Δυστυχώς η κατάχρηση λέξεων και εννοιών από ανθρώπους που δεν έχουν προσπαθήσει να τις αφομοιώσουν ή έστω να τις κατανοήσουν, μπορεί να εξελιχθεί σε επικίνδυνη. Ακόμα περισσότερο, όταν αυτό συμβαίνει σε τηλεοπτικά προγράμματα που τάζουν λαμπρή επαγγελματική σταδιοδρομία σε χώρους της μόδας ή όπου αλλού.
του Νικόλα Τσιλιβαράκου – Κοινωνικός Λειτουργός – Σύμβουλος Επικοινωνίας
Σαφώς και είμαστε υπέρ της διαφορετικότητας – ναι, υπάρχει η λέξη και στα ελληνικά!
Είμαστε υπέρ της αποδοχής του συνανθρώπου μας, γιατί η εξωτερική εικόνα είναι επίπλαστη, εύθραυστη και αναλώσιμη. Εκείνο που μετράει είναι το μέσα μας. Αυτό μας ωριμάζει, μας εξελίσσει, μας κάνει Ανθρώπους και όχι ανθρωπάκια.
Παρακολουθώντας λοιπόν αποσπασματικά γνωστό τηλεοπτικό προϊόν – reality ελπιδοφόρων μοντέλων, στο 99,9% από τις λέξεις που χρησιμοποιούσαν όλοι εκείνοι οι καταξιωμένοι (wtf) κριτές, υπερίσχυε η λέξη ‘’diversity’’.
Θύμωσα πολύ. Σε μια εποχή που όχι μόνο χρειάζεται να πιστέψουμε το διαφορετικό αλλά και να το αγκαλιάσουμε, σε μια καθημερινότητα που τα περιστατικά βίας και κακοποίησης συνεχώς αυξάνονται, το να δανείζεσαι λέξεις βαρυσήμαντες για να τις ακυρώνεις ο ίδιος, για λόγους τηλεοπτικού εντυπωσιασμού, σε κάνει αυτόματα και εσένα τον ίδιο κακοποιητή.
Έχεις απέναντί σου ένα 18χρονο παιδί που έχει πάρει την απόφαση να έρθει από την Κύπρο, να σταθεί απέναντι από τέσσερις επιτυχημένους ανθρώπους στον χώρο της μόδας και επειδή φαίνεται συνεσταλμένο, χαμηλών τόνων ή ακόμα και αγχωμένο, του ασκούν βία. Συγκεκριμένα λεκτική βία.
Έχεις απέναντί σου ένα 18χρονο παιδί και εσύ που θεωρείσαι καταξιωμένο μοντέλο – παρουσιάστρια και ό,τι άλλο δηλώνεις, θέτεις ερώτημα σε άλλον κριτή που την υποστήριζε: «Πού ακριβώς βλέπει την προσωπικότητά της;»… γιατί εσύ θεωρείς ότι δεν έχει προσωπικότητα.
Σου έχω νέα! Προσωπικότητα έχουμε όλοι! Η συμπεριφορά μας διαφέρει και η ιδιοσυγκρασία μας. Για παράδειγμα άλλοι άνθρωποι μιλάνε με αγένεια, άλλοι με ψευτοευγένεια και άλλοι με αληθινή ευγένεια και σεβασμό στον απέναντί τους.
Σ’ έναν κόσμο που έχουμε γεμίσει με τσαρλατάνους καθοδηγητές ζωής, coaches και αυτοαποκαλούμενους επαγγελματίες που προσπαθούν να επηρεάσουν τον εγκέφαλό μας και το συναίσθημά μας από την επιφάνεια, είναι προτιμότερο να αφήσουμε χώρο, ώστε ο απέναντί μας να εκφράζεται όπως θέλει και όπως αισθάνεται άνετα. Να αφήσουμε χώρο στον άλλο να σχετιστεί με την αλήθεια του και όχι με την πλασματική εικόνα.
Σε έναν κόσμο που έχει γεμίσει με κριτές που σηκώνουν το δάχτυλο, η διαφορετικότητα είναι να γίνουμε ή να παραμείνουμε το ακριβώς αντίθετο.
Προφανώς δεν γίνεται να μας αρέσουν όλα, ούτε να νιώθουμε άνετα με όλους και με όλα. Σε αυτές τις περιπτώσεις, η στάση μας είναι αυτή που μας διαφοροποιεί, ακόμα και όταν αυτό συμβαίνει σε μια εικονική συνθήκη, όπως είναι ένα τηλεοπτικό γύρισμα.
Το να αντιμετωπίζεις ανθρώπους ως προϊόντα και να καταχράσαι λέξεις που για να μπουν στην ατζέντα της καθημερινής λεκτικής μας επικοινωνίας, έχουν αυτοκτονήσει παιδιά και έχουν δολοφονηθεί άνθρωποι, δεν σε κάνει μάχιμο και σύγχρονο αλλά ξεπερασμένο επαγγελματία του μεσαίωνα.
Γιατί μπορεί να μην γίνεται όλοι οι άνθρωποι να γίνουν μοντέλα, όπως δεν γίνεται και όλοι οι άνθρωποι να γίνουν γιατροί.
Όμως για να αποδέχεσαι πραγματικά και βαθιά το διαφορετικό που συνήθως είναι και μη αποδεκτό, προϋποθέτει να είσαι εσύ ο ίδιος Άνθρωπος.
Γράφει: ο Νικόλας Τσιλιβαράκος – Κοινωνικός Λειτουργός – Σύμβουλος Επικοινωνίας
Επιμέλεια: Πόπη Μάλεση – B.A, M.A Psychology
