Έχω καιρό να γράψω. Διαβάζω πολύ. Εξαγριώνομαι με αυτά που συμβαίνουν στα παιδιά στην Ελλάδα σε «δομές» και μη.
της Μαρίας Μπουντουράκη – Wilson
Διάβαζα για τον ικανοτισμό και ήθελα να μοιραστώ κάποιες σκέψεις για τον διαχωρισμό και τις «ειδικές» ταμπέλες…
Όταν έχουμε ένα παιδάκι/μωρό στο σπίτι διαμορφώνουμε και προσαρμόζουμε τον χώρο για τις ανάγκες και ασφάλεια του. Για παράδειγμα, θα πάρουμε ένα σκαμπό να φτάνει τον νιπτήρα και την τουαλέτα. Θα του πάρουμε μικρά τραπεζοκαθίσματα, σκεύη φαγητού, θα προφυλάξουμε τις σκάλες, τις πρίζες, θα το βάλουμε σε κάθισμα στο αυτοκίνητο, θα του πάρουμε καρότσι για την βόλτα του… το πιάσατε το νόημα.
Αλλά όταν το παιδί μου, ίδιας ηλικίας απλά διαφορετικό ή με κινητική αναπηρία, επίσης χρειάζεται ένα προσαρμοσμένο περιβάλλον με ανάλογα προϊόντα και συμπεριφορές που το βοηθούν στην αυτονομία και ανάπτυξη, τα ονομάζουμε «ειδικές ανάγκες» και «ειδικά» προϊόντα. (Και θέλουμε ιατρική συνταγή / εισήγηση ειδικού και πολλά ΠΟΛΛΑ χρήματα να τα αποκτήσουμε – άλλο θέμα αυτό όμως)
Ικανοτισμός είναι η πλαισίωση των ανάπηρων που χρήζουν προσαρμογών, ως βάρος. Ικανοτισμός είναι η πλαισίωση οποιαδήποτε προσπάθειας να γίνουν αυτές οι προσαρμογές ως «ειδική προσπάθεια».
Η προσαρμογή ρουτίνας, περιβάλλοντος και προσδοκιών για τα ανάπηρα και νευροδιαφορετικα παιδιά δεν είναι διαφορετική πράξη από το να δίνεις σε ένα νήπιο ένα σκαμπό να φτάσει την βρύση. Ο έμφυτος ικανοτισμός μας, επιμένει ότι το δεύτερο παράδειγμα είναι φυσιολογικό γιατί ο ικανοτισμός βαφτίζει οτιδήποτε χρειάζεται ένας ανάπηρος ως κάτι «ειδικό», «εξαιρετικό» ακόμα και ένα «δώρο» ή άξιο φιλανθρωπίας (άλλο θέμα η «φιλανθρωπία»). Ο ικανοτισμός της κοινωνίας επιμένει να είμαστε ευγνώμων με τα ψίχουλα ισότητας και καλοσύνης που μας ρίχνουν.
Εσάς ποιος είναι ο μεγαλύτερος σας φόβος μεγαλώνοντας τα παιδιά σας; (Βίντεο)
Εσάς ποιος είναι ο μεγαλύτερος σας φόβος μεγαλώνοντας τα παιδιά σας; (Βίντεο)
Ως γονέας θα κάνεις το σπίτι σου προσβάσιμο και ασφαλές για το παιδί σου. Και ο ίδιος θα αλλάξεις την συμπεριφορά σου. Αυτές οι προσαρμογές είναι τυπικές πράξεις της ανατροφής των παιδιών. Όταν ένα τυπικό παιδί χρειάζεται βοήθεια με ένα έργο, συνήθως ως γονέας το αντιμετωπίζεις ως μια ευκαιρία μάθησης και ωρίμανσης.
Ικανοτισμός είναι: όταν το ανάπηρο ή νευροδιαφορετικό παιδί που χρειάζεται βοήθεια, να αντιμετωπίζεται ως «ανίκανο» ή ως βάρος ή ότι χρήζει «ειδικών» βοηθημάτων.
Να θυμόμαστε ότι η ανατροφή ενός παιδιού δεν με κάνει «ξεχωριστό» ή «ήρωα» όταν το παιδί είναι μη τυπικό.
Σε μία ικανοτιστική κοινωνία, γεμάτη εμπόδια και περιθωριοποίηση, η ανατροφή ενός μη τυπικού παιδιού είναι δύσκολη, ναι. Η κοινωνία είναι δύσκολη όχι η διαφορετικότητα του παιδιού μου.
Να αγωνιζόμαστε για το δικαίωμα της συμπερίληψης παντού και για ένα τέλος σε όλες τις «ειδικές» ταμπέλες που προωθούν μόνο την περιθωριοποίηση και τον διαχωρισμό.
Στη φωτογραφία βλέπετε την Μέιμπελ σε μια παιδική χαρά του 2022, που έχει ένα παιχνίδι ΑμεΑ όπως μου είπε η τεχνική υπηρεσία του δήμου. Το παιχνίδι όμως δεν είναι προσβάσιμο για τροχήλατα βοηθήματα…
Συμπεριληψη μηδέν – περιθωριοποίηση 1.
Γράφει: η Μαρία Μπουντουράκη – Wilson
