ΑΡΘΡΑ

Τα Κρυμμένα Παιδιά: Ντοκιμαντέρ για το έγκλημα του Ιδρυματισμού

Πόσα ανάπηρα παιδιά είναι στο σχολείο των παιδιών σας; Πόσα άτομα με αναπηρία βλέπετε καθημερινά στο δρόμο, την εργασία σας, στους χώρους εστίασης;

 

του Βαγγέλη Καρατζά – Πατέρας αυτιστικού παιδιού

 

Αν δουλεύει κάτι αποτελεσματικά στην Ελλάδα, αυτό είναι το ιδιότυπο απαρτχάιντ που κρατάει κρυμμένο το 10% του πληθυσμού της χώρας.

Με αυτό το θέμα ασχολείται τo ντοκιμαντέρ του Vice «Τα κρυμμένα παιδιά» όπου η Μαρινίκη Αλεβιζοπούλου παρουσιάζει την έρευνα του Manifold για τον κοινωνικό αποκλεισμό των παιδιών με αναπηρία και το διαρκές έγκλημα της ιδρυματοποίησης στην Ελλάδα.

Ο Βαγγέλης που μεγάλωσε στο ΠΙΚΠΑ

Ο Βαγγέλης Τσαγανός, χρήστης αναπηρικού αμαξιδίου, εγκαταλείφθηκε από τους γονείς του όταν είναι μωρό και παρέμεινε στο ‘ίδρυμα ακόαμα και μετά την ενηλικίωσή του. Δεν πήρε τη εκπαίδευση που άξιζε και το highlight της χρονιάς του ήταν η εισαγωγή του στο νοσοκομείο, γιατί έτσι θα μπορούσε να φάει καλύτερα, να παίξει PlayStation και να βρίσκεται (επιτέλους) με λιγότερα άτομα σε ένα θάλαμο.

Η ανάγκη του για λίγη ιδιωτικότητα και ψυχαγωγία ήταν μεγαλύτερη από τον πόνο των πολλαπλών επεμβάσεων

Δεν είναι μόνο τα κολαστήρια, όλα τα ιδρύματα είναι κακοποιητικά…

Ο ανάπηρος ακτιβιστής και σκηνοθέτης Αντώνης Ρέλλας μαζί με την ομάδα της Μηδενικής Ανοχής, το 2015 αποκάλυψε το αίσχος του κολαστηρίου των Λεχαινών. Εξαναγκαστική σίτιση, δέσιμο, και κλουβιά που ακόμα και σήμερα βαφτίζονται από ειδικούς προστατευτικός εξοπλισμός…
Το συγκεκριμένο ίδρυμα δεν ήταν η εξαίρεση αλλά μία πιο ακραία έκφραση του ιδρυματισμού, που αποστερεί τα βασικά δικαιώματα κάθε ανθρώπου και δεν αναγνωρίζει την αξία της ανθρώπινης αξιοπρέπειας.

Το σχολείο που διαχωρίζει…

Υπάρχουν ειδικά σχολεία στελεχωμένα σωστά, με κατάλληλο εξοπλισμό και εγκαταστάσεις όπου και τα παιδιά λαμβάνουν την εκπαίδευση που χρειάζονται. Αυτά όμως είναι ελάχιστα στην Ελλάδα. Στο ντοκιμαντέρ υποστηρίζεται με σαφήνεια και με αρκετά επιχειρήματα η θέση ότι κάθε παιδί πρέπει να πηγαίνει  στο σχολείο της γειτονιάς του, χωρίς αποκλεισμούς.  Υπάρχουν εύλογοι προβληματισμοί για το πώς μπορεί να γίνει αυτό πράξη. Αλλά δεν μπορεί να υπάρξει ουσιαστική συμπερίληψη αν απομονώνουμε τα παιδιά με αναπηρία από τους συνομηλίκους τους.

Η τυπική εκπαίδευση άλλωστε δεν μπορεί να υπερηφανεύεται στην Ελλάδα για το ακαδημαϊκό επίπεδο των μαθητών της, που χρόνο με το χρόνο απορροφούν ολοένα και λιγότερες γνώσεις με ολοένα αυξανόμενη ύλη.
Και είναι αστείο να μιλάμε για παιδεία στην χώρα που ακόμα και ο νεοναζισμός έχει επιστρέψει στο πολιτικό προσκήνιο και πολλοί νέοι άνθρωποι έχουν «δηλητηριαστεί» από σεξιστικές, ομοφοβικές, ρατσιστικές, μισαναπηρικές και μισαλλόδοξες αντιλήψεις.

Ένα συμπεριληπτικό σχολείο, ανοιχτό στη διαφορετικότητα, θα κάνει την κοινωνία μας ένα καλύτερο μέρος για όλους.

Στα επείγοντα για τουαλέτα…

Ο Βαγγέλης για τέσσερα χρόνια είχε έναν δάσκαλο, που την μία μέρα έπαιζε κιθάρα στα παιδιά και και την άλλη τους κλώτσαγε ή τους τους χαστούκιζε…
Σήμερα που υποτίθεται ότι ζει αυτόνομα αλλά χωρίς Προσωπικό Βοηθό, έφτασε στο σημείο να πηγαίνει στα επείγοντα των νοσοκομείων για να πάει τουαλέτα, αφού δεν μπορεί να αυτοεξυπηρετηθεί.
Παρόλα αυτά κλείνει το ντοκιμαντέρ με ένα χαμόγελο, με ελπίδα και συνέχιση των διεκδικήσεων.
Το ντοκιμαντέρ χωρίς να είναι κλινικό ή ψυχρό καταφέρνει και μένει μακριά από συναισθηματισμούς και είναι εστιασμένο στην ουσία το προβλήματος του ιδρυματισμού αλλά και της απομόνωσης των ΑμεΑ από την ελληνική κοινωνία. Η φωνή όχι μόνο των ειδικών αλλά και τον ίδιων των ατόμων με αναπηρία ακούγεται με ψυχραιμία και μόνο γι’ αυτό αξίζει να το δείτε.
Δείτε την ταινία και λεπτομέρειες εδώ…

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *