Όταν έφτασα, ένα ζεστό μεσημέρι Κυριακής του Μαϊου, στην περιοχή Ίλιον για να συναντήσω τον Βασίλη Τζιγκούρα, γνώριζα ότι δεν πήγαινα να κάνω ένα αφιέρωμα για διαφήμιση ή για κάποιον τοπικό οδηγό αγοράς. Ποτέ δεν το έχω κάνει και πραγματικά «μακριά από εμένα αυτά». Ο βασικός λόγος που παρακινήθηκα να επικοινωνήσω με τον Βασίλη ήταν η αγάπη μου για τα ζώα και τα video που ανεβάζει στην σελίδα του στο Facebook. Μια σελίδα που εμένα προσωπικά με έχει συγκινήσει γιατί είναι γεμάτη από ζωή και ελπίδα!
του Νικόλα Τσιλιβαράκου – Κοινωνικός Λειτουργός – Σύμβουλος Επικοινωνίας
Όταν συναντηθήκαμε, σε μια πλατεία της περιοχής, τον άκουσα που μιλούσε στο τηλέφωνο με μια κυρία από την επαρχία. Η ίδια με αρκετά προβλήματα υγείας τα οποία ξεπέρασε έχοντας ως στήριγμα τον σκύλο της. Το «παιδί» της, όπως τον αποκαλεί, δεν περπατάει πια και της πρότειναν την ευθανασία. Η ίδια είχε χάσει τη γη κάτω από τα πόδια της. «Αν μου φύγει από τη ζωή, θα αρρωστήσω πάλι», είπε χαρακτηριστικά στον Βασίλη. Ο Βασίλης με έναν απλό και άμεσο τρόπο την καθησύχασε λέγοντάς της ότι εφόσον δεν υπάρχουν άλλα σοβαρά προβλήματα υγείας, θα ετοιμάσει το αμαξίδιο και θα της το στείλει ώστε να μπορέσει ο «μικρός» να περπατήσει ξανά και να χαίρεται τις βόλτες του. Η φωνή της κυρίας αυτόματα μαλάκωσε, γλύκανε και ζωντάνεψε.
Είναι σπουδαίο να δίνεις κουράγιο με ανεπιτήδευτο τρόπο στους συνανθρώπους σου τις στιγμές που είναι ευάλωτοι…
Ο Βασίλης μου ανέφερε ότι το τηλεφώνημα αυτό είναι η καθημερινότητά του και γι’ αυτό το αντιμετωπίζει με τόση απλότητα. Όσοι απευθύνονται σ΄ εμένα εκείνη τη στιγμή εναποθέτουν κάποιες ελπίδες πάνω μου και εγώ χρειάζεται να τους ακούσω. Να ακούσω το κλάμα τους, τον φόβο τους, την αγωνία τους.
Με το να είμαι κι εγώ ο ίδιος «σκυλο-γονιός» αντιλαμβάνομαι πλήρως το άγχος και τον φόβο της απώλειας που βιώνουμε όλοι μας, όταν ο «καθρέφτης» μας αρχίζει και μεγαλώνει. Προβλήματα υγείας, πολλές φορές μη αναμενόμενα, μας υπενθυμίζουν πάντα άτσαλα, απότομα και βίαια ότι ο χρόνος περνάει και αφήνει εκτός από υπέροχες αναμνήσεις και κάποια σημάδια που χρειάζεται να ξεπεραστούν, όταν αυτό είναι εφικτό.
Όταν ο σκύλος μου ο Κανέλλος κοντά στα 13 του διαγνώστηκε με καρκίνο στη σπλήνα, εκεί που άλλοι κτηνίατροι θα επέλεγαν την ευθανασία λόγω ηλικίας, η κτηνίατρός μας, μου έδωσε την επιλογή της εγχείρησης -εφόσον δεν είχε γίνει μετάσταση- και στη συνέχεια των χημειοθεραπειών. Ο Κανέλλος έζησε καλά και με ποιότητα ζωή σχεδόν μέχρι τα 16 του. Αυτή η παράταση δεν έχει νόημα να γίνεται αυτοσκοπός. Όταν όμως η δυνατότητα επιλογής μπορεί να προσφέρει βελτίωση της ποιότητας ζωής οποιουδήποτε ζώου, τότε ναι, σαφώς και αξίζει η προσπάθεια.
Σκύλος, γάτα, ινδικό χοιρίδιο, γαϊδουράκια, χελώνα ή όποιο άλλο πλάσμα βάλετε στο μυαλό σας μπορεί να μείνει κάποια στιγμή ανάπηρο…
Είτε στα δυο του πόδια είτε ακόμα και στα τέσσερα…
Όταν συζητούσαμε με τον Βασίλη εντυπωσιάστηκα με την περίπτωση του ινδικού χοιρίδιου, γιατί δεν το είχα φανταστεί ποτέ πάνω σε κάποιο αναπηρικό αμαξίδιο. Όμως δικαίωμα στη ζωή έχουμε όλοι μας και αυτό από μόνο του αποτελεί ένα μεγάλο παράδειγμα ότι η ευαισθησία δεν χάνει την αξία της όταν είναι συνολική και όχι επιλεκτική.
Ο Βασίλης αποτελεί μια από τις περιπτώσεις ανθρώπων που τη δική του δύσκολη επαγγελματική στιγμή κατάφερε να την μετατρέψει σε ευκαιρία, τόσο για τον ίδιο όσο και για το γενικό καλό. Συνδύασε τις γνώσεις του και τις δεξιότητές του με την αγάπη του για τα ζώα και ξεκίνησε να κατασκευάζει αναπηρικά αμαξίδια, γι’ αυτά.
Κατά τη διάρκεια της συζήτησής μας αναφερθήκαμε σε πολλά περιστατικά που έχει αντιμετωπίσει όσα χρόνια έχει δημιουργήσει την επιχείρησή του. Κάποια πιο εύκολα, κάποια πιο δύσκολα και άλλα, δυστυχώς, μη αναστρέψιμα.
Όπως μου ανέφερε και ο ίδιος, η πλειοψηφία των ζώων προσαρμόζεται στα αναπηρικά αμαξίδια που τους κατασκευάζει. Εκείνο που διαφέρει είναι ο χρόνος που θα προσαρμοστεί το καθένα. Για κάποια ζώα αυτό συμβαίνει από την πρώτη μέρα και για κάποια άλλα χρειάζεται εξοικείωση και χρόνος.
Ωστόσο, η απόφαση για να χρησιμοποιήσει κάποιο ζώο αναπηρικό αμαξίδιο γίνεται πάντα έπειτα από σχετική συνεννόηση με τον κτηνίατρο που το φροντίζει.
Όταν δεν συντρέχουν άλλοι ιατρικοί λόγοι που επηρεάζουν την ευζωία του, τότε η χρήση του αναπηρικού αμαξιδίου αποτελεί ελπίδα για καθοριστική βελτίωση της καθημερινότητας τόσο του ίδιου του ζώου όσο και του κηδεμόνα του.
Με τον Βασίλη μιλήσαμε για πολλά θέματα που αφορούν τη σχέση μας με τα ζώα, στις μέρες μας και συνέχεια καταλήγαμε στο γεγονός ότι δυστυχώς υπάρχει έλλειμμα πολιτισμού και αυτό προκύπτει από τον τρόπο που συμπεριφερόμαστε απέναντι σε πλάσματα που είναι πιο αδύναμα από εμάς. Εγκαταλείψεις σε καθημερινή βάση, κακοποιήσεις ζώων που έρχονται συνεχώς στο φως της δημοσιότητας μέσα από τα social media, δημοτικά καταφύγια που έχουν γίνει κολαστήρια, λόγω της αδιαφορίας των δημοτικών αρχών, φόλες στον δρόμο, αδιάκοπες αναπαραγωγές και βλέμματα αποστροφής όταν σε βλέπουν να έχεις κατοικίδιο και να το πηγαίνεις βόλτα.
Ένα πρωινό Σαββάτου στο «Καταφύγιο του Σωκράτη»!
Συμφωνήσαμε ότι ο νέος νόμος που αυστηροποιεί τις περιπτώσεις που κακοποιούνται ζώα μόνο καλό έχει να προσφέρει, εφόσον τηρηθεί κατά γράμμα και αποτελέσει πραγματικά σημείο πίεσης για όσους εγκληματούν απέναντι στα ζώα.
Παρόλα αυτά, ο νόμος είναι μόνο η μια οπτική. Καμία ποινή ποτέ δεν γέννησε κουλτούρα και τρόπο σκέψης. Είναι σημαντικό οι άνθρωποι από τα πρώτα χρόνια της ζωής τους να εξοικειώνονται με τα ζώα. Ακόμα πιο απαραίτητο η οικογένεια και το σχολικό περιβάλλον να καθοδηγούν τα παιδιά να φροντίζουν τα αδέσποτα ζώα και ακόμα καλύτερα να τα υιοθετούν, γιατί εκτός από αγάπη θα πάρουν μαθήματα ζωής που θα μείνουν για πάντα αποτυπωμένα στην καρδιά τους.
Ας μην ξεχνάμε ότι ένα μεγάλο ποσοστό ανθρώπων που κακοποιούν και δολοφονούν, έχουν ήδη σε πιο μικρή ηλικία κακοποιήσει και δολοφονήσει ζώα.
Στην ερώτησή μου, αν έχει αντιμετωπίσει περιπτώσεις που ένα κηδεμόνας έχει εγκαταλείψει το ζώο του λόγω αναπηρίας, ο Βασίλης μου απάντησε ότι ευτυχώς δεν έχει βρεθεί αντιμέτωπος με τέτοιους είδους περιστατικά. Αν συνέβαινε κάτι τέτοιο θα ήταν σίγουρα ακραίο και θα αποδείκνυε ότι ο κηδεμόνας του ζώου δεν του άξιζε.
Παρόλα αυτά, στη δική μου σκέψη έρχονται στο μυαλό αρκετές περιπτώσεις που κηδεμόνες εγκαταλείπουν τα ζώα τους λόγω γηρατειών ή κάποιας άλλης ασθένειας, λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων, λόγω μετακόμισης, λόγω της γέννησης ενός μωρού και αναρωτιέμαι, αν υπάρχει διαφορά. Η απάντηση μου είναι ξεκάθαρη: Σαφέστατα όχι!
Όλα αυτά τα χρόνια ο Βασίλης βρίσκεται στο πλευρό εθελοντών και φιλοζωικών οργανώσεων κάνοντας δωρεές σε αναπηρικά αμαξίδια για ζώα που έχουν χτυπηθεί, κακοποιηθεί ή είναι ηλικιωμένα και δεν μπορούν να περπατήσουν. Ο Βασίλης αναγνωρίζει τον ακούραστο και συνεχή αγώνα και κόπο των εθελοντών να βοηθήσουν αδέσποτα ζώα και γι’ αυτό και ο ίδιος είναι δίπλα τους. Αντίστοιχα έχει συνάψει συνεργασία με μεγάλη ασφαλιστική εταιρεία και μέσω ενός κοινωνικού προγράμματος, του “Walking Together” προσφέρει δωρεάν τα αναπηρικά αμαξίδια σε καρκινοπαθείς, σε ανθρώπους με σοβαρά προβλήματα υγείας και σε ανέργους που δεν έχουν τη δυνατότητα να τα αγοράσουν για τα ζώα τους.
Ανάμεσα σε όλα αυτά τα πολύ σημαντικά μου ανέφερε ότι έχει ήδη προγραμματίσει την αποστολή αναπηρικών αμαξίδιων σε καταφύγια ζώων στην Ουκρανία.
Όνειρό του είναι στο μέλλον να σχεδιάσει αναπηρικά αμαξίδια και για τα άγρια ζώα! Συμφωνήσαμε και οι δυο είναι ότι είναι μεγαλεπήβολο να σχεδιάζεις αμαξίδιο για μια τίγρη αλλά αν με αυτό τον τρόπο μπορεί να σωθεί, τότε αξίζει την προσπάθεια!
Στον δρόμο της επιστροφής είχα έντονα στο μυαλό μου τη γνωστή και «πολύ-φορεμένη» φράση του Σπύρου Ποταμίτη: «Σπείρε αγάπη κι ας μη θερίσεις. Έτσι, για να μοσχοβολάει ο τόπος…»
Πάντα στην καθημερινή μας ζωή έχουμε την ευκαιρία τις δύσκολες στιγμές στη ζωή μας να τις κάνουμε δύναμη για να προχωρήσουμε…
Έχουμε την ευκαιρία να πιστέψουμε στο όραμά μας, στο προσωπικό μας όνειρο και να το ακολουθήσουμε. Πιστεύω ότι και ο Βασίλης κάτι τέτοιο έκανε. Τη στιγμή που αντιμετώπισε το πρόβλημα στην επαγγελματική του ζωή, αποφάσισε να μην παραιτηθεί και να πιστέψει σε κάτι που δεν ήξερε και ο ίδιος αν θα εξελισσόταν. Την αποζημίωση που πήρε από τη δουλειά του αποφάσισε να την επενδύσει σε εξοπλισμό για να μπορέσει να ξεκινήσει.
Προφανώς και σε καμία περίπτωση δεν φέρνω τον Βασίλη ως παράδειγμα ζωής, καθένας μας λειτουργεί σύμφωνα με την προσωπικότητά του και την ψυχοσύνθεσή του. Ωστόσο υπάρχει μια κοινή συνιστώσα και αυτή δεν είναι άλλη από την ευκαιρία που έχουμε να δημιουργούμε πρόσβαση είτε σε ανθρώπους, είτε σε ζώα.
Αλήθεια, εσείς πώς την αντιλαμβάνεστε την έννοια της πρόσβασης;
Προσωπικά ως Συμπερίληψη.
Μετά το ρήμα «αγαπώ» ίσως το δεύτερο πιο ωραίο ρήμα είναι το «εμπεριέχω». Άλλωστε και αυτό προϋποθέτει την αγάπη.
Γράφει: ο Νικόλας Τσιλιβαράκος – Κοινωνικός Λειτουργός – Σύμβουλος Επικοινωνίας
Επιμέλεια: Πόπη Μάλεση – B.A, M.A Psychology
