Θεωρώ ότι είμαι ικανός να κάνω πάρα πολλά πράγματα, αρκεί να μου δοθεί η ευκαιρία. Μην μας αποκλείετε από την κοινωνία, δώστε μας χώρο και χρόνο.
Γνωρίστε μας…
του Βασίλη Μπερέτσου – Ενήλικας στο Φασμα του Αυτισμού
Μου ζητήθηκε να σχολιάσω την κατάσταση που επικρατεί στην χώρα μας για τους αυτιστικούς, μετά τα 21 και πώς βιώνουμε την ζωή μας.
Σχέσεις, δουλειά, αυτονόμηση…
Για κάποιους αυτιστικούς αυτό είναι μεγάλο πρόβλημα. Για άλλους, με μεγαλύτερες δυσχέρειες, ενήλικους που δυσκολεύονται στην επικοινωνία και έχουν χαρακτηριστεί και ως νοητικά υστερημένοι, δεν υπάρχουν δομές που μπορούν να τους εξελίξουν προς το καλύτερο. Ποτέ δεν υπήρχαν, όμως είναι άμεση προτεραιότητα να δημιουργηθούν.
Επειδή δεν μπορώ να μιλήσω για όλα τα προβλήματα και για όλους τους αυτιστικούς θα μιλήσω για τον εαυτό μου.
Είμαι 23 χρονών, είμαι χειμερινός κολυμβητής εδώ και 13 χρόνια, διαβάζω βιβλία, κάνω κωπηλασία, πάω γυμναστήριο, καθαρίζω εθελοντικά παραλίες, και γράφω. Κυκλοφορώ μόνος μου από τα 16 μου, μαγειρεύω και φροντίζω για τον εαυτό μου και το σπίτι μου.
Θεωρώ ότι είμαι ικανός να κάνω πάρα πολλά πράγματα. Θα πρέπει όμως να μου δοθεί η ευκαιρία.
Είμαι αυτιστικός και θα είμαι πάντα αυτιστικός
Όταν στρεσάρομαι, βεβαίως, προσπαθώ να αποφορτίζομαι με κοινώς αποδεκτούς τρόπους. Κάποιες φορές αισθάνομαι την ανάγκη να κλάψω. Τότε, για να το αποφύγω τρίβω τα χέρια μου και κουνιέμαι δεξιά και αριστερά. Οι χώροι που ιδιαίτερα με δυσκολεύουν είναι όπου υπάρχει πληθώρα κόσμου, στα λεωφορεία, στους δρόμους, στα μαγαζιά κλπ. Για όλα αυτά χαρακτηρίζομαι πολύ σκληρά και άσχημα και αυτό με στενοχωρεί. Λόγω του ότι είμαι αυτιστικός με κατέβασαν από το λεωφορείο, με απείλησαν ότι θα φέρουν την αστυνομία.
Μάταια προσπαθώ να εξηγήσω στους ανθρώπους πώς δεν κινδυνεύουν από εμένα. Μάταια προσπαθώ να τους καθησυχάσω. Η συμπεριφορά μου είναι έξω από αυτό που θεωρούν φυσιολογικό. Πολλές φορές μου δίνουν την εντύπωση ότι δεν θέλουν καν να υπάρχω στον κόσμο τους.
Όμως υπάρχω!
Υπάρχουμε όλοι οι αυτιστικοί, διαφορετικοί από τους τυπικούς, αλλά εξίσου φυσιολογικοί.
Ανάπηρους μας καθιστά η έλλειψη ένταξης. Ανάπηρους μας καθιστά η άρνηση ευκαιριών σε οποιονδήποτε φαίνεται “διαφορετικός”.
Έχω δουλέψει δυο χρόνια σε κάποιο καφέ. Από τότε δεν μπόρεσα να ξαναβρώ δουλειά. Όμως θέλω και είμαι σίγουρος ότι μπορώ να κάνω πολλά πράγματα. Είμαι σίγουρος ότι μπορώ να δώσω σε μία σχέση, καταλαβαίνω τις ανάγκες των άλλων ανθρώπων και προσπαθώ να τις σέβομαι, αρκεί να μου δοθεί η ευκαιρία.
Οι αυτιστικοί, όπως και αν χαρακτηριζόμαστε: λειτουργικοί, μέσης λειτουργικότητας, μετρίου ή βαρύ αυτισμού, έχουμε τις ίδιες ανάγκες με κάθε άλλο άνθρωπο σε αυτή τη γη. Μεγαλώνοντας παύουμε να είμαστε χαριτωμένα παιδάκια. Μην μας αντιμετωπίζετε ως τέτοια, και μην μας αποκλείετε από την κοινωνία, δώστε μας χώρο και χρόνο. Γνωρίστε μας και μην κρίνετε τις κακιές στιγμές μας σαν αναίτιες. Πάντα υπάρχει λόγος για το κάθε τι.
Βλέπω φίλους μου που τελείωσαν το σχολείο, να μην έχουν τί να κάνουν και να πλήττουν πάρα πολύ. Στο τέλος δεν έχουν κέφι για τίποτα και κλείνονται στο σπίτι. Έτσι, σιγά σιγά μαθαίνουμε να φοβόμαστε το έξω. Αυτό δεν είναι ούτε σωστό, ούτε δικαιο.
Από μικρά μαθαίνουμε να προσπαθούμε να ευχαριστήσουμε τους άλλους, να δείχνουμε κάτι άλλο από αυτό που είμαστε, αυτό μας εξαντλεί και όταν δεν αντέχουμε πια, αντί να δεχτείτε την διαφορετικότητά μας, μας δίνετε χάπια γιατί μας φοβάστε.
Αυτιστικοί ενήλικες, χωρίς ομιλία, χαρακτηρίζονται βίαιοι και επιθετικοί.
Όλοι αυτοί που δεν έχουν μάθει να τους ακούνε και που περιφρονούν τις ανάγκες τους δεν ασκούν βία;
Πώς θα ζήσουν όλα αυτά τα άτομα όταν πεθάνουν οι δικοί τους;
Πώς θα ζήσω εγώ και οι όμοιοί μου αν δεν μας δίνονται ευκαιρίες να δοκιμαστούμε;
Απαντήστε μου!
Το κείμενο που διαβάσατε, είναι μέρος της συνεργασίας του nevronas.gr με τον Σύλλογο Γονέων Κηδεμόνων και Φίλων Παιδιών με Αυτισμό και Ειδικές Ανάγκες “Η Αγία Σκέπη” με στόχο την ανάδειξη των ανάγκών των ατόμων με αναπηρία ανω των 21 ετών και στα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι ίδιοι και οι οικογένειές τους.
Ο Τοίχος της Ενηλικίωσης ενός Αυτιστικού…
“Αναπηρία: Μετά τα 21 τι;“
Αναπηρία: Τι θα γίνει ο Δημήτρης μετά τα 21;
Γράφει: ο Βασίλης Μπερέτσος – Ενήλικας στο Φασμα του Αυτισμού