Και έρχεται η στιγμή που κάθεσαι, αργά το βράδυ, αφού έχεις τελειώσει μια δύσκολη, κουραστική, εξαντλητική ημέρα, να κάτσεις να χαλαρώσεις. Ίσως, αυτή η συγκεκριμένη στιγμή να είναι και η πιο δύσκολη!
του Γιάννη Κουρή – Πατέρας αυτιστικού παιδιού
Ο λόγος είναι ότι, τότε ακριβώς, κάνεις σκέψεις… Σκέψεις που μπορούν εύκολα να σε τρελάνουν. Σκέψεις που πρέπει να τις οργανώσεις στο κεφάλι σου για να μπορέσεις να συνεχίσεις την καθημερινότητά σου. Να θες να χαλαρώσεις για να έχεις καθαρό μυαλό, ξυπνώντας το πρωί. Και αυτό να μην γίνεται ποτέ.
Δύσκολος ο ρόλος του γονιού. Τόσο δύσκολος που λες ότι δεν υπάρχει ποτέ περίπτωση να είναι κάποιος έτοιμος να γίνει γονιός.
Πώς είναι άραγε ο “ιδανικός” και ο “σωστός” γονιός; Υπάρχουν «οδηγίες χρήσης» για το πώς είναι να είσαι “σωστός” γονιός;
Η απάντηση είναι όχι. Γίνεσαι εσύ ο κατάλληλος γονιός, επειδή αυτό πιστεύεις ότι είσαι. Σε μεγάλωσαν με κάποιες αρχές και κάποιες πεποιθήσεις και νομίζεις ότι είναι το σωστό μοτίβο για να μεγαλώσεις και εσύ τα παιδιά σου. Είναι όμως;
Και ενώ λες: «ΟΚ… μια χαρά τα πάω», γυρνάει η ζωή σου τούμπα, από την μία μέρα στην άλλη. Παίρνεις μια διάγνωση για το παιδί σου και σκοτεινιάζουν όλα. Κλείνεις τα μάτια, αρχίζει η ανάσα σου να γίνεται γρήγορη από το άγχος… παθαίνεις κρίσεις πανικού!
Μάθετε για τον Πρακτικό Οδηγό «Αυτισμός: Ποιότητα ζωής για εσάς και την οικογένειά σας»
Μάθετε για τον Πρακτικό Οδηγό «Αυτισμός: Ποιότητα ζωής για εσάς και την οικογένειά σας»
Αφού περάσουν τα δευτερόλεπτα της κρίσης, συνειδητοποιείς τι γίνεται και αρχίζεις να το παίζεις ψυχολόγος στον εαυτό σου.
«Ώπα, Ώπα… Γιάννη ξύπνα, πρέπει να τρέξεις, πέτα την καταθλιπτική μάσκα και σήκω!»
«Τί εννοείς δεν μπορείς; Να μπορέσεις… πρέπει να μπορέσεις, πρέπει να βοηθήσεις το παιδί σου, πρέπει να σταθείς στην γυναίκα σου, πρέπει να στηρίξεις την κόρη σου, πρέπει να επικρατήσουν οι ισορροπίες στο σπίτι σου.»
Και εκεί είναι που σταματά η γρήγορη ανάσα από το άγχος και λες: «Θα κάνω το παν για την οικογένειά μου».
Και αυτό κάνεις, μέχρι να συνειδητοποιήσεις πως δεν δουλεύουν όλα έτσι όπως θα ήθελες.
Γιατί το να μεγαλώνεις παιδί με αναπηρία, σε μια χώρα, που δεν έχει οργάνωση και δεν σου προσφέρει την κατάλληλη στήριξη είναι κάτι που δικαιολογημένα σε φοβίζει.
Και σταδιακά συνειδητοποιείς ότι δεν υπάρχει τίποτα. Ένα τίποτα το οποίο είσαι εσύ αυτός που θα το χτίσει, για να καταφέρεις να είναι κάπως πιο βατή η καθημερινότητα για σένα και την οικογένειά σου. Για να μπορέσεις να συνεχίσεις.
Φανταστείτε να σας συμβαίνει αυτό και να πρέπει να διαχειριστείτε και τις καταστάσεις τις οποίες ακούτε εκεί έξω:
…Δολοφονία ΑμεΑ
…Σεξουαλική παρενόχληση σε ΑμεΑ
…Ξέχασαν παιδί ΑμεΑ στο σχολικό
…Χτύπησαν ΑμεΑ…
και άλλα πολλά… που γίνονται.
Και καλά, όσο είμαστε εγώ και η γυναίκα μου, κάπως θα προσέξουμε και θα προστατέψουμε το παιδί μας…
Όταν φύγουμε όμως από τη ζωή, τί θα γίνει;
Υπάρχουν πολλές φορές, σχεδόν καθημερινά, που μόλις κοιμηθούν όλοι λέω: «Θα ανοίξω την πόρτα και θα αρχίσω να τρέχω, μέχρι όπου με βγάλει.»
Αμέσως μετά όμως, πάντα σκέφτομαι: «Άστο… να περάσει το σημερινό βράδυ και μόλις ξημερώσει θα σκεφτώ τι θα κάνω.»
Και έτσι έρχεται και περνά και η επόμενη μέρα… έρχεται ξανά το βράδυ και πάλι μπαίνεις σε σκέψεις. Και το έργο επαναλαμβάνεται… Εγώ όμως, σε αυτό το έργο, δεν θέλω να είμαι απλά θεατής!
Γράφει: ο Γιάννης Κουρής – Πατέρας αυτιστικού παιδιού
Επιμέλεια: Πόπη Μάλεση – B.A, M.A Psychology
