Δεν επηρεάζομαι εύκολα. Πολλές φορές η ευαισθησία μου είναι επιλεκτική.
Παρακολουθώντας όμως, τον τελευταίο καιρό, τις μαρτυρίες δυο πολύ γενναίων γυναικών, της κας Σοφίας Μπεκατώρου και της κας Ζέτας Δούκα, επηρεάστηκα.
του Βαγγέλη Καρατζά – Πατέρας παιδιού στο Φάσμα του Αυτισμού
Είμαι ένας άντρας 47 χρόνων που έχω μεγαλώσει με συγκεκριμένα στερεότυπα και πολλές φορές η προσέγγιση του σύγχρονου φεμινιστικού κινήματος σε κάποια ζητήματα, με ξενίζει. Ακόμα και εγώ όμως δεν μπορώ να ανεχτώ τον αφόρητο σεξισμό και την ανοησία του…“γιατί τώρα;”.
Ο σεξισμός αυτός, δυστυχώς, δεν εκφράζεται μόνον από άντρες, αλλά και από τις ίδιες τις γυναίκες!
Αστειάκια, ειρωνεία, πολιτικοποίηση ακόμα και της σεξουαλικής κακοποίησης και της βίας, θυματοποίηση των θυτών και στοχοποίηση των θυμάτων. Σεξισμός, ασέβεια προς τους νεκρούς (όπως στην περίπτωση Τοπαλούδη), έλλειψη ενσυναίσθησης (όπως στην περίπτωση της επιθέσης με βιτριόλι), ψευτοπουριτανισμός και παλαιάς κοπής ηθικολογία (όπως στην περίπτωση Τούνη), δείχνουν ότι σαν κοινωνία είμαστε ακόμα πίσω.
Αυτός είναι ένας λόγος που τα θύματα βιασμού και σεξουαλικής κακοποίησης, αργούν πολύ να μιλήσουν ή δεν μιλούν ποτέ. Γιατί ξέρουν ότι θα βρεθούν στο στόχαστρο.
Ένας άλλος λόγος είναι ότι όσοι έχουν πέσει θύμα σεξουαλικής ή άλλου ειδους κακοποίησης, κουβαλούν μέσα τους τραύματα που πολλές φορές, μένουν ανοιχτά. Προσπαθούν να απωθήσουν τις τραυματικές αυτές εμπειρίες στο υποσυνείδητό τους, συνήθως χωρίς επιτυχία. Παλεύουν χρόνια να σταθούν στα πόδια τους, να νιώσουν σίγουροι, να νιώσουν αυτοπεποίθηση και όταν γίνει αυτό, τότε μόνο, βγαίνουν να μιλήσουν.
Ένα παράδειγμα είναι οι άνθρωποι που έχουν κακοποιηθεί στην παιδική τους ηλικία και μιλούν γι’ αυτό ακόμα και δεκαετίες αργότερα… αν ποτέ μιλήσουν.
Και υπάρχει και ένας ακόμα παράγοντας που δεν συζητάμε συχνά. Η δύναμη που έχουνε οι θύτες. Αυτός που ασκεί σεξουαλική, σωματική ή λεκτική βία, συνήθως προσπαθεί είτε να εκμεταλλευτεί τη θέση του, την ισχύ του, είτε ανήκει σε μία ομάδα που μπορεί να επηρεάσει το μέλλον του θύματός του.
Η σιωπή των θυμάτων είναι το όπλο τους. Οι φαύλοι σχηματίζουν αγέλες, κλίκες…
Τους ενώνουν οι διαστροφές, η μοχθηρία, η κακία, η ανοησία τους. Ακόμα χειρότερο είναι ότι, όταν έχεις πέσει θύμα επίθεσης με τη μία ή την άλλη μορφή, πολλές φορές δεν γίνεται να φύγεις από το χώρο που έχεις δεχτεί την επίθεση. Πρέπει να ζήσεις ή να εργαστείς με αυτούς τους ανθρώπους, στο ίδιο περιβάλλον, καθώς και μ’ αυτούς που ξέρουν τι έγινε και δεν έκαναν τίποτα.
Ακόμα και στο θέμα του μπούλινγκ που έχει φέρει θανάτους στην Ελληνική κοινωνία, είτε με αυτοκτονία, είτε με δολοφονίες και έχει καταστρέψει τον ψυχισμό χιλιάδων παιδιών, ισχύει ο νόμος της σιωπής. Υπάρχουν γονείς και εκπαιδευτικοί που αντί να συνταχθούν στο πλευρό του παιδιού, προσπαθούν να συγκαλύψουν την αλήθεια, για να μη χαλάσει το όνομα του σχολείου. Έχω ακούσει την έκφραση: “στο σχολείο μας δεν γίνονται αυτά.”
Όλοι οι φορείς, όλα τα σχολεία, όλοι οι οργανισμοί αποτελούνται από ανθρώπους. Τίποτα δεν είναι τέλειο, άμεμπτο ή άσπιλο στο διηνεκές. Το αν ένα σχολειο είναι καλό ή όχι εξαρτάται από τους ανθρώπους που είναι μέσα και από το πόσο προσπαθούν να βοηθήσουν, να προστατεύσουν και να εκπαιδεύσουν τα παιδιά.
Άρα το θέμα δεν είναι μόνο μια ηθοποιός σήμερα, μια ολυμπιονίκης εχθές. Είναι διαχρονικό, αφορά τη γυναίκα σας, την αδελφή, τη φίλη σας, την κόρη σας ή τον γιο σας.
Ευτυχώς έχουν περάσει δεκαετίες από τότε που δέχτηκα τελευταία φορά σωματική κακοποίηση από κάποιους “βασανιστές” δασκάλους και διευθυντή και μάλιστα ιδιωτικού σχολείου. Έχω περάσει πολύ πιο δύσκολα πράγματα, έχω προχωρήσει, έχω ταξιδέψει, έχω ερωτευτεί, έχω δουλέψει, έχω δημιουργήσει, έχω επιτύχει και έχω αποτύχει.
Αντιμετωπίζω μία καθημερινότητα όπως όλοι μας που είναι ακραία και χαίρομαι τη ζωή μου με τα λίγα πράγματα που μπορεί να απολαύσει ένας άνθρωπος στη δική μου θέση και οικονομική δυνατότητα, έχω προχωρήσει.
Αλλά, δεν θα πάψω όμως ποτέ, να θαυμάζω και να είμαι στο πλευρό των ανθρώπων που έχουν το θάρρος να μιλήσουν και δίνουν κουράγιο σε άλλους να μιλήσουν. Γιατί μόνο έτσι μπορεί να γίνει κάτι, να σπάσει η σιωπή και να αλλάξουμε πια σαν κοινωνία, να προχωρήσουμε.
Διαβάστε ακόμη…
Όχι, η Κακοποίηση Δεν είναι Αστείο…
Γράφει: ο Βαγγέλης Καράτζας – Πατέρας παιδιού στο Φάσμα του Αυτισμού
