Ας μιλήσουμε ειλικρινά και ξεκάθαρα… Οι πραγματικοί κίνδυνοι είναι η εγκατάλειψη, η βιαιότητα, η αδιαφορία (πολιτείας και πολιτών) και η απουσία ενσυναίσθησης.
του Νικόλα Τσιλιβαράκου – Κοινωνικός Λειτουργός – Σύμβουλος Επικοινωνίας
Πριν λίγες μέρες μια γυναίκα από την πόλη της Καλαμάτας δέχτηκε επίθεση από αγέλη αδέσποτων σκύλων που βρίσκονταν στο προαύλιο του εργοστασίου που εργάζεται. Τα τραύματα που φέρει η άτυχη γυναίκα είναι πολλά και το συναισθητικό και ψυχικό σοκ που βίωσε και βιώνει είναι πολύ μεγάλο. Ευτυχώς δυο συνάδελφοί της άκουσαν την έκκλησή της για βοήθεια, κατάφεραν να απομακρύνουν τα σκυλιά και την μετέφεραν στο Νοσοκομείο της πόλης, όπου και νοσηλεύεται.
Μετά από κάποιες μέρες, πάλι στην πόλη της Καλαμάτας,μια γυναίκα οδηγούσε το μηχανάκι της και επέστρεφε στο σπίτι της, μετά τη δουλειά. Προκειμένου να αποφύγει κάποια αδέσποτα σκυλιά που κυνήγησαν το μηχανάκι, λόγω του θορύβου και για να μην τα χτυπήσει, έκανε μια απότομη κίνηση με αποτέλεσμα να πέσει, να χτυπήσει και να χάσει τις αισθήσεις της.
Τα τελευταία χρόνια το θέμα της διαχείρισης των αδέσποτων ζώων έχει μπει στην πολιτική ατζέντα.
Οι αποκαλύψεις για δημοτικά κυνοκομεία – κολαστήρια όπου ζούσαν σκυλιά σε συνθήκες ντροπής, χωρίς τροφή, χωρίς νερό, μέσα σε ακαθαρσίες και ξεχασμένα από τους αρμόδιους του εκάστοτε Δήμου, συντέλεσαν στο να παρθούν αποφάσεις.
Όμως οι πολιτικές αποφάσεις συχνά έχουν μεγάλο χάσμα από την καθημερινή ζωή.
Από την άλλη πλευρά γινόμαστε συχνά είτε αυτόπτες μάρτυρες είτε θεατές της βαρβαρότητας και της βιαιότητας που ασκούν οι άνθρωποι σε ανυπεράσπιστα ζώα.
Άλλοι κρεμάνε σκυλιά, άλλοι σέρνουν άλογα και γαϊδούρια, άλλοι ποδοπατάνε γατιά και άλλοι ρίχνουν φόλες.
Ας μιλήσουμε ειλικρινά και ξεκάθαρα.
Στη σχέση ανθρώπου και άλλων ζώων ή ακόμα και στη σχέση ανθρώπου και φύσης, αυτός που βάλλεται δεν είναι ο άνθρωπος. Ο άνθρωπος αυτοκαταστρέφεται αλλά ακόμα και αυτό είναι δική του επιλογή.
Άλλωστε αυτός έχει τα μέσα είτε να δώσει ζωή είτε να σκορπίσει τον θάνατο… Να φροντίσει ή να καταστρέψει.
Το να απομονώνουμε περιστατικά και να δείχνουμε με το δάχτυλο πλάσματα που έχουν δεινοπαθήσει και δεινοπαθούν από την ανθρώπινη ψυχοπαθολογία σε καθημερινή βάση είναι, αν μη τι άλλο, ανέντιμο.
Κάθε σκύλος που έχει εγκαταλειφθεί και έχει μεγαλώσει στο δρόμο κουβαλά μαζί του ένα ψυχικό τραύμα – ναι, έχουν και τα ζώα συναισθήματα, όσο περίεργο ή μη αποδεκτό είναι για κάποιους που θεωρούν ότι και αυτό είναι αποκλειστικά ανθρώπινο προνόμιο.
Είσαι λοιπόν σκύλος και έχεις εγκαταλειφθεί. Για να επιβιώσεις από τη βροχή, τη ζέστη, το κρύο, τα αυτοκίνητα και τους ανθρώπους χρειάζεται να ενταχθείς σε κάποια αγέλη και να ζήσεις σε μια περιοχή, Την περιοχή αυτή τη θεωρείς σπίτι σου και θα την προστατεύσεις όταν αισθανθείς κίνδυνο.
Δεν είναι όλα τα σκυλιά επιθετικά όμως το πιο βασικό είναι ότι τα σκυλιά που είναι επιθετικά πάνω απ’ όλα είναι φοβισμένα από την κακοποίηση και την εγκατάλειψη.
Από την άλλη πλευρά είναι απόλυτα σεβαστό και κατανοητό να υπάρχουν άνθρωποι που φοβούνται τα σκυλιά. Σε πολλές περιπτώσεις, όταν τα σκυλιά αντιλαμβάνονται την ανθρώπινη ανησυχία επιτίθενται γιατί πιστεύουν ότι είναι απειλή. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να προκαλούνται επιθέσεις που σε κάποιες περιπτώσεις είναι θανατηφόρες.
Ποιον όμως μπορείς να κατηγορήσεις; Τον ανθρώπινο φόβο ή τον σκυλίσιο φόβο;
Είμαι φιλόζωος, έχω υιοθετήσει ζώα που στο παρελθόν ήταν αδέσποτα αλλά, ειλικρινά, δεν θα ήθελα να δεχτώ επίθεση από αγέλη σκύλων. Στην επαφή μου με αδέσποτα ή υιοθετημένα σκυλιά είμαι ιδιαίτερα προσεκτικός γιατί δεν γνωρίζω τις αντιδράσεις και τον χαρακτήρα τους.
Όταν αγαπάς τους ανθρώπους αγαπάς και τα ζώα. Επίσης συμβαίνει και το αντίστροφο.
Τα σκυλιά που είναι επιθετικά δεν ευθύνονται, αλλά χρειάζεται να ζουν οριοθετημένα μεν, αλλά ελεύθερα, σε ειδικά διαμορφωμένους χώρους που δεν θα διατρέχουν κίνδυνοι ούτε αυτά ούτε οι πολίτες.
Τα αδέσποτα σκυλιά δεν διαφέρουν από τους άστεγους συμπολίτες μας. Τα αδέσποτα ζώα είναι ο καθρέφτης της ελληνικής κοινωνίας και της Πολιτείας.
Πριν λοιπόν σηκώσουμε το δάχτυλο ας αναλογιστούμε ευθύνες και δράσεις ικανές που θα φροντίσουν και ανθρώπους και ζώα, αλλά κυρίως θα συμπεριλαμβάνουν σε έναν κόσμο που κανείς δεν θα έπρεπε να έχει το «πάνω χέρι».
Όχι, ο πραγματικός κίνδυνος δεν είναι τα αδέσποτα σκυλιά.
Οι πραγματικοί κίνδυνοι είναι η εγκατάλειψη, η βιαιότητα, η αδιαφορία και η απουσία ενσυναίσθησης.
Τα αδέσποτα σκυλιά ζουν ανάμεσά μας και οφείλουμε να φροντίζουμε για την ευζωία τους ως πολιτικοί, ως πολίτες, μα πάνω απ΄ όλα ως άνθρωποι.
Γράφει: ο Νικόλας Τσιλιβαράκος – Κοινωνικός Λειτουργός – Σύμβουλος Επικοινωνίας
Επιμέλεια: Πόπη Μάλεση – B.A, M.A Psychology
