«Ο εχθρός του ανθρώπου είναι ο ίδιος ο εαυτός του», είχε διατυπώσει ένας αρχαίος φιλόσοφος (Ανάχαρσις). Ο εχθρός του ανθρώπου είναι ο κακός εαυτός του θα παράφραζα εγώ. Ο εαυτός του που τον υποβάλλει στην διαδικασία να εφεύρει παγκόσμιες ημέρες για να μνημονεύει τα αυτονόητα. Να εορτάζει –εντελώς εθιμοτυπικά- μια φορά το χρόνο κάτι που παύει να θυμάται τις υπόλοιπες ημέρες. Γενέθλια απανθρωπιάς. Φαρισαϊκά έθιμα. Μόνο για το θεαθήναι. Αρκεί κάποιος ν’ ανατρέξει στην βικιπαίδεια και να σχηματίσει στο πληκτρολόγιό του τη φράση: «παγκόσμιες ημέρες»…θα εκπλαγεί. Θ’ ανακαλύψει πως η ανθρώπινη βλακεία είναι απύθμενη. Μέχρι και παγκόσμια ημέρα του αριθμού π υπάρχει (14 Μαρτίου). Ξέρετε, η μαθηματική σταθερά που μας μάθαιναν στο σχολειό, οι εκπαιδευτικοί, η οποία ορίζεται ως ο λόγος της περιφέρειας προς τη διάμετρο του κύκλου και ισούται με 3,14. Έλα Παναγία μου.
του Νικόλα Τζαβάρα – Δημοσιογράφος
Μια άλλη παγκόσμια ημέρα είναι κι εκείνη των ατόμων με αναπηρία η οποία θεσπίστηκε στις 3 Δεκεμβρίου. Η ηλεκτρονική εγκυκλοπαίδεια αναφέρει, χαρακτηριστικά, ότι δημιουργήθηκε με σκοπό να προωθήσει την κατανόηση σε θέματα αναπηρίας.
Μια ημέρα, μόνο; Και τις υπόλοιπες, τί, δεν χρειάζεται κατανόηση; Τις υπόλοιπες δεν υπάρχουν οι ανάπηροι συνάνθρωποί μας; Τελειώνουν οι ανάγκες τους; Φεύγουν από το κάδρο της κοινωνίας;
Αν δεν καλείται αυτό υποκρισία τότε τι καλείται;
Είδα μέχρι και την κουτσή Μαρία, στα social media, να ποστάρει μια φωτογραφία μ’ έναν ανάπηρο και να στέλνει ένα «ανθρωπιστικό» μήνυμα και να εισπράττει 2.000 like και μηνύματα αγάπης του στυλ: «Είσαι ψυχάρα. Μπράβο. Χίλια συγχαρητήρια».
Αμφιβάλλω αν γνωρίζουν –πολλοί- από τους «ευαισθητοποιημένους» συμπολίτες μας, τι εστί αναπηρία.
Αν έχουν καθίσει έστω και 10 λεπτά δίπλα σ’ έναν ανάπηρο να συνομιλήσουν. Αν έχουν νιώσει τις ανάγκες του. Αν έχουν βιώσει, στο πετσί τους, τα προβλήματά του.
Δυστυχώς, τις 364 ημέρες του χρόνου, είναι αόρατοι, φαντάσματα για τους περισσότερους.
Κι εδώ θέτω το εξής ερώτημα: «γιατί να γιορτάζουμε την Παγκόσμια ημέρα αναπηρίας και να μη γιορτάζουμε την Παγκόσμια ημέρα τυπικής ή νευροτυπικής κατάστασης του ανθρώπου;»
Δεν στιγματίζουμε, τους ανάπηρους συμπολίτες μας περαιτέρω με αυτή την ημέρα μνήμης;
Δεν τους περιθωριοποιούμε ως κάτι παράταιρο;
Οι ανάπηροι συνάνθρωποί μας δεν έχουν ανάγκη από ημέρες μνήμης, τρισάγια και μνημόσυνα… από κατανόηση, αξιοπρέπεια, ισονομία, δικαιώματα και ένταξη μέσα στην πολιτική, οικονομική και πολιτιστική ζωή, έχουν ανάγκη.
Μέσα από ένα Συμπεριληπτικό εθνικό Σχέδιο Δράσης, σε περιφερειακό και διεθνές επίπεδο, το οποίο θα δώσει έμφαση στην ισότητα των ευκαιριών, την αποκατάσταση και την πρόληψη των αναπηριών. Ισότητα, η οποία ορίζεται ως το δικαίωμα των ατόμων με αναπηρία να συμμετέχουν πλήρως στη ζωή και την ανάπτυξη των κοινωνιών τους, να απολαμβάνουν συνθήκες διαβίωσης ίσες με εκείνες των άλλων πολιτών και να έχουν ίσο μερίδιο στη βελτίωση των συνθηκών που προκύπτουν από την κοινωνικοοικονομική ανάπτυξη.
Να γίνει πιο ποιοτική η καθημερινότητά τους και να τους δοθεί η ευκαιρία της προσβασιμότητας…
Της προσβασιμότητας σε ανεξάρτητη διαβίωση και βιώσιμα μέσα εξυπηρέτησης. Της προσβασιμότητας σε χώρους, με υποδομές, στην προσβασιμότητα στην πληροφορία (braile για τους τυφλούς, νοηματική για τους κωφούς, σε εκπαίδευση, σε πολιτιστικές παραστάσεις και θέατρα, δημόσιες υπηρεσίες, ΜΜΜ κ.ο.κ.).
«Άνθρωπον ζητώ» είχε πει ο Διογένης (κυνικός φιλόσοφος). Ανθρώπους μεταξύ ανθρώπων, λοιπόν, ζητούν κι όχι παγκόσμιες ημέρες αναπηρίας και κουραφέξαλα!!!
Διαβάστε ακόμη…
Ποια είναι η πραγματικότητα για τα ΑμεΑ τις υπόλοιπες 364 ημέρες του χρόνου;
Γράφει: o Νικόλας Τζαβάρας – Δημοσιογράφος
