Παρά τα σοβαρά προβλήματα υγείας της, η 93χρονη, Barbara MacArthur συνεχίζει να φροντίζει τον ανάπηρο ενήλικο γιό της, χωρίς καμμία βοήθεια, νιώθοντας εγκατάλειψη από το “σπασμένο” σύστημα φροντίδας, της πολιτείας.
Όταν η σκέψη και οι πράξεις της πολιτείας, αγνοούν κάθε λογική και ανθρωπιά…
Αυτό συμβαίνει στην Αγγλία του σήμερα, όπως το περιγράφει η κα Barbara MacArthur, σε επιστολή της που δημοσιεύτηκε από την theguardian.com, στις 20/07/2020.
«Δεν μπορώ πλέον να περπατήσω αλλά κατάφερνα, με την βοήθεια ενός ορθοπεδικού βοηθήματος με ροδάκια, να πηγαίνω στο μπακάλικο της γειτονιάς μου… τώρα πια αυτό είναι ακατόρθωτο για μένα.»
Σήμερα, το ήδη σπασμένο σύστημα φροντίδας μας έχει αποδεκατιστεί και από τον κορονοϊό
Για παράδειγμα, στην ηλικία των 93 χρόνων μου, είμαι η μοναδική φροντίστρια του 66χρονου αυτιστικού, διαβητικού και ασθματικού γιού μου που έχει και νοητική υστέρηση. Mένει μαζί μου και πρόσφατα αναρρώνει από τις παρενέργειες σήψης, και επιπλέον χρειάζεται να φορά καθετήρα.
Τον λατρεύω, αλλά τα πολλά χρόνια συνεχούς πίεσης και το γεγονός ότι οι ακόμα περισσότερες περικοπές κρατικής βοήθειας, σημαίνουν ότι υπάρχει ακόμη λιγότερη βοήθεια από ποτέ, με κάνει να εύχομαι να είχα την ευκαιρία, μερικές φορές, να είμαι μόνη.
Έχω προβλήματα στην όραση και ακοή, συν ότι υποφερω από αρθρίτιδα (αγκυλοποιητική σπονδυλίτιδα) και υπέρταση, με μερική παράλυση στο αριστερό μου χέρι, καρδιακό μουρμούρισμα κ.λπ.
Όλοι οι φίλοι και οι συγγενείς μας είναι νεκροί. Ζούμε σε μια περιοχή σπουδαστών, κυρίως για προσωρινούς, νέους, ξένους φοιτητές που είναι επί του παρόντος μακριά.
Δεν μπορώ πλέον να περπατήσω αλλά κατάφερα, με την βοήθεια ενός ορθοπεδικού βοηθήματος με ροδάκια, να πάω στο μπακάλικο της γειτονιάς μου, μόνη μου, αφού ο άνθρωπος που έκανε τα ψώνια για εμάς και μας βοηθούσε αυτό το διάστημα (που ήταν άνεργος), έχει πάρει πίσω τη δουλειά του.
Τώρα είναι ακατόρθωτο για μένα, να μας φροντίζω, λόγω της αγκυλοποιητικής σπονδυλίτιδας, μιας αρκετά πρόσφατης καρδιακής προσβολής και των παρενεργειών δύο ήπιων εγκεφαλικών επεισοδίων που πέρασα κάποια χρόνια πριν.
Όταν ήμουν στα 60 και 70 μου χρόνια, εξακολουθούσα να φροντίζω δυο ηλικιωμένους συγγενείς μου, για 16 ή 17 χρόνια, οι οποίοι διαφορετικά θα μπορούσαν να κοστίσουν αρκετά στο κράτος, καθώς δεν είχαν χρήματα και επιπλέον φοβούνταν στη σκέψη της δημόσιας περίθαλψης. Έτσι τους έφερα και έμεναν μαζί μας, για κάποιο διάστημα, μέχρι που πέθαναν, στο σπίτι μου. Ήταν σκληρή και μη αμειβόμενη δουλειά καθώς δεν είχα κριθεί, από το κράτος, κατάλληλη για το επίδομα φροντιστή!
Το γιατί ο γιος μου και εγώ δεν έχουμε κριθεί κατάλληλοι και δεν έχουμε προστεθεί στη λίστα των «ευάλωτων» πολιτών, μου είναι ακατανόητο!
Barbara MacArthur, Cardiff
Δείτε ακόμη…
(Βίντεο) Προσωπικός Βοηθός ΑμεΑ για Όλους!
Μετάφραση – Επιμέλεια: Πόπη Μάλεση – B.A, M.A Psychology
Πηγή: https://www.theguardian.com/society/
