο. Έγινε τόσο από μόνο του που σχεδόν ανησυχώ!
Τα έχεις βιώσει όσα περιγράφεις;
Έχω σίγουρα βιώσει λεκτική βία από άντρες εργοδότες. Μου έχουν συμβεί πολλά περιστατικά σε χώρους εργασίας. Οι περισσότερες γυναίκες δυστυχώς τα έχουμε βιώσει.
Πιστεύεις ότι και οι άντρες βάλλονται από στερεότυπα και ταμπέλες που τους βαραίνουν; Για παράδειγμα φράσεις όπως «οι άντρες δεν κλαίνε», «τα αγόρια πρέπει να παίζουν ποδόσφαιρο» και άλλες.
Ως γυναίκα έχω βιώσει τη γυναικεία πλευρά σε όλο αυτό. Ωστόσο εννοείται ότι είναι πάρα πολύ δύσκολα τα στερεότυπα που υπάρχουν για τους άντρες, σε σχέση με το πόσο δυνατοί πρέπει να είναι. Σε όλες τις σχέσεις που χαρακτηρίζονται από εξουσία, από σεξισμό απέναντι στις γυναίκες, υπάρχουν τα ίδια και για τους άντρες. Όπως για παράδειγμα η ομοφοβία, η τρανσοφοβία και άλλα στερεότυπα. Εννοείται ότι και οι άντρες περνάνε πολύ δύσκολα.
Όταν γνωρίζεις και δεν μιλάς, που είναι η προσωπική σου ευθύνη σε όλο αυτό; Θα μπορούσε να είναι το παιδί σου.
Η κοινωνική αντίληψη είναι διαμορφωμένη στο μοτίβο ότι οι άντρες που έχουν ενεργή σεξουαλική ζωή είναι «μάγκες» ενώ οι γυναίκες είναι «πουτάνες». Εμείς οι ίδιοι κάνουμε τον διαχωρισμό σε επίπεδο φύλου.
Όλη η κοινωνία είναι στημένη πάνω σε αυτό. Ωστόσο το φύλο και το γένος δε μας καθορίζουν. Δεν καθορίζουν τον εσωτερικό μας κόσμο και την ψυχή μας. Δεν θα έπρεπε! Κακώς υπάρχουν τόσα χρόνια αυτοί οι διαχωρισμοί και πόσο πολύ ταλαιπωρούν τους ανθρώπους στερεότυπα και προκαταλήψεις που έχουν σχόλια του τύπου «πώς ήσουν ντυμένη» και «δες την ομορφούλα». Η οργή της «ομορφούλας» όμως τώρα έχει φτάσει σε ένα σημείο που δεν έχει παρακάτω. Είναι σημαντικό ο καθένας να είναι όπως θέλει χωρίς ταμπέλες.
Ο στίχος του τραγουδιού «μοντέρνου Νταχάου» τι συμβολίζει;
Κάποιοι άνθρωποι όταν το διάβασαν το θεώρησαν υπερβολικό ως διατύπωση. Ωστόσο στην ποίηση και στον στίχο χωράει η υπερβολή. Η φράση αυτή βρίσκεται κάτω από τη μεγάλη ομπρέλα της κακοποίησης και περιγράφει μια συνθήκη σε μέρη όπως το Νταχάου και το Άουσβιτς που είναι συνδεδεμένα με πόνο και αποτρόπαιες πράξεις. Ίσως να φαίνεται υπερβολικό κάτι τέτοιο σε ένα τραγούδι αλλά δεν είναι. Γιατί οι στίχοι αυτό περιγράφουν. Την επιβολή της εξουσίας. Τη σωματική βία από έναν άντρα σε μια γυναίκα. Σε άλλες περιόδους οι Ναζί εξόντωναν τους Εβραίους, τους τσιγγάνους, τα άτομα με αναπηρίες, τους αντιφρονούντες πολιτικούς κλπ… Η εξίσωση χωράει πολλούς παράγοντες.
Από την άλλη εν μέσω lockdown αυξάνονται τα περιστατικά κακοποίησης. Γιατί ναι, μένουμε σπίτι αλλά πώς μένουμε σπίτι; Κάτω από ποιες συνθήκες; Πόσο καλά περνάμε όταν το σπίτι είναι φυλακή και δεν είναι ασφάλεια;
Αυτό είναι φοβερό και δεν ξέρω κατά πόσο έχει προνοήσει και η Πολιτεία για τα περιστατικά ενδοοικογενειακής βίας. Γι’ αυτό ακριβώς οφείλουμε να είμαστε σε συνεχή επαγρύπνηση. Όλες αυτές οι εποχές που ακούγαμε κάποιον στο διπλανό διαμέρισμα να φωνάζει και λέγαμε: «πάλι θα τη δέρνει», έχουν παρέλθει. Πλέον είναι στο δικό μας χέρι να είμαστε σε επαγρύπνηση, ώστε να μπορούν να καταγγελθούν αυτά τα περιστατικά και να γίνει κάτι από τους αρμόδιους.
Πιστεύεις ότι πλέον μιλάει ο κόσμος ή μένει ως παρατηρητής σε περιστατικά κακοποίησης;
Μένει παρατηρητής προς το παρόν νομίζω, και αυτό είναι συνενοχή. Όταν γνωρίζεις και δεν μιλάς, που είναι η προσωπική σου ευθύνη σε όλο αυτό; Θα μπορούσε να είναι το παιδί σου. Πρέπει να μάθουμε. Πρέπει να εξασκηθούμε την ώρα που συμβαίνει κάτι να το λέμε. Είναι δική μου ευθύνη να δω τι γίνεται. Είναι δική μου ευθύνη να βοηθήσω. Όχι μόνο για τους ανθρώπους αλλά και για τα αδέσποτα που βιώνουν δύσκολες καταστάσεις. Αλλιώς χάνεις την αίσθηση της πραγματικότητας και αυτό είναι επικίνδυνο.
Χρειάζεται να είμαστε όλοι σε ετοιμότητα. Στη δυσκολία του καθενός.
Τις ιστορίες τις φτιάχνουν οι παρέες; Τις αλλαγές τις κάνουν οι ομάδες;
Τεράστιο ναι! Οι ομάδες και οι παρέες. Μου έρχονται στίχοι στο μυαλό μου και εικόνες. Μου ήρθε το party στη Βουλιαγμένη, του Λουκιανού. Είναι οι δεσμοί και οι σχέσεις που μας πηγαίνουν μπροστά. Το ποιοι είναι η οικογένειά μας είναι η προσωπική μας επιλογή και μόνο με αυτούς τους ανθρώπους μπορούμε να πάμε μπροστά και να έχουμε δύναμη. Αν και η ευθύνη είναι προσωπική υπόθεση, αν δεν έχεις ανθρώπους κοντά σου δεν θα καταφέρεις κανένα μεγάλο βήμα.
Τι σημαίνει για εσένα να υπάρχει η Ημέρα της Γυναίκας; Πιστεύεις ότι θα έρθει η στιγμή που δεν θα χρειάζεται να υπάρχει;
Μακάρι κάθε ημέρα να είναι Ημέρα της Γυναίκας και να βλέπουμε περισσότερες γυναίκες χαρούμενες. Θαυμάζω απίστευτα τις γυναίκες. Θαυμάζω το κουράγιο τους. Δεν θα ήθελα να είμαι άντρας, γιατί όλα αυτά που είπαμε καταλήγουν στο πόσο δυνατές γινόμαστε με όλα αυτά που συμβαίνουν. Πιστεύω ότι θα έρθει μια ημέρα που δεν θα χρειάζεται η Ημέρα της Γυναίκας και απλά θα υπάρχει ως ανάμνηση. Για την ώρα δυστυχώς χρειάζεται να υπάρχει ως υπενθύμιση και να γίνονται δράσεις όπως το τραγούδι που ετοιμάσαμε.
Αν ξεχώριζες κάποιον από τους στίχους του τραγουδιού, ποιος θα ήταν αυτός;
Θα ξεχώριζα τη φράση «Το Άριστα 10 του να είσαι γυναίκα, το φτιάξαν αγόρια». Είναι η υπενθύμιση για εμάς, για όλες μας ότι είναι ένα κατασκεύασμα. Ότι δεν υπάρχει άριστα 10 της γυναίκας και δεν είναι σχολείο για να παίρνουμε βαθμολογίες. Δεν χρειάζονται επιβραβεύσεις για να είσαι ο εαυτός σου. Δεν υπάρχει ούτε η τέλεια γυναίκα, ούτε ο τέλειος άντρας. Αλλά και η φράση «ριχτείτε στα όπλα» θέλοντας να πω «βρείτε τις δυνάμεις σας, μιλήστε».
Πού θα ήθελες να φτάσει το μήνυμά σας;
Σε όσο περισσότερους γίνεται, σαν υπενθύμιση. Και όσοι θέλουν να διαφωνήσουν, ας διαφωνήσουν. Γι’ αυτό το μεταφράζουμε σε πολλές γλώσσες το τραγούδι. Για να φτάσουμε σε όσο πιο πολύ κόσμο γίνεται. Όπως εμάς μας έδωσαν δύναμη οι αφηγήσεις της Σοφίας Μπεκατώρου, του Δημήτρη Μοθωναίου, της Ζέτας Δούκα, έτσι και εμείς αυτό το τραγούδι έχουμε να καταθέσουμε. Αυτή είναι η δική μας οπτική και αλήθεια. Μακάρι να δώσουμε κουράγιο και σε άλλους ανθρώπους.
Ποιο είναι το μήνυμα που θα ήθελες να δώσεις σε όλες εκείνες τις γυναίκες που συμμετείχαν στο videoclip;
Θέλω να τις ευχαριστήσω πάρα πολύ. Όλες ήταν μοναδικές και υπέροχες. Θέλω να τους ευχηθώ, να βρουν με τον καιρό τη δύναμή τους, όσες δεν την έχουν ανακαλύψει ακόμα. Να αγαπάνε και να προσέχουν την ψυχή τους σαν τα μάτια τους και να παλεύουν να έχουν ανθρώπους δίπλα τους που θα τις προσέχουν σαν τα μάτια τους.
Φοβάμαι στην ιδέα ότι οι γυναίκες μπορεί να μένουν σε σχέσεις επειδή φοβούνται ότι δεν μπορούν μόνες τους. Είναι τρομακτικό, γιατί μπορούν να καταφέρουν τόσα πολλά!
Δείτε το βίντεο, ακούστε το τραγούδι…
«Το Άριστα Δέκα»… για την Γυναίκα! (Βίντεο – Τραγούδι)
Συνέντευξη: της ηθοποιού Στεργιάνας Τζέγκα στον Νικόλα Τσιλιβαράκο για το nevronas.gr
Σύντομο βιογραφικό της Στεργιάνας Τζέγκα:
Η Στεργιάνα γεννήθηκε το 1991 στη Θεσσαλονίκη. Είναι αριστούχος απόφοιτος του Τμήματος Θεάτρου της Σχολής Καλών Τεχνών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης (Bachelor & Integrated Master), με κατεύθυνση την Υποκριτική. Από το 2013 έχει συμμετάσχει ως ηθοποιός και βοηθός σκηνοθέτη σε παραστάσεις στη Θεσσαλονίκη και στην Αθήνα [«Rose is a Rose» (2020 – Alibi Gallery και 2017 – Φεστιβάλ Ανοιχτή Σκηνή – Θέατρο Άνετον) σε σκηνοθεσία Πέτρου Παπαζήση, «Η Θυσία του Αβραάμ» (2018 – Θέατρο Σταθμός) σε σκηνοθεσία Δαμιανού Κωνσταντινίδη, «Privatopia» της Μαρίας Ευσταθιάδη (2018 – Φεστιβάλ Θεατρικό Αναλόγιο – Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν), «Κάτω από το Γαλατόδασος» (2016 – Θέατρο Αυλαία, 2013-2014 Θέατρο ΟΡΑ) σε σκηνοθεσία Δαμιανού Κωνσταντινίδη, «Συμφάγωμεν» (Τελετή Έναρξης – 48ο Φεστιβάλ Δημητρίων) σε σύλληψη-σκηνοθεσία Σπύρου Αθηναίου, Ειρήνης Αμπουμόγλι, Μαρίνας Γκούμλα, Γλυκερίας Καλαϊτζή και Γρηγόρη Παπαδόπουλου και σε άλλες].
Από το 2015 και για 2 χρόνια έζησε στη Βαρκελώνη όπου εργάστηκε ως διευθύντρια σκηνής σε θεατρικές παραστάσεις, μιούζικαλ και παραστάσεις σύγχρονου χορού και μπαλέτου στο Institute of the Arts – Barcelona, αλλά και ως βοηθός φωτισμού στο Teatre Plaza Castelldefels. Από το 2017 ζει μόνιμα στην Αθήνα. Έχει εργαστεί σε τουριστικά γραφεία στα τμήματα Ισπανικής και Λατινοαμερικάνικης αγοράς και από τον Νοέμβρη του 2019 έως και σήμερα εργάζεται στην εταιρεία TooFarEast Productions ως Υπεύθυνη Παραγωγής. Έχει συν δημιουργήσει την κινηματογραφική ομάδα «Between the Platforms», ως Υπεύθυνη Παραγωγής και Καλλιτεχνικής Διεύθυνσης. Διδάσκει, επίσης, Ισπανικά σε παιδιά και ενήλικες. Από το 2017 παρακολουθεί μαθήματα στιχουργικής με καθηγητές τους Νίκο Κολλάρο, Νίκο Ζούδιαρη, Παύλο Παυλίδη και άλλους. Έχει παρακολουθήσει σεμινάρια αφήγησης παιδικού παραμυθιού. Το 2018 κέρδισε την τέταρτη θέση στο διαγωνισμό νέων θεατρικών συγγραφέων του Θεάτρου Από Κοινού και το έργο της «Ο σπόρος του πρώτου σπόρου» εκδόθηκε από τις εκδόσεις Όστρια.
