Εκείνο το Σάββατο το απόγευμα πήγα στη σχολή Πολεμικών Τεχνών της Δήμητρας Κοροκίδα στο Χαλάνδρι χωρίς κάποιο πλάνο στη συζήτηση που θα κάναμε.
του Νικόλα Τσιλιβαράκου – Κοινωνικός Λειτουργός – Σύμβουλος Επικοινωνίας
Ομολογουμένως είχα διαβάσει κάποια πράγματα για τη Δήμητρα και είχα την αίσθηση από μια διαδικτυακή γνωριμία που είχαμε, ότι είναι ένας άνθρωπος που έχει πολλά να πει.
Τελειώνοντας τη συζήτησή μας μου ήρθε στο μυαλό μια δήλωσή της σε παλαιότερη συνέντευξή της, ότι συχνά βλέπει στον ύπνο της τον εαυτό της να είναι όρθια, μετά το ατύχημα που είχε.
Εκείνο που θέλω να της πω είναι, ότι δεν είναι μόνο στο όνειρό της όρθια. Είναι όρθια στην πραγματικότητα και δεν έπαψε να είναι ποτέ στη ζωή της.
Αρχικά το πρώτο που μου έρχεται στο μυαλό να σε ρωτήσω Δήμητρα είναι το εξής: Από δημοσιεύσεις που κάνεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης αλλά και από όσα έχω διαβάσει για εσένα, έχει καταφέρει να αποκτήσεις πολλά μετάλλια, έχεις πολλές διακρίσεις, έχεις μεγάλη πορεία γενικότερα. Και σε πολλά αθλήματα ουσιαστικά. Σφαιροβολία με την 3η θέση στους Παραολυμπιακούς Αγώνες στο Ρίο το 2016, ποδηλασία…;
Χειριλασία δρόμου – να το πούμε πιο σωστά γιατί η ώθηση δίνεται με τα χέρια. Εκτός από σφαιροβολία έχω κάνει ρήψεις με ακόντιο και δίσκο. Ο δίσκος σε τρίτη μοίρα – θα σου εξηγήσω πιο μετά. Ασχολήθηκα με το badminton μετά το 2017. Ουσιαστικά το 2017, τον Αύγουστο του 2017. Μετά την ανακοίνωση από τη Διεθνή Παραολυμπιακή Επιτροπή ότι θα βγάλουνε το αγώνισμα της σφαιροβολίας από την κατηγορία και θα βάλουν τον δίσκο.
Από το ατύχημά μου δεν έχω καθόλου κοιλιακούς και ραχιαίους και είναι πάρα πολύ δύσκολο να κάνω κάποιες ρήψεις με έναν συγκεκριμένο τρόπο ώστε να μου φέρουν μια καλή επίδοση. Άρα λοιπόν ο δίσκος για εμένα ήτανε χι. Αν και μου αρέσει σαν όργανο, είναι από τα πιο όμορφα ριπτικά όργανα, δεν μπορούσα εγώ να το κάνω ενεργά ώστε να μου φέρει τις επιδόσεις που θέλω. Ήθελα λοιπόν να ασχοληθώ με ένα άλλο άθλημα και να μη σταματήσω εκεί.
Η ψυχή μου είναι αφιερωμένη χρόνια στο TAE KWO DO. Θα έλεγα γενικότερα στις πολεμικές τέχνες
Και να σου πω και κάτι για την ιστορία πιο πριν. Το 2016 φέραμε το Παραολυμπιακό Μετάλλιο στη σφαιροβολία. Όταν επιστρέψαμε από το Ρίο χαλαρώσαμε λίγο και είπαμε τώρα θα μπούμε δυνατά γιατί μέχρι και το 2017 γνωρίζαμε ότι αυτό το άθλημα θα παραμείνει στο Τόκυο στην κατηγορία μου. Μάλιστα είχα ανεβάσει και τις επιδόσεις μου πάρα πολύ. Δεν θα ξεχάσω τις δυο ημερίδες και σε ένα πανελλήνιο έκανα το ένα πανελλήνιο ρεκόρ πίσω από το άλλο. Δηλαδή ανέβαινα συνεχώς, σταθερά και σωστά, έτσι όπως ήθελα στην προπόνηση. Πήγαμε στο Παγκόσμιο στην Αγγλία. Βγήκα τέταρτη εκεί. Για πολύ λίγο έχασα ουσιαστικά το τρίτο μετάλλιο. Είχα στεναχωρηθεί ουσιαστικά γιατί δεν ήμουνα μέσα στα μετάλλια.
Ξέρεις… Ο τέταρτος ουσιαστικά είναι ο πιο στεναχωρημένος, γιατί είσαι τόσο κοντά και τελικά δεν παίρνεις το μετάλλιο. Μαθαίνω ξαφνικά, ότι δεν θα συνεχίσεις με το άθλημα της σφαιροβολίας, αν θέλεις να συνεχίσεις στα ριπτικά όργανα στο στίβο, στην κατηγορία που είσαι, θα ασχοληθείς με τη δισκοβολία. Για εμένα ήταν πολύ αγχωτικό αυτό, πολύ άσχημο. Αλλά μέσα σε δεκαπέντε μέρες ήδη αποφάσισα ότι θα κάνω badminton. Βέβαια αυτό δεν ήταν τυχαίο. Είχα ένα συμμαθητή ο οποίος είχε ασχοληθεί με το badminton. Είναι προπονητής του badminton. Ήρθα σε επαφή μαζί του, του είπα ότι θέλω να ασχοληθώ και να το δοκιμάσω και κάπως έτσι ξεκίνησε και η πορεία μου στο badminton. Είναι ένα πάρα πολύ ωραίο άθλημα, πολύ τεχνικό άθλημα.
Η Παγκόσμια Ομοσπονδία θεωρεί ότι είναι ένα άθλημα για όλους. Συμφωνώ εν μέρει. Με την έννοια ότι μπορεί οποιοσδήποτε να κάνει badminton. Αλλά σε επίπεδο πρωταθλητισμού εκεί πρέπει να γίνουν μελλοντικά κάποιες αλλαγές ώστε να βοηθήσουμε και κάποιους άλλους αθλητές – γιατί εμείς πάμε με βάση την αναπηρία, τι ποσοστό αναπηρίας έχουμε, και ποια είναι η κατηγορία μας. Αλλά είναι ένα πολύ όμορφο άθλημα που εγώ το συστήνω ανεπιφύλακτα σε όλους τους αθλητές Είτε είναι αρτιμελείς είτε με κάποια αναπηρία. Βοηθάει πραγματικά πολύ και ψυχολογικά και σωματικά. Έχει κίνηση, έχει ενέργεια και είναι τεχνικό άθλημα. Θέλει δουλειά πάνω στην τεχνική. Τον πρώτο καιρό όλοι δεν βρίσκουμε το φτερό. Κάπου το χάνουμε.
Φαντάζομαι ότι όταν μπαίνεις στη διαδικασία και αγαπάς κάτι πάρα πολύ και σου αρέσει είτε σαν άθλημα είτε το κάνεις από χόμπι ή ακόμα το κάνεις και πιο σοβαρά και συμμετέχεις σε αγώνες, βρίσκεις χρόνο για να βελτιώσεις τις τεχνικές. Και φαντάζομαι ότι έχουν πολλά βήματα να γίνουν δεδομένου ότι είναι ένα καινούργιο άθλημα για την Ελλάδα σε σχέση με το εξωτερικό.
Στο εξωτερικό το παρά badminton – γιατί μιλάμε καθαρά αυτή τη στιγμή για το παρά badminton γιατί το badminton είναι πολλά χρόνια στη χώρα μας – έχει άλλη εξέλιξη. Οι αθλητές είναι σαφώς περισσότεροι.
Είναι κάτι που λείπει σε εμένα, Εγώ για παράδειγμα δεν κάνω προπόνηση με κάποιον που είναι σε αμαξίδιο, κάνω με τον προπονητή μου. Αυτό ενώ μπορεί να είναι καλό κάποια στιγμή, κάποιες άλλες φορές μπορεί να είναι και αρνητικό γιατί εγώ είμαι σε αμαξίδιο και πρέπει να έχω απέναντί μου κάποιον που καταρχήν να τον βλέπω στο ίδιο ύψος με εμένα. Να κινούμαστε με τον ίδιο τρόπο στο χώρο. Είναι διαφορετική η αίσθηση. Εγώ αυτό το πράγμα δεν το έχω αυτή τη στιγμή και πραγματικά εύχομαι να έρθουν και άλλα παιδιά – πέρα από τον πρωταθλητισμό αλλά και από άποψη αθλητισμού, να ασχοληθούμε με αυτό το κομμάτι. Γιατί είναι όμορφο.
Σχόλιο: Και με αυτό τον τρόπο ουσιαστικά θα πάρει και μεγαλύτερη προβολή σαν άθλημα.
Σίγουρα. Όσο περισσότερα παιδιά ασχοληθούν με το παρά badminton και σε αμαξίδιο και με άλλες αναπηρίες, τόσο μεγαλύτερη ανάπτυξη θα έχει. Βέβαια, για να πούμε τα πράγματα και όπως πρέπει και σωστά, για να ασχοληθούμε σε επίπεδο πρωταθλητισμού – πέρα από το πανελλήνιο πρωτάθλημα που θα γίνει στη χώρα μας είναι και πολλά τουρνουά στο εξωτερικό.
Γενικώς είναι ένα άθλημα το οποίο θέλει χρήματα για να συμμετέχεις σε πολλά τουρνουά. Γιατί σε όσα πιο πολλά τουρνουά συμμετέχεις σίγουρα τόσο καλύτερος γίνεσαι, έρχεσαι σε επαφή με άλλους αθλητές, συγκεντρώνεις βαθμούς και ανεβαίνεις στο ranking list ώστε να έχεις μετά το δικαίωμα να διεκδικήσεις κάτι άλλο. Για παράδειγμα τη συμμετοχή σε Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα. Εμείς δηλαδή την πρόκριση την πήραμε για το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα το 2019 με αυτό τον τρόπο. Πήγαμε πολλά ταξίδια στο εξωτερικό για αυτό. Και μάλιστα αυτή τη στιγμή εγώ είμαι με βάση το τελευταίο ranking list νούμερο 29, ίσως να είχα πάρει μια καλύτερη θέση, μπορεί να ήμουνα και 27 ενδεχομένως, αν δεν είχαμε χάσει και ένα αγώνα σημαντικό πριν την καραντίνα. Ουσιαστικά χάσαμε τότε δυο αγώνες, ο ένας ήταν βαθμολογούμενος, ο άλλος ήταν πιο πολύ για την εμπειρία μου. Ίσως να είχα κι εγώ μια διαφορετική αίσθηση για όλο αυτό το κομμάτι. Βέβαια μιλάμε ότι εκεί βλέπεις πραγματικά παρά badminton. Βλέπεις δηλαδή ένα υψηλό επίπεδο από αθλητές. Για εμένα βέβαια οι Ασιάτες – τι να πω…
Έχω τραβήξει μια καταπληκτική φωτογραφία σε ένα πρωτάθλημα που είχαμε πάει στην Αττάλεια στην Τουρκία, και ήτανε Ημιτελικοί ή Τελικοί; Δεν θυμάμαι. Και ξαφνικά έβλεπες στο ένα τερέν του Γιαπωνέζους, στο άλλο τους Κινέζους, Ταϊλανδούς, Κορεάτες. Δηλαδή έβλεπες τέσσερις χώρες Ασιατικές οι οποίες στο badminton το έχουνε στο αίμα τους. Και έβλεπες badminton. Σε αμαξίδιο! Ήταν απίστευτο!
Εκεί λες, μακάρι κάποια στιγμή όχι να φτάσω στο επίπεδό τους γιατί είναι δύσκολο – βέβαια τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο – αλλά σίγουρα παίρνεις δύναμη. Είναι σαν να παίζει ο Βραζιλιάνος ποδόσφαιρο. Το έχει στο αίμα του. Αλλά είναι πάρα πολύ όμορφο σαν εικόνα και σαν αίσθηση. Ξέρεις κάτι; Είπες ότι έχω από περάσει πάρα πολλά αθλήματα. Πραγματικά έχω περάσει από πάρα πολλά αθλήματα. Συνειδητά. Κάθε φορά εγώ θαυμάζω αυτούς τους αθλητές. Όλους τους αθλητές. Για αυτό που κάνουν. Δηλαδή δεν θαυμάζω μόνο τον αθλητή που είναι πρώτος. Θαυμάζω τον αθλητή ακόμα και αυτόν που θεωρητικά είναι πολύ πιο κάτω και θα σου πω γιατί: αυτός που είναι πρώτος για να φτάσει να είναι πρώτος έπρεπε να είναι αυτοί που είναι πιο κάτω. Γιατί για παράδειγμα σε ένα πανελλήνιο πρωτάθλημα, σε μια οποιαδήποτε κατηγορία συμμετέχουν 20, 25 αθλητές. Για να βγει ο πρώτος ο οποίος θα εκπροσωπήσει τη χώρα σου ενδεχομένως σε ένα παγκόσμιο πρωτάθλημα, αυτοί οι 24 τον βοήθησαν να φτάσει στην πρώτη θέση. Τον έκαναν καλύτερο. Για εμένα λοιπόν, όλοι οι αθλητές έχουν σημαντική αξία στην πορεία και του πρώτου αλλά και του ελληνικού αθλητισμού.
Έχω μάθει λοιπόν, να σέβομαι όλους τους αθλητές είτε είναι στο νούμερο 100 στον κόσμο είτε στο νούμερο 1. Γιατί υπάρχει μια ιεραρχία. Γιατί και αυτός ο πρώτος δεν θα έφτανε εκεί, αν δεν είχε τη δυνατότητα να ανταγωνίζεται με άλλους αθλητές. Είναι όλα μια αλυσίδα. Αν σπάσει αυτός ο κρίκος της αλυσίδας εκεί χάνεται η ισορροπία. Αλλά αν κρατά σωστά, αυτή είναι η ζωή. Και βέβαια αυτή είναι και η ζωή μας στην ουσία. Αυτό ακριβώς γίνεται και στον αθλητισμό και χαίρομαι πάρα πολύ, γιατί πραγματικά αισθάνομαι ευλογημένη γιατί έχω έρθει σε επαφή με πολλά αθλήματα τα οποία τα έχω αγαπήσει. Κάποια σίγουρα μπορεί να με έχουν κουράσει σωματικά λόγω αναπηρίας περισσότερο – μόνο σωματικά, όχι ψυχολογικά.
Είμαι από αυτούς που θεωρώ ότι δεν έχω κάνει θυσίες για τον αθλητισμό γιατί κάνω κάτι που αγαπάω. Άρα δεν κάνω θυσίες για αυτό που αγαπάω. Ίσα – ίσα το κάνω με ευχαρίστηση. Αλλά έχω πάρει τόσο θετικά πράγματα από τον αθλητισμό που και αν στενοχωρήθηκα τώρα που δεν θα είμαι στο Τόκυο, νιώθω όμορφα γιατί έχω περάσει όλα αυτά και έχω μπει σε αυτή τη διαδικασία.
Η ψυχή σου είναι δοσμένη πιο πολύ σε κάποιο άθλημα;
Η ψυχή μου είναι αφιερωμένη χρόνια στο TAE KWO DO. Θα έλεγα γενικότερα στις πολεμικές τέχνες, αλλά επειδή με το TAE KWO DO μεγάλωσα, θα έλεγα αυτό. Τον τελευταίο καιρό προσπαθώ να αναδείξω το κομμάτι του πούμσε σε αμαξίδιο. Το πούμσε είναι το τεχνικό κομμάτι του TAE KWO DO. Ουσιαστικά κάνεις κινήσεις άμυνας και επίθεσης προς διάφορες κατευθύνσεις. Είναι σαν χορογραφία, αλλά δεν είναι χορογραφία όμως. Είναι κινήσεις αμυντικές και επιθετικές και κάνεις ένα σύνολο τεχνικών μέχρι να καταλήξεις κάπου. Πάντα, συνήθως έχει μια φωνή είτε στην αρχή είτε στο τέλος, ώστε να δείξεις ότι έχεις ολοκληρώσει. Πάντα ξεκινάει με τη θέση Jumbi, όταν είσαι έτοιμος ψυχολογικά και σωματικά και συγκεντρωμένος σε αυτό που θέλεις να δείξεις και ολοκληρώνεται με το μπαρό, όπου έχεις ολοκληρώσει όλο αυτό το κομμάτι. Για εμένα αυτό είναι ο μεγάλος μου έρωτας.
Η χώρα μας δεν είναι φιλική στα άτομα με αναπηρία… Η λέξη κλειδί είναι η παιδεία.
Ήμουν Εθνική Ομάδα στα πούμσε πριν χτυπήσω. Είναι κάτι το οποίο πιστεύω ότι είναι δύσκολο να προπονηθείς γιατί πρέπει να βελτιώσεις την τεχνική σου 100% ,αλλά σε βοηθάει τόσο πολύ ψυχολογικά και αναπνευστικά που θεωρώ ότι η ψυχολογία με την αναπνοή είναι κομμάτι αλληλένδετο και σε κάνει να νιώθεις πάρα πολύ όμορφα. Αυτό λοιπόν προσπαθώ από πέρσι τον Οκτώβριο είναι να προσπαθώ να το αναδείξω σε αμαξίδιο. Αυτό είναι πολύ σημαντικό. Δηλαδή δεν σου αρέσει το badminton; Έλα να δοκιμάσεις αυτό. Είναι ωραίο. Μπορεί στην αρχή να πεις, ‘’εγώ δεν τα ξέρω τα πούμσε’’. Και; Θα τα μάθουμε. Δεν είναι τίποτα. Έχει δυσκολία στο να μάθεις την τεχνική, αν δεν έχεις ασχοληθεί στη ζωή σου με αυτό. Είναι τόσο όμορφο όμως που πιστεύω θα το αγαπήσουνε. Και κάνει καλό! Είναι αγχολυτικό. Σε βοηθάει πάρα πολύ.
Πιστεύεις ότι στην Ελλάδα έχουμε την κουλτούρα της ιδεολογίας των πολεμικών τεχνών ή πάσχουμε; Δηλαδή, για παράδειγμα στέλνει ο γονέας το παιδί για να μάθει πολεμικές τέχνες, ώστε να μπορεί να χτυπάει.
Θα σου απαντήσω με βάση την εμπειρία μου όλα αυτά τα χρόνια που είμαι στον χώρο και από αυτό που νιώθω εγώ. Σαν άνθρωπος και πώς το αντιλαμβάνομαι σε επαφή και με άλλους προπονητές, εκπαιδευτές, δασκάλους από διάφορες πολεμικές τέχνες. Αρχικά, για εμένα η πολεμική τέχνη είναι τέχνη και δεν είναι τυχαίο ότι σαν δεύτερη λέξη έχει τη λέξη τέχνη. Αυτό από μόνο του δείχνει κάτι άλλο. Θεωρώ λοιπόν – και είναι προσωπική μου άποψη βέβαια, αλλά το βλέπω και σε πολλούς άλλους ανθρώπους – ότι όταν ασχολείσαι με τις πολεμικές τέχνες δεν επιζητάς τη μάχη. Αντίθετα θέλεις να την αποφύγεις. Όχι, γιατί φοβάσαι αλλά δεν είναι αυτός ο σκοπός. Σκοπός σου δεν είναι να μάθεις να χτυπάς τον άλλο ή να κλωτσήσεις τον άλλο. Σκοπός σου είναι να τον βοηθήσεις και εκείνος να καταλάβει για ποιο λόγο έχει έρθει.
Σε μια μάχη, αν σου συμβεί κάτι στον δρόμο θα αντιδράσεις, αλλά αυτό είναι ένα διαφορετικό κομμάτι. Δεν θα επιδιώξεις εσύ να μαλώσεις με κάποιον. Δεν υπάρχει λόγος να το κάνεις αυτό γιατί τότε χάνεις την ουσία της λέξης πολεμική και στο τέλος τέχνη – που για εμένα είναι το πιο σημαντικό. Ακούγεται λίγο οξύμωρο, γιατί λες πολεμική και μετά λες τέχνη. Αλλά το πολεμικός δεν σημαίνει πάντα κάτι το αρνητικό. Μπορεί να είναι θέμα στρατηγικής, σκέψης και τρόπου αντιμετώπισης. Εγώ κάπως έτσι τα συνδυάζω. Σίγουρα υπάρχουν γονείς – η πλειοψηφία για εμένα – που φέρνουν τα παιδιά τους για να τους τονώσουν την αυτοπεποίθηση. Όχι, για να δείρουν τα άλλα τα παιδιά. Δεν μπαίνουν σε αυτή τη διαδικασία. Αυτό που τους νοιάζει, ειδικά στη σημερινή εποχή, επειδή τα παιδιά περνάνε περίεργα – όπως όλοι μας βέβαια – αλλά για τα παιδιά είναι πιο περίεργα γιατί δεν μπορούν πάντα να το εκφράσουν, τα φέρνουν κυρίως για το θέμα της αυτοπεποίθησης. Αυτό είναι πάρα πολύ σημαντικό.
Σαν Έλληνες θεωρώ ότι έχουμε κουλτούρα πολεμικών τεχνών και αυτό φαίνεται γιατί στη χώρα μας έχουμε πάρα πολλές πολεμικές τέχνες. Κάποιες άλλες έχουν περισσότερο κόσμο και κάποιες άλλες λιγότερο. Το TAE KWO DO είναι για εμένα αυτή τη στιγμή νούμερο 1 στη χώρα μας και όχι μόνο για εμένα. Το λένε και τα νούμερα ξεκάθαρα. Έχει πάρα πολλά παιδιά και ειδικά τώρα που έχουμε και συμμετοχή στην Ολυμπιάδα πιστεύω ότι θα έχουμε ακόμα περισσότερα παιδάκια, γιατί είναι σημαντικό. Όπως και να έχει όμως, έχουμε κουλτούρα πολεμικών τεχνών στη χώρα μας. Θεωρώ ότι η πλειοψηφία ξέρει τι κάνει, έχουν την ίδια άποψη μ΄ εμένα και νομίζω ότι θα πάμε και πολύ στο μέλλον και αυτό είναι πολύ σημαντικό, γιατί η πολεμική τέχνη μπορεί να βοηθήσει και ένα άτομο με αναπηρία. Σιγά – σιγά μπαίνουν άτομα με αναπηρία και σ΄ αυτό το κομμάτι. Έχω δει και σε άλλα στυλ πολεμικών τεχνών να ασχολούνται με αμαξίδιο και αυτό είναι πολύ όμορφο.
Διάβασα ότι στη σχολή σου γίνονται μαθήματα αυτοάμυνας για γυναίκες. Θα πιαστώ από το γεγονός, ότι τους τελευταίους μήνες συμβαίνουν πάρα πολλά γεγονότα κακοποίησης γυναικών και γυναικοκτονίας και συνεχώς έρχονται στο φως της δημοσιότητας τέτοια συμβάντα. Επιπλέον, ξεκίνησε το κίνημα me too που δημοσιεύθηκαν πολλά γεγονότα σεξουαλικής παρενόχληση επωνύμων. Πόσο σημαντική είναι η αυτοάμυνα για μια γυναίκα;
Όλο αυτό το ερώτημά σου είναι τόσο μεγάλο και έχει τόσες πολλές πτυχές. Η αυτοάμυνα για μια γυναίκα όπως και για έναν άντρα – εγώ θα πω για έναν άνθρωπο – είναι σημαντική γιατί νιώθει λίγο καλύτερα στον δρόμο σε σχέση με κάποιον που δεν ξέρει να χρησιμοποιήσει κάτι. Αλλά τώρα μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας. Όταν θέλει κάποιος να σου κάνει κακό, θα σου κάνει. Και όπλο μπορεί να κρατήσει. Τη σφαίρα δεν τη σταματάει κανείς.
Πριν το ατύχημα, ήμουν συνέχεια στην ‘’τσίτα’’, να κατέβω σε αγώνες, να κερδίσω μετάλλια, να δουλέψω, να βγάλω χρήματα, δεν έδινα τη σημασία που δίνω αυτή τη στιγμή. Αυτή τη στιγμή τα βλέπω τα πράγματα εντελώς διαφορετικά.
Πέρα από την αυτοάμυνα τι μπορεί να κάνει μια γυναίκα. Πέρα από αυτό που μπορεί να κάνει για τον ίδιο της τον εαυτό, για να τον προστατεύσει για να αποκτήσει αυτοπεποίθηση, για εμένα αυτά τα πράγματα έχουν ξεπεράσει τη σφαίρα της φαντασίας. Έχουμε φτάσει σε ένα άλλο επίπεδο που νομίζω ότι πιο πάτος δεν υπάρχει και θα σου εξηγήσω τι εννοώ. Πολλοί το ρίχνουν στο θέμα της καραντίνας, ότι όλο αυτό μας έχει επηρεάσει. Συμφωνώ απόλυτα ότι έχουμε πάθει τέτοιο ισχυρό σοκ όλοι μας με την καραντίνα και με την πανδημία – όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά παγκοσμίως – που έχουμε βγάλει ότι χειρότερο μπορεί να έχουμε μέσα μας.
Το θέμα τώρα ποιο είναι; Υπάρχει δικαιολογία; Φταίει η πανδημία; Το είχαμε και απλά βρήκαμε ένα πάτημα και το κάναμε; Για εμένα οποιαδήποτε μορφή βίας είναι κατακριτέα. Λεκτική; Ξύλο; Βιασμός; Οτιδήποτε και αν συμβεί είναι κατακριτέα. Δεν πρέπει να συμβαίνει. Το χειρότερο όμως είναι ότι φτάνουμε στον φόνο. Ο φόνος δείχνει ότι είσαι πολύ άντρας απέναντι σε μια γυναίκα; Δείχνει ότι ‘’κοίτα να δεις, μη μιλάς γιατί εγώ έχω το πάνω χέρι’’; Δεν ξέρω τι δείχνει.
Είμαι στη δύσκολη θέση γιατί με είχε ρωτήσει και ένας άλλος συνάδελφός σου για την περίπτωση στα Γλυκά Νερά – γιατί ξέρει ότι έχω μεγαλώσει στα Γλυκά Νερά. Εκεί, στο σπίτι που έμενε η Καρολαϊν υπήρχαν αλάνες που εμείς παίζαμε. Ξαφνικά βλέπω και ακούω για την περιοχή πράγματα που ούτε καν περνάγανε από τη σφαίρα της φαντασίας εκείνη την εποχή, εκεί που παίζαμε ότι μπορεί να συμβούν. Άκουγα γείτονες που τους γνωρίζω χρόνια να λένε πράγματα και λέω ‘’κοίτα να δεις, αυτοί οι άνθρωποι γιατί βγήκαν να μιλήσουν’’. Δηλαδή φτάσαμε στο σημείο στον χώρο που έχουμε μεγαλώσει να θρηνούμε θύματα. Εγώ έχω στεναχωρηθεί πάρα πολύ με αυτό, μπορώ να σου πω ότι έχω θυμώσει και γενικά θυμώνω σπάνια στη ζωή μου, γιατί κανείς δεν έχει το δικαίωμα να αφαιρέσει μια ανθρώπινη ζωή.
Δεν ξέρω τι πρέπει να κάνει η Δικαιοσύνη σε αυτούς τους ανθρώπους. Δεν θα το κρίνω εγώ. Εγώ είμαι αθλήτρια, είμαι προπονήτρια, είμαι κάτι άλλο. Αυτοί όμως που φτιάχνουν τους νόμους θα πρέπει πλέον να προστατεύσουν και τους υπόλοιπους. Για εμένα είναι τραγικό να σκοτώνεις έναν άνθρωπο με αυτόν τον τρόπο και μετά από 16 χρόνια κυκλοφορείς έξω ελεύθερος. Δεν είμαι τιμωρός αλλά θα πρέπει να υπάρχει ένα αίσθημα δικαιοσύνης για όλους.
Για να συνοψίσω λοιπόν, δεν θα ήθελα να μάθει μια γυναίκα αυτοάμυνα γιατί φοβάται να κυκλοφορήσει στον δρόμο. Θα ήθελα να μάθει μια γυναίκα αυτοάμυνα για να νιώθει πιο δυνατή σίγουρα αλλά όχι γιατί θα φοβηθεί ότι στο πιο κάτω στενό θα της επιτεθεί κάποιος. Αυτά πρέπει να σταματήσουν. Άνθρωποι είμαστε. Ξέρεις, αγαπώ πάρα πολύ τα ζώα και λέμε για τα ζώα πολλές φορές διάφορα. Αλλά εκεί υπάρχουν κανόνες. Ας τηρήσουμε και εμείς τους κανόνες. Και ποιοι είναι οι κανόνες; Πρέπει να σέβεσαι την ανθρώπινη ζωή. Δεν σου αρέσει ο άλλος; Δεν είναι ανάγκη να είσαι μαζί του. Χωρίζεις. Ακούς και άλλα περίεργα… Είχε ψυχολογικά, είχε το ένα, είχε το άλλο. Ωραία, ο άνθρωπος με τον οποίο βγαίνεις δεν μπορείς να καταλάβεις ότι έχει ψυχολογικά προβλήματα. Η οικογένεια του δεν το ξέρει τόσα χρόνια; Τι γίνεται σε αυτή την περίπτωση; Κρυβόμαστε να το πούμε στον χώρο έξω, ότι ένας άνθρωπος μπορεί να έχει ψυχολογικά προβλήματα; Βοήθεια θα του δώσεις! Είναι ζήτημα παιδείας.
Σχόλιο: Είναι ζήτημα παιδείας. Πόσο εξοικειωμένοι είμαστε με την ψυχική υγεία, με την ψυχική ασθένεια. Αν ο οικογενειακός κύκλος αποδέχεται ότι κάποιο μέλος του μπορεί να χρειάζεται υποστήριξη.
Αυτό ακριβώς σου λέω. Εσύ, δεν με γνωρίζεις. Με γνώρισες τώρα. Και βγαίνουμε μαζί έξι μήνες. Μπορεί να μην έχω εξωτερικεύσει εγώ κάτι, αλλά η οικογένειά μου το γνωρίζει. Η οικογένειά μου εφόσον με αγαπά, εφόσον με στηρίζει δεν το κρατάει κρυφό. Μπορεί να μη θέλει να το πει στη γειτονιά αλλά εμένα με προστατεύει. Πρώτα απ’ όλα θα προστατεύσει το μέλος της οικογένειάς της και μετά ενδεχομένως και τα άλλα μέλη του κοινωνικού συνόλου. Εγώ έτσι το βλέπω. Μπορεί να είμαι απόλυτη αλλά δεν έχουν δικαιολογία κάποια πράγματα. Είναι αυτό που φοβόμαστε. Φοβόμαστε τη διαφορετικότητα στην Ελλάδα.
Μην μιλήσουμε σε κάποιον που μπορεί να είναι gay, ή μη τυχόν να πούμε ότι στην οικογένειά μας έχουμε έναν gay, ή μη τυχόν η κόρη μας παντρευτεί κάποιον που είναι από άλλη χώρα που στην Ελλάδα μπορεί να φαίνεται περίεργο. Στον 21ο αιώνα είμαστε! Εδώ γίνονται άλματα στην επιστήμη, γίνονται άλματα στην υγεία, γίνονται άλματα παντού και εμείς μένουμε στις αρχές του 19ου και του 20ου και κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας; Βλέπουμε ότι έχουμε στο σπίτι μας άνθρωπο με κάποια ψυχική ασθένεια, σιγά! Βοήθησέ τον! Στήριξέ αυτό τον άνθρωπο. Κάθε άνθρωπος αποτελεί μέλος του κοινωνικού συνόλου και πρέπει όλους να βοηθάμε όλους. Όχι, να τους κρύβουμε.
Σήμερα το πρωί κοίταζα τη σελίδα μου στο Facebook και ήμουν σε μια ομάδα για φιλόζωους. Κάποιος είχε γράψει ότι μια τοξικομανής επιτέθηκε στον σκύλο του με ένα μπουκάλι. Την αποκάλεσε ‘’πρεζού’’. Μια κοπέλα στην ομάδα του απάντησε ότι σαφώς ότι είναι κατακριτέο το γεγονός ότι επιτέθηκε στο σκυλί αλλά η ταμπέλα ‘’πρεζού’’ είναι άσχημη. Οι περισσότεροι της επιτέθηκαν λέγοντας ότι θα μιλάνε όπως θέλουν στα social media και την τοξικομανή θα την πουν ‘’πρεζού’’, τον ομοφυλόφιλο ‘’πούστη’’ και τη γυναίκα που είναι προκλητικά ντυμένη ‘’πουτάνα’’. Για εμένα τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης εκτός από κοινωνικό πείραμα είναι και κοινωνική πραγματικότητα και δείχνουν την κοινωνική παθογένεια.
Αρχικά, ποιοι είμαστε εμείς που θα κρίνουμε τους άλλους; Προσωπικά στο θέμα των ναρκωτικών έχω μια ευαισθησία παραπάνω γιατί είχα μαθήτρια που είχε σοβαρό θέμα. Είχε πραγματικά φύγει από τη ζωή αλλά πλέον αναστήθηκε. Το παιδί είναι μια χαρά, δουλεύει και έχει μια πολύ καλή ζωή. Αυτός ο εφιάλτης έχει περάσει. Επειδή λοιπόν έχω ζήσει αυτή την κατάσταση, όσο μπορούσα να τη ζήσω και μέσα από τα μάτια των γονιών της και από αυτό που έζησα εγώ, είναι κάτι πάρα πολύ άσχημο και το θεωρώ ανεπίτρεπτο να λες έναν άνθρωπο ‘’πρεζού’’, ‘’πρεζάκια’’ ή οτιδήποτε άλλο. Δεν ξέρεις πώς έχει φτάσει εκεί. Δεν ξέρεις τι τον οδήγησε εκεί. Δεν ξέρεις τι έχει συμβεί για να φτάσει εκεί. Άρα μην κρίνεις για να μην κριθείς. Γιατί θα έρθει η ώρα που θα κάνεις και εσύ τη δική σου χαζομάρα και τότε θα θέλεις στήριξη. Και δεν θα θέλεις να σε κρίνουν.
Ναι, η χώρα μας έχει μάθει να βάζει ταμπέλες. Η χώρα μας, ενώ θεωρούμε ότι είμαστε άνετοι, δεν είμαστε τόσο άνετοι. Έχουμε πολλά έντονα ρατσιστικά στοιχεία και το παίζουμε ότι είμαστε άνετοι.
Βέβαια, είναι μέχρι να συμβεί στην οικογένειά μας. Γιατί αν συμβεί στην οικογένειά μας ξαφνικά όλα αλλάζουν. Η μέρα με τη νύχτα. Πιστεύω όμως και θέλω να το πιστεύω αυτό, ότι υπάρχουν άνθρωποι νέοι που θα την κάνουν αυτή τη σημαντική αλλαγή. Εφόσον υπάρχουν νέα παιδιά που σκέφτονται διαφορετικά σίγουρα θα αλλάξει. Αλλά σίγουρα έχουμε ακόμα πολλά κόμπλεξ. Και να σου πω κάτι, αυτό είναι και λίγο μαγκιά στο διαδίκτυο να το παίξουμε και λίγο άντρες, είτε είσαι γυναίκα είτε είσαι άντρας. Το άντρας το εννοώ μεταφορικά. Να μιλήσουμε λίγο βαριά και λίγο στην αργκό για να δείξουμε ότι είμαστε και εμείς μέσα στο κλίμα. Όχι. Δεν είσαι αυτό. Δεν έχεις έρθει για αυτό.
Σίγουρα υπάρχει ελευθερία λόγου, εννοείται. Αλλά ελευθερία λόγου δεν σημαίνει ότι θα με βρίζεις. Μπορείς να έχεις οποιαδήποτε εντύπωση για εμένα. Μπορείς να έχεις τη χείριστη εντύπωση για εμένα. Μπορείς να πεις ότι η Δήμητρα κάνει χρήση ναρκωτικών, μπορείς να πεις ότι η Δήμητρα είναι ομοφυλόφιλη, μπορείς να πεις τα χίλια δυο. Αλλά δεν έχεις δικαίωμα να με βρίσεις. Δεν ξέρεις εγώ πώς έχω μεγαλώσει, δεν ξέρεις τι ερεθίσματα έχω δεχτεί και στην τελική δεν ξέρεις ποια είμαι. Αφού δεν μπαίνεις στη διαδικασία να με μάθεις δεν έχεις κανένα δικαίωμα να μιλάς για εμένα. Εύχομαι και ελπίζω, γιατί είμαι σίγουρη ότι θα γίνει αυτή η αλλαγή και στη χώρα μας κάποια στιγμή από τα νέα παιδιά που πλέον τα βλέπουν τα πράγματα διαφορετικά και θα έχουμε την αλλαγή μελλοντικά. Αυτό είναι σημαντικό. Βέβαια πρέπει και εμείς, οι πιο μεγάλοι να το στηρίξουμε. Δεν γίνεται να βρεθώ σε μια συζήτηση που κάποιος βρίζει ένα νέο παιδί γιατί έχει κάνει κάποιες επιλογές στη ζωή του και εγώ να μην επέμβω όταν αυτός, ο πιο μεγάλος σε ηλικία το στοχοποιεί και λέει πράγματα που δεν θα έπρεπε. Εκεί ευθύνομαι και εγώ.
Την αλλαγή εμείς πρέπει να την κάνουμε. Δεν θα σου επιβάλλω την άποψή μου, δεν θα σε πείσω εγώ για αυτό που πιστεύω. Αλλά θέλω στο σπίτι μου, στον χώρο μου, στη γειτονιά μου να νιώθω άνετα. Και έρχεται πάλι η συζήτηση που κάναμε πριν. Δεν πρέπει να φοβάμαι να κυκλοφορήσω στον δρόμο γιατί είναι η χώρα μου, είναι το σπίτι μου. Πρέπει να νιώθω άνετα. Δεν μπορείς λοιπόν επειδή ο άλλος έχει το ένα θέμα, ο άλλος έχει το άλλο θέμα, να μη βγαίνεις από το σπίτι σου ή να έχουμε φτάσει στο σημείο να παίρνουν οι άνθρωποι το νόμο στα χέρια τους.
Σχόλιο: Ούτως ή άλλως πιστεύω ότι οι ατομικές οι αλλαγές χρειάζεται να προϋπάρχουν των κοινωνικών αλλαγών. Χρειάζεται ο καθένας από το δικό του μετερίζι και με τη δική του ευθύνη, να κάνει τις δικές του προσωπικές αλλαγές. Από τον τρόπο που θα οδηγήσεις, από το που θα πετάξεις τα σκουπίδια μέχρι τον τρόπο που φέρεσαι στα ζώα.
Συμφωνώ απόλυτα. Με όλα αυτά θα συμβεί η αλλαγή. Χρειάζεται η ομαδικότητα και η συλλογικότητα σε αυτό.
Έχω καταλάβει ότι είσαι αρκετά φιλόζωη…
Προσπαθώ… Αγαπάω τα ζώα και επειδή νιώθω άσχημα για το παρελθόν για διάφορα πράγματα. Όταν ήμουν όρθια ίσως να μην τους έδινα τη σημασία, ειδικά στα αδέσποτα, που δίνω τώρα που είμαι σε αυτή τη θέση. Έχω πει, ότι όσο μπορώ θα τα φροντίζω. Γιατί όσο μεγαλώνουμε και δεχόμαστε ερεθίσματα, νιώθουμε διαφορετικά για κάποια πράγματα. Έτσι λοιπόν, εκεί που υπήρχε ένα γατάκι, πρώην αδεσποτάκι, τώρα έχω επτά στο σπίτι. Θα μου πεις, επτά γάτες στο σπίτι; Ναι, επτά γάτες! Πολλοί θα που τα διάφορα. Οι ‘’γεροντοκόρες’’ κλπ. Να λέμε τις αλήθειες. Κανείς όμως, κάθε φορά που έβρισκα ένα και προσπαθούσα να βρω κάποιον να το υιοθετήσει, δεν προσφέρθηκε.
Όλοι έλεγαν, είμαστε φιλόζωοι, τα αγαπάμε τα ζώα αλλά δεν θέλουμε την τρίχα. Ναι, έχω εφτά γάτες. Ναι, έχω τρίχες. Τις μαζεύω τις τρίχες, ζούμε καλά και έχω πολύ θετική ενέργεια γιατί εκεί που είμαι στις ‘’μαύρες’’ μου, θα κάνει κάτι κάποιο και θα γελάσω. Θα με κάνει να νιώσω όμορφα. Ας μην λέμε λοιπόν διάφορα και ας μην κρίνουμε τους άλλους, γιατί δεν ξέρεις πώς έχουν φτάσει σε κάποια κατάσταση.
Για παράδειγμα κάποιος να είναι πολύ δεμένος με τα ζώα και να έχει συγκεντρώσει στο σπίτι του αδέσποτα. Η λογική η δική μου λέει, ότι πρέπει να τα φροντίζουμε όσο μπορούμε. Να βάλουμε καθαρό νερό, φρέσκο φαγητό στην πυλωτή σας, στην αυλή σας. Πλέον είναι και νόμιμο. Κανείς δεν μπορεί να πει τίποτα. Κανείς δεν μπορεί να στα πετάξει. Φρόντισέ τα. Και αν μπορείς χάιδεψε τα και λίγο. Μπορεί κάποια να είναι πιο άγρια αλλά δώσε τους τη χαρά να αισθανθούν ένα χάδι. Είναι ο,τι πιο όμορφο! Και μόνο αγάπη θα πάρεις. Πλούσια δεν είμαι αλλά, ξέρεις υπάρχουν διάφοροι που θα πουν ότι δεν βοηθάτε τα παιδιά και βοηθάτε τα ζώα. Τι κάνω όμως εγώ στην προσωπική μου ζωή για να βοηθήσω κάποιον, το ξέρω εγώ. Δεν θα το βγάλω στα κανάλια, δεν θα το βγάλω στο Facebook. Αλλά αν μπορώ να προσελκύσω πιο πολύ κόσμο γιατί θα σώσω ένα ζωάκι, ναι, θα το κάνω. Έχω δώσει μια υπόσχεση στον εαυτό μου, ότι όσο μπορώ θα τα φροντίζω.
Στη σχολή έχουμε τρεις που φροντίζουμε. Πριν κάποιες μέρες χάσαμε τη “Μαυρουλίνα” μας που τη χτύπησε αυτοκίνητο, γιατί εδώ τρέχουν συνεχώς και έχουμε στεναχωρηθεί πάρα πολύ. Σε πληροφορώ ότι μετά από αυτή την απώλεια αποφασίσαμε να φροντίσουμε ακόμα περισσότερα ζώα. Πριν το ατύχημα, ήμουν συνέχεια στην ‘’τσίτα’’, να κατέβω σε αγώνες, να κερδίσω μετάλλια, να δουλέψω, να βγάλω χρήματα, δεν έδινα τη σημασία που δίνω αυτή τη στιγμή. Αυτή τη στιγμή τα βλέπω τα πράγματα εντελώς διαφορετικά. Ακόμα και αν κερδίσω χρήματα με κάποιο τρόπο, ένα μεγάλο μέρος θα αφιερωθεί στη φροντίδα των ζώων. Θα βοηθήσω όσο μπορώ.
Διάβασα σε μια παλαιότερη συνέντευξή σου, που είχες πει ότι με αφορμή το ατύχημα, είδες πολλά πράγματα στον τρόπο της καθημερινότητας και της ζωής πολύ διαφορετικά.
Αυτό είναι αλήθεια.
Χαρακτήρισες τον εαυτό σου πιο εγωιστή στο παρελθόν πριν το ατύχημα σε σχέση μετά το ατύχημα.
Αυτό Νίκο είναι αλήθεια και δεν το λέω απλά για να το πω. Αυτό που είμαι τώρα δεν έχει καμία σχέση με αυτό που ήμουν πριν. Εννοείται, ότι δεν θα προσπαθούσα να κάνω κακό σε κάποιον αλλά ήμουν εγωίστρια. Εγωισμός με όλη τη σημασία της λέξης. Ήμουν απόλυτη σε όλα. Δεν ανεχόμουν ‘’μύγα στο σπαθί μου’’. Μετά το ατύχημα, όταν συνειδητοποίησα κάποια πράγματα μέσα από τις επαφές μου με τους άλλους ανθρώπους και τις γνωριμίες που έκανα μετά, κατάλαβα ότι η ουσία της ζωής μας είναι άλλη, δεν είναι αυτό το πράγμα.
Είμαι ένας άνθρωπος που έχω αντιμετωπίσει δυσκολίες γιατί μπορεί να μας βλέπεις όλους σε ένα αμαξίδιο, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι όλοι έχουμε την ίδια αναπηρία.
Ουσία είναι να ζούμε καλά, να περνάμε καλά, να βοηθάμε όσο μπορούμε γιατί το καλό φέρνει καλό. Πρέπει να σου πω, ότι έχω κάνει πάρα πολλά λάθη στη ζωή μου. Δεν μετανιώνω για αυτά γιατί έχω μάθει και έχω γίνει διαφορετικός άνθρωπος μέσα από αυτά. Δεν θα ξανακάνω τα ίδια λάθη αλλά χαίρομαι που τα έκανα γιατί άλλαξα στην πορεία. Αυτό μαζί με όλα τα υπόλοιπα με έχουν κάνει να αλλάξω σαν άνθρωπος. Ενδεχομένως στα επόμενα χρόνια να αλλάξω πάλι. Να γίνω λίγο διαφορετική. Να τα βλέπω ακόμα πιο ήρεμα τα πράγματα, γιατί τελικά δεν αξίζει αλλιώς. Γι’ αυτό πολλές φορές όταν στεναχωριέμαι πολύ με κάποια πράγματα, μου χτυπάνε καμπανάκια και προσπαθώ να το ξεπεράσω και να χαλαρώσω. Είναι και άλλα πράγματα στη ζωή που μπορείς να κάνεις. Δεν χρειάζεται να είσαι πλούσιος.
Είμαι από φτωχή οικογένεια. Έχω κάνει στη ζωή μου πολλά πράγματα. Τίποτα δεν μου χαρίστηκε. Ο,τι έχω κάνει το έχω δουλέψει. Αυτό θα το πω για πρώτη φορά – οι φίλοι μου το γνωρίζουν – επειδή αγαπούσα τόσο πολύ το TAE KWO DO, όπως σου είπα μέναμε στα Γλυκά Νερά. Η σχολή ήταν στο Χαλάνδρι. Πολλές φορές η μητέρα μου δεν είχε να μου δώσει τα χρήματα για το εισιτήριο, για να πάρω το λεωφορείο. Πήγαινα με τα πόδια Γλυκά Νερά – Χαλάνδρι. Και δεν το έχω κάνει μια φορά. Δεν το λέω για να συγκινηθεί ο κόσμος. Το λέω γιατί, αν πραγματικά αγαπάς κάτι, θα βρεις τρόπο να το κάνεις. Ήθελα να πάω σε κάποιους αγώνες και μπορεί οι γονείς μου να μην είχαν την οικονομική δυνατότητα να μου δώσουν τα χρήματα. Έχω κάνει πολλές δουλειές για να εξασφαλίσω τη συμμετοχή μου. Έχω κάνει πολλά πράγματα για να έχω τα χρήματα τα δικά μου για να πάω σε αγώνες στο εξωτερικό. Όμως όλο αυτό με έχει διδάξει πράγματα, ότι όταν πραγματικά θέλεις κάτι, θα το πετύχεις. Με έχει διδάξει, ότι ‘’δούλεψε, σε αυτή τη φάση μπορεί να μη γίνει αυτό που θέλεις, αλλά θα σου έρθει κάτι άλλο στην πορεία, γιατί το έχεις προσπαθήσει’’.
Ειλικρινά και σε αυτή την περίπτωση αισθάνομαι ευλογημένη γιατί μπορεί να είμαστε από φτωχή οικογένεια αλλά μας μεγάλωσαν με τέτοια αξιοπρέπεια οι γονείς μου που ήταν σαν ήμουν πλούσια. Έχω ζήσει όμορφα πράγματα. Έχω ζήσει ωραίες στιγμές. Να μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας. Κάθε άνθρωπος είναι αυτό που είναι γιατί έχει περάσει διάφορα. Έχω μεγαλώσει έτσι… Από τον αθλητισμό και μόνο είχα αναπτύξει ένα εγωισμό του τύπου ‘’Πόσα μετάλλια θα συγκεντρώσουμε φέτος Δήμητρα; ‘’ Τι πιο χαζό μπορείς να πεις; Τι να τα κάνεις τα μετάλλια; Τα παίρνεις, τα βλέπεις, χαίρεσαι, σου θυμίζουν καταστάσεις. Και τώρα θέλω το μετάλλιο. Δεν θα σου πω ψέματα. Γιατί βάζω έναν στόχο και θέλω να τον πετύχω. Αλλά καθαρά σαν θέμα στόχου. Όχι, για να τα δείχνω. Ξαφνικά μπορεί να συνειδητοποιήσεις ότι είσαι μόνος σου. ‘’Είμαι μόνος μου γιατί έκανα όλα αυτά. Γιατί τα έκανα όλα αυτά; Άξιζε τον κόπο; Όχι.’’
Σκοπός είναι να είσαι με ανθρώπους, να έχεις τον σύντροφό σου, τη σύντροφό σου, να περνάς όμορφα μαζί του, να μοιράζεσαι πράγματα. Η λέξη μοιράζομαι είναι η πιο σημαντική. Και πρέπει να μοιραζόμαστε στη ζωή μας. Εγώ αυτό που έχω μάθει τα τελευταία χρόνια είναι ότι το καλό φέρνει καλό. Όσο περισσότερο μοιράζεσαι τόσο περισσότερο τόσο πιο καλά γίνονται τα πράγματα. Το σύμπαν βλέπει και μας το φέρνει.
Σχόλιο: Τα πάντα ενέργεια είναι για εμένα. Τι ενέργεια εκπέμπεις, τι ενέργεια σου εκπέμπουν και κακά τα ψέματα το ζητούμενο για εμένα είναι να ξεκινάς από το μηδέν και να φτάνεις στη δική σου προσωπική κορυφή. Είναι εξελίσσεσαι και να γίνεσαι καλύτερος.
Γι’ αυτό σου είπα… Έχω κάνει πολλά λάθη στη ζωή μου. Ενδεχομένως έχω πληγώσει ανθρώπους. Με έχουν πληγώσει και εμένα. Είναι στη ζωή αυτό. Πρέπει όμως να μαζέψουμε εμπειρίες. Το ταξίδι μας να είναι γεμάτο από εμπειρίες. Την κατάληξη όλοι την ξέρουμε. Το θέμα είναι να φύγουμε από αυτή τη ζωή όσο γίνεται πιο γεμάτοι. Διατηρώντας όσο μπορούμε καλύτερα την ψυχή μας. Γιατί η ψυχή μας δεν φεύγει, ταξιδεύει.
Όταν σε αυτή τη ζωή ταλαιπωρούμε την ψυχή μας, θα είναι ταλαιπωρημένη και στο επόμενη, στην επόμενη, σε όποια μορφή θα έρθει. Αν όμως την έχω γεμάτη θα έχει και άλλη εξέλιξη. Με λίγα λόγια – χωρίς να το έχω ψάξει ιδιαίτερα – πιστεύω ότι όσο καλύτερα είμαστε τώρα, η εξέλιξη αργότερα σε κάτι άλλο θα είναι διαφορετική και πιο καλή. Όλα αυτά εξαρτώνται από την ψυχή και σε τι κατάσταση την έχεις.
Προσβασιμότητα και Ελλάδα. Για τα άτομα με αναπηρίες, με κινητικές δυσκολίες… Προσωπικά πιστεύω ότι λίγα πράγματα έχουν γίνει. Πριν βγω από το αυτοκίνητο είδα μια ανάρτηση που έκανε η Ιωάννα – Μαρία Γκέρτσου η οποία μπήκε σε ένα ταξί και ο οδηγός της υπέρ – χρέωσε την κούρσα γιατί είχε μαζί τον σκύλο οδηγό της. Όταν συμβαίνουν τέτοια γεγονότα που δείχνουν την έλλειψη κουλτούρας και παιδείας. Όλο αυτό μεταφράζεται στον τρόπο που θα οδηγήσει ο άλλος, στον τρόπο που θα παρκάρει το αυτοκίνητο, στο πώς θα απλωθεί σε ένα πεζοδρόμιο.
Η χώρα μας δεν είναι φιλική στα άτομα με αναπηρία. Έχει κάθε δικαίωμα η Ιωάννα, όπως και κάθε άνθρωπος που έχει αναπηρία με βάση το νόμο, να έχει τον οδηγό του και οτιδήποτε άλλο τον διευκολύνει στη μετακίνηση. Το χαζό είναι ότι δεν έχουμε ενημέρωση από πουθενά. Για παράδειγμα, αυτός ο οδηγός δεν ήταν υποχρεωμένος να γνωρίζει; Αυτό που λέγαμε πιο πριν, ότι στην πυλωτή μπορείς να βάζεις φαγητό για τα αδέσποτα ζώα. Υπάρχει νόμος για αυτό. Δεν πρέπει να τον γνωρίζουν όλοι; Θα μου πεις ‘’παντού θα έχουμε χαρτάκια που θα λένε τι επιτρέπεται;’’. Η λέξη κλειδί είναι η παιδεία. Δεν δίνουμε σημασία και δεν δίνουμε καμία σημασία γιατί δυστυχώς έχουμε μάθει αυτό ‘’έλα μωρέ, θα σταματήσω στη θέση στάθμευσης ΑΜΕΑ. Τώρα δυο λεπτά θα κάνω. Μισό λεπτό. Τώρα θα το πάρω. Θα φύγω’’. Δεν είναι έτσι.
Είναι η υποχρέωσή σου να μην το βάλεις εκεί. Είναι υποχρέωσή σου να μην κλείσεις τη ράμπα. Είναι υποχρέωσή σου να δεχτείς έναν τυφλό άνθρωπο με τον οδηγό του. Είναι υποχρέωσή σου να έχεις σωστά πεζοδρόμια. Μη λέμε τραγικά πράγματα. Αυτά είναι τα πιο απλά! Στο πεζοδρόμιο δεν μπορείς να περπατήσεις. Είχε έρθει ένας φίλος από τη Γερμανία και πηγαίναμε σε μια ταβέρνα στην περιοχή και μου λέει “Χαίρομαι, τα πεζοδρόμιά σας είναι γεμάτα από όλα εκτός από πεζούς!”. Μηχανάκια, κάδους, δέντρα, γλάστρες, κάποιος αποφασίζει έξω από την αυλή του να βάλει οτιδήποτε του αρέσει. Για εμένα αυτό δείχνει ότι δεν έχουμε παιδεία και δεν σεβόμαστε ουσιαστικά τους άλλους. Βέβαια, για να δικαιολογήσω αυτό συμβαίνει γιατί κάθε ένας από εμάς, πιστεύει ότι δεν θα συμβεί σε εμάς. Όταν λοιπόν εσύ πιστεύεις, ότι δεν θα συμβεί σε εσένα ένα ατύχημα, άρα δεν θα χρειαστώ το πεζοδρόμιο, κάνεις ο,τι γουστάρεις.
Είχα πάει σε μια συνάντηση και κάποιος εισηγητής στην ομιλία του ανέφερε ότι πιστεύουμε ότι πιο εύκολα θα κερδίσουμε σε ένα τυχερό παιχνίδι, παρά ότι θα μας συμβεί ένα ατύχημα στον δρόμο. Μπορείς να σκεφτείς τις πιθανότητες; Δεν έχουμε παιδεία. Τον τελευταίο καιρό γίνονται κάποια βήματα αλλά δυστυχώς είναι αργά και πλέον μόνο σε νέα κτίρια – για παράδειγμα – θα έχει πρόσβαση. Το ιδανικό θα ήταν να άλλαζε κάθε πόλη. Μπορεί να αλλάξει μια πόλη έτσι όπως έχει χτιστεί; Είναι δύσκολο. Μπορούν να βάλουν όλα τα μαγαζιά ράμπες; Θα χτυπήσουν οι πεζοί μετά γιατί είναι μικρός ο χώρος. Από τη στιγμή που δεν υπήρχε η πρόβλεψη από πριν – γιατί οι ανάπηροι δεν κυκλοφορούσαν παλιά, τους είχαμε κρυμμένους στο σπίτι. Ήταν ντροπή ο άλλος να είναι σε αναπηρικό αμαξίδιο. Τώρα όμως οι νέοι άνθρωποι βγαίνουν και πρέπει να βγαίνουν. Βέβαια, δεν βγαίνουν όλοι όσοι είμαστε. Πολλοί ακόμα κρύβονται στα σπίτια τους γι’ αυτό το λόγο. Πρέπει να γίνουν αλλαγές. Δεν ξέρω πώς θα γίνουν αυτές οι αλλαγές. Εγώ θα πω αυτό που λέω στους μαθητές μου και το λέω συνέχεια: ας ξεκινήσουμε με τη γειτονιά μας, ας το φτάσουμε στην πόλη μας και ας το φτάσουμε στη χώρα μας. Κομμάτι – κομμάτι ας το φτιάχνουμε. Λύσεις υπάρχουν απλά δεν εφαρμόζονται.
Σχόλιο: Χρειάζεται να γίνουν μελέτες για επανασχεδιασμό. Είναι κάτι που μπορεί να θεμελιωθεί εκ νέου, κοστίζει σίγουρα αλλά αυτό σημαίνει και συμπερίληψη.
Νίκο… Εγώ είμαι Έλληνας πολίτης. Ο,τι μου ζητάει το Κράτος είμαι εντάξει σε όλα. Επειδή θα στοιχίσει να κάνουν τη μελέτη, δεν θα φτιάξουν τους χώρους για να μπορώ να κινηθώ άνετα; Δεν μιλάω σαν Δήμητρα αλλά σαν το σύνολο των αμαξιδίων στη χώρα μας. Έλεγε μια φίλη, ότι μας θεωρούν ότι είμαστε διάσημοι γιατί έρχονται μαζί μας πέντε – έξι για να μας συνοδεύσουν, για να πάμε μια βόλτα. Επιτρέπεται αυτό το πράγμα; Εγώ για να πάω στο Χαλάνδρι δεν πάω μόνη μου. Δεν μπορώ να πάω μόνη μου. Οι δρόμοι είναι σκαμμένοι όσο δεν πάει άλλο. Θα σχολιάσω το πεζοδρόμιο που θα μπορώ να πάω και θα σχολιάσω ότι δεν υπάρχει παιδεία. Δεν φταίνε πάντα οι οδηγοί γιατί όταν δεν φαίνομαι από το αμαξίδιο είναι εύκολο να με χτυπήσουν. Αλλά όπως και να έχει, δεν μπορώ να μπω στη διαδικασία και να πω ότι σου δίνω συγχωροχάρτι επειδή στοιχίζει η μελέτη.
Κανένας άνθρωπος πολίτης δεν περισσεύει σε ένα Κράτος. Σε ένα δημοκρατικό πολίτευμα. Υποτίθεται ότι ζούμε σε ένα φιλελεύθερο, δημοκρατικό κράτος. Αν εμένα όμως δεν μου δίνεις το δικαίωμα μου να κινηθώ, δεν είμαι ελεύθερη. Είμαι ένας άνθρωπος που έχω αντιμετωπίσει δυσκολίες γιατί μπορεί να μας βλέπεις όλους σε ένα αμαξίδιο, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι όλοι έχουμε την ίδια αναπηρία. Εγώ δεν έχω ισορροπία. Έχω έντονη σπαστικότητα που πολλές φορές αυτό με πετάει μπροστά. Δηλαδή μπορεί να πέσω. Όταν βρω ένα εμπόδιο στον δρόμο δεν μπορώ να δώσω ώθηση στο αμαξίδιό μου γιατί θα πέσω. Άρα δεν με αφήνεις να ζήσω ελεύθερη. Παρόλα αυτά όμως η Δήμητρα Κοροκίδα πρέπει να είναι εντάξει στις υποχρεώσεις της. Εγώ θέλω να είμαι εντάξει στις υποχρεώσεις μου γιατί έχω μάθει να ακολουθώ κανόνες. Αλλά υπάρχει και ένας κανόνας βασικός που δεν είναι γραμμένος, είναι άγραφος.
Πρέπει κάθε άνθρωπος να ζει με αξιοπρέπεια. Μακάρι μέσω του nevronas.gr να βοηθήσετε, να κάνετε ενέργειες, να επηρεάζετε ανθρώπους και καταστάσεις γιατί ευτυχώς όταν γίνονται δράσεις ευαισθητοποιείται το κοινωνικό σύνολο.
Πώς είναι η σχέση σου με τους νέους; Έχω αντιληφθεί από το λίγο που σε γνωρίζω, έχεις ωραία ενέργεια σαν άνθρωπος.
Είναι σημαντικό αυτό που λες. Και εγώ την κοιτάζω την ενέργεια στους ανθρώπους. Δεν μου αρέσει η μιζέρια στους ανθρώπους. Δεν μπορώ την γκρίνια και τη μιζέρια. Σαφώς και εγώ γκρινιάζω όπως όλοι οι άνθρωποι αλλά όχι με αυτό τον τρόπο! Θέλω να σου πω, ότι θέλω να βοηθήσω τους νέους ανθρώπους. Με έναν λόγο, με μια κίνηση, με μια πράξη. Με οτιδήποτε. Δεν χαρακτηρίζω το πώς θα γίνει. Με ενδιαφέρει, ξεκινώντας από τη σχολή με τα νέα παιδιά αλλά και γενικότερα να είμαι δίπλα τους. Ας με ενοχλήσουν οποιαδήποτε ώρα. Αν έχουν κάποιο θέμα θα το σηκώσω το τηλέφωνο. Μπορεί να μην έχω να τους δώσω κάτι αλλά και μόνο που θα τους πω ότι είμαι εδώ για να σας ακούσω, είναι πολύ σημαντικό. Οι άνθρωποι αυτό θέλουμε. Δεν θέλουμε πάντα το υλικό κομμάτι. Θέλουμε το ουσιαστικό που είναι να είναι κάποιος δίπλα σου.
Πρέπει να είμαστε κοντά στα νέα παιδιά. Σε όλες τις ηλικίες. Οι μεγαλύτεροι μπορούμε να τα βρούμε λίγο καλύτερα αρκεί να θέλουμε. Οι μεγαλύτεροι έχουμε φάει τις σφαλιάρες μας, ξέρουμε τι θέλουμε από εδώ και πέρα. Δεν έχουμε δικαιολογίες. Τα νέα παιδιά επειδή έχουν αυτή την τρέλα και την ομορφιά, δεν το ξέρουν. Πιστεύουν ότι όλα είναι τεράστια. Ερωτεύονται παράφορα, νομίζουν ότι αγαπάνε παράφορα, απογοητεύονται έντονα, στεναχωριούνται πάρα πολύ. Προσπαθώ να είμαι εκεί και τους υπενθυμίζω το μέτρο. Θέλω να είμαι κοντά στα παιδιά και να τα ακούω και μέσα από όσα έχω ζήσει προσπαθώ να τα βοηθήσω. Για εμένα, σκοπός μου είναι να είμαι κοντά τους, όσο μπορώ.
Πηγαίνω σε πολλά σχολεία και μιλάω, συμμετέχω στο πρόγραμμα του Ινστιτούτου Οδικής Ασφάλειας ‘’Πάνος Μυλωνάς’’ ως Πρέσβειρα στο Πρόγραμμα ‘’Ερμής’’, όπου μιλάμε σε παραβατικά παιδιά. Πάντα λέω ‘’παιδιά μπορείτε να με βρείτε όπου θέλετε. Στείλτε μου μήνυμα, αν έχετε ανάγκη για κάτι. Αν δεν μπορώ να βοηθήσω εγώ, θα βρω κάτι άλλο, κάποιον άλλο να σας βοηθήσει. Το θέμα είναι να μάθετε να μιλάτε. Να εξωτερικεύετε αυτό που έχετε μέσα σας’’. Τους φαίνεται λίγο χαζό αυτό που λέω… ‘’Δασκάλα, αύριο θα κάνουμε κοπάνα από το σχολείο’’. Τους λέω, να το πουν στους γονείς τους γιατί μόνο μέσω της ειλικρίνειας χτίζεται η εμπιστοσύνη στις σχέσεις.
Αναρωτιέμαι, πόσο εύκολο είναι για έναν αθλητή με αναπηρίες, να ασχοληθεί με τα παρά – ολυμπιακά αθλήματα στην Ελλάδα. Υπάρχει ανταγωνισμός; Υπάρχουν τρικλοποδιές; Υπάρχει καλή διάθεση; Το Κράτος που είναι μέσα σε όλα αυτά;
Μπορούν να ασχοληθούν αθλητές με τα παρά – ολυμπιακά αθλήματα στη χώρα μας. Εγώ ήμουν τυχερή γιατί ήμουν αθλήτρια και πριν το ατύχημα και είχα την αθλητική παιδεία. Αν συμβεί μετέπειτα κάτι σε κάποιον και θελήσει να ασχοληθεί, σίγουρα υπάρχει δυνατότητα να μπει σε κάποιο άθλημα που θέλει. Στην Ελλάδα κάποιες κατηγορίες έχουν ανταγωνισμό, κάποιες άλλες όχι τόσο. Γι’ αυτό πηγαίνουμε σε πολλούς αγώνες στο εξωτερικό, για να δούμε που βρισκόμαστε και αν μπορούμε να φτάσουμε σε πιο μεγάλο επίπεδο. Το Κράτος δεν υπάρχει σε όλο αυτό. Με την έννοια ότι αν φτάσεις σε ένα υψηλό επίπεδο και είσαι Εθνική Ομάδα, εννοείται ότι θα σου καλύψουν κάποια έξοδα, για κάποιο ταξίδι, σε κάποια διοργάνωση – πανευρωπαϊκό, πανελλήνιο – για την προετοιμασία σου.
Ο τρόπος που έχουμε μάθει και διογκώνουμε τα πράγματα, μας κάνουν να τα βλέπουμε βουνό.
Μέχρι όμως να φτάσεις εκεί πρέπει να το κάνεις μόνος σου. Αυτό για τα παρά – ολυμπιακά είναι αρνητικό. Γιατί όλα στοιχίζουν. Δεν μπορώ να κάνω όλα αυτά τα αθλήματα που έχω κάνει με το ίδιο αμαξίδιο που κινούμαι. Αυτό είναι το αμαξίδιο της καθημερινότητάς μου. Για να κάνω χειριλασία χρειάζομαι ειδικό αμαξίδιο. Για να κάνω badminton πρέπει να πάρω ειδικό αμαξίδιο. Όλα αυτά στοιχίζουν. Μιλάμε για πολλές χιλιάδες ευρώ. Τα κόστη είναι εξωφρενικά. Και πώς ένας αθλητής που αγαπάει τον αθλητισμό και θέλει να συμμετέχει ενεργά, θα βοηθηθεί; Εγώ, αυτό που λέω τα τελευταία χρόνια και θα το λέω συνέχεια, είναι να βοηθήσουμε τα νέα παιδιά με αναπηρία, να βρουν ανθρώπους που μπορούν να τους χορηγήσουν τα βασικά. Υπάρχουν άνθρωποι που θέλουν να βοηθήσουν. Αλλά δεν πρέπει αυτό να γίνεται με βάση τη συμπάθεια αλλά με βάση τις ικανότητες. Δεν μπορούν όλοι να φτάσουν σε ένα παρά – ολυμπιακό επίπεδο. Άρα θα πρέπει να επενδύσουμε σε αυτά τα παιδιά. Οραματίζομαι να βρεθούν κάποιοι άνθρωποι στην Ελλάδα που έχουν την οικονομική επιφάνεια και να διαθέσουν τους πόρους και τον εξοπλισμό με αντικειμενικά κριτήρια, στους αθλητές με αναπηρία με συγκεκριμένα αθλήματα. Όχι μόνο για τον αθλητισμό. Και με τις τέχνες. Τη μουσική, το χορό. Να υπάρχει η πρόθεση και η πρόβλεψη να το κάνουν σαν Έλληνες για αυτά τα παιδιά. Όταν ξεκίνησα να κάνω παρά – ολυμπιακά, όσα αγόρασα τα αγόρασα μόνη μου. Χωρίς να έχω λεφτά, προσπάθησα να μαζεύω και το έκανα. Στην πορεία έκανα δυο ευρωπαϊκά ρεκόρ και όσα χρήματα πήρα, τα διέθεσα σε κάποιο αμαξίδιο. Όταν ήθελα να κάνω το badminton, πούλησα το χειρίλατο για να αγοράσω το αμαξίδιο του badminton. Όταν ένα παιδί, 17 χρονών που προέκυψε ή γεννήθηκε ανάπηρο, ή απέκτησε κάποια αναπηρία μετά από ένα ατύχημα δεν έχει τη δυνατότητα να ασχοληθεί με τον αθλητισμό και θέλει να ασχοληθεί, πρέπει να του δοθεί η δυνατότητα να το κάνει.
Για εμένα πρέπει να βρεθούν οι άνθρωποι στην Ελλάδα – που σίγουρα υπάρχουν – και να βοηθήσουν. Βέβαια, είναι πολύ σημαντικό να μην μπλέξουμε με τα γραφειοκρατικά, γιατί εκεί γίνεται όλο το μπέρδεμα. Ποιος θα βάλει υπογραφή; Ποιος δεν θα βάλει υπογραφή; Χρειάζεται να υπάρχει ο σωστός άνθρωπος στο σωστό σημείο για να βοηθήσει αυτή την κατάσταση. Είναι τραγικό να υπάρχουν άνθρωποι που θέλουν να βοηθήσουν αθλητές παρά – ολυμπιακών αθλημάτων και αυτό να κολλάει γραφειοκρατικά.
Αυτό που αναφέρεις είναι το alter ego της Ελλάδας. Τίποτα δεν γίνεται πιο εύκολο παρά το γεγονός ότι έχουν ψηφιοποιηθεί πολλές υπηρεσίες , επιμένουμε στη διαδικασία της γραφειοκρατίας.
Άρα είναι δύσκολα τα πράγματα γενικώς. Ένας αθλητής σίγουρα χρειάζεται βοήθεια – ειδικά στο ξεκίνημά του – γιατί, αν φτάσεις σε υψηλό επίπεδο και αγωνίζεσαι με την εθνική ομάδα εκεί είναι διαφορετικά τα πράγματα. Σε αυτή την περίπτωση σου έρχονται πιο εύκολα οι Χορηγοί. Αλλά πρέπει από τον πυρήνα να συγκεντρωθούν κάποια παιδιά και να έχουν την εξέλιξη που πρέπει να έχουν για το μέλλον της χώρας μας. Γιατί, ας μην ξεχνάμε, η χώρα μας έχει πολύ μικρό ποσοστό σε γεννήσεις άρα είμαστε ένα Κράτος το οποίο είναι ηλικιωμένο. Ας δώσουμε έμφαση στα νέα παιδιά, ας τα βοηθήσουμε, ας υπάρξουν άνθρωποι που θα βοηθήσουν ουσιαστικά. Άλλοι οικονομικά, άλλοι με τεχνογνωσία, άλλοι με το μυαλό τους, άλλοι με τις επαφές που έχουν… γιατί και οι επαφές χρειάζονται.
Χρειάζονται να γίνουν και αλλαγές στο θέμα της προσβασιμότητας γιατί υπάρχουν πολλά κλειστά γήπεδα που δεν έχουν πρόσβαση. Μετά το 2004 που θεωρούσαμε όλοι ότι έχουνε τουλάχιστον ράμπες, τελικά δεν υπάρχουν ράμπες. Η’ έχουν φτιάξει κάτι θανατηφόρες ράμπες που και πεζός να είσαι σκοτώνεσαι. Σε στάδια που δεν υπήρχε πρόβλεψη να έχουν ράμπα, έχουν τοποθετήσει απότομες κατασκευές που δεν έχουν χώρο να απλωθεί η ράμπα. Όταν έχεις πεζοδρόμιο και πρέπει να βάλεις μια ράμπα και η ράμπα είναι έτσι και που την έκανες δεν βοηθάει κάπου. Όλα αυτά λοιπόν, δείχνουν ότι στην Ελλάδα υπάρχουν δυσκολίες στον αθλητισμό σε πολλά κομμάτια. Σε πάρα πολλά… Πρέπει και εδώ να βοηθήσουμε όλοι για τους νέους αθλητές.
Εσένα Δήμητρα για όλες αυτές τις διακρίσεις που έχεις και συνεχίζεις να έχεις, υπήρχαν άνθρωποι που σε βοήθησαν;
Εγώ ήμουν τυχερή στη ζωή μου. Δεν μου έχει χαριστεί τίποτα, έχω δουλέψει πολύ. Ίσως και για αυτό με έχουν βοηθήσει άνθρωποι. Στα παρά – ολυμπιακά αθλήματα κυρίως όπου και αν ζήτησα να κάνω προπόνηση οι πόρτες άνοιξαν. Κανένας δεν μου έκλεισε την πόρτα. Βρήκα χορηγούς για να με βοηθήσουν να κάνω κάποια ταξίδια στο εξωτερικό γιατί κάποια τουρνουά είναι πανάκριβα. Πριν το ατύχημά μου… Έχω πάρει τρία πριμ στη ζωή μου και δεν ντρέπομαι να το πω. Από τα δυο πανευρωπαϊκά που έχω κάνει και από το παρά – ολυμπιακό μετάλλιο.
Έχω φέρει 1η και 2η θέση σε παγκόσμια πρωταθλήματα αλλά υπάρχει ένας νόμος που λέει ότι, αν δεν είσαστε από 8 διαφορετικές χώρες, δεν δικαιούστε το πριμ. Εγώ έτυχε να είμαι και 11 και 12 και 13 χώρες σε κάποιες περιπτώσεις. Άρα λοιπόν, από το πρώτο μου παγκόσμιο μετάλλιο και από το δεύτερο παγκόσμιο μετάλλιο που θα μπορούσα να πάρω κάποια σημαντικά χρήματα, δεν τα πήρα ποτέ βάσει νόμου. Αυτά τα τρία πριμ που πήρα τα διέθεσα πάνω στον αθλητισμό γιατί αυτό ήθελα να κάνω. Γι’ αυτό νιώθω τυχερή, γιατί έχω κάνει αυτό που θέλω, υπήρξαν άνθρωποι που με στήριξαν, με στηρίζουν ακόμα και τώρα. Δεν μου έχουν κλείσει ποτέ πόρτα που είναι σημαντικό για τον αθλητικό χώρο, να μπορείς να προπονείσαι και να σου διαθέτουν έναν χώρο. Είμαι τυχερή σε αυτό. Δεν παραπονιέμαι. Βέβαια, έχω δώσει πολλά χρήματα από την τσέπη μου για τον αθλητισμό. Ούτε αυτό το έχω μετανιώσει. Για να μην παρεξηγηθώ ως υπεράνω, δεν είμαι υπεράνω. Όπως είπα και πριν, δεν μου έχει χαριστεί τίποτα στη ζωή μου. Τα έχω δουλέψει.
Σχόλιο: Και εγώ αυτό αντιλαμβάνομαι, ότι ουσιαστικά υπάρχει προεργασία και αρκετή δουλειά, για να μπορέσεις να φτάσεις στο σημείο που στοχεύεις, που επιδιώκεις…
Δεν είναι απλά τα πράγματα Νίκο οτιδήποτε και αν κάνεις. Αν δεν δουλέψεις θα μείνεις στάσιμος. Εμένα μου αρέσει να είναι η ζωή μου σαν το νερό. Όχι, ορμητικό. Καθαρό, κρυστάλλινο νερό, να τρέχει και να ρέει. Να μην βαλτώνει. Γιατί, όταν μένεις και βαλτώνεις είναι άσχημο. Όταν κυκλοφορείς είσαι καθαρός. Αυτό θέλω για τη ζωή μου και αυτό προσπαθώ να κάνω. Θεωρώ, ότι κάθε άνθρωπος που θέλει να έχει μια εξέλιξη στη ζωή του, αυτό κάνει. Θα σου πω άλλο ένα μυστικό για εμένα. Γενικώς μου αρέσει να είμαι ελεύθερη. Αν μου πεις, ‘’Δήμητρα, θα πας σε ένα τροπικό νησί, σε ένα πολυτελές ξενοδοχείο με προσβασιμότητα αλλά θα είσαι κλεισμένη εκεί’’, δεν θα πάω. Αν όμως είμαι ελεύθερη, θα πάω.
Για εμένα έχει σημασία η λέξη ‘’ελευθερία’’ πώς θα την αντιληφθώ και πώς θα την αισθανθώ και πώς θα τη νιώσω μέσα μου. Θέλω την ελευθερία μου. Θέλω να πρόσβαση στη χώρα μου, θέλω να νιώθω άνετα, να μη φοβάμαι. Δεν θέλω να μάθω αυτοάμυνα γιατί φοβάμαι ότι κάποιος θα με σκοτώσει. Δεν θέλω να φοβάμαι να πω ποια είμαι. Δεν θέλω να φοβάμαι να κάνω παρέα με τους ανθρώπους που θέλω. Θέλω να είμαι ελεύθερη. Η λέξη κλειδί στη ζωή μου είναι η ελευθερία.
Σχόλιο: Σπουδαία λέξη με πολλές προεκτάσεις και πολλούς συμβολισμούς.
Έχει πολλές προεκτάσεις η λέξη ελευθερία. Θα σου πω κάτι, γιατί τώρα μου ήρθε στο μυαλό με τη συζήτησή μας. Τελικά αυτό είναι που με άλλαξε. Απελευθερώθηκα μετά το ατύχημα. Προσπάθησα να αλλάξω πολλά από αυτά που με καταπίεζαν. Σε όλο αυτό με βοήθησαν και οι άνθρωποι που είχα στην πορεία κοντά μου.
Σχόλιο: Αυτό είναι μια ολόκληρη φιλοσοφία ζωής. Αυτό που λες, ότι απελευθερώθηκε μετά το ατύχημα, θέλει πολύ δουλειά.
Νίκο, δεν θα σου ψέματα. Δεν θα σου πω, ότι μπορώ να κάνω τα πράγματα άνετα. Είναι βαριά η αναπηρία μου. Μπορεί να μη φαίνεται σε κάποιον που κάθομαι και με βγάζει φωτογραφία, αλλά όταν κινούμαι και τούμπες έχω φάει και σπαστικότητα και πολλές φορές ζητάω να με βοηθήσουν, γιατί φοβάμαι ότι θα πέσω. Και δεν είναι ο φόβος ότι θα πέσω. Όντως πέφτω. Όμως η απελευθέρωση μπορεί να μην είναι σωματική, αλλά μπορώ πλέον να αντιλαμβάνομαι τα πράγματα διαφορετικά. Δεν θα προσπαθήσω να επιβάλλω την άποψή μου και να πείσω ότι έχω δίκιο, αλλά όσο μπορώ θα μιλάω. Πλέον έχω μάθει να μην παρεξηγώ κανέναν από την εμφάνισή του. Είναι βασικό αυτό.
Πέρασαν πρόσφατα από τη σχολή κάποια παιδιά που ήταν πολύ έντονα βαμμένα. Δεν ξέρω τι στυλ ήταν. Πριν χρόνια είχε έρθει μια μαθήτριά μου και με ρώτησε, αν έχω πρόβλημα να έρθουν οι φίλοι της για να την πάρουν και να πάνε σε ένα θεματικό party στο κέντρο της Αθήνας. Της είπα, ότι δεν με πειράζει. Όταν πέρασαν αυτά τα παιδιά, ήταν έξω δυο γονείς και τα κοίταζαν περίεργα. Εγώ αυτά, δεν τα παρεξηγώ πλέον. Όχι δεν τα παρεξηγώ, γιατί η λέξη παρεξηγώ είναι αρνητική. Δεν μου κάνουν εντύπωση. Και εγώ μέσα από τις εμπειρίες αλλάζω. Και εγώ για κάποιους μπορεί να φαίνομαι περίεργη και να λένε ‘’πώς είναι έτσι η Δήμητρα’’.
Σχόλιο: Ζούμε σε μια κοινωνία που ακόμα και στον χώρο της δουλειάς υπάρχουν ταμπέλες και στερεότυπα.
Χρειάζεται να προσπαθήσουμε συνολικά και να κάνουμε την αλλαγή, γιατί στο τέλος θα καταλήξουμε μια γερασμένη χώρα με απόψεις απαρχαιωμένες. Δεν αξίζει αυτό το μέλλον στη νέα γενιά. Ας μην σκεφτόμαστε όμως μόνο απαισιόδοξα. Γιατί μετά την καραντίνα και την πανδημία όλα έχουν συμβεί.
Σχόλιο: Πολλοί έλεγαν ότι η καραντίνα θα μας κάνει καλύτερους ανθρώπους. Εγώ πάλι πιστεύω, ότι ακριβώς το αντίθετο συμβαίνει. Όταν αναγκάζεται κάποιος να μείνει σε ένα σπίτι και αν μένει μόνος του όχι από επιλογή αλλά λόγω των συνθηκών και δεν υπάρχει κάποιος να ενδιαφερθεί γι’ αυτόν ή αν ζεις με άλλους και υπάρχουν προβλήματα ‘’κάτω από το χαλί’’, τοξικές σχέσεις και κακοποίηση, βία και οικογενειακές συγκρούσεις, η πανδημία τα διογκώνει όλα αυτά.
Οι σχέσεις που δεν έβγαλαν αρνητικά συναισθήματα στην καραντίνα θα κρατήσουν. Οι σχέσεις φάνηκαν μέσα από αυτή τη διαδικασία. Εγώ στα 47 μου χρόνια έμαθα πρώτη φορά μέσα από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ότι υπάρχει ένα σύμβολο για να δείξει μια γυναίκα ότι είναι κακοποιημένη. Φαίνονται τα αποτελέσματα όλης αυτής της κατάστασης. Οι φόνοι δεν είναι κάτι τυχαίο. Συμφωνώ απόλυτα μαζί σου. Όταν θέλεις να ζεις μόνος σου για τους δικούς σου λόγους, ζεις μόνος σου και δεν αφορά κανέναν. Όταν όμως ζεις με έναν άνθρωπο είναι λίγο διαφορετικά τα πράγματα. Ο τρόπος που έχουμε μάθει και διογκώνουμε τα πράγματα, μας κάνουν να τα βλέπουμε βουνό. Όταν ζεις με έναν άνθρωπο και βλέπεις ότι δεν μπορείς να ζεις μαζί του, σήκω και φύγε. Η παθολογική ζήλεια του τύπου ‘’δεν μπορώ και δεν αντέχω’’ μπορεί να ξεπεραστεί. Εδώ ξεπερνάς μια απώλεια με τον χρόνο. Πάντα υπάρχει η απώλεια μέσα σου αλλά ξεπερνιέται με το χρόνο. Αυτό είναι το εγωιστικό μας το κομμάτι. Στους πιο μεγάλους μου μαθητές, τους λέω να ερωτευτούν παραπάνω από μια φορά, να το ζήσουν με πάθος αλλά όχι με ακραίες συμπεριφορές στη σχέση. Και όταν λέω πάθος εννοώ όταν κάνουν έρωτα, όχι όταν ζηλεύουν. Ο έρωτας να είναι με πάθος εκεί που πρέπει. Και ερωτεύσου όποιον θέλεις.
Οι στόχοι σου από εδώ και πέρα;
Όπως σου είπα, θέλω να αναδείξω πολύ το πούμσε με αμαξίδιο. Θα το κάνω όσο πάει. Αθλητικά για εμένα ο αθλητισμός δεν σταματάει. Είναι πολυδιάστατος και υπάρχουν πολλοί τρόποι για να ασχοληθείς. Σίγουρα θα συνεχίσω να κάνω badminton, σίγουρα θα κατεβαίνω – όσο το θέλω – σε πανελλήνια πρωταθλήματα. Δεν θα κυνηγήσω δηλαδή το badminton για την επόμενη παρά – ολυμπιάδα αλλά θα συνεχίσω σε πανελλήνιο επίπεδο για να το αναδείξω. Δεν ξέρω τι θα γίνει με το πούμσε στο μέλλον και αν θα γίνει κάτι επίσημα. Ακόμα δεν υπάρχει επίσημη κατηγοριοποίηση στην κατηγορία μου για τους αθλητές με αμαξίδιο. Ελπίζω και γι΄αυτό το κάνω να έρθουν περισσότερα παιδιά και να το δούμε στο εξωτερικό – στα online παιχνίδια που γίνονται. Να φαίνονται ότι υπάρχουν κάποιοι αθλητές, έστω και λίγοι, που ασχολούνται. Να συμμετέχουν και άλλοι ώστε να γίνει πιο επίσημο.
Το όνειρό μου θα ήταν κάποια στιγμή να συμμετέχω σε παγκόσμιο πρωτάθλημα σε πούμσε με αμαξίδιο. Τότε θα νιώσω ότι είχα ξεκινήσει κάτι, κάποτε, το αγαπούσα πάρα πολύ και το κάνω και τώρα που το αγαπάω με την ίδια ορμή. Επίσης, θέλω να βοηθήσω πολύ στο Ινστιτούτο Οδικής Ασφάλειας ‘’Πάνος Μυλωνάς’’ στα θέματα ασφάλειας, να μιλάω με τα παιδιά και τους ενήλικες. Να είμαι κοντά στα νέα παιδιά και θα είμαι κοντά στα νέα παιδιά και στο κομμάτι του αθλητισμού. Για τη Δήμητρα, σε προσωπικό επίπεδο το μόνο που ζητάω είναι να ηρεμήσω λίγο, γιατί είμαι ένας άνθρωπος έντονος – οι σκέψεις μου κάποιες φορές με ξεπερνάνε. Θέλω να βρω στιγμές ηρεμίας για να μπορέσω να βοηθάω. Αν είμαι εγώ πιο ήρεμη, ίσως θα μπορέσω να βοηθήσω κάποιους άλλους ανθρώπους σε καταστάσεις που είναι πιο έντονες για αυτούς.
Γενικώς θέλω να είμαι εκεί για πολλούς λόγους. Αλλά επειδή πάλι ξέρω ότι πάντα στη ζωή μου, όταν σταματάει κάτι, έρχεται κάτι άλλο, είμαι σίγουρη ότι κάτι άλλο θα συμβεί που δεν το ξέρω αυτή τη στιγμή. Θέλω να μπορέσω να δημιουργήσω κάτι, που να βοηθάει και άλλους ανθρώπους Στη σχολή θέλουμε να είμαστε δίπλα στα παιδιά. Δεν μας ενδιαφέρει τόσο να γίνουν πρωταθλητές. Αν κάποιο παιδί θέλει να ασχοληθεί με τον πρωταθλητισμό θα το βοηθήσω όσο μπορώ και αν δεν μπορώ εγώ θα το βοηθήσει κάποιος άλλος δάσκαλος. Το να είμαστε όμως συναισθηματικά δίπλα στα παιδιά θέλω να το επεκτείνω.
Όπως και ένα δίκτυο για να βοηθήσουμε τα αδέσποτα ζώα της περιοχής. Να βοηθήσουμε ανθρώπους που δεν είναι καλά οικονομικά και έχουν ανάγκη από φαγητό. Για εμένα μια σωστή κοινωνία με αξιοπρέπεια σημαίνει ότι δεν υπάρχουν οικογένειες που δεν έχουν να φάνε. Και αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα πεινάνε πολλοί άνθρωποι. Όλο αυτό κάτι δείχνει και όσο μπορώ, θέλω να το αλλάξω. Δεν επιτρέπεται να πηγαίνουν παιδιά στο σχολείο και να λιποθυμάνε από την πείνα, γιατί οι γονείς τους δεν έχουν τη δυνατότητα να τους προσφέρουν ούτε ένα κομμάτι ψωμί. Δεν μπορώ να διανοηθώ, ότι ο ένας ζει πλουσιοπάροχα και άλλος δεν έχει να φάει. Πρέπει όλοι να βοηθήσουμε. Εδώ φαίνεται η ανθρωπιά. Δεν γίνεται ένα ζευγάρι με μικρό παιδί να ζει με 530 €. Πώς θα ζήσουν αυτοί οι άνθρωποι; Δεν επιτρέπεται να συμβαίνει αυτό σε μια κοινωνία του 21ου αιώνα. Χρειάζεται να αντιδράσουμε σε αυτό συλλογικά. Δεν δέχομαι στη σημερινή εποχή να πεινάνε άνθρωποι.
Σχόλιο: Είσαι ιδεαλίστρια νομίζω.
Μπορεί. Δεν ξέρω ακόμα τι είμαι, να σου πω την αλήθεια.
Σχόλιο: Ιδεαλίστρια; Ρομαντική;
Θα σου πω τι είμαι… Ρομαντική είμαι αλλά δεν θέλω να το δείχνω. Συναισθηματική είμαι. Ούτε και αυτό θέλω να το δείχνω. Μπορεί να κλαίω αλλά θέλω να κλαίω μόνη μου. Γενικά είμαι ευσυγκίνητη σε πολλά πράγματα και όσο περνάνε τα χρόνια γίνομαι περισσότερο. Έχω σκέψεις, έχω ιδέες. Δεν με νοιάζει για εμένα. Αθλητικά ο,τι ήθελα να κάνω το έκανα. Ζω με αξιοπρέπεια. Ζω καλά. Ευχαριστώ πάντα τους γονείς μου για τον τρόπο που μας μεγάλωσαν. Το γεγονός ότι δεν μου χαρίστηκε τίποτα με έχει κάνει διαφορετική και σαν άνθρωπο. Το ότι δουλεύω για να έχω αυτό που θέλω, με έχει κάνει διαφορετικό σαν άνθρωπο. Με ενδιαφέρει τώρα, όσο μπορώ, να βοηθήσω. Μπορεί να ακούγεται γραφικό. Κάποιοι μπορεί να πουν ‘’έλα μωρέ, τι θέλει να μας πει η Δήμητρα;’’ Στο λέω όμως μέσα από την καρδιά μου, δεν με ενδιαφέρει για εμένα αυτή τη στιγμή. Με ενδιαφέρει να αλλάξει νοοτροπία και αντίληψη αυτός ο κόσμος.
Υπάρχει κάτι άλλο πέρα από αυτό που βλέπουμε μπροστά μας. Επειδή πιστεύω στην ομαδικότητα, στη συλλογικότητα και στην αρμονία στη ζωή μας , όταν αποφασίσουμε να είμαστε αρμονικά καλά μέσα μας και ενωθούμε, μπορούμε να φέρουμε την αλλαγή στη χώρα μας. Τον πρώτο καιρό που είχα χτυπήσει, μου είχε πει κάποιος ότι στη Σουηδία το 95% είναι προσβάσιμο για τα αμαξίδια, αλλά τα αμαξίδια κάνουν διαδήλωση για το υπόλοιπο 5%. Μου έκανε εντύπωση και δεν μπορούσα να το αντιληφθώ. Όμως ζουν σε ένα ελεύθερο κράτος και πρέπει να είναι ελεύθεροι.
Σχόλιο: Δήμητρα σ’ ευχαριστώ πολύ.
Εγώ σ’ ευχαριστώ.
Σχόλιο: Είπαμε πολλά!
Πάρα πολλά!
Συνέντευξη: της Παραολυμπιακής Αθλήτριας Δήμητρας Κοροκίδα στον Νικόλα Τσιλιβαράκο για το nevronas.gr
