Ξέρετε;… Οι άνθρωποι που είναι σε μεγάλη δυσχέρεια και περιμένουν το «κάτι» βρίσκονται μπροστά από τις βιτρίνες. Είναι εκεί, στα πεζοδρόμια, στα πεζούλια, στο δρόμο. Πρώτα αντικρίζουμε εκείνους και μετά τις βιτρίνες.
της Κατερίνας Παριανού – #proud_autism_mom
Αυτή τη φορά δεν θα μιλήσω για τον Αυτισμό ούτε για άλλες αναπηρίες, ούτε για μισαναπηρισμό, τίποτα από αυτά που συνήθως διαβάζετε από εμένα.
…Έπρεπε να σκεφτώ ένα θέμα να φωτογραφίσω, (ερασιτεχνικά).
Δεν ήθελα ηλιοβασιλέματα, βουνά και λαγκάδια. Τα φωτογραφίζουν άλλοι καλύτερα από εμένα, νομίζω ότι δεν “τα πιάνει” η ματιά μου.
Εγώ έχω αδυναμία στις θάλασσες και «στα όνειρα που είναι δεμένα στο μουράγιο», αλλά και πάλι, δεν ήθελα αυτό το θέμα.
Ήθελα να βρω θέμα που θα είχε «κάτι να πει», έτσι σκέφτηκα τα ναυάγια της ζωής ή τα «ανθρώπινα σκαριά» που είναι δεμένα στα μουράγια και δεν βλέπουν ταξίδια σε ανοιχτές θάλασσες…
Έτσι μου ήρθε στο μυαλό η…
«Αυτοδιαχειριζόμενη Κοινωνική Κουζίνα στο Μοναστηράκι»
(https://www.facebook.com/MonastirakiSocialKitchen/)
Μίλησα σ’ ένα φίλο μου που συμμετέχει εθελοντικά σ’ αυτήν την δραστηριότητα και ζήτησα να ανεχτούν την παρουσία μου με μία φωτογραφική μηχανή στο χέρι.
Πήγα. Ήξερα τί ακριβώς κάνουν, τους είχα δει, αλλά δεν το είχα ζήσει από τόσο κοντά.
Περπάτησα στις διαδρομές τους, είδα την αγωνία που είχαν… «να φτάσει για όλους το φαγητό».
Να περισσέψουν μερίδες και για εκείνους που δεν μπορούν να μετακινηθούν.
Είναι και οι άνθρωποι που μαζεύονται στην πλατεία και περιμένουν. Είναι και οι άνθρωποι που βρίσκονται σε διάφορα σημεία του πιο εμπορικού δρόμου της Αθήνας.
Η ειρωνεία είναι ότι ήθελα να ονομάσω το θέμα μου: «Οι άνθρωποι πίσω από τις φωτεινές βιτρίνες της πόλης».
Ξέρετε; Οι άνθρωποι αυτοί που είναι σε δυσχέρεια και περιμένουν το «κάτι» βρίσκονται μπροστά από τις βιτρίνες. Είναι εκεί, στα πεζοδρόμια, στα πεζούλια, στο δρόμο. Πρώτα αντικρίζουμε εκείνους και μετά τις βιτρίνες.
Είναι μπροστά από τις βιτρίνες…
Υπάρχουν κατηγορίες ανθρώπων… αυτοί που αποστρέφουν το βλέμμα τους από την «ασκήμια – ανέχεια», αυτοί που τους στεναχωρεί και τους προβληματίζει η εικόνα κι εκείνοι που δεν μένουν μόνο στον προβληματισμό, αλλά σηκώνουν τα μανίκια, μεταφορικά και κυριολεκτικά. Εκεί στην πλατεία. Ετοιμάζουν γεύματα αγάπης και νοιαξίματος. Μοιράζουν γλυκά, για να γλυκάνουν τον πόνο των ανθρώπων.
Μπορεί να γλυκαθεί ο πόνος;
Αυτοί οι άνθρωποι, οι εθελοντές, ενώ είναι ετερόκλητοι, με διαφορετικά ενδιαφέροντα, με διαφορετική καθημερινότητα, διαφορετικό επάγγελμα ή οικογενειακή κατάσταση, μαζεύονται εκεί… γίνονται ΕΝΑ και… προσφέρουν.
Αυτό που μου έκανε εντύπωση είναι η ενέργειά τους. Η θετική ενέργειά τους που αποτυπώνεται στις εκφράσεις του προσώπου τους, στην καλή διάθεση που έχουν, παρά την κούραση και στο χιούμορ.
Λες και οι ατμοί που αναδύονται από την μαρμίτα έχουν κάτι μαγικό…
Κάποια στιγμή, στο Μέσο Μαζικής Δικτύωσης (fb) που όλους μας ενώνει, είχα σχολιάσει με τη φράση «Ζητείται Ελπίς» και ο φίλος μου (ο εθελοντής – μεσολαβητής που προανέφερα) μου απάντησε:
– «Ψάξτε στην αλληλεγγύη, ίσως βρεθεί».
Βρέθηκα δύο απογεύματα μαζί τους…
Μετά από την προετοιμασία, το μαγείρεμα και το μοίρασμα του φαγητού, κάποιες φορές, οι εθελοντές μαζεύονται κι εκείνοι γύρω από ένα τραπέζι και κάνουν την αποτίμηση της ημέρας.
Τους άκουγα πολύ προσεχτικά.
Άκουσα την Μαρία να λέει ότι δεν περίσσεψαν μερίδες για να τις πάει σ’ ένα στέκι άστεγων τοξικοεξαρτημένων. Άκουσα τον Δαμιανό να λέει για μια οικογένεια αστέγων που δεν τους βλέπει πια στο «Σημείο Τους». Άκουσα την Φιλιώ να λέει ότι θέλει να μάθει όλα τα πόστα που περνάει η ομάδα και αφήνει φαγητό, σε περίπτωση που χρειαστεί, Να Ξέρει Που Ακριβώς Θα Πάει.
Άκουσα πολλά.
Αυτές οι συζητήσεις στο μεγαλύτερο μέρος τους έγιναν γύρω από ένα τραπέζι τρώγοντας και πίνοντας για ν’ αποφορτιστούν.
Μου ήρθαν στο μυαλό πολλά που έχουν συμβεί και ανάγκασαν ανθρώπους να αφήσουν το φαγητό στη φωτιά, το φαγητό μισοτελειωμένο στα πιάτα, τα υπάρχοντα μιας κουζίνας και της οικίας τους και βρέθηκαν έκπτωτοι στην ίδια τους την πατρίδα, ακόμα και σε άλλη χώρα πρόσφυγες ή μετανάστες.
Πόσο σημαντικό για τους ανθρώπους το φαγητό, το γεμάτο τραπέζι και ο κόσμος γύρω απ’ αυτό.
Από την παρουσία μου εκεί τις δύο αυτές ημέρες θα σταθώ σε κάτι που ακούγεται και φαντάζει μικρό και λίγο, αλλά έχει τη σημασία του.
…Ένας από τους ανθρώπους της πλατείας, ενώ έχει πάρει τη μερίδα φαγητού με το ψωμί που τη συνοδεύει, έρχεται κοντά μας και πολύ ευγενικά ρωτάει εάν θα μπορούσε να έχει λίγο ψωμί ακόμα.
Λίγο Ψωμί Ακόμα. Δεν ζήτησε δεύτερη μερίδα… αλλά Λίγο Ψωμί Ακόμα.
Στάθηκα σ’ αυτήν την φωτογραφία μου με τα ψωμιά και σκέφτηκα πως η πιο απλή και αρχέγονη τροφή «το ψωμί», που είναι δεδομένο για τους περισσότερους από εμάς, είναι τόσο σημαντικό και σε έλλειψη για εκείνους.
Μετά ήρθαν στο μυαλό μου οι στίχοι από το «Ζεϊμπέκικο»:
Ο πατέρας μου ο Μπάτης
ήρθε απ’ τη Σμύρνη το ’22
κι έζησε πενήντα χρόνια
σ’ ένα κατώι μυστικό (σαν πρόσφυγας σ’ ένα κατώι μυστικό)
Σ’ αυτόν τον τόπο όσοι αγαπούνε
τρώνε βρώμικο ψωμί
– «Ζητείται Ελπίς»
– «Ψάξτε στην αλληλεγγύη, ίσως βρεθεί».
ΥΓ. Για όλα τα «παιδιά της πλατείας» λοιπόν…
Είναι κάτι παιδιά στην πλατεία
μια παρέα μαζί τους και εγώ
σαν φαντάροι που κάνουν θητεία
και έχουν μείνει χωρίς αρχηγό
Με το βλέμμα θολό πικραμένο
το κεφάλι κρατάνε σκυφτό
που και που το μυαλό ταραγμένο
με το θάνατο παίζει κρυφτό
Είναι κάτι παιδιά στην πλατεία
που μπορεί και να κάνουν ζημιά
μας φωνάζουν φρικιά, αλητεία
δε μας πιάνει φοβέρα καμιά.
Στίχοι: του Παύλου Τάσιου, από το τραγούδι στην ταινία του «Νοκ Αουτ».
Γράφει: η Κατερίνα Παριανού – #proud_autism_mom
Επιμέλεια: Πόπη Μάλεση – B.A, M.A Psychology
