Την ιστορία αυτού του τόπου την έγραψαν και θα την γράφουν άνθρωποι σαν τον Γλέζο και σαν τον Σάντα…
Καλό ταξίδι Μανώλη Γλέζο, χαιρετισμούς στον φίλο σου!
Κομπιάζουν τα χέρια μου, δειλιάζει το πληκτρολόγιο να συνεργαστεί με τις εντολές των δαχτύλων μου. Πόσο εύκολο είναι, άλλωστε, στον καθένα να γράψει για το χαμό μιας ηγετικής παρουσίας. Έναν εμβληματικό ήρωα.
του Νικόλα Τζαβάρα – Δημοσιογράφος
Όταν αναφερόμαστε στους προγόνους μας, που μας ελευθέρωσαν από τους Γερμανούς και τους Ιταλούς κατακτητές, στη μνήμη όλων σκιαγραφείται η μορφή του. Ένα έθνος σήμερα είναι περίλυπο. Μια πατρίδα από σήμερα είναι ακόμη πιο φτωχή. Μια χώρα θρηνεί με μεσίστιες σημαίες, αποχαιρετώντας τον Μανώλη Γλέζο. Την σημαία της. Τον άνθρωπο που έμεινε στην ιστορία για την αντιστασιακή του δράση (πριν και μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο). Μαζί με τον φίλο του τον αείμνηστο Λάκη Σάντα, είχαν το θάρρος να κατεβάσουν από τον ιστό της Ακρόπολης την ναζιστική-φασιστική σημαία.
«Έπρεπε με κάποιο τρόπο να αναπτερώσουμε το ηθικό των Ελλήνων»
«Το σχεδιάζαμε καιρό, ήμασταν σίγουροι ότι θα παίζαμε τη ζωή μας. Δεν μας ένοιαζε. Έπρεπε με κάποιο τρόπο να αναπτερώσουμε το πεσμένο ηθικό των συναγωνιστών μας απέναντι στον εχθρό. Ειδικά και μετά τα κακά μαντάτα της κατάληψης της Κρήτης από τους Γερμανούς ναζί. Δεν το σκεφτήκαμε πολύ, κοιταχτήκαμε στα μάτια με τον Μανώλη και προχωρήσαμε στην εφαρμογή του σχεδίου μας», ήταν μερικά από τα λόγια που μου είχε εμπιστευτεί το 2009 σε μια σπάνια συνέντευξή που μου είχε παραθέσει στον τοπικό Τύπο, ο ήρωας Λάκης Σάντας, καθώς καθόμασταν στο στέκι του στο Παλαιό Φάληρο: «Αμούστακα παιδιά τότε, φοιτητές, αλλά το έλεγε η καρδούλα μας», μου είχε πει χαμογελώντας.
«Όταν ανεβήκαμε πάνω στην Ακρόπολη, τη νύχτα της 30ης προς 31η Μαΐου 1941, δεν είχαμε εργαλεία, με νύχια και με δόντια και πέτρες προσπαθούσαμε, να κόψουμε τα συρματόσχοινα από τον ιστό για να κατεβάσουμε τη σημαία», μου εκμυστηρεύτηκε.
«Την επόμενη ημέρα το νέο διαδόθηκε, σαν αστραπή, σε όλη την Ευρώπη. Θυμάμαι, χαρακτηριστικά, πως οι Γερμανοί άργησαν πολύ (γύρω στο μεσημέρι) να την αντικαταστήσουν με άλλη σημαία, πολύ μικρότερη, από αυτή που τους είχαμε πάρει με τον Μανώλη. Σκίσαμε και κρατήσαμε κι οι δύο, από ένα κομμάτι για να το δείξουμε στους φίλους και γνωστούς μας για να μας πιστέψουν».
Λίγο πριν φύγουμε ο ήρωας Λάκης Σάντας, μου είχε δώσει μια ευχή που θυμάμαι και θα θυμάμαι όσο ζω, μου είχε πει πως: «Διάβασα κάπου τώρα τελευταία, νομίζω ο Χένρυ Κίσινγκερ το είχε γράψει, ευτυχία είναι να ζεις σε όμορφους καιρούς και να απολαμβάνεις τη ζωή. Ε, λοιπόν, αυτό σου εύχομαι να ζήσεις -με όραμα- σε όμορφους καιρούς», και κατέληξε: «Δεν έχω παράπονο από τη ζωή μου, έζησα όμορφα. Είμαι ευτυχής»…
Οι μεγάλοι ήρωες αυτού του έθνους έχουν φυλακισθεί από Έλληνες!
Οι διεκδικήσεις για τις κατοχικές αποζημιώσεις ήταν ακόμη μια πράξη ηρωισμού και αντίστασης -εν καιρώ ειρήνης- του μεγάλου αγωνιστή Μανώλη Γλέζου. Μακάρι, να συνεχιστούν, οι διεκδικήσεις, και να αποδοθούν σε εκείνους που τις δικαιούνται, έτσι ως ελάχιστος φόρος τιμής στην μνήμη του.
Ηγετική προσωπικότητα της Αριστεράς, διώχθηκε επανειλημμένα για την πολιτική του δραστηριότητα και παρέμεινε κρατούμενος (φυλακή και εξορία) 16 χρόνια σε όλη τη ζωή του, μέχρι να του δοθεί γενική αμνηστία το 1971.
Χαραγμένη στην μνήμη, όλων μας, εκείνη η αποφράδα ημέρα της Παρασκευής 5/3/2010, όταν ο Μανώλης Γλέζος μεταφέρθηκε εσπευσμένα στο νοσοκομείο, αφού υπέστη λιποθυμικό επεισόδιο, ευρισκόμενος στην πρώτη γραμμή της πορείας διαμαρτυρίας για τα νέα μέτρα, της τότε κυβέρνησης. Κι εφόσον –πρώτα- οι άνδρες των ΜΑΤ πραγματοποίησαν βία εναντίον του και εκτεταμένη χρήση χημικών. Η λιποθυμία του ήταν αποτέλεσμα της χρήσης χημικών όπως επιβεβαίωσε, αργότερα, κι η αστυνομία. Ο δε αστυνομικός της ομάδας των ΜΑΤ, είχε δηλώσει μετανιωμένος κι ότι δεν γνώριζε ποιος είναι ο Μανώλης Γλέζος. Δεν γνώριζε…
Λαός που δεν γνωρίζει την ιστορία του, είναι καταδικασμένος να μην έχει μέλλον. Ο Μανώλης Γλέζος είναι η ιστορία αυτού του τόπου. Κάθε σπιθαμή γης που καταλαμβάνει αυτή τη στιγμή η ύπαρξη του κάθε τυχάρπαστου/αστοιχείωτου, είναι του Γλέζου και του Σάντα. Αυτοί είναι η Ελλάδα! Κι αν ο τόπος σταματήσει να βγάζει Γλέζους και Σάντες είναι καταδικασμένος…
Χαίρε μεγάλε ήρωα, χαιρετισμούς στον φίλο σου!
Γράφει: o Νικόλας Τζαβάρας – Δημοσιογράφος
