Η ιστορία της Αμάλ που αναζητά τη μητέρα της αποτελεί ένα μάθημα πάνω από σύνορα, λαούς και θρησκείες. Αποτελεί μια πανανθρώπινη ιστορία και μια ευκαιρία για τα παιδιά και για τους ενήλικες να ενεργοποιήσουν την ολοκληρωτική ευαισθησία τους απέναντι στην επιλεκτική.Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ακολουθούν πιστά την ημερήσια θεματική διάταξη και την αναπαράγουν σε ζώνες ασφαλείας.
του Νικόλα Τσιλιβαράκου – Κοινωνικός Λειτουργός – Σύμβουλος Επικοινωνίας
Η κατάσταση στην Καμπούλ, η βιαιότητα των ενεργειών των Ταλιμπάν και η καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων αποτέλεσε ένα ευρύ πεδίο συζήτησης στη δημόσια σφαίρα και προκάλεσε την παγκόσμια κατακραυγή.
Αποδείχθηκε περίτρανα για άλλη μια φορά ότι τίποτα δεν είναι ασφαλές, τίποτα δεν είναι δεδομένο και πως ό,τι θεωρούμε καθημερινότητα σε άλλα σημεία του πλανήτη μάχονται για να τα αποκτήσουν. Δεν είναι θέμα ηθών, εθίμων, θρησκείας. Είναι ζήτημα τρομοκρατίας, φόβου, απειλής, πολέμου που σαρώνει κάθε μορφή ελευθερίας που ξεκινάει από το οξυγόνο που αναπνέουμε και φτάνει σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής.
Η Αμάλ στην Ελλάδα…
Ένα ομοίωμα, μια κούκλα που συμβολίζει τον αγώνα ενός παιδιού να βρει ασφάλεια, να βρει σπίτι, να βρει πατρίδα. Η Αμάλ αντιπροσωπεύει κάθε παιδί που δεν φταίει και διώκεται βάναυσα, έχοντας χαραγμένα στα μάτια του σκόνη, βομβαρδισμούς και θανάτους. Το «όπου γης και πατρίς»επιβεβαιώνεται σε κάθε τέτοιου είδους κρίσιμες καμπές της ιστορίας μας. Σύγχρονης και παλαιότερης.
Δυστυχώς, την Αμάλ μια μεγάλη μερίδα συμπολιτών μας την αντιμετώπισε ως εισβολέα, ως κίνδυνο, ως εχθρό. Εκείνοι που δήλωναν υπέρμαχοι των ανθρωπίνων δικαιωμάτων απέναντι στην τρομοκρατία των Ταλιμπάν είναι ακριβώς οι ίδιοι που αντιλαμβάνονται την Αμάλ ως επικίνδυνο σύμβολο για τα παιδιά τους, για τη διατήρηση της ατόφιας κουλτούρας τους (;;;), για την προστασία της ελευθερία τους! Ρατσιστικός λόγος που μπερδεύεται με την μπασταρδεμένη ιστορία που αποδίδεται κατά το δοκούν και γίνεται ένα μείγμα με εκείνη τη μορφή της θρησκοληψίας που εύκολα χαρακτηρίζεται ως το «όπιο του λαού».
«Αν όλα τα παιδιά της Γης
πιάναν γερά τα χέρια
κορίτσια αγόρια στη σειρά
και στήνανε χορό
ο κύκλος θα γινότανε
πολύ πολύ μεγάλος
κι ολόκληρη τη Γη μας
θ’ αγκάλιαζε θαρρώ.»
Ένα παιδικό τραγούδι με τόσα πολλά σημαντικά και βαθιά μηνύματα που δυσκολεύεται η ανθρώπινη καρδιά να τα αφομοιώσει, όταν υπάρχει μίσος και ξενοφοβία.
Η Αμάλ και η κάθε Αμάλ δικαιούται μια ζωή που θα έχει την ευκαιρία να ζήσει και να μεγαλώσει όμορφα σε μια πατρίδα που θα την αγκαλιάσει και θα της δώσει εκείνα τα εφόδια που χρειάζονται για να γίνει ένα παιδί καλύτερος άνθρωπος.
Σε πολλά σχόλια σύγκριναν την περιφορά των εικόνων Αγίων με τη βόλτα της Αμάλ, σε σχέση με τις απαγορεύσεις για το κορωνοϊό. Ήταν εκείνοι που σερβίρουν μίσος σε Άγια Δισκοπότηρα, που προασπίζονται τον εθνικισμό φορώντας το μανδύα του εθνισμού, που απειλούν θεούς και δαίμονες αν το παιδί τους επηρεαστεί από τα συμβολικά μηνύματα μιας κούκλας, που μπερδεύουν το εμβόλιο με το 5G και που πηγαίνουν να διαδηλώσουν στο Σύνταγμα χωρίς μάσκες και μέτρα προστασίας γιατί θεωρούν ότι η πανδημία δεν υπάρχει. Ήταν εκείνοι που κρατάνε στα χέρια τους σταυρούς και σκόρδα και κάνουν λιτανείες με διχαστικά συνθήματα.
Είναι άλλοι που τη χαρακτήρισαν άσχημη και τρομακτική και είπαν ότι η εικόνα της θα φοβίσει τα παιδιά τους. Η αλήθεια είναι ότι όταν διώκεσαι από την πατρίδα σου, όταν δεν έχεις φαγητό και νερό, όταν δεν έχεις ρούχα τότε η εξωτερική εμφάνιση μπορεί να είναι άσχημη. Η ίδια η προσφυγιά κάτω από αυτές τις συνθήκες είναι τρομακτική από μόνη της.
Η ιστορία της Αμάλ που αναζητά τη μητέρα της αποτελεί ένα μάθημα πάνω από σύνορα, λαούς και θρησκείες. Αποτελεί μια πανανθρώπινη ιστορία και μια ευκαιρία για τα παιδιά και για τους ενήλικες να ενεργοποιήσουν την ολοκληρωτική ευαισθησία τους απέναντι στην επιλεκτική.
Η Αμάλ για να περπατήσει στους δρόμους και για να ευαισθητοποιήσει χρειαζόταν τα δικά μας χέρια. Χωρίς τα δικά μας χέρια θα έπεφτε, όπως κάθε παιδί που δεν έχει τη φροντίδα που του χρειάζεται.
Η Αμάλ έφτασε στην Αθήνα, στην Τεχνόπολη Δήμου Αθηναίων και συναντήθηκε με τη μουσική και τις νότες του Μίκη Θεοδωράκη. Η εικόνα αυτή αφήνει μια χαραμάδα ελπίδας για ένα μέλλον. Ακόμα και αν το ταξίδι και η διαδρομή προς αυτό κρύβει λιθοβολισμό από το πληκτρολόγια και ρητορική του μίσους.
Καλή συνέχεια στο ταξίδι σου Αμάλ. Και να θυμάσαι ότι οι ατόφιες, οι αληθινές πατρίδες είναι πάνω απ’ όλα φυλαγμένες στην καρδιά μας.
«Η μέρα κείνη δε θ’ αργήσει
κυνηγημένο μου πουλί
σε πήρε κάποτε η δύση
σε ξαναφέρνει η ανατολή.»
Γράφει: ο Νικόλας Τσιλιβαράκος – Κοινωνικός Λειτουργός – Σύμβουλος Επικοινωνίας
