«Θηλασμός... Αυτό το ανεκτίμητο δώρο!»

I can’t take my eyes off of you

I can’t take my eyes …my eyes

Έτσι αισθάνθηκα την πρώτη φορά που πήγα στον γυναικολόγο μου και μου έδειξε στην οθόνη (του υπέρηχου), ένα μικρό σημαδάκι. «Αυτό είναι το παιδί σου», μου είπε «και αυτό που ακούς, είναι η καρδούλα του». Τα μάτια μου πλημμύρισαν δάκρυα και δεν μπορούσα να τα σταματήσω. Ίσως έφταιγαν οι ορμόνες μου που με χόρευαν ήδη σε έναν πανέμορφο αργό χορό. Ήταν μόλις λίγα χιλιοστά. Οι επόμενες επισκέψεις, ήταν τα ραντεβού μας που θα με έφερναν πιο κοντά στο παιδί μου.

της Γιώτας Ευσταθίου – Θεατρολόγος – Ηθοποιός

«Έχω απόψε ραντεβού, ραντεβού με εσένα», σιγοτραγουδούσα σε κάθε μας νέα συνάντηση. Περνούσε ο καιρός, απόλυτα φυσιολογικά. Μα, αλήθεια, τι πιο φυσιολογικό από μια καλή εγκυμοσύνη; Οι γιαγιάδες και οι προγιαγιάδες μας μέχρι που γεννούσαν, δούλευαν στα χωράφια. Εγώ, τί θα μπορούσα να πάθω μέσα σε ένα γραφείο. Παρ’ όλα αυτά, στον πέμπτο μήνα και ενώ “το σημαδάκι” είχε μεγαλώσει αρκετά, σταμάτησα τις παραστάσεις γιατί απαιτούσαν χορό με πολλά και ψηλά χοροπηδητά. «Θα συνεχίσω μετά» σκέφτηκα, «άλλωστε έχω και την δουλειά γραφείου».

Και πάλι ο χρόνος κυλούσε γρήγορα και ήρθε μια μέρα που χτύπησε το τηλέφωνό μου. Ηταν η καλύτερή μου φίλη που τύχαινε να είναι και εκείνη έγκυος στον έκτο μήνα, ενώ εγώ ήμουν ήδη στον όγδοο. «Καλημέρα», μου είπε, «μας έκλεισα θέσεις στο δωρεάν σεμινάριο μητρικού θηλασμού» συνέχισε, «θα πάμε;».

Μέχρι τότε δεν είχα, ούτε στιγμή, σκεφτεί πώς θα τρέφεται το κοριτσάκι μου. Γνώριζα ότι από τη φύση μας είμαστε θηλαστικά, μα δε με είχε απασχολήσει ποτέ το θέμα. Όμως καιρός ήταν, γιατί σε λίγο έμπαινα στο μήνα μου. «θα πάμε» της απάντησα, «αλλά μετά θα πάμε και για φαγητό». Πιο πολύ πήγαινα για το φαγητό, παρά για το σεμινάριο.

Ξημέρωσε ο θεός εκείνη την Κυριακή και φτάσαμε στον χώρο του σεμιναρίου. Αυτά που άκουσα, ούτε καν τα είχα φανταστεί. Μπροστά μου ανοιγόταν ένας περίεργος, μα και μαγικός κόσμος. Δεν είχα ιδέα. Πρέπει να είναι πολύ δύσκολος αυτός ο θηλασμός, σκεφτόμουν, όταν συνείδητοποίησα πως ανάμεσα στις δεκάδες εγκύους βρίσκονταν ήδη θηλάζουσες μητέρες. «Μα τί έρχονται να κάνουν, αφού ήδη θηλάζουν;» αναρωτήθηκα και ίσως να τις παρεξήγησα κιόλας. Δε θυμάμαι καλά. Πολύ αργότερα κατάλαβα (και με τον χρόνο, θέλησα μάλλον να εξιλεωθώ, ξεχνώντας αυτήν την αρνητική σκέψη μου).

Το μωρό μου ήρθε στον κόσμο, με την ίδια ευκολία που πέρασαν οι 40 εβδομάδες της εγκυμοσύνης μου, εντελώς φυσιολογικά και με “έναν πόνο” που λένε. Μια γέννα που έμοιαζε με όνειρο. Ο πρώτος στόχος είχε επιτευχθεί. Φυσιολογικός τοκετός. «Πάμε στο θηλασμό» σκέφτηκα. Δεν κατάφερα να το βάλω στο στήθος, αμέσως μετά την γέννα. Την έβαλα κατά την ανάνηψη. Δεν ήξερα πολλά, όμως “το φρατζολάκι μου” γνώριζε ενστικτωδώς. Άπειρες όμως και οι δύο, καθώς είμασταν, αντιμετωπίσαμε μικρά θεματάκια όπως πληγωμένες θηλές που έτρεχαν αίμα. Και το γάλα από τί φτιάχνεται άραγε,από αίμα; Ευτυχώς για μένα, οι κοπέλες του μαιευτήριου με βοήθησαν αρκετά. Όλα ήταν καλά. Ένα υγιές μωρό, μια υγιής μητέρα και ένα νέο ξεκίνημα. Ιδιαίτερα προβλήματα δεν αντιμετώπισα, το μωράκι έπαιρνε βάρος. Μια καλή φίλη, μαία, με συμβούλευε όποτε το χρειαζόμουν.

Ο θηλασμός επίπονος στην αρχή, αλλά βάλσαμο στην ψυχή την δική μου και του μωρού μου. Αγκαλιά, γαλατάκι και μπόλικη ωκυτοκίνη (η ορμόνη της ευτυχίας). Εκεί, γύρω στον τέταρτο μήνα και ενώ είχε εδραιωθεί ο θηλασμός (δεν είχε χρειαστεί ποτέ να ζεστάνω νερό για ξένο γάλα ή να αποστειρώσω μπουκάλια), σκέφτηκα πως μάλλον είχε έρθει η ώρα να βάλω πρόγραμμα στο μωρό μου. Οι θηλασμοί μειώθηκαν και ξαφνικά ήρθε το πρώτο μεγάλο χτύπημα. «Το μωρό δεν βάζει ικανοποιητικό βάρος», «θεέ μου το γάλα μου δεν επαρκεί, χρειάζομαι συμπλήρωμα για να βάλει βάρος το μωρό», «μια δυο μέρες παραλίγο να χάσω το θηλασμό». Πείσμωσα. Δεν θα τα παρατούσα. Πήγα πάλι σε σεμινάριο θηλασμού. Τότε ήταν που διαπίστωσα, πόσο άδικο είχα όταν κατηγόρησα τις κοπέλες στο πρώτο σεμινάριο, που όλο άγχος, ρωτούσαν τι είχαν κάνει λάθος. Εδώ θα ήθελα να ζητήσω και ένα συγνώμη από αυτές τις μητέρες.

Eικονογράφος – Celine Dewas

Για καλή μου τύχη, μια πολύ καλή φίλη με έβαλε σε μια ομάδα στο Facebook. Στην καλύτερη ομάδα που υπήρξα ποτέ μέλος. Άρχισα να διαβάζω. Διάβαζα με τις ώρες και όσο διάβαζα τόσο πιο πολύ έβαζα το μωρό στο στήθος. Εγκληματικό λάθος, να βάλω το μωρό σε πρόγραμμα. Πέταξα και την πιπίλα από το παράθυρο. Έτσι μου είχε πει μια διαχειρίστρια της ομάδας αυτής. Την άκουσα. Άκουσα μια άγνωστη. Και έσωσα όσα δε θα είχα σώσει, εάν ακουγα γνωστούς. Το μωρό, μέσα σε πέντε μέρες, πήρε όσο βάρος δεν είχε πάρει σε ένα μήνα. Γεμάτο ικανοποίηση, κοιμόταν με ροδαλά μαγουλάκια, κάνοντας θηλαστικές κινήσεις με το στοματάκι του_ στον ύπνο, κι’ εγώ συνέχισα να διαβάζω. Μελέτησα πολύ. Δε τα ξέρω όλα, μα με βεβαιότητα μπορώ να πω ότι με αυτές τις γνώσεις που έχω τώρα, 42 μήνες μετά τη γέννηση της κόρης μου, δε θα είχα αντιμετωπίσει τα ίδια προβλήματα.

Η γνώση είναι δύναμη. Μακάρι να την είχα πριν. Δεν πειράζει όμως, ποτέ δεν είναι αργά. Κάπως έτσι έγινα και εγώ μια από τις υπέρμαχες του θηλασμού, μια “σκληροπυρηνική”, όπως είχα αποκαλέσει στην αρχή τις κοπέλες της ομάδας. Μια μητέρα που προσπαθεί να βοηθήσει άλλες μητέρες που επιθυμούν αλλά δυσκολεύονται να θηλάσουν. Μια μητέρα που δε θα κρίνει ποτέ μια άλλη μητέρα, για το εάν θήλασε μόνον για μια, έξι, δώδεκα ημέρες ή τριάντα μήνες ή και καθόλου. Εγώ που βρέθηκα σε τρεις δημόσιους θηλασμούς, ακριβώς για να δώσω τη δική μου προσωπική μάχη στο να σταματήσει να φαίνεται ο θηλασμός σαν κάτι αποτρόπαιο και ντροπιαστικό. Για να καταλάβει ο κόσμος ότι ο θηλασμός είναι ό,τι πιο φυσικό υπάρχει και ότι η εικόνα του μπουκαλιού που μας έχει γίνει οικεία, κάθε άλλο παρά οικεία δεν θα έπρεπε να είναι. Μα πώς αλλιώς θα μπορούσε να είναι; «Οι γυναίκες έχουν μια σούπερ δύναμη_ “φτιάχνουν γάλα”, η δική σου σούπερ δύναμη ποιά είναι;» διάβασα σε ένα σκίτσο. Κοίταζα πρόσφατα μια γάτα με τα, αρκετών εβδομάδων, γατάκια της. Είχαν φάει το κοτοπουλάκι που τους έδωσα και μετά πήγαν να πιουν και το γάλα της μαμάς τους.Τι πιο φυσιολογικό; Εάν δε ήταν φυσιολογικό, πολύ απλά η φύση θα είχε κόψει το γάλα της μητέρας τους, απ’ όταν άρχισαν αυτά να τρώνε φαγητό.

Ανάμεσα σε όσα διάβασα, βρέθηκα μπροστά σε πολύ δύσκολες ιστορίες θηλασμού, γυναικών που πραγματικά δυσκολεύτηκαν, όμως δε τα παράτησαν γιατί γνώριζαν, κι’ έτσι προσπάθησαν πολύ. Η δική μου ιστορία δεν είναι από τις δύσκολες, ή πολύ συγκινητικές. Είναι όμως αληθινή και ίσως βοηθήσει κάποιες μητέρες, γιατί αφορά στην σπουδαιότητα της δύναμης που προσφέρει η γνώση. Ενημερωθείτε, ρωτάτε, διαβάστε, παρακολουθείστε!

Μετά από σαράντα δύο μήνες μητρικού θηλασμού, κάπου εδώ αυτό το υπέροχο, μοναδικό ταξίδι έχει πάρει το δρόμο της δύσης του, αφού “το μικρό μου φρατζολάκι”, μου δήλωσε πως «μεγάλωσε και μπορεί και χωρίς το γάλα μου». Έτσι όποτε θελήσει, έρχεται με αγάπη και μου ζητά λίγα δευτερόλεπτα να πιει και φεύγει για να ξεκινήσει τη μέρα της ή για να κοιμηθεί ήσυχη. Φίλες, άγνωστες, γνωστές, αδερφές, μητέρες εύχομαι να κάνετε πάντα για τα παιδιά σας ό,τι καλύτερο μπορείτε, μα πριν να έχετε ενημερωθεί πλήρως και να πράττετε με απόλυτη συνείδηση.

Να είστε απολύτως σίγουρες, πως η επιλογή σας έχει γίνει μετά από σοβαρή έρευνα και μελέτη των προτερημάτων του θηλασμού, γιατί ο θηλασμός δεν είναι μόνο δική σας επιλογή αλλά και αναφαίρετο δικαίωμα κάθε παιδιού. Και όπως διάβασα κάπου και θα το πω για να το μάθετε και εσείς, «το επεξεργασμένο γάλα για τα βρέφη κυκλοφορεί εδώ και εκατό χρόνια και χρησιμοποιείται ευρέως, τα τελευταία εξήντα. Κάθε φορά που κάποιο ελάττωμα του προϊόντος διορθώνεται, ανακοινώνεται πως είναι πιο “κοντά” στο μητρικό γάλα. Θα μπορούσα να βγω έξω από το σπίτι μου και να είμαι πιο “κοντά” στην Καλιφόρνια. Αυτό δεν αλλάζει το γεγονός ότι παραμένω χιλιόμετρα μακριά».

Γι’αυτό παρακαλώ ενημερωθείτε και πάντα να διασταυρώνετε τα «δεν μπορείς, δεν σου φτάνει, δεν έχεις…». Ακόμα και εάν δεν μπορείτε ή νοιώθετε ότι δε θα τα καταφέρετε, σίγουρα θα έχετε κάπου εκεί κοντά σας κάποια που μπορεί να σας βοηθήσει.