Ένα όμορφο ζεϊμπέκικο, «Ο Πόνος», που κυκλοφορεί από τις μουσικές εκδόσεις «Μικρός Ήρως» και το ερμηνεύει μια γνήσια λαϊκή φωνή, εκείνη της Ελένης Νόνη και σε μουσική του Αδριανού Νόνη, άκουσα τις τελευταίες μέρες στο Youtube και εξεπλάγην θετικά όταν διαπίστωσα πως τους στίχους είχε γράψει ο φίλος και συνεργάτης στο nevronas.gr, Νίκος Τσιλιβαράκος.
της Γιώτας Ευσταθίου – Θεατρολόγος – Ηθοποιός
Αμέσως έσπευσα να του τηλεφωνήσω να του δώσω τα συγχαρητήριά μου και αυτή τη στιγμή, σας μεταφέρω όλα όσα μου είπε.
Νίκο μου συγχαρητήρια που μέσα από ένα τραγούδι μιλήσατε στην καρδιά όλων, απενοχοποιώντας τον πόνο, βάζοντάς τον μέσα στην καθημερινότητά μας.
Όλοι πονάμε εσωτερικά, αλλά σπάνια το εξωτερικεύουμε, λες και κάποιος θα μας μαλώσει, θα μας προσβάλει, θα μας θυμώσει, δε θα μας αποδεχτεί.
Ο πόνος
Στίχοι: Νικόλας Τσιλιβαράκος
Μουσική: Αδριανός Νόνης
Ερμηνεία: Ελένη Νόνη
Πιάνο: Βασίλης Ντρουμπογιάννης
Φωνητικά, Ηχοληψία, μίξη, mastering: Αδριανός Νόνης
Artwork, φωτογραφία: Χρήστος – Αριστοτέλης Φελούκας
Κυκλοφορία ΜΙΚΡΟΣ ΗΡΩΣ 11/2021
Τι σε έκανε να γράψεις αυτό το τραγούδι;
Τους συγκεκριμένους στίχους τους έγραψα το 2017, πριν σχεδόν 4 χρόνια. Θυμάμαι ακόμα έντονα, να τους διαβάζω σε μια φίλη μου και να μου λέει ότι πρέπει να γίνουν τραγούδι.
Κάθε φορά που γράφω προκύπτει από μια εσωτερική και βαθιά ανάγκη. Από μια προσωπική και εσωτερική διεργασία που αναμοχλεύονται σκέψεις, συναισθήματα και βιώματα. Είναι πολλά αλλά και τίποτα συγκεκριμένο, τη στιγμή που γράφω.
Πολλές φορές με ρωτάνε, αν με ωθεί στο να γράψω, ένα ηλιοβασίλεμα ή ένα όμορφο τοπίο. Και ειλικρινά δεν ισχύει τίποτα από όλα αυτά.
Μπορεί να πλένω τα δόντια μου το πρωί και να γεννηθεί η έμπνευση. Σ’ εμένα τουλάχιστον οι στίχοι γεννιούνται όταν πάρω απόσταση από το βίωμα και γράψω σαν τρίτο μάτι, σαν παρατηρητής. Το να μιλάς απόλυτα προσωπικά είναι μια μικρή παγίδα, γιατί κινδυνεύεις να μιλάς μόνο για εσένα.
Εσύ πώς αντιμετωπίζεις τον πόνο σου;
Συμφιλιωμένα τον αντιμετωπίζω… ή καλύτερα, έχω μάθει να τον αντιμετωπίζω. Αυτό προϋποθέτει αποδοχή και φροντίδα. Φροντίδα και αγάπη στον εαυτό μας. Όχι εγωιστικά αλλά σε επίπεδο αποδοχής του ίδιου μας του εαυτού και των συναισθημάτων μας, που είμαστε εμείς.
Όλα αυτά φυσικά μου πήραν πολύ χρόνο. Έχω ντραπεί για τον πόνο μου, έχω κρύψει τον πόνο μου, έχω φοβηθεί τον πόνο μου. Πιστεύω, πως όταν αγαπάμε τον πόνο μας τότε μπορούμε να αγαπήσουμε κάθε τρωτό κομμάτι πάνω μας και μέσα μας.
Η θνητότητα και το ανέφικτο της τελειότητας είναι αυτό που μας κάνει μοναδικούς και ανθρώπινους.
Το είχες φανταστεί ζεϊμπέκικο;
Δεν το είχα φανταστεί. Ένιωθα ότι ήθελα να κινηθεί σε ένα συγκεκριμένο μουσικό ύφος αλλά δεν μπορούσα να το εντάξω σε έναν συγκεκριμένο ρυθμό. Την πρώτη φορά που άκουσα τη μουσική που είχε δημιουργήσει ο Αδριανός ένιωσα κάτι που, ως τώρα τουλάχιστον, δεν έχω αισθανθεί για άλλο μου τραγούδι που έχει μελοποιηθεί.
Ένιωσα ότι είναι η κατάλληλη μουσική. Ότι αυτή η μουσική είμαι εγώ, είναι κομμάτι του εαυτού μου.
Η συνεργασία με την Ελένη Νόνη και τον Αδριανό Νόνη πώς προέκυψε;
Τον Αδριανό τον γνώριζα ως δημιουργό μέσα από τα τραγούδια του, καθώς και από τη συνεργασία του με τα σεμινάρια στιχουργικής που διοργανώνει το «Μικρό Πολυτεχνείο» κι έχω παρακολουθήσει κάποια από αυτά.
Δεν είχε τύχει να γνωριστούμε σε προσωπικό επίπεδο, ωστόσο μου άρεσε το μουσικό του ύφος. Πριν κάποιους μήνες τον προσέγγισα και του έστειλα κάποιους στίχους μου για πιθανή συνεργασία.
Χαίρομαι που ξεχώρισε τον «Πόνο» γιατί πιστεύω ότι δημιουργήθηκε ένα όμορφο τραγούδι που έχει τη δυναμική να φτάσει σε πολλούς αποδέκτες. Εύχομαι να τους δημιουργήσει τα συναισθήματα που επιθυμούν οι ίδιοι.
Την Ελένη δεν τη γνώριζα, ωστόσο πριν τη γνωρίσω σε προσωπικό επίπεδο και έχοντας ακούσει μια αρχική ερμηνεία των στίχων, σε demo μορφή, ήταν σαν να έχω δώσει μορφή στην εικόνα της. Η φωνή της με πήγαινε κάπου, η ερμηνεία της με ταξίδευε. Χαίρομαι που η Ελένη έδωσε φωνή στους στίχους τους δικούς μου και στη μουσική του Αδριανού.
Εύχομαι και με τους δυο εξίσου να δημιουργήσουμε και νέα τραγούδια στο άμεσο μέλλον.
Από τον κόσμο τι feedback παίρνετε;
Πολλές φορές προσπαθώ να ξεχωρίσω την υποκειμενική διάθεση σε μια κριτική, από πολύ δικούς μου ανθρώπους. Ευτυχώς, πιστεύω ότι έχω τη χαρά να περιβάλλομαι από ανθρώπους που δεν θα υπολογίσουν αν θα με ευχαριστήσουν ή αν θα με στεναχωρήσουν και θα επιλέξουν να μου μιλήσουν με αλήθεια.
Το feedback που εγώ τουλάχιστον αισθάνομαι έχει θετικό πρόσημο. Έχω πολύ έντονα στο μυαλό μου κάτι που μου είπε – όταν το άκουσε για πρώτη φορά – μια πολύ καλή μου φίλη που έχει σκλήρυνση κατά πλάκας. Μου είπε χαρακτηριστικά: «Θα ήθελα να έχω πόδια για να μπορώ να σηκωθώ και να το χορέψω.»
Ξέρεις, η μουσική βιομηχανία δεν είναι ανοιχτή σε νέους δημιουργούς και δύσκολα θα καταφέρει ένας ταλαντούχους μουσικός, τραγουδιστής ή στιχουργός να γίνει γνωστός μέσα από τα παραδοσιακά μέσα μαζικής ενημέρωσης.
Στα ραδιόφωνα που λειτουργούν με συγκεκριμένη playlist δεν υπάρχει χώρος για νέα ακούσματα. Αυτό φυσικά δεν ισχύει σε ραδιοφωνικούς σταθμούς της επαρχίας που αφιερώνουν χώρο και χρόνο σε νέα τραγούδια. Αυτός είναι άλλωστε και ένας από τους ρόλους του μέσου: να ενημερώνει.
Ευτυχώς μέσω του διαδικτύου η μουσική μπορεί να είναι ελεύθερη και να φτάσει οπουδήποτε και σε οποιονδήποτε. Εκεί πιστεύω ότι κρύβεται και η πραγματική αλληλεπίδραση με το κοινό. Εκεί παίρνεις το feedback που είναι αληθινό και ατόφιο.
Καλοτάξιδο το νέο σας τραγούδι και περιμένουμε τα επόμενα!
Κλείνοντας θα σου πω αυτό Νικόλα μου: «ήθελα πολύ να το χορέψω!»
Ο πόνος
Τον πόνο μου τον κοίταξα κατάματα,
και είχαμε κουβέντα ως τα χαράματα,
τον κέρασα μια βότκα πορτοκάλι,
και μου’ πε μυστικά μ’ άδειο μπουκάλι.
Τον πόνο μου τον κάλεσα ξημέρωμα,
το άσπρο μου πουκάμισο σιδέρωσα,
για σένα είπα βάζω τα καλά μου,
αφού σε έχω απόψε συντροφιά μου.
Ο πόνος μου χωράει μες στα μανίκια μου,
στα μαύρα τα παπούτσια και στα νοίκια μου,
χωράει μες τα σεντόνια τ’ ασιδέρωτα,
στα όνειρα που πάντοτε ημέρευα.
Ο πόνος μου χωράει μέσα στην τσέπη μου,
στα ρούχα, στον σπασμένο τον καθρέφτη μου,
που μπαίνει απ’ το παράθυρο σαν κλέφτης,
αυτός, της ευτυχίας μου ο φταίχτης.
Τον πόνο μου ένα βράδυ τον προσκύνησα,
του φόρεσα σταυρό κι ύστερα λύγισα,
τον κέρασα ουίσκι μ’ ένα πάγο,
τον λάτρεψα, τον έκανα και Άγιο.
Τον πόνο μου τον πήγα δρομολόγιο,
Αθήνα – Πειραιά σ’ ένα ισόγειο,
τον κοίμισα θυμάμαι κάποιο βράδυ,
και είχα την καρδιά μου για σημάδι.
Συνέντευξη: του Νικόλα Τσιλιβαράκου στην Γιώτα Ευσταθίου για το nevronas.gr
