Σύντομο εισαγωγικό σημείωμα:
Εγκαινιάζουμε σήμερα στη στήλη AUTISM STORIES μία καινούργια ενότητα, που θα την ονομάσουμε “Πριν το Κλικ”. Την αρχή κάνω εγώ με το άρθρο που ακολουθεί.
Μπορείτε και εσείς, αν το επιθυμείτε, να μας στείλετε τις φωτογραφίες και τις, σχετιζόμενες με αυτές, ιστορίες σας στο team@nevronas.gr για την στήλη #autismstories.
Σας ευχαριστώ, σας περιμένω, και καλή σας ανάγνωση.
της Ειρήνης Συνανίδου – Παιδαγωγός προσχολικής ηλικίας – Μητέρα ΑμεΑ
Εκείνοι που δουλεύουν με γνώση και με ψυχή!
Έχουν περάσει πολλοί ειδικευμένοι θεραπευτές από τη ζωή του γιου μου… ειδικές παιδαγωγοί, ψυχολόγοι, γυμναστές, ακουολόγοι, εργοθεραπευτές, λογοθεραπεύτριες… σχεδόν όλες οι συνεργασίες ήταν ευχάριστες, εποικοδομητικές, χαρακτηρίζονταν από συνέπεια και επαγγελματισμό. Δύο συγκεκριμένες ανεκδιήγητες συνεργασίες δεν αξίζουν καν αναφοράς. Έτυχε, δυστυχώς, αλλά το προσπεράσαμε, ευτυχώς, γρήγορα. Κλείνει η παρένθεση, 20 λέξεις ήταν υπεραρκετές.
Το παιδί μου είναι ένα καλόκαρδο και χαμογελαστό παλικάρι, πάντα ήταν, πάντα θα είναι. Δυσκολεύτηκε όμως πάρα πολύ. Όλα τα χρόνια εκπαίδευσης και θεραπειών (που δεν τελειώνουν) δεν πέρασαν χωρίς κούραση. Υπήρξε ματαίωση, θυμός, εξάντληση, άρνηση και απόρριψη.
Ομως οι θεραπεύτριες και οι θεραπευτές του στάθηκαν στο ύψος του λειτουργήματος που επιτελούν με το παραπάνω και τον στήριξαν… Τον υποστηρίξαν ουσιαστικά.
Τα κορίτσια τον κανάκεψαν, τον αγάπησαν, τον φρόντισαν και τον εκπαίδευσαν, δίνοντας τον καλύτερό τους εαυτό. Δεν ήταν σε όλες τις περιπτώσεις εύκολο και θα τους είμαι ευγνώμων για πάντα.
Τα αγόρια του μίλησαν σε άλλη γλώσσα, τον αντιμετώπισαν ως «αντράκι», του ενίσχυσαν την αυτοπεποίθηση, τον βοήθησαν να αντιμετωπίσει τα της εφηβείας…
Έρη, Κατερίνα Χ., Κατερίνα Χ., Κατερίνα Μπ., Κατερίνα Μ. (ναι, πολλές Κατερίνες!), Αλεξάνδρα, Ευδοκία, Αγγελική, Χρήστος, Δημήτρης Π., Δημήτρης Μ., Χριστόφορος, Παναγιώτης, Μίλτος, Νικόλας.
Η Κατερίνα που όταν έμπαινε μες στο σπίτι μας και τον ρωτούσα: «Μιχάλη κοίτα… ποιος ήρθε;” μου απαντούσε: «Η αγάπη». Ο Παναγιώτης που τον ανέβαζε στη μηχανή, και ο γιος μου τον αγκάλιαζε σαν ν’ αγκάλιαζε εμένα.. Ο Δημήτρης που ακόμα μου τον ζητάει και μου φέρνει τις φωτογραφίες του. Ο άλλος Δημήτρης που φτιάχνανε μαζί βίντεο και μου τα στέλνανε για να συνέλθω μετά από εκείνες τις απίστευτα δύσκολες μέρες, τους πρώτες μήνες στο ΕΕΕΕΚ. Η Αλεξάνδρα που στην καλοκαιρινή γιορτή της έκτης δημοτικού ήταν πιο συγκινημένη κι από μένα. Η Έρη μας που όταν διαφωνήσαμε (πολύ, και είχα άδικο) μου είπε: «πάρε ανάσα, σκέψου το και θα έρθω αύριο» και αφού φίλησε τον γιο μου, πήγε σπίτι της… και κάθε αύριο επιβεβαιώνει τον αγώνα της και τη σκληρή και αφοσιωμένη δουλειά της.
Δεν θα μπορέσω ποτέ να σας ευχαριστήσω αρκετά… Χωρίς εσάς θα είχα αποτύχει. Έχω ένα ευτυχισμένο παιδί… Να είστε πάντα καλά.
Βρείτε όλα τα κείμενα της στήλης Autism Stories…
Γράφει: η Ειρήνη Συνανίδου – Παιδαγωγός προσχολικής ηλικίας – Μητέρα ΑμεΑ
Επιμέλεια: Πόπη Μάλεση – B.A, M.A Psychology | Νίκος Παγίδας – Εργοθεραπευτής
