Η ζωή ξέρει καλά πώς να φυλάει τις αναμνήσεις ελεύθερες και φυλαγμένες παράλληλα, στο μυαλό και στην καρδιά. Ό,τι ζήσαμε είναι αυτό που είμαστε.
του Νικόλα Τσιλιβαράκου – Κοινωνικός Λειτουργός – Σύμβουλος Επικοινωνίας
Ήταν Δευτέρα 5 Οκτωβρίου του 2020. Μια απλή Δευτέρα για κάποιους. Για εμένα τόσο σημαντική. Όταν σπάει ο καθρέφτης σου άλλωστε και γίνεται άπειρα μικρά κομμάτια, πώς να μην το θυμάσαι; Θα κοπείς άλλωστε. Κόπηκες άλλωστε.
Εκείνη τη Δευτέρα του Οκτωβρίου σε κράτησα στην αγκαλιά μου, άφησες την τελευταία ανάσα σου στα χέρια μου και 16 χρόνια κοινής ζωής πέρασαν ξανά από μπροστά μου.
16 χρόνια κοινής ζωής… Αν ήσουν παιδί, θα ήσουν έφηβος. Όμως η σχέση με ένα ζώο περιλαμβάνει κομμάτια του ρόλου που σε μεταμορφώνουν σε μικρό χρονικό διάστημα από γονέα, σε παιδί και από τον κολλητό σου φίλο σε αδελφό.
Ο Κανέλλος μου. Ο δικός μου Κανέλλος…
Ήξερα ότι πλησίαζε το αντίο. Όταν αγαπάς το νιώθεις. Το αισθάνεσαι. Η μόνη μου έγνοια ήταν να μην σε ταλαιπωρήσω. Να μην σε αφήσω να πονέσεις λόγω του δικού μου φόβου, να σε αποχαιρετήσω. Λόγω του δικού μου φόβου να πάρω την ευθύνη.
Έλεγα τότε ότι θα καθυστερήσω να υιοθετήσω πάλι άλλο σκύλο. Έλεγα τότε ότι 16 χρόνια με σκύλο είναι πολλά και χρειάζομαι απόσταση. Δεν ξέρω αν θα άντεχα τη σιωπή. Δεν ξέρω, γιατί δεν το έζησα. Στις 25 Οκτωβρίου είχε έρθει στη ζωή μου ο Prince. Όχι σαν αντικαταστάτης αλλά ως συνέχεια και ως παρακαταθήκη σε όσα ζήσαμε μαζί. Λίγους μήνες πιο μετά ήρθε και η Lacta και η αγέλη δίποδων και τετράποδων συμπληρώθηκε.
Πολλοί μου είπαν ότι βιάστηκα και άλλοι τόσοι θα το σκέφτηκαν, αλλά εγώ δεν έπαψα στιγμή να πενθώ για εσένα. Να πενθώ και να μαζεύω κομμάτια. Να πενθώ και να κλείνω πληγές. Να πενθώ και να μου λείπεις. Να πενθώ και να κάνω την αυτοκριτική μου. Να πενθώ και να προσπαθώ να γίνομαι καλύτερος άνθρωπος.
Ίσως να είχα ανάγκη κάποιες μέρες μετά τη δουλειά να μην επιστρέψω κατευθείαν στο σπίτι και να βγω. Ίσως να είχα ανάγκη κάποια βράδια του χειμώνα με πολύ κρύο να μην βγαίνω για βόλτα και παιχνίδι. Ίσως να ήθελα να πηγαίνω πιο ανέμελος διακοπές το καλοκαίρι χωρίς να ψάχνω με αγωνία να βρω δωμάτια petfriendly. Ίσως… Όμως μπροστά στα ίσως προτίμησα την αγάπη που μοιράστηκα μαζί σου, να τη δώσω σε δυο άλλα πλάσματα που τη γύρευαν εκεί έξω.
Πίστεψα ότι αυτό που θα ήθελες και εσύ είναι αυτό. Να δώσω φροντίδα και αγάπη σε πλάσματα που έχουν ταλαιπωρηθεί, που έχουν εγκαταλειφθεί, που έχουν φοβηθεί.
Μπροστά στα τόσα ίσως, είπα δυο από τα πιο έντιμα «Ναι» που έχω πει μέχρι σήμερα.
Όμως ξέρεις… πάντα θα είναι αλλιώς. Γιατί κάθε σκύλος έχει τη δική του προσωπικότητα και η ζωή ξέρει καλά πώς να δημιουργεί στιγμές.
Όμως η ζωή, ξέρει επίσης καλά πώς να φυλάει τις αναμνήσεις ελεύθερες και φυλαγμένες παράλληλα στο μυαλό και στην καρδιά.
Ό,τι ζήσαμε είναι αυτό που είμαστε…
Όχι, δεν είναι ότι αγαπάω λιγότερο τον Prince και τη Lacta. Μπορώ να σου πω με σιγουριά ότι παίζουν πιο πολύ, βγαίνουν μεγαλύτερες βόλτες, στις διακοπές είναι συνέχεια στην παραλία.
Μαζί σου όμως πάντα θα είναι αλλιώς, γιατί θα είσαι πάντα ο πρώτος μου σκύλος. Αυτό το «είσαι» που δεν είναι παρελθοντικό αλλά παροντικό, είναι η αδιαπραγμάτευτη αλήθεια.
Μαζί σου μεγάλωσα, μαζί σου πήγα φαντάρος, μαζί σου έβγαλα τα πρώτα μου χρήματα, μαζί σου μετακόμισα, μαζί σου ταξίδεψα, μαζί σου αγάπησα.
Δίπλα σου έκλαψα, δίπλα σου κλείστηκα στο σπίτι, δίπλα σου είπα ψέματα για να ξεφύγω από δύσκολες καταστάσεις, δίπλα σου είπα αλήθειες που πόνεσαν.
Εγώ κι εσύ μαζί…
Μαζί σου έκανα τα πρώτα μου λάθη. Είπα: «έλα μωρέ, δεν ζει στον δρόμο» και άργησα να γυρίσω από τη δουλειά. Κάποιες μέρες σε έβγαζα μικρότερες βόλτες από εκείνες που πραγματικά ήθελες να πας. Λόγω του δικού μου φόβου δεν έπαιξες πολύ με άλλα σκυλιά. Όμως αυτό που με πονάει περισσότερα απ’ όλα είναι που λίγο πριν το τέλος αισθάνθηκα κούραση και νεύρα. Αισθάνθηκα ότι δεν έχω άλλες αντοχές.
Αυτό δεν μου το συγχώρησα ποτέ και όσο τιμωρητικό και αν είναι ξέρω ότι θα με ακολουθεί για πάντα.
Με τον Prince και τη Lacta ξέρω πια. Είμαι πιο μεγάλος, πατάω πιο καλά στα πόδια μου, είμαι πιο συνειδητοποιημένος και ήδη έχω αισθανθεί τον πόνο που είναι, σαν να σου ξεριζώνουν την καρδιά. Το ξέρω ότι θα πονέσω, ότι θα ανησυχήσω και ότι θα κλάψω.
Μαζί σου απλώς ήμουν λίγο περισσότερο αυθόρμητος γιατί τα ζούσα για πρώτη φορά.
Επιμένω κάθε πρωί που μπαίνω στο αυτοκίνητο για να ξεκινήσω τη μέρα μου, να χαϊδεύω το λουρί σου που είναι περασμένο στον λεβιέ των ταχυτήτων, να σου λέω «Καλημέρα» και να ξέρω ότι είσαι εδώ.
Δυο χρόνια απών και πιο παρών από ποτέ.
Γράφει: ο Νικόλας Τσιλιβαράκος – Κοινωνικός Λειτουργός – Σύμβουλος Επικοινωνίας
Επιμέλεια: Πόπη Μάλεση – B.A, M.A Psychology
