Η ομάδα δράσης νευροδιαφορετικών ανθρώπων, Greek Neurodivergent Collective, που σκοπό έχει να αναδείξει τί εστί Νευροδιαφορετικότητα μέσα από τα μάτια των ίδιων των Νευροδιαφορετικών, ρώτησε Νευροδιαφορετικούς ενήλικες, “Τι είναι για σένα ο Αυτισμός;” και να οι απαντήσεις τους.
Οι φωνές του Αυτισμού μιλάνε για τον Αυτισμό…
Ευαγγελία
Πολλά άτομα στο φάσμα έχουν απίστευτη δυσκολία στο να αποκτήσουν σχέσεις με άλλους ανθρώπους. Το βιώνουν από μικρή ηλικία, περνάνε πολλά χρόνια μέχρι να αρχίσουν να καταλαβαίνουν γιατί συμβαίνει αυτό.
Π.χ. ήθελα παρέα μικρή αλλά ποτέ δεν καταλάβαινα πως να φερθώ, πώς να τραβήξω το ενδιαφέρον του άλλου παιδιού. Και έτσι, κατέληγε άσχημα π.χ. ή τσακωνόμασταν ή απλά μέναμε χωρίς να μιλάμε. Σπάνια έδενε το γλυκό.
Επίσης πολλές φορές το περιβάλλον νομίζει ότι με το να σου πει πήγαινε παίξε με τα άλλα παιδιά, απλώς ξεπερασε το δεν βοηθάει αλλά ούτε και επειδή σε λυπούνται να αναγκάζουν τα άλλα παιδιά να σε ανέχονται. Ένα παιδί στο φάσμα χωρίς διάγνωση καταλαβαίνει ότι κάτι είναι off απλώς όχι ακριβώς τι και οι ενήλικες νομίζουν συχνά ότι δεν καταλαβαίνει επειδή απλώς δεν μιλάει και λένε μπροστά του πράγματα τύπου: “άντε Μαρία παίξε με το Χ αυτιστικό παιδί μην είναι μόνο του” ενώ όλοι, ακόμα και το αυτιστικό παιδί, κατανοούν ότι ο Γιώργος δεν θέλει (συχνά εκφράζοντας το με λόγια). Το αυτιστικό παιδί καταλήγει να νιώθει ντροπή και απομονώνεται ακόμα περισσότερο.
Θοδωρής
Πιστεύω ότι οι αυτιστικοί δεν έχουν λιγότερα δικαιώματα, νομίζω είναι το ίδιο, δεν είναι ότι δεν έχουν το ίδιο πράγμα. Πιστεύω ότι όλοι έχουμε τα ίδια δικαιώματα, νομίζω είναι το ίδιο, δεν είναι ότι δεν έχουν το ίδιο πράγμα. Πιστεύω ότι όλοι έχουμε τα ίδια δικαιώματα με όλους, και αυτό είναι που θέλω να ακουστεί, είμαστε το ίδιο, δεν είμαστε διαφορετικοί στην κοινωνία, δεν είναι να μας ξεχωρίζουν – δεν θέλω να μας ξεχωρίζουν.
Πιστεύω ότι με αυτά που λέω να αλλάξει, θέλω να αλλάξει.
Η λέξη διάκριση δεν μου αρέσει σαν λέξη και αυτό θα ήθελα να αλλάξει και θα ήθελα σαν κοινωνία να λειτουργούμε όλοι μαζί και να μην μένει κανένας μόνος του. Αυτό με ενοχλεί.
Με ενοχλεί το γεγονός ότι η κοινωνία έχει ξεχωρίσει τους αυτιστικούς γιατί θεωρεί πως δεν μπορείς να συνυπάρχεις με τους άλλους, αλλά αυτό δεν είναι σωστό, επειδή είναι αυτιστικοί και θεωρούνται ανίκανοι, ο κόσμος τους ξεχωρίζει. Δεν έχουμε μάθει να λειτουργούμε σαν σύνολο σαν κοινωνία, να λειτουργούμε όλοι το ίδιο. Ειμαστε ατομιστές. Κατα την δική μου κρίση, αυτό πρέπει να αλλάξει.
(Βίντεο) Είμαι αυτιστικός και θα είμαι πάντα αυτιστικός…
Άνταμ
Ανεξήγητος για μένα τρόπος με τον οποίο λειτουργούσε το μυαλό μου και το σώμα μου έως να διαγνωστώ, το οποίο έγινε στην ενήλικη ζωή μου. Ανακάλυψα τότε το stimming και τη σημασία που έχει η ελευθερία της κίνησης του σώματος μου. Πλέον δεν νιώθω ότι μόνο εγώ είμαι έτσι γιατί γνωρίζω και άλλα αυτιστικά άτομα.
Αναπηρία. Γιατί; Επειδή η κοινωνία και το κράτος δεν παρέχουν πάντα προσβάσιμες δομές ή και επιδόματα τα οποία θεωρητικά δικαιούμαστε. Το καθένα μας αντιμετωπίζει θέματα προσβασιμότητας καθημερινά, από την υγεία και την εκπαίδευση μέχρι την κοινωνική και επαγγελματική ζωή. Πολλές φορές νιώθουμε ότι η αναπηρία μας είναι αόρατη καθώς θεωρούμαστε “υπερβολικά” στις αντιδράσεις μας ή “παρανοϊκά” από άτομα που θεωρούν ότι δεν έχουμε αυτισμό. Αυτό οδηγεί σε μεγαλύτερη ακόμη αμέλεια των αναγκών μας. Δεχόμαστε επίσης συχνά αποκλεισμό και παραβιαστικές ή βίαιες συμπεριφορές από άτομα στις ιατρικές υπηρεσίες. Τέλος, ακόμη και μια απλή διάγνωση είναι δύσκολο να γίνει, στην Ελλάδα αλλά και σε πολλές άλλες χώρες.
Διαφορετικός ορισμός των συναισθημάτων σε σχέση με το πώς ορίζονται τα συναισθήματα από και για τα νευροτυπικα άτομα. Ποτέ δεν κατάλαβα τι είναι ακριβώς τα συναισθήματα όπως τα χουμε ονομάσει ένα ένα, μέχρι που κατάλαβα ότι τα βιώνω με έναν άλλον τρόπο και άρχισα να τα ορίζω για μένα. Έτσι ερμήνευσα το πώς νιώθω και συνειδητοποίησα μόνος μου πώς να τα επεξεργάζομαι. Ήταν μια πολύ θετική εμπειρία και κατάφερα τελικά να αναγνωρίζω και να αντιμετωπίζω προβλήματα διαχείρισης των συναισθημάτων μου που είχα για αρκετά χρόνια αλλά και να βιώνω θετικά συναισθήματα με τελείως διαφορετικό και προσωπικό τρόπο, χωρίς να βάζω εμπόδια στην έκφρασή μου, ώστε να ταιριάξει με ένα νευροτυπικό πρότυπο, όπως συνήθιζα να κάνω.
Αυτόν τον Απρίλιο θέλουμε να ακουστούν οι φωνές μας και να επικοινωνήσουμε τα ίδια τα αυτιστικά άτομα τις ανάγκες μας και τους προβληματισμούς μας. Κουραστήκαμε να επικαλύπτεται η φωνή μας από autism moms, οργανώσεις που έχουν κέρδος από την αναπηρία μας, “ειδικούς” που θέλουν να μας “θεραπεύσουν”.
Εμείς ξέρουμε τον εαυτό μας και το τι χρειαζομαστε καλύτερα από οποιοδήποτε άλλο άτομο.
Είμαστε εδώ και παλεύουμε για την συμπερίληψη και την ορατότητα των αυτιστικών ατόμων.
Αυτόν τον Απρίλιο δεν θέλω να δω ή ακούσω για μπλε παζλ, μαμάδες να λένε για την επιδημία του αυτισμού που εξαπλώνεται στον δυτικό κόσμο και άλλες “ελπίδες” για πλήρη εξόντωση μας από την κοινωνία με προγεννητικό έλεγχο και θεραπείες. Αυτόν τον Απρίλιο θέλω να δω χρωματιστά αυτιστικά σύμβολα της νευροδιαφορετικότητας, πρακτική υποστήριξη αυτιστικων ατόμων, αυτιστικά άτομα να μιλάνε για το φάσμα και τη νευροδιαφορετικότητα από την εμπειρία τους, θέλω να δω δράσεις συμπερίληψης και αποδοχής, θέλω να δω να μας δίνονται ευκαιρίες και τρόποι να μιλήσουμε για την εμπειρία μας.
Autism Stories | 5 ενήλικες αυτιστικοί… έχουν πολλά να πουν! (Βίντεο)
Autism Stories | 5 ενήλικες αυτιστικοί… έχουν πολλά να πουν! (Βίντεο)
Καλλιρρόη
Ο αυτισμός υπήρχε πάντα δίπλα μου. Δεν έχω διάγνωση όμως είχα και έχω κάτι άλλο: αυτιστικούς συνανθρώπους.
Χαίρομαι απίστευτα που τον έμαθα πρώτα πρώτα στο σχολείο. Ειδικά προ-δημοτικού, στο νηπιαγωγείο. Ίσως να ήταν η πρώτη φορά (σε όλα τα χρόνια που έχω περάσει από τα θρανία) που βίωσα μια συμπερίληψη.
Σίγουρα, το να έχεις συμμαθητές που κουνάνε στερεοτυπικά τα χέρια τους, χοροπηδάνε ασταμάτητα, επαναλαμβάνουν λέξεις, συλλαβές, ένα άτομο χωρίς ομιλία.. είναι κάτι που σου εξάπτει το ενδιαφέρον. Αυτό το ενδιαφέρον με οδήγησε σε ένα ταξίδι ανακάλυψης του αυτισμού.
Μόνο που διαπίστωσα, ότι η εύρεση, η ανακάλυψη, η γνώση είναι πολύ παρά πέρα από τα βιβλία και τις κακοστημένες – κατά τη γνώμη μου – ταινίες και σειρές περί αυτισμού. Ήμουν και είμαι “λάτρης” της έρευνας για τον αυτισμό. Η ζωή μου όμως μου έδειξε ότι αυτό είναι ένα μικροσκοπικό κομμάτι.
Μεγαλώνοντας, έβλεπα στο δημοτικό σχολείο, έβλεπα και από οικογενειακά πρόσωπα την πρώτη απομόνωση αυτιστικών παιδιών στο σχολικό περιβάλλον. Εκεί τα παιδιά σιγά σιγά διαπίστωναν ακόμα πιο ορατά ότι αυτός ο αυτιστικός συμμαθητής τους έχει ξεσπάσματα θυμού και τους ενοχλεί αυτή η συμπεριφορά. Έβλεπαν μια διαφορετική συμπεριφορά σε όλες της τις πτυχές.
Γυμνάσιο και λύκειο: Δύσκολο να ενσωματωθείς… Κι όμως γνώρισα έναν αυτιστικό άνθρωπο που όλοι παρεξηγούν. Ήταν από τους λίγους που μου έδειξε ευγένεια και με κατάλαβε. Για διαφορετικούς λόγους ο καθένας μας, ήταν στο περιθώριο. Κι όμως, η φιλία χτίστηκε μέσα από την ευκαιρία που δώσαμε ο ένας στον άλλο. Αυτός ο άνθρωπος, δεν κουνούσε περίεργα τα χέρια του, δεν είχε έλλειψη βλεμματική επαφής (και κουραφέξαλα) . Όμως οι νευροτυπικοί του συμμαθητές δεν έδειχναν να συμβαδίζουν μαζί του κοινωνικά σε σχέση με την αλληλεπίδραση. Τον έβρισκαν περίεργο.
Ακόμα και στο πανεπιστήμιο, υπάρχουν φοιτητές και φοιτήτριες αυτιστικοί. Κάποιοι διακόπτουν το μάθημα με έναν τρόπο που δεν αρέσει στους νευροτυπικούς (εγώ πάντως γελάω με τα αστεία τους και μου αρέσει αυτή η ειλικρινής παύση σε όλη την επισημότητα), άλλοι νευριάζουν έντονα, άλλοι είναι πολύ ήρεμοι.
Η αλληλεπίδραση που έχω όλα αυτά τα χρόνια με αυτιστικά άτομα μου δείχνει έμπρακτα ότι κανείς αυτιστικός δεν ταιριάζει απόλυτα στα στερεότυπα. Υπάρχουν λεκτικοί, μη λεκτικοί, νευρικοί, ήρεμοι, υπάρχουν αυτοί που κουνάνε χέρια και πόδια non-stop, υπάρχουν άλλοι και άλλες που μοιάζουν με νευροτυπικούς περισσότερο.
Αυτό που ξέρω είναι ότι δεν μπορείς σίγουρα να τους συμπαθείς όλους. Βλέπεις; Είναι ακριβώς όπως και με τους μη αυτιστικούς. Με κάποιους ταιριάζεις, με άλλους όχι. Σημασία είναι να τους δώσεις την ευκαιρία, να τους μάθεις, να τους αποδεχτείς. Να μην χρειαστεί να τους αλλάξεις. Ο αυτισμός είναι απλά ένας διαφορετικός τρόπος αντίληψης του κόσμου, ένας άλλος τρόπος αλληλεπιδρασης. Οι αυτιστικοί είναι άνθρωποι και οι άνθρωποι είναι φύσει κοινωνικά όντα…
Autism Stories | Νικόλας Τσιγάντες… Ένας Κωπηλάτης της Ζωής! (Βίντεο)
Autism Stories | Νικόλας Τσιγάντες… Ένας Κωπηλάτης της Ζωής! (Βίντεο)
Κωνσταντίνα
Σπίτι μου, σπιτάκι μου. Καθομαι στο χαλί οκλαδόν, δίπλα στο σβηστό τζάκι. Στη γωνιτσα μου. Εδώ και δύο ώρες. Κατουριεμαι,αλλά δε σηκωνομαι. Γραφω. Που και που τρίβω τη μύτη μου (stimming is my middle name).
Τρελαίνομαι να αφοσιώνομαι σε κάτι συγκεκριμένο,όπως αυτό τώρα. Και μακάρι να το έκανα κάθε μέρα, αλλά δυστυχώς δεν προλαβαίνω. Θέλω τόσο πολύ να κατσω μόνη μου στην ησυχία μου,που αν αυτή τη στιγμή χτυπήσει το κουδούνι, χωρίς να έχω καλέσει κανέναν – φυσικα και δεν έχω καλέσει κανέναν – θα ταραχτω πάρα πολύ. Μπορεί και να μην απαντήσω. Δεν θα απαντήσω.
Έχω τόσο αργά αντανακλαστικά, που αν γίνει τωρα σεισμός, εγώ θα τρέξω να βγω έξω όταν οι υπόλοιποι θα μπαίνουν ξανά στα σπίτια τους – μετά τον τρίτο μετασεισμό.
– “Κωνσταντινα γιατί δεν οδηγάς; Είναι τόοοοσο εύκολοοοο”
Ναι,για σένα. Για μένα είναι εύκολο να τρακάρω…
– “Κωνσταντίνα πώς κάθεσαι έτσι; Γιατί κρατάς έτσι το πιρούνι; Μιλά σαν ανθρωπος. Εισαι γλωσσου.Τωρα γιατί δε μιλάς καθόλου; Καλέ,γιατί κλαίς; Πες χρόνια πολλά στον άνθρωπο, δώσε το χέρι σου” λες και είμαι σκύλος. Εγω να λέω “θέλω να φύγουμε” και αυτοί να μου λένε “Κωνσταντίνα, stay”.
– “Κωνσταντίνα είσαι ο πιο παράξενος άνθρωπος που έχω γνωρίσει. Είσαι άψυχη, βάλε λίγο νεύρο. Είσαι ξινούλα. Είσαι απότομη. Είσαι τεμπέλα. Είσαι αντιδραστική. Πάλι δε θες να βγούμε; Πάλι θες να βγούμε εκεί; Σε ποιον εμοιασες εσύ; Πάλι την ίδια σειρά βλέπεις; Πάλι το ίδιο τραγούδι ακούς;”
Πνίγομαι. Δε θέλω να ακολουθήσω τη μόδα, θέλω να φοράω ο,τι θέλω. Δε θέλω να κάνω παιδί, θέλω να ασχολούμαι αποκλειστικά με τα ενδιαφέροντα μου. Δε θέλω να δω σασμό και σορβάιβορ, θέλω να δω πάλι Brooklyn 99.
Ποιον ενοχλώ;
Είμαι παντρεμένη. Ο άντρας μου είναι ίσως ο μόνος άνθρωπος με τον οποίο αισθάνομαι ο εαυτός μου. Τον μυρίζω (οκ, μοιάζω λίγο με σκυλο) και είναι ο μόνος που θέλω να με παίρνει αγκαλιά. Καμιά φορά όμως κάνει δυνατούς ήχους. Ανασαίνει απ’ το στόμα. Του λέω να ανασαίνει απ’ τη μύτη. Ο γλυκούλης προσπαθεί, αλλά εχει ιγμορίτιδα.
Μ’ αρέσει να τον κάνω να γελάει.
Νομίζω έχουμε ρουτίνιασει…
Επιτέλους!
Αυτό περίμενα!
Γιέι! Το καλύτερο κομμάτι στις σχέσεις!
Κα το λέω μη ειρωνικά.
Όπου να ναι έχω γενέθλια. Ελπιζω να μη μου κάνουν πάρτι έκπληξη. Αν μου κάνουν πάρτι έκπληξη, όταν σβήσω τα κεράκια, θα ευχηθώ να φύγουν γρήγορα οι καλεσμένοι.
Ακούγεται κάπως, αλλά είναι η αλήθεια.
Αν θέλετε να ευχαριστηθώ το πάρτι έκπληξη, ενημερώστε με πρώτα!
Αύριο πρέπει να πάω στη λαϊκή. Θα βάλω ακουστικά. Την Παρασκευή πρέπει να πάω σούπερ. Θα βάλω ακουστικά. Την Τετάρτη πρέπει να βάλω πλυντήριο. Θα βάλω… τα δυνατά μου.
Λίστες λίστες λίστες για δύο εβδομάδες. Και αν κάτι δεν πάει τέλεια και σύμφωνα με το πρόγραμμα;
Αναβλητικότητα, αναβλητικότητα, αναβλητικότητα για ένα μήνα.
Λοιπόν, το αποφάσισα. Θα νικήσω το κοινωνικό μου άγχος. Το φόβο της έκθεσης.
Θα πάω να παίξω ένα πεντάλεπτο σε Οπεν Μάικ.
Οπ, πήγα. Τα κατάφερα. Γελασανε. Αξιζω.
Εμμονή. Ερωτας. Θα ξαναπάω.
Φαστ φόργουορντ εξι όπεν μαικς μετα:
Οπ. Σήμερα κανείς δε γελάει. Στέγνωσε το στόμα μου.Τι λέω μετά ;
Α,ναι. Λεω ότι με βλέπω σα φίλη, με θεωρώ ελκυστική, αλλά με τίποτα δε θα έκανα σχέση μαζί μου.
Είμαι ο φακ μπάντι μου.
Οκ, αυτό πήρε γέλια ,αλλά δε μου φτάνει. Λέω κι άλλα,αλλά δεν είναι αστεια. Τι να κάνω; Οκ,τώρα για κάποιο λόγο θεωρώ αστείο να χορέψω μπατσατα. Και μετά ζεϊμπέκικο (Τι φάση; εεε… ας με κατεβάσει κάποιος! Μου’ρχεται εμετος.Κατεβαινω. Ένας κωμικός που θαυμάζω με πλησιάζει και μου μιλάει.Εγω τον κοιταω,λέω ααασδεεεγγηηωδδγγ κ βγαινω γρηγορα εξω για τσιγαρο.
Τωρα που τα πηγα σκατα,κανεις δε θα με συμπαθεί. Ολοι θα με κοροϊδεύουν.Κανεις δε με καταλαβαίνει.Μυριζομαι μετατραυματικο στρες,meltdown, αλλη μια ταση τελειομανιας, καταθλιπτικό επεισόδιο…Βάλε ένα απ’όλα κυρ Στεφανε.Τα βλέπω εγω να’ρχονται.
Θα το συζητήσω με τον ψυχολόγο μου.
Δεν θα ξαναπαίξω ποτέ.
Ναι, αλλά μου αρέσει πάρα πολύ.
Βραδεία ανάρρωση …
Αρχίζω πάλι να γράφω.
Πότε θα τολμήσω να πάρω μέρος ξανά σε όπεν;
Θέλω επιτέλους να αισθανθώ ότι ταιριάζω/ανήκω κάπου.Παντα προσπαθω να φιτάρω. Φαινονται να με αποδεχονται. Τι ωραία. Ναι, αλλά με αποδέχονται γι αυτό που είμαι; Αραγε τι να σκέφτονται για μένα; Το κεφάλι μου πάει να σπάσει.
Απομακρυνομαι.
Περίπου τριάμισι χρόνια πάνε από τότε που άρχισα να σκέφτομαι ότι ίσως είμαι αυτιστική.
Κι ένας μήνας απ’ την πρώτη μου συνέδρια με ψυχίατρο. Μου είπε ότι,σαν πρώτη εκτίμηση, βλέπει στοιχεία αυτισμού.
Ανακούφιση. Εεετσι εξηγούνται όλα!
Τρόμος. Πώς θα το πω στη μάνα μου;
Πώς θα το πω σε όλους;
Αχ, ξέχασα να του πω παααρα πολλα. Αλλα μιλάγαμε μόνο μια ώρα. Δε μου φτάνει εμενα. 32 χρόνια τα κρατάω μέσα μου.
Ξεχασα να του πω του ανθρώπου ότι παίρνω υπερβολικά κυριολεκτικά κάποια πράγματα. Ξέχασα να του πω ότι με θυμάμαι να είμαι εννιά χρονών,να χορεύω και να σπάω ρολόγια. Ναι.
Γιατι αυτό νόμιζα ότι εννοεί ο Τριαντάφυλλος.
Καλά, θα του τα πω την άλλη φορά. Νομίζω αυτό το χω και σε βιντεοκασέτα. Φοβερο στιγμιότυπο. Blooper.
Όχι,θα τα γράψω πρώτα. Να τα βάλω σε μια σειρά.
Όμως τα έχω ήδη γραμμένα όλα αυτά. Σε ειδικό φάκελο, με περιεχόμενα και παραγράφους και ενότητες. Οργανωμενα.
Δε πειράζει, μου αρέσει, θα τα ξαναγράψω.
Προς το παρόν,ειμαι στην αρχή του ταξιδιού της διάγνωσης. Μπορει να μη γίνει καν διαγνωση. Προς το παρόν, δε λέγομαι αυτιστική. Εχω στοιχεία αυτισμού. Εγω αισθάνομαι όμως αυτιστική. Νευροδιαφορετική. Απο πάντα.
Αν αισθάνεσαι και εσυ νευροδιαφορετικ@ και ταυτίστηκες έστω κ λίγο…χέι! δεν είσαι μον@ σου!
Αν είσαι νευροτυπικ@ κ διαβάζεις τούτο δω, προσπάθησε πλιζ να δεις τον κόσμο και απ’τη δική μας πραγματικότητα.
Κ αν σου είναι εύκολο, αποδεξου μας.
Φαν φακτ – Ορ τζαστ φακτ: Δεν έχουμε ολ@ σαν special interest τα τρενάκια και δεν κάνουμε όλ@ stimming με back and forth. Το ότι είπα εγώ ότι δε μ αρέσει ο σασμος, δε σημαίνει ότι κανενα@ αυτιστικ@ δεν θέλει να δει σασμο.
Έχουμε τις στερεοτυπιες μας, αλλά δεν μας αρέσουν τα στερεότυπα και τα κουτάκια που θέλεις να μας χωρέσεις, είναι απλό.
Σκέψου αυτό: Είμαστε όλ@ ίσ@ και διαφορετικ@
Ουφ τα (ξανά)γραψα
Και ξαλάφρωσα.
Τώρα μπορώ να πάω να κατουρήσω.
Όχι, μισο.
Ευχαριστώ πολύ τα παιδιά που μου έδωσαν τη δυνατότητα μέσα απ’αυτη τη σελίδα να εκφραστω…
Το εκτιμώ πολυ
Τώρα πάω!
Ο Αυτισμός μέσα από τα μάτια ενός Αυτιστικού…
Μιχάλης
Αυτισμός είναι…
Ξέρεις. Είναι λίγο από αυτό, λίγο από το άλλο. Είναι πολλά. Δεν είναι μόνο ένα πράγμα. Είναι όσο πολύπλοκο όσο και εγώ.
– Είναι καθυστερημένος
Χα! Στα μάτια σου ίσως να είμαι. Στα δικά μου σίγουρα είσαι.
– Δεν έχει μέλλον
Σαφώς και δεν έχω. Όχι ως Εγώ. Όχι ως Αυτιστικός. Θα πρέπει να βάλω μάσκα, μία που με κάνει όπως εσένα. Και αυτό είναι άσχημο γιατί δεν είναι Εγώ.
– Δεν έχει φίλους
Αρχικά, έχω. Εσύ δεν τους ξέρεις, γιατί πολύ απλά δεν έχεις ενδιαφερθεί να με γνωρίσει.
Γνώρισέ με πρώτα, και μετά μίλα.
Εν ολίγοις… Αυτισμός είναι πολλά. Και δεν είναι αυτό που εσύ νομίζεις ότι φαίνεται.
