Πρόσφατα ανακοινώθηκαν τα μόρια που συγκέντρωσαν οι μαθητές και οι μαθήτριες για την εισαγωγή τους στην Τριτοβάθμια εκπαίδευση. Έχοντας ως στόχο να εισαχθούν σε σχολές της επιλογής τους και με όνειρα γεμάτα προσμονή και ορμή για ένα επόμενο βήμα στον κόσμο των ενηλίκων.
του Νικόλα Τσιλιβαράκου – Κοινωνικός Λειτουργός – Σύμβουλος Επικοινωνίας
Εξαιρετικά σημαντική στιγμή γεμάτη άγχος, νεανική ορμή, φόβο και ενθουσιασμό για το άγνωστο και για το καινούργιο.
Όμως η αριστεία ποτέ δεν κρυβόταν στους βαθμούς, στα πτυχία, στα βραβεία και στους ακαδημαϊκούς τίτλους.
Η αριστεία κρύβεται σε πιο απτά κομμάτια της καθημερινής μας ζωής…
Την αριστεία θα τη συναντήσουμε στους δρόμους, στα πεζοδρόμια, στις καθημερινές ματιές των περαστικών, στις καλημέρες και στις καλησπέρες.
Την αριστεία θα τη βρούμε στον τρόπο που οδηγούμε, στα σκουπίδια που δεν θα πετάξουμε στον δρόμο, στο μπολ με το νερό και το φαγητό που θα αφήσουμε για τα αδέσποτα ζώα της γειτονιάς μας, στην κουβέρτα που θα φυλάξουμε για τον άστεγο συμπολίτη μας που τον χειμώνα ξεπαγιάζει και δεν νιώθει τα άκρα του.
Την αριστεία θα την ανακαλύψουμε στο θάρρος που κερδίζει τον φόβο, στη ζωή που νικά το θάνατο και στην κοπέλα μέσα στην καφετέρια που μας φτιάχνει κάθε πρωί τον καφέ μας.
Αυτή η κοπέλα που μπορεί τα δύσκολα πρωινά να μη της λέμε ούτε μια καλημέρα ή να μη της ρίχνουμε ούτε ένα βλέμμα, ίσως πριν κάποιες μέρες να αποτέλεσε τον λόγο που μια 18χρονη κατάφερε να ξεφύγει από την αρρώστια ενός πατέρα και ενός αστυνομικού, που είχαν μετατρέψει κάθε κομμάτι της σάρκας της και τους σώματός της, σε εμπόριο. Αυτή η κοπέλα, δεν πέτυχε μόνο τον καφέ μας. Αυτή η κοπέλα, πετυχαίνει πάντα τον καφέ μας γιατί έχει πετύχει το πιο σημαντικό απ’ όλα: να είναι Άνθρωπος.
Το «εμείς» πάνω από το «εγώ»…
Αυτή η κοπέλα μπορεί να μην υπήρξε ποτέ καλή μαθήτρια, να μην κατάφερε να σπουδάσει, να γράφει ανορθόγραφα και να μη γνωρίζει ξένες γλώσσες και μπαλέτο.
Όσο και να γυρίζουμε το βλέμμα μας από την άλλη πλευρά πάντα θα υπάρχουν αυτές οι κοπέλες και αυτοί οι άνθρωποι που θα βάλουν το «εμείς» πάνω από το «εγώ», που θα ενδιαφερθούν, που δεν θα σωπάσουν – ακόμα και αν αυτό είναι επικίνδυνο -, που θα γίνουν ασπίδα προστασίας για όποιον χρειάζεται βοήθεια και υποστήριξη.
Όσο και αν το αρνούμαστε, όσο και αν εθελοτυφλούμε, αυτοί οι άνθρωποι σπανίζουν. Αυτοί οι άνθρωποι είναι λίγοι ανάμεσα σε πολλούς. Αυτοί οι άνθρωποι είναι ο ορισμός της Αριστείας. Αυτοί οι άνθρωποι είναι οι Άριστοι και γι’ αυτό το λόγο τους αναδεικνύουμε.
Σε ένα κόσμο γεμάτο από φαινομενικά «Άριστους», ας γίνουμε ουσιαστικά Άριστοι. Και δεν πειράζει, ας κορνιζάρουμε ένα πτυχίο λιγότερο.
Θα έχουμε όμως μάθει εκτός από να είμαστε Άνθρωποι, να φτιάχνουμε και καλύτερο καφέ…
Μου έρχονται στο μυαλό τα λόγια του Λέο Μπουσκάλια στο βιβλίο του «Να ζεις, να αγαπάς και να μαθαίνεις»:
«Όταν ελπίζεις, κινδυνεύεις ν’ απογοητευτείς, κι όταν δοκιμάζεις, κινδυνεύεις, ν΄ αποτύχεις. Ναι, αλλά πρέπει να ρισκάρεις γιατί ο μεγαλύτερος κίνδυνος στη ζωή… είναι να μη ρισκάρεις τίποτε. Όταν ανοίγεσαι στον άλλο, κινδυνεύεις να μπλεχτείς. Ποιος λέει ότι το μπλέξιμο είναι κίνδυνος. Εγώ θέλω να μπλεχτώ.»
Εγώ θέλω να μπλεχτώ… Εσείς;
Γράφει: ο Νικόλας Τσιλιβαράκος – Κοινωνικός Λειτουργός – Σύμβουλος Επικοινωνίας
