Ο αυτιστικός 61χρονος Τίμος έφυγε. Ο Τίμος χρειάστηκε να νοσηλευτεί σε δημόσιο νοσοκομείο λόγω COVID και τελικά να μεταφερθεί σε ιδιωτική κλινική, γιατί δεν υπήρχε θέση στη ΜΕΘ. Πέθανε από σηψαιμικό σοκ, μετά από ένα μήνα ταλαιπωρίας, καθηλωμένος και δεμένος στο νοσοκομειακό κρεβάτι, χωρίς να έχει επικοινωνία με κάποιο οικείο του πρόσωπο.
του Νίκου Παγίδα – Εργοθεραπευτής
Στο ρεπόρτάζ της Ιωάννας Φωτιάδη για την «Κ» ξεδιπλώνεται μια τραγική ιστορία, που για όλους εμάς που γνωρίζουμε τι συμβαίνει όταν ένας αυτιστικός χρειάζεται να νοσηλευτεί, όσο και αν μας σόκαρε, απλά μας υπενθύμισε αυτό που φωνάζουμε και διεκδικούμε χρόνια τώρα.
Δεν είναι μόνο η πανδημία που έκανε Συλλόγους και Φορείς να απευθυνθούν στο Υπουργείο υγείας και να καταθέσουν τις προτάσεις τους στην υφυπουργό Ζωή Ράπτη, στις 23/10/2020. Είναι η ανάγκη, που μας απασχολεί πολύ πριν τον covid19, για τη βελτίωση των συνθηκών νοσηλείας των ατόμων με ψυχονοητικές αναπηρίες σε δομές υγείας.
Το σχόλιό μου στην «Κ» ότι «το ζήτημα της προσέγγισης των αυτιστικών ασθενών, είτε προσέρχονται στο νοσοκομείο για μια απλή εξέταση είτε νοσηλεύονται για καιρό, ήταν κάτι που μας απασχολούσε πολύ πριν από την έλευση του κορωνοϊού και αυτό γιατί απαιτεί ειδική εκπαίδευση, την οποία το υγειονομικό προσωπικό δεν έχει λάβει», είναι η πραγματικότητα, που δυστυχώς σε όσες προσπάθειες έχουν γίνει τα τελευταία χρόνια, αυτοί που μπορούν να αποφασίσουν, έχουν μείνει μόνο σε ανεπίσημες απαντήσεις του τύπου «το εξετάζουμε…».
Το ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό της χώρας δεν έχει την κατάλληλη εκπαίδευση για να μπορεσει να προσαρμόσει τις υπηρεσίες του στις ιδιαίτερες ανάγκες που έχει ένας ασθενής με Διαταραχή Αυτιστικού Φάσματος (ΔΑΦ). Έχω βρεθεί πάρα πολλές φορές σε θέση, ως Εργοθεραπευτής, να χρειαστεί να συνοδεύσω σε νοσοκομείο αυτιστικό και να ενημερώσω για το πως θα ήταν καλύτερα να πραγματοποιηθεί η ιατρική πράξη χωρίς να γίνει δυσάρεστη. Υπήρξαν φορές που η συνεργασία με τους εργαζομένους ήταν εξαιρετική και άλλες, περισσότερες, που το αποτέλεσμα δεν ήταν το επιθυμητό. Στην μεγάλη πλειοψηφία των περιπτώσεων όμως, σχεδόν σε όλες θα τολμούσα να πω, αυτό που μπορούσε να διακρίνει κάποιος ήταν το άγχος και η αγωνία του προσωπικού γιατί δεν γνώριζαν.
Ας αφήσουμε λοιπόν τους υπεύθυνους να εξετάζουν ακόμη τις τεκμηριωμένες προτάσεις που έχουν κατατεθεί… και δεν βαριέσαι, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο τα πράγματα θα κυλάνε… και δεν βαριέσαι υπάρχουν άλλα πιο σημαντικά… και δεν βαριέσαι με τους αυτιστικούς και τις οικογένειές τους θα ασχοληθούμε…
Εγώ πάντως όπως και πολλοί, πολλοί άλλοι σας πληροφορώ δεν βαριόμαστε καθόλου!
Για τον Τίμο… για κάθε Τίμο.
Γράφει: ο Νίκος Παγίδας – Εργοθεραπευτής
