Αυτό που με κάνει να νιώθω απόρριψη είναι να με κοροϊδεύουν, να μου μιλάνε άγρια, ξινά και να με κάνουν κοροϊδευτικές γκριμάτσες.
του Βασίλη Μπερέτσου – Ενήλικας στο Φασμα του Αυτισμού
Με τα παιδιά από το Βασιλικό Θέατρο (Θεσσαλονίκης) έβγαλα θυμό γιατί μου βγήκε έτσι, από άμυνα, επειδή ένιωσα ότι με απορρίψανε και με βλέπανε ως αντιπαθητικό. Για αυτό και ζήλεψα όταν έβλεπα να αγαπάνε και να μιλάνε με σεβασμό στους συναδέλφους μου.
Μπορεί δύο άνθρωποι να μου πούνε το ίδιο πράγμα αλλά ο τρόπος τους μπορεί να μου δημιουργήσει δύο διαφορετικά συναισθήματα. Γιατί υπάρχει περίπτωση ο ένας να μου το πει απορριπτικά, ενώ ο άλλος με διάθεση να μου κάνει ‘χαριτωμενιά’, θέλοντας έτσι να μου δείξει συμπάθεια.
(Βίντεο) Είμαι αυτιστικός και θα είμαι πάντα αυτιστικός…
Ένα μεγάλο διάστημα θεωρούσα, με το μυαλό μου, ότι τα έκαμνα και έλεγα όλα σωστά, ότι είχα πάντα δίκαιο και αρνιόμουν να παραδεχτώ ότι είχα άδικο σε κάποια πράματα που έλεγα και που έκαμνα και έβγαζα ενόχληση όταν μου λέγανε το λάθος μου σε ό,τι σχεδίαζα να πράξω. Κατάλαβα όμως, πολύ καλά, ότι ήταν απίστευτα εγωιστικό και έπαψα να το κάνω.
Τώρα, θέλοντας να είμαι ο σωστός καταλαβαίνω, ξέρω και λέω ότι δισεκατομμύρια φορές κάνω, πράττω και σκέφτομαι λανθασμένα, παραδέχομαι τα λάθη μου διότι τα βλέπω και με αυτό τον τρόπο ελπίζω να τα διορθώνω…
Όμως οι άνθρωποι φωνάζουν πολύ και μιλάνε με αγένεια, βρίζουν και δέρνονται και όλα αυτά τα τρομακτικά. φοβάμαι μη με δείρουν κι εμένα, αλλά αυτοί είναι ενταγμένοι στην κοινωνία.
Δεν θέλω να εκδηλώνω αρνητικά συναισθήματα, να μην δίνω δικαίωμα να μου βγάζουν αρνητική αντίδραση, και γι’ αυτό πολλές φορές ήθελα να ήμουν μόνος μου διότι εκείνη την ώρα επιθυμούσα να έπρατταν ό,τι με χαλάρωνε, όσο με χαλάρωνε, χωρίς να είχα κανέναν να με λέει τίποτα.
Αυτισμός… Ας μιλήσουμε για “κολλήματα”
Και πραγματικά όταν ήμουν μόνος μου εκείνες τις ώρες και είχα ησυχία γινόμουν πολύ καλύτερα μέσα σε ένα λεπτό.
Αλλά οι άνθρωποι δεν δείχνουν να σέβονται και λένε πολλά ψέματα.
Θέλουν να με διδάξουν συμπεριφορές και όταν εγώ κάνω το ίδιο με αυτούς, μου λένε πως φταίω.
Σταμάτησα να πηγαίνω στο ΚΔΑΠ. Δεν είναι σωστό να μου ζητάνε να τους σέβομαι επειδή δουλεύουν εκεί, αλλά αυτοί να φέρονται όπως θέλουν και να λένε ότι κάνουν πλάκα.
Δεν χαίρομαι με αυτά, αλλά δεν μπορώ να τα αλλάξω, γιατί όλοι νομίζετε ότι είναι φυσιολογικά και φταίω εγώ. Αλλά δεν μου λέτε γιατί και έτσι που να το καταλάβω;
Γράφει: ο Βασίλης Μπερέτσος – Ενήλικας στο Φασμα του Αυτισμού
