Η Τέμπλ Γκραντίν, γεννήθηκε στην Βοστώνη των ΗΠΑ, το 1947. Σε ηλικία 2 ετών διαγνώστηκε με αυτισμό._ Νευροαναπτυξιακή διαταραχή, που συνήθως εμφανίζεται στα 3 πρώτα χρόνια της ζωής του ανθρώπου και επηρεάζει την τυπική ανάπτυξη του εγκεφάλου – γνωστικές λειτουργίες, επικοινωνιακές και κοινωνικές δεξιότητες.
της Πόπης Μάλεση – B.A, M.A Psychology
Η Τέμπλ δεν ήταν σαν τ’ άλλα τα παιδιά… δεν έπαιζε μαζί τους, δεν μιλούσε, ήταν πολύ απόμακρη με όλους, σε συγκεντρώσεις πάθαινε κρίσεις και έπεφτε κάτω φωνάζοντας, δεν “άντεχε” ήχους και “αγκαλιές”….
Μέσα σε όλο αυτό, όμως, είχε και την τύχη να έχει την αποδοχή και την αμέριστη συμπαράσταση της μητέρας και της θείας της αλλά και του δασκάλου της. Και οι τρεις, όχι μόνον την αγάπησαν και την στήριζαν, αλλά είδαν ένα εξαιρετικά φωτεινό μυαλό, πίστεψαν στις δυνατότητές της και της έδωσαν κίνητρα να το αξιοποιήσει.
Έτσι, με προσωπική τους προσπάθεια, αλλά και με χρήση κατάλληλων δικτύων υποστήριξης (σχολεία , θεραπευτές, παιδαγωγούς κλπ), την βοήθησαν να εξελιχθεί σταδιακά σε μια καταπληκτική γυναίκα… «διαφορετική, αλλά όχι “λιγότερη”» όπως λέει και η ίδια η Τεμπλ.
Έγινε καθηγήτρια ζωολογίας στο Πανεπιστημίο του Κολοράντο (ΗΠΑ), Σύμβουλος Βιομηχανικής Τεχνολογίας, Εφευρέτης (Η Grandin που από μικρή είχε έντονη επαφή/επικοινωνία με τα ζώα, σχεδίασε τις ιδανικές εγκαταστάσεις πάχυνσης και σφαγής αγελάδων, ώστε τα ζώα να μην τρομάζουν και να μην υποφέρουν. «Εφόσον τα εκτρέφουμε για να τα καταναλώνουμε, οφείλουμε να τα σεβόμαστε», είναι η θεωρία της), συγγραφέας βιβλίων που αφορούν στο επάγγελμά της αλλά και στην ψυχολογία των ανθρώπων με αυτισμό.
Έχει σπουδάσει ψυχολογία και έχει μελετήσει το θέμα του αυτισμού (τόσο σε επίπεδο ψυχονευρολογίας όσο και ψυχολογικής θεραπείας και εκπαίδευσης) και όλη αυτήν την γνώση την μεταφέρει στον κόσμο (διεθνώς), μέσω διαλέξεων και συνεντεύξεων_ουσιαστικά, επαναπροσδιόρισε την αντίληψη της κοινωνίας για τις δυνατότητες των αυτιστικών, ώστε ο κόσμος να καταλάβει την αισθητηριακή ευαισθησία και τον τρόπο με τον οποίο σκέφτονται οι αυτιστικοί.
Η μηχανή αγκαλιάσματος (squeeze mashine) που κατασκεύασε σε σχετικά μικρή ηλικία, για να αντιμετωπίσει κρίσεις άγχους και πανικού που οφείλονταν στο αυτισμό. ‘Ελεγε, ότι πάντα ήθελε να καταλάβει την ηρεμία που νιώθουν οι άλλοι στην αγκαλιά της μητέρας τους.
Πολύ σωστά έχει ειπωθεί γι αυτήν ότι “ο αυτισμός της έδωσε ένα όραμα… κι εκείνη έδωσε στον αυτισμό φωνή”.
Πολλές φορές έχει κάνει ομιλίες, μαζί με την μητέρα της, για την σημασία της αποδοχής του “αυτιστικού παιδιού” από την οικογένειά του καθώς και της πρώιμης παρέμβασης. Δηλαδή, το να στηριχτεί το παιδί (και η οικογένειά του), να αντιμετωπιστούν οι αδυναμίες του, αλλά κυρίως να εντοπιστούν και ενισχυθούν, συγκεκριμένες ικανότητες(δεξιότητες), που μπορεί να έχει.
Η Τέμπλ θεωρεί, ότι ο αυτισμός είναι μια παραλλαγή της τυπικής ανθρώπινης σκέψης, εξίσου σεβαστή και εποικοδομητική _ λέει ότι «Χωρίς αυτά τα γονίδια, της παράδοξης νοητικής λειτουργίας, το ανθρώπινο είδος ίσως και να μην είχε κατέβει ποτέ από τα δέντρα».
Δεν έχει κάνει ποτέ ερωτική σχέση με κάποιον ούτε, όπως λέει η ίδια, έχει ερωτευτεί ποτέ. Το αίσθημα του έρωτα, για το οποίο ακούει συνεχώς, είναι κάτι που δεν μπορεί να καταλάβει.
“Και η αγάπη;…Τι σημαίνει: Να αγαπάς;” Την ρωτούν, σε μια συνέντευξη. “Να νοιάζεσαι για κάποιον άλλον…” απαντάει εκείνη. “Νομίζω ότι πρέπει να έχει μέσα του κάτι από ευγένεια και καλοσύνη.” Αλλά δεν είναι βέβαιη γι’ αυτή την τόσο δύσκολη έννοια (δύσκολη, όχι μόνο για τους αυτιστικούς φυσικά !).
Η Τεμπλ έχει συνείδηση ότι στερείται κάποια πολύ σημαντικά πράγματα, εξαιτίας της αυτιστικότητας της, αλλά χωρίς να αισθάνεται θλίψη γι’ αυτό. Απλώς το καταλαβαίνει.
Για παράδειγμα, ενώ έχει απόλυτο μουσικό αυτί (κάτι σαν ένα cd-player στο μυαλό της) η μουσική δεν καταφέρνει να τη συγκινήσει. Την βρίσκει ωραία, αλλά δεν της προκαλεί τίποτα βαθύ. “Το κύκλωμα των συγκινήσεων δεν είναι συνδεδεμένο, αυτό είναι το πρόβλημα”, λέει η ίδια (χωρίς καμία θλίψη). Για τον ίδιο λόγο δεν έχει αυτό που οι ψυχολόγοι ονομάζουν υποσυνείδητο. “Δεν υπάρχουν απωθημένα αρχεία στη μνήμη μου”, βεβαιώνει. “Εσείς, έχετε αρχεία που είναι μπλοκαρισμένα. Για μένα κανένα δεν είναι τόσο επώδυνο, ώστε να μπλοκάρεται.”
Δεν μπορεί να κατανοήσει την κοινωνική αλληλεπίδραση (αυτές τις συμβάσεις που όλοι μαθαίνουμε από παιδιά), έτσι δεν μπορεί να καταλάβει τα μυθιστορήματα και τα θεατρικά με τις πολύπλοκες και σύνθετες συγκινήσεις, αφού δεν μπορεί να συμπάσχει με τους χαρακτήρες ούτε να παρακολουθήσει το μπλεγμένο παιχνίδι, ανάμεσα σε κίνητρα και προθέσεις.
«Ποτέ δεν κατάλαβα τι σκοπούς είχαν, ο Ρωμαίος και η Ιουλιέτα», λέει.
Δυσκολεύεται να καταλάβει τους υπαινιγμούς και τα «παιχνίδια» που παίζουν οι άνθρωποι_«Τον περισσότερο καιρό, νιώθω σαν ένας ανθρωπολόγος από τον Άρη!»
Αυτή η διαφορά λειτουργιών, ανάμεσα στους αυτιστικούς και τους μη αυτιστικούς, είναι μία από τις προτεραιότητες της. Θεωρεί (και μάλλον δεν έχει άδικο) ότι έχει δοθεί πολύ μεγάλη έμφαση στις αρνητικές πλευρές του αυτισμού και ανεπαρκής προσοχή ή σεβασμός, στις θετικές πλευρές.
Πιστεύει ότι, παρά τα αναμφισβήτητα μεγάλα προβλήματά τους σε κάποιους τομείς, οι αυτιστικοί μπορούν να έχουν εξαιρετικές και κοινωνικά πολύτιμες δυνάμεις σε άλλους _ αρκεί να τους επιτραπεί να είναι ο εαυτός τους.
Από ανθρώπους που την έχουν γνωρίσει προσωπικά, η Τέμπλ περιγράφεται σαν ένα απέραντα ηθικό πλάσμα. Έχει μια παθιασμένη αίσθηση του σωστού και του λάθους και σήμερα πια… μπορεί (αντέχει) να αγκαλιάζει τους ανθρώπους.
“Δεν θέλω οι σκέψεις μου να πεθάνουν μαζί μου”, λέει. “Θέλω να έχω κάνει κάτι. Δεν μ’ ενδιαφέρει η εξουσία, δεν θέλω να τσουβαλιάζω λεφτά… Θέλω να αφήσω κάτι πίσω μου, μια θετική συμβολή _να ξέρω πως η ζωή μου έχει νόημα.”
Μια ζωή γεμάτη προκλήσεις, δημιουργικότητα και ομορφιά!
Το 2010, η ζωή της γυρίστηκε σε ταινία, βασισμένη σε αληθινά γεγονότα, με τίτλο «ζωή σαν Τριαντάφυλλο».
Δείτε ομιλία της Τέμπλ Γκραντίν, με τίτλο “Ο κόσμος χρειάζεται όλων των ειδών τα μυαλά” (υποτιτλισμένο).
Γράφει: η Πόπη Μάλεση – B.A, M.A Psychology
Πηγή: http://www.templegrandin.com
http://www.grandin.com/temple.html
http://www.makers.com/temple-grandin
http://source.colostate.edu/temple-grandin
http://www.newyorker.com/magazine/1993/12/27/anthropologist-mars
