Στην εποχή των νέων μέσων επικοινωνίας οι Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις, οι φορείς, τα σωματεία, και οι σύλλογοι που προασπίζουν δικαιώματα κοινωνικών ομάδων καλούνται να προσαρμοστούν σε νέα δεδομένα για την ευαισθητοποίηση του κοινού.
του Νικόλα Τσιλιβαράκου – Κοινωνικός Λειτουργός – Σύμβουλος Επικοινωνίας
Δεν είναι μόνο το κοινωνικό και ανθρωπιστικό έργο που επιτελούν σε καθημερινή βάση, συχνά κάτω από αντίξοες συνθήκες και χωρίς τη δέουσα υποστήριξη του Κράτους, αλλά στις μέρες της γρήγορης πληροφόρησης και της ημερήσιας θεματικής διάταξης χρειάζεται να γίνουν εφευρετικοί, δημιουργικοί και να προβάλουν το έργο τους με καμπάνιες επικοινωνίας που θα επηρεάσουν, θα συγκινήσουν, θα προσελκύσουν.
Άλλωστε, εκεί «παίζεται» όλο το παιχνίδι. Στην προσέλκυση πόρων ώστε να μπορέσουν να επιβιώσουν και να συνεχίσουν να παράγουν έργο, να γίνονται η φωνή και να δίνουν φωνή σε ανθρώπους και ομάδες που, σε άλλες περιπτώσεις, δεν θα ακούγονταν ποτέ. Η’ δεν θα τους ακούγαμε ποτέ.
Η δύναμή του μέσου και του ανθρώπου που εργάζεται σε αυτό δεν είναι αμελητέα. Όλοι μας έχουμε δει στην τηλεόραση, έχουμε ακούσει στο ραδιόφωνο ή έχουμε διαβάσει σε έντυπα ή στο διαδίκτυο κάποιον δημοσιογράφο, παρουσιαστή, καλλιτέχνη, αθλητή και ευρύτερα κάποιον επώνυμο επαγγελματία να γίνεται το πρόσωπο μια καμπάνιας κοινωνικής ευαισθητοποίησης, ως λεγόμενος «Πρεσβευτής».
Η έννοια του «πρεσβεύω» έχει σχέση με την έννοια του «αντιπροσωπεύω» και όταν έχουμε να κάνουμε με ζητήματα κοινωνικής φύσης η επιλογή των προσώπων που θα μιλήσουν για ζητήματα που πολλές φορές είναι ταμπού για το κοινωνικό σύνολο, μπορεί να διασφαλίσει την επιτυχία ή την αποτυχία του μηνύματος.
Δοκιμασία… Challenge… Σε προκαλώ να κάνεις κάτι. Σε προ(σ)καλώ να κάνεις κάτι. Να συμμετέχεις, να μιλήσεις, να ενημερώσεις, να ευαισθητοποιήσεις, να εκθέσεις έναν κοινωνικό προβληματισμό και να εκτεθείς σε αυτόν ή ακόμα καλύτερα να εμπλακείς με αυτόν.
Γιατί όμως η δοκιμασία;
Προσωπικά η έννοια της δοκιμασίας ηχεί στα δικά μου αυτιά ως μια συνθήκη δύσκολη που απαιτεί χρόνο και προσπάθεια. Και αφήνει πάντα και το περιθώριο της αποτυχίας. Ωστόσο, όταν προκαλείς κάποιον να δοκιμάσει κάτι, ουσιαστικά τον προσκαλείς να γίνει μέρος του προβλήματος, να βιώσει μια κατάσταση και να μιλήσει γι’ αυτήν.
Στην εποχή του Covid-19 οι αρνητές της πανδημίας και οι υπέρμαχοι των θεωριών συνομωσίας πληθαίνουν ανησυχητικά. Η «μικρή» μας Ελλάδα είναι δεύτερη σε συνομωσιολόγους, με τη Νιγηρία πρώτη, οι οποίοι αμφισβητούν τις ζωές που χάνονται, τον ανθρώπινο πόνο, τη νέα κανονικότητα που το «μαζί» αποτελεί κίνδυνο και την παγκόσμια υγειονομική κρίση.
Όταν λοιπόν για ένα τέτοιο ζήτημα που είναι πρωτοφανές σε παγκόσμιο επίπεδο υπάρχει μια μερίδα κόσμου που αμφισβητεί, χρειάζεται να υπάρχουν οι δοκιμασίες και τα «μαρκετίστικα» challenges, ώστε να ακούσουν οι αμφισβητίες τις φωνές που πιθανόν θα τους επηρεάσουν, θα τους παρακινήσουν και θα δημιουργήσουν μια χαραμάδα αναθεώρησης και προσωπικής αλλά και κοινωνικής ευθύνης και κυρίως θα μιλήσουν στη γλώσσα τους.
Άλλωστε διαφορετικό πρόσωπο θα παρακινήσει την κυρία Μαρία που είναι νοικοκυρά 60 χρονών και δεν έχει τελειώσει το σχολείο, τον Γιώργο που είναι 30 χρονών και έχει ως στόχο να κάνει κοιλιακούς και να σφίξει μπράτσα, τη Δήμητρα που είναι 28 χρονών, άνεργη και ζει με τους γονείς της και τον Διονύση που κοντεύει τα 40, είναι κάτοχος Μεταπτυχιακού και αγαπά το διάβασμα.
Άλλες κοινωνικές επιρροές και άλλες κοινωνικές ζυμώσεις. Άλλος τρόπος αντίληψης της πραγματικότητας. Ίσως και άλλοι κόσμοι.
Diabetes Challenge Project…
Θυμάμαι, όταν ήμουν μικρός, τον πατέρα μου να παίρνει κάθε μεσημέρι ένα ροζ χάπι. Ήταν για να ελέγξει τον σακχαρώδη διαβήτη του. Ουσιαστικά έλεγχε τον φόβο του, γιατί ο κύριος Γιάννης όταν αποφάσισε πραγματικά να ασχοληθεί με τον διαβήτη του ήταν ήδη αργά. Πέθανε νέος, κοντά στα 65 από ανακοπή καρδιάς έχοντας κάνει τα τελευταία χρόνια πολλές εισαγωγές σε νοσοκομεία, χάνοντας σταδιακά την όρασή του και κάνοντας αιμοκαθάρσεις τρεις φορές την εβδομάδα.
Ο κύριος Γιάννης δεν πρόσεξε κι εγώ, ως παχύσαρκο παιδί και έφηβος, πάντα είχα στο μυαλό μου ότι ο σακχαρώδης διαβήτης είναι μια ασθένεια που εκφυλίζει το σώμα και τις οργανικές λειτουργίες. Που σε «τρώει» από μέσα, χωρίς να την αντιλαμβάνεσαι, χωρίς να τη βλέπεις. Πάντα θυμάμαι τον φόβο του πατέρα μου πριν πάρει τις εξετάσεις, τις εφήμερες δίαιτες που έκανε όταν έβγαιναν τα αποτελέσματα για να ξορκίσει το κακό και μετά πάλι έκανε δέκα βήματα πίσω και επέστρεφε στο σημείο μηδέν.
Ίσως γι’ αυτό να μην αγαπώ τα γλυκά.
Ευτυχώς από τότε όλα έχουν αλλάξει. Ο σακχαρώδης διαβήτης ζει ανάμεσά μας και νοσούν άνθρωποι δικοί μας από αυτόν ή ακόμα και εμείς οι ίδιοι, αρκεί να το γνωρίζουμε αυτό. Στα δημόσια σχολεία προσλαμβάνονται νοσηλευτές για περιπτώσεις μαθητών που έχουν σακχαρώδη διαβήτη και χρειάζεται να κάνουν συστηματικά ενέσεις κατά τη διάρκεια της παραμονής τους σ’ αυτό.
Ωστόσο στην Ελλάδα μόνο, παραπάνω από 900.000 άτομα πάσχουν από σακχαρώδη διαβήτη ενώ υπολογίζεται ότι 300.000 παραμένουν αδιάγνωστα περιστατικά. Ως εκ τούτου δεν ακολουθούν κάποια φαρμακευτική αγωγή ή κάποιο εξειδικευμένο πρόγραμμα διατροφής. Αν προσθέσουμε και του δείκτες της παιδικής παχυσαρκίας που στη χώρα μας ακολουθεί τα δυτικά μοντέλα ζωής τότε σίγουρα η ευαισθητοποίηση του κοινού, τόσο των ενηλίκων όσο και των εφήβων είναι ζωτικής σημασίας.
Το Diabetes Challenge Project με το hashtag #metrisoukiesy είχα τη χαρά να το ζήσω από κοντά πριν ένα χρόνο, συμμετέχοντας στη στρατηγική επικοινωνίας της καμπάνιας και υποστηρίζοντας την Πρόεδρο της Αστικής Μη Κερδοσκοπικής Εταιρείας «Με Οδηγό τον Διαβήτη», κυρία Αναστασία Καφούση.
Το γεγονός ότι είδαμε μια ιδέα που βρισκόταν στα σπάργανα να γίνεται πράξη και να προσελκύει το ενδιαφέρον του κοινού, να συγκινεί ανθρώπους που είναι γνωστοί στο ευρύ κοινό και να προβάλλεται από τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης αποτέλεσε ηθική ικανοποίηση και ελπίδα, ότι κάτι είχε πάει καλά και το μήνυμα είχε βρει τον στόχο του.
Η ιδέα ήταν επώνυμοι από ποικίλα πεδία δραστηριοποίησης να πραγματοποιούν ζωντανές μετρήσεις σακχάρου και να προβάλλεται η μέτρησή τους μέσω των social media και συγκεκριμένα μέσω του καναλιού στο Youtube που διαθέτει η Α.Μ.Κ.Ε. «Με Οδηγό τον Διαβήτη».
Φέτος, έχω τη χαρά να παρατηρώ την εξέλιξη της καμπάνιας ως κοινό, ως θεατής και με κριτικό πνεύμα. Χαίρομαι, που η το Diabetes Challenge Project έχει και συνέχεια, γιατί αυτό που διαβάζουμε πολλές φορές σε ξένες τηλεοπτικές σειρές, «to be continued» αφήνει μια υπόσχεση ότι θα ακολουθήσει κάτι, και αυτό είναι το πιο σπουδαίο!
Το Diabetes Challenge Project 2 στέλνει το μήνυμά του αξιοποιώντας τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και τη δύναμη που έχουν αυτά στον χρήστη με στόχο την επαγρύπνηση για μια ασθένεια που εκτιμάται ότι μέχρι το 2025 θα έχει πλήξει παραπάνω από 350.000.000 ανθρώπους σε παγκόσμιο επίπεδο.
«Μετρήσου κι εσύ»!
Η Έλενα Παπαρίζου, ο Νίκος Μουτσινάς, ο Τάκης Ζαχαράτος, η Έλενα Ασημακοπούλου, η Αλεξάνδρα Κατσαϊτη, η Σία Κοσιώνη, η Βάσω Λασκαράκη, ο Γκίκας Ξενάκης, η Ντίνα Νικολάου, ο Δημήτρης Πέτρου, ο Γιώργος Περρής, ο Μάρκος Σεφερλής, ο Γιώργος Τσαλίκης και η Έλενα Τσαβαλιά μας προσκαλούν σε ένα Challenge ώστε να συνειδητοποιήσουμε ότι το κλειδί στην αντιμετώπιση του σακχαρώδους διαβήτη είναι η πρόληψη.
Ο σακχαρώδης διαβήτης δεν είναι ρατσιστής και δεν κάνει διακρίσεις. Δεν επιλέγει με βάση το φύλο, την οικονομική επιφάνεια, τον τόπο κατοικίας και τον σεξουαλικό προσανατολισμό.
Το σίγουρο είναι ότι οι αποδέκτες του μηνύματος είναι πολλοί και οι πρεσβευτές του θα γεφυρώσουν χάσματα, επιρροές και κόσμους.
#metrisoukiesy
Δείτε τη Συνέντευξη Τύπου της καμπάνιας:
https://static.livemedia.gr/livemedia/videos/
Γράφει: ο Νικόλας Τσιλιβαράκος – Κοινωνικός Λειτουργός – Σύμβουλος Επικοινωνίας
