Μετά την καταπληκτική πρεμιέρα του θεατρικού έργου «Λήδα η Φυσαλίδα» στο 2ο Nevronas FESTival, η Γιώτα Ευσταθίου, Υπεύθυνη Ψυχαγωγίας και Διασκέδασης στο nevronas.gr, επαγγελματίας ηθοποιός και υπεύθυνη για την προαναφερθείσα παράσταση μιλά για το συμπεριληπτικό της μήνυμα, για τους συντελεστές και για τις βλέψεις της για τη συγκεκριμένη παράσταση.
της Νάνσυ Παναγουλοπούλου – Δημοσιογράφος
Γιώτα πώς αποφάσισες να ανεβάσεις το έργο «Λήδα η Φυσαλίδα»;
Με την Αλεξάνδρα Κλάδη, συγγραφέα του «Λήδα η Φυσαλίδα» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ελληνοεκδοτική, είχαμε συνεργαστεί άλλες δυο φορές σε παραμύθια της όταν με κάλεσε να κάνω την αφήγηση του παραμυθιού ως Λήδα. Έτσι λοιπόν πρωτογνώρισα την ιστορία αυτή που μιλούσε για την διαφορετικότητα ενός πλάσματος που μυρίζει ή του χοντρού βατραχιού που νιώθει ντροπή για το σώμα του, κάτι που κουβαλούν πολλοί γύρω μας ως βίωμα. Για μένα, το να μεταφέρω αυτή την ιστορία στο θέατρο ήταν ένα πολύ μεγάλο «θέλω» και όταν ο Νίκος Παγίδας, ο συνιδρυτής του nevronas.gr μου ζήτησε μια θεατρική πρεμιέρα για το φεστιβάλ, ήταν ιδανική ευκαιρία.
Στην παράσταση δεν ήσουν μόνο αφηγήτρια και ηθοποιός, αλλά ανέλαβες πολλούς ρόλους που το δίχως άλλο σε προκάλεσαν σαν καλλιτέχνιδα του θεάτρου.
Ήμουν η αφηγήτρια, είχα το ρόλο της Φλώρας της Πεταλούδας, του Σωτήρη του Ασβού, του Ήλιου και του Φεγγαριού, έκανα τη σκηνοθεσία και ήμουν παραγωγός (μαζί με τον σύζυγό μου, Γαβριήλ Πριγκιπάκη). Επιπλέον έκανα προσαρμογές και μικροαλλαγές στο παραμύθι για να το διασκευάσω κατάλληλα για το θέατρο, ενδυματολογικά το προσάρμοσα σύμφωνα με τις ιδέες που είχα ως σκηνοθέτης. Τα σκηνικά τα βρήκα εγώ, η κόρη μου η Θεοδώρα τα ζωγράφισε και ο μπαμπάς μου ο Σάββας τα έφτιαξε.
Η πρόκληση ως ηθοποιός σε αυτή την παράσταση αφορούσε τόσο τη γρήγορη αλλαγή ρούχων, την ευκινησία δηλαδή, όσο και την αλλαγή σε διάθεση και φωνή που έπρεπε να γίνουν ανάμεσα στους ρόλους που έπαιζα.
Οι εναλλαγές μου στους ρόλους… από ηθοποιό σε σκηνοθέτη και από παραγωγό σε σκηνογράφο κτλ. με έμαθαν πολλά!
Σκηνοθετώ χρόνια ερασιτέχνες ηθοποιούς και έχω δει ότι όταν βρίσκομαι από την πλευρά του σκηνοθέτη έχω πάρα πολύ άγχος γιατί παίρνω πάνω μου όλη την ευθύνη για το αποτέλεσμα της παράστασης. Από τη μεριά του ηθοποιού είχα το άγχος ότι εγώ εκτίθεμαι στα βλέμματα του κόσμου. Οπότε και από τις δύο μεριές υπάρχει ένα ψυχολογικό βάρος. Όλο αυτό το άγχος βέβαια φεύγει μετά την παράσταση, ειδικά άμα πάρει καλές κριτικές. Αλλά αυτή ήταν η πρώτη φορά που σκηνοθέτησα επαγγελματική παράσταση οπότε η αγωνία ήταν ακόμη μεγαλύτερη.
Θες να μας πεις δυο λόγια ακόμη για την παράσταση, το συμπεριληπτικό της μήνυμα και τους συντελεστές;
Η Λήδα είναι ένα πλάσμα που ζει στο βυθό και θέλει να δει τι γίνεται στον έξω κόσμο. Αποφασίζει λοιπόν να βγει στη στεριά και να γνωρίσει τα πλάσματα που ζουν εκεί. Βλέπει τη Γη, πόσο μεγάλη και όμορφη είναι, αγναντεύει τα πουλιά, τις λίμνες και τις θάλασσες -που τις ξέρει από πρώτο χέρι βέβαια. Στην πορεία ανακαλύπτει διάφορα πλάσματα, μεταξύ των οποίων και η πεταλούδα η Φλώρα -με την οποία ήδη γνωρίζονται- και μετά συναντάει το κουνάβι τον Σωτήρη, ο οποίος μυρίζει και κανείς δε θέλει να τον κάνει παρέα. Εκεί έρχεται η Λήδα και του εξηγεί ότι δεν χρειάζεται να αλλάξει τον εαυτό του αλλά να τον αποδεχτεί και μετά θα βρει φίλους. Μετά συναντάει το βατράχι τον Αργύρη, που είναι παχουλός και η Λήδα εξηγεί και σε αυτόν για τη αυτοαποδοχή. Έπειτα, η Λήδα και τα υπόλοιπα ζωάκια κατεβαίνουν από τη σκηνή και μιλούν με το κοινό για τη διαφορετικότητά τους.
Τελικά υπογραμμίζουμε πως «όλοι είμαστε διαφορετικοί αλλά όλοι είμαστε ίσοι». Ακριβώς αυτό το συμπεριληπτικό μήνυμα ήταν που με κέρδισε.
Τις χορογραφίες τις έκανε η Σοφία Παγίδα και τη χορογραφία με την Κορδέλα Ρυθμικής Γυμναστικής της Λήδας την έφτιαξε η Σταυρούλα Καλογερόγιαννη, στα φώτα ήταν η Αιμιλιανή Αβραάμ και στο ρόλο του βατραχιού είχαμε την Γεωργία Κούρτη, μια εξαιρετική ηθοποιό, συγγραφέα και θεατρολόγο. Η Γεωργία είχε αποσυρθεί για κάποιο διάστημα ως ηθοποιός αλλά επέστρεψε με αυτή την παράσταση που την εκφράζει ως άτομο με αναπηρία αφού καταφέρνει να αναδείξει το ταλέντο της δίχως να αισθάνεται παράταιρη. Στο ρόλο της Λήδας ήταν η κόρη μου Θεοδώρα αλλά σε επόμενες παραστάσεις, όταν δεν θα μπορεί το παιδί λόγω σχολικών υποχρεώσεων, στο ρόλο της Λήδας θα είναι επαγγελματίας ηθοποιός.
Στο ρόλο της Λήδας είδαμε τη Θεοδώρα, ένα χαριτωμένο και λαμπερό κορίτσι που με τη θέρμη του έκανε το κοινό να αγαπήσει την ίδια αλλά και τη Λήδα και το μήνυμά της για αποδοχή του διαφορετικού δίχως όρους. Παρότι εντυπωσίασε το κοινό είμαι σίγουρη ότι η συνεργασία με ένα παιδί, το δικό σου παιδί μάλιστα, είναι ιδιαίτερη υπόθεση. Θες να μας μιλήσεις για αυτήν;
Το να συνεργάζεσαι με ένα παιδί είναι ιδιαίτερα δύσκολο διότι γενικά τα παιδιά -ακόμη και χωρίς την ύπαρξη κάποιας νευροδιαφορετικότητας– είναι πολύ δραστήρια και ειδικά η Θεοδώρα είναι ένα παιδί γεμάτο ενέργεια. Εμείς αυτό έπρεπε να μάθουμε να το κοντρολάρουμε-για παράδειγμα να μην κουνάει τα χέρια της στη μέση του θεατρικού διαλόγου. Επίσης έχει μια ταχυλογία, κάτι που έχουν και ενήλικοι επαγγελματίες ηθοποιοί βέβαια, όμως εμείς το δουλέψαμε και ξεπεράστηκε έγκαιρα.
Τώρα, η συνεργασία με το δικό σου το παιδί είναι ακόμη πιο δύσκολο. Όταν του λες π.χ. «Έλα να κάνουμε πρόβα», θα σου πει «’Έλα βρε μαμά, άσε με», κάτι που δεν θα έλεγε σε έναν άλλο σκηνοθέτη. Στο επαγγελματικό κομμάτι δηλαδή περνάει η σχέση γονέα-παιδιού. Νομίζω όμως ότι τελικά τα κατάφερε να ανταποκριθεί με συνέπεια στο ρόλο της.
Το 2ο Nevronas FESTival έχει λάβει τέλος, αλλά ήταν μόνο η αρχή για τη «Λήδα». Ποια είναι τα σχέδια για το μέλλον αυτής της παράστασης; Πού θα ήθελες να φτάσει και γιατί;
Αρχικά να πω σε όλον τον κόσμο που μας διαβάζει ότι αυτή η συμπεριληπτκή παράσταση ταξιδεύει σε οποιονδήποτε χώρο θέλει κάποιος – πρόσφατα μίλησα με έναν γονέα για ένα παιδικό πάρτι όπου θέλει να παρουσιάσει μια παράσταση. Επίσης, μιλήσαμε με έναν παιδικό σταθμό στη Νίκαια και μια κυρία στη Θεσσαλονίκη – ο θίασός μας είναι περιοδεύων και θα ανακοινώνεται από το nevronas.gr πού βρισκόμαστε. Πάμε σε νηπιαγωγεία, σε σχολεία, σε παιδικές χαρές σε συλλόγους – οπουδήποτε υπάρχει ένας χώρος για 20-40 καθίσματα και χώρος για μια σκηνή για να παιχτεί το έργο.
Και φυσικά, μέσω των δράσεων και events που διοργανώνει ο Nevronas, στοχεύουμε η «Λήδα η Φυσαλίδα» να παρουσιαστεί παντού και να φτάσει στα αυτιά όλου του κόσμου το συμπεριληπτικό μήνυμά του: «Το να αποκλείουμε ανθρώπους “για αυτό που είναι” πρέπει να αλλάξει».
Συνέντευξη: της Γιώτα Ευσταθίου, στη Νάνσυ Παναγουλοπούλου – Δημοσιογράφο για το nevronas.gr
