Θέλω να ξυπνήσω αύριο το πρωί και να ακούσω τη φωνή του.
Θέλω να ανοίξω τα μάτια μου και να τον δω να μου χαμογελάει παιχνιδιάρικα τη στιγμή που θα λέει: «καλημέρα μαμά». Μα κι όταν θα χαιρετάει τον Γιάννη, τον Μάριο, την Μπέτη, τον Δημήτρη, τα αδέρφια του.
της Ειρήνης Φραγκάκη – Συγγραφέας
Όταν θα λέει στον μπαμπά του: «μπαμπά, σήκωσέ με ψηλά, πέτα με, δε φοβάμαι πια».
Θέλω να τον δω να πηγαίνει τουαλέτα μόνος του, χωρίς καμία βοήθεια, χωρίς καμία προσπάθεια, χωρίς καμία παρέμβαση.
Θέλω να τον δω να απολαμβάνει το μεσημέρι μια σούπα που θα την τρώει με κουτάλι. Μια μακαρονάδα που θα μαζεύει μπαλίτσα τα μακαρόνια στο πιρούνι. Ακόμα και να μου πει: «μπλιαξ ρε μαμά, το φαγητό είναι χάλια».
Θέλω να τον ακούσω το πρωί να μου λέει: «μαμά, γρήγορα, περιμένει το σχολικό».
Θέλω να γυρνάει το μεσημέρι και γεμάτος χαρά να μου εξιστορεί πώς ήταν η μέρα του στο σχολείο. Να μπορεί να μου πει ποιος τον χτύπησε κι έχει αυτές τις τεράστιες μελανιές στο σώμα του.
Θέλω να τον δω να παίζει με άλλα παιδιά. Ό,τι παιχνίδι να ‘ναι. Αρκεί να τον δω να έχει κοινωνικές συναναστροφές.
Θέλω να μη χρειάζεται κανενός είδους θεραπευτική παρέμβαση. Καμία λογοθεραπεία, καμία εργοθεραπεία, καμιά ειδική αγωγή. Να μη χρειαστεί να τον ξαναδεί κανένας παιδοψυχίατρος, κανένας αναπτυξιολόγος, κανένας παιδονευρολόγος. Θέλω να μη χρειαστεί να πάρει ποτέ ξανά καμία διάγνωση. Κανένα επίδομα αναπηρίας. Ούτε cent, δε θέλω από τα λεφτά σας, να ξέρετε.
Θέλω να μην έχω ανάγκη κανένα ψίχουλο του κράτους. Να μην ξανακάνω κανέναν αγώνα για τα δικαιώματά του.
Θέλω να φτάνει το βράδυ, να μας παίρνει όλους αγκαλιά, έναν έναν, να μας λέει πόσο μας αγαπάει, να μας καληνυχτίζει και να πέφτει μόνος του στο κρεβάτι του, χωρίς να με χρειάζεται.
Θέλω να μη χρειαστεί, ποτέ ξανά, κανέναν στη ζωή του.
Θέλω να ΜΗ χρειάζεται ούτε καν εμένα. Τη μάνα του.
Πολλά θέλω, το ξέρω… μα τα θέλω και θα τα θέλω μέχρι να γίνουν πραγματικότητα.
Και ξέρω ότι είναι ευσεβείς πόθοι, μα δε θα πάψω να παλεύω γι’ αυτά. Ποτέ δε θα πάψω να παλεύω.
Το ξέρω ότι κι εσύ που με διαβάζεις, εσύ που έχεις μπει στον κόσμο του αυτισμού -συγχώρα με, σήμερα δε θα τον χαρακτηρίσω μαγικό- εσύ που έχεις πέσει στα βαθιά μαζί με το παιδί σου, εσύ που αντιμετωπίζεις την αδιαφορία του κράτους, εσύ που ανέχεσαι την άγνοια και την έλλειψη παιδείας από τους ανθρώπους γύρω σου, ναι, το ξέρω ότι με καταλαβαίνεις.
Ξέρω ότι κι εσύ, κι ας μην το έχεις φωνάξει ακόμα, μέσα σου παρακαλάς δεκαπέντε χιλιάδες φορές το δευτερόλεπτο, όλα αυτά να γίνουν πραγματικότητα.
Εγώ κι εσύ, μαζί σε τόσες ευχές που όλες μαζί, καταλήγουν σε μία…
Να μη με χρειάζεται το παιδί μου!!
Διαβάστε | Οι δύσκολες μέρες του Αυτισμού…
Γράφει: η Ειρήνη Φραγκάκη – Συγγραφέας
