Ειναι τα Podcasts του nevronas.gr για… Όλα… όσα! Το κείμενο “Σαν ροζ”, της Αθηνάς Κασίδα, το πρωτοδιάβασα στην ομάδα Stories’ Chest και με παρέσυρε σε συναισθήματα που, ευτυχώς, δεν έχω συναντήσει στην προσωπικη μου ζωή.
Ο Οκτώβρης είναι ο μήνας για την Πρόληψη του Καρκίνου του Μαστού, η 25η Οκτωβρίου είναι η Παγκόσμια Ημέρα κατά του Καρκίνου του Μαστού και η 15η του ίδιου μήνα η Παγκόσμια Ημέρα Ευαισθητοποίησης για την νεογνική απώλεια και την απώλεια κυησης. Κάθε μέρα, όλο το χρόνο, ενημερωνόμαστε για κάτι τόσο σημαντικό!
Καλή ακρόαση ή ανάγνωση ότι επιθυμείτε…
Ακούστε τo στο PODCAST!
Παρουσίαση: Γιώτα Ευσταθίου
Κείμενο: Αθηνά Κασίδα
Ηχογράφηση / Μιξάζ: Γκίκας Μελαχροινός
Έκτη μέρα καθυστέρησης σήμερα κι όταν το συνειδητοποιώ μια μικρή χαρά και ένας μεγάλος πανικός με κατακλύζουν.
Δεν ήμουν έτοιμη για δεύτερο παιδί, όχι δεν ήμουν!
Πρώτη στάση φαρμακείο. «Ένα τεστ εγκυμοσύνης παρακαλώ».
Κάνω να πληρώσω, όταν ακούω την κοπέλα στο ταμείο να μου λέει: «Εύχομαι μέσα από την καρδιά μου να δείτε την πολυπόθητη ροζ γραμμή».
«Δεν τρελαίνομαι κιόλας», της απαντάω, χωρίς να το πολυσκεφτώ. «Κρίμα να το λέτε αυτό. Υπάρχουν τόσες γυναίκες εκεί έξω που προσπαθούν πολύ να αποκτήσουν ένα παιδί. Είμαι και εγώ μια από αυτές ξέρετε.»
«Δίκιο έχετε, αλλά δεν ευθύνομαι εγώ για αυτό, έτσι δεν είναι; Όπως και να’ χει όμως σας το εύχομαι σύντομα», απαντάω και φεύγω σχεδόν τρέχοντας.
Πιθανότατα φάνηκα και αχάριστη και αγενής, αλλά ποιος νοιάζεται τώρα για αυτό; Γυρνώντας σπίτι χαιρόμαι που δεν βρήκα κανέναν εκεί και μπαίνω κατευθείαν στο μπάνιο. Λίγη ώρα μετά κρατούσα στα χέρια μου το θετικό τεστ εγκυμοσύνης μου.
«Θα γίνω μαμά», τσίριξα, δήθεν ενθουσιασμένη. Σκέφτηκα να καθυστερήσω λίγο να επισκεφτώ τον γυναικολόγο μου. Αλλά και πάλι τι θα άλλαζε;
Το χαμόγελο του γιατρού μου, όταν με υποδέχτηκε ήταν ως τα αυτιά. Ένιωθα ενοχές που τον έβλεπα να χαίρεται περισσότερο από εμένα. Άραγε θα αισθανθώ κάποια στιγμή την ίδια προσμονή και λαχτάρα με την πρώτη μου εγκυμοσύνη; – Ανεβασμένη η χορειακή, το είδαμε και στον υπέρηχο, οπότε όλα καλά.
«Λογικά μετά από μία εβδομάδα θα ακούσουμε και καρδούλα. Για να δούμε και το στήθος… κάναμε ποτέ μαστογραφία;»
«Όχι, απαντάω καθώς σηκώνω το χέρι ψηλά».
«Πόσο χρονών είσαι;»
«37» απαντώ.
Νιώθω πως το χέρι του ψαχουλεύει συνεχώς στο ίδιο σημείο, το χειρότερο όμως δεν είναι αυτό. Το χειρότερο είναι ότι νιώθω κάτι εκεί. Το ξέρω καλά το ύφος του μετά από τόσα χρόνια. Κάτι τον ανησυχεί. Αποφεύγει να με κοιτάξει στα μάτια.
«Όλα καλά;», ρωτάω;
«Κάτι πιάνω εδώ. Θέλω να κλείσεις άμεσα ένα ραντεβού για υπέρηχο και περιμένω τα αποτελέσματα».
Ντύνομαι. Ξαφνικά δεν αγχώνομαι που είμαι έγκυος, αρκεί να είμαι μόνο έγκυος!
Επιστρέφω στο σπίτι και αρχίζω να αυτοεξετάζω το στήθος μου. Γιατί δεν το έκανα συχνότερα άραγε;
Ναι, κάτι έχω, μπορώ και το αισθάνομαι.
Το ραντεβού για τον υπέρηχο ορίστηκε τέσσερις μέρες μετά. Τέσσερις ολόκληρες μέρες. Δεν έτρωγα, δεν κοιμόμουν. Ένιωθα πόνο στο στήθος ξαφνικά. Κάπου διάβασα πως αν είναι κακοήθεια η θηλή μου θα μπει προς τα μέσα.
Παρατηρώ το στήθος μου στον καθρέφτη, εκατό φορές την ημέρα περίπου!
Στην ιδέα και μόνο πως κάτι έχω αρχίζω να νιώθω και να συμπεριφέρομαι σαν άρρωστη. Αναζητώ συνέχεια στο διαδίκτυο τα πάντα για τον καρκίνο του μαστού. Διαβάζω ιστορίες γυναικών που βίωσαν αυτόν τον εφιάλτη. Κάποιες τον ξεπέρασαν, κάποιες άλλες όμως δεν στάθηκαν το ίδιο τυχερές.
Μου έχει γίνει τόσο έμμονη ιδέα όλο αυτό που έχω σχεδόν ξεχάσει την εγκυμοσύνη. Και φυσικά δεν έχω πει τα ‘ευχάριστα’ σε κανέναν.
Τετάρτη πρωί, είμαι δέκα λεπτά νωρίτερα έξω από το ακτινολογικό. Προσεύχομαι. Νιώθω όμως την πίστη μου, να με έχει εγκαταλείψει εντελώς. Λευκή σαν το πανί μπαίνω στο ραντεβού μου. Αναφέρω με λίγα λόγια τον σκοπό της επίσκεψης μου και ξαπλώνω. Η ακτινολόγος είναι ιδιαίτερα φιλική και με βοηθάει να ηρεμήσω. Νιώθω να απλώνει κυκλικά το παγωμένο τζελ γύρω από το στήθος μου. Προσπαθεί να με κάνει να ξεχαστώ κάνοντας μου ερωτήσεις. Τακτική που χρησιμοποιούν οι περισσότεροι γιατροί για να αποσπάσουν την προσοχή του ασθενούς. Απαντάω μονολεκτικά.
Όταν φτάνει επιτέλους στο επίμαχο σημείο, μας σκεπάζει ξαφνικά μια σιωπή. Είναι απόλυτα αφοσιωμένη στον υπέρηχο. Ανέκφραστη εντελώς. Δεν μπορώ να διαβάσω τις σκέψεις της.
«Λοιπόν;» ρωτάω, σχεδόν σπαρακτικά.
«Θα σας πω σε λιγάκι», μου απαντάει κάπως απότομα.
Το μαρτύριό μου τελειώνει λίγα λεπτά αργότερα. Μου δίνει χαρτί να σκουπίσω το στήθος μου.
«Ντυθείτε και ελάτε στο γραφείο μου», μου λέει χαμογελώντας. Το ξέρω αυτό το χαμόγελο του οίκτου. Το έχω δει πολλές φορές στα νοσοκομεία που ξημεροβραδιαζόμουν με τον πατέρα μου . Η εικόνα του, λίγο πριν με αφήσει έρχεται και σφηνώνει στο μυαλό μου!
«Κάνε το θαύμα σου μπαμπά, θα έχεις τις άκρες σου εκεί πάνω» μουρμουρίζω.
«Λοιπόν… Άννα είπαμε ε;.. κάθισε. Δυστυχώς κάτι υπάρχει εκεί. Αλλά δεν μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα τι. Είναι μια συμπαγής μάζα, περίπου 1,5 εκατοστό. Το γεγονός ότι είσαι έγκυος μας δυσκολεύει στο να κάνουμε μια μαστογραφία, αλλά η γνώμη μου είναι πώς είναι απολύτως απαραίτητο. Μίλα κι εσύ σε παρακαλώ με τον γιατρό σου κι αποφάσισε. Υπάρχει βέβαια περίπτωση να μην είναι και κάτι σοβαρό, αλλά πρέπει να το ερευνήσουμε, τώρα που είναι ακόμη νωρίς».
Φεύγοντας από το ιατρείο, χιλιάδες σκέψεις κατακλύζουν το μυαλό μου σε ένα και μόνο λεπτό. Εσείς έχετε σκεφτεί ποτέ την κηδεία σας;… «Κρίμα και ήταν καλό κορίτσι θα πούνε». Πάντα αυτό λένε στο τέλος. Το παιδί μου… θεέ μου, που θ’ αφήσω το παιδί μου; Πώς θα το πω στην μαμά μου; Κι ο Ανδρέας; Δεν μπορώ χωρίς τον Ανδρέα. Κι εσύ μικρό μου σποράκι; Λέω κλαψουρίζοντας και χαϊδεύοντας την κοιλιά μου. Με τιμώρησε ο Θεός…
«Δεν είμαι έτοιμη για παιδί», παραμιλάω και ξεσπάω σε κλάματα.
Στον Ανδρέα τα είπα όλα με το που γύρισα σπίτι. Με έσφιξε στην αγκαλιά του και με κράτησε όλο το βράδυ εκεί, δίχως να πει λέξη. Δεν είχα σκεφτεί ποτέ πόσο πολλή αγάπη μπορεί να χωρέσει σε μια σιωπή.
Η μαστογραφία κλείστηκε δύο εβδομάδες μετά. Δύο μέρες πριν μάθουμε ότι η καρδιά σου, δεν θα χτυπούσε ποτέ!
«Συμβαίνει συχνά», είπε ο γυναικολόγος.
Κάτι δεν πήγαινε καλά…
«Αν θέλεις μπορούμε να μάθουμε το γιατί μετά την απόξεση. Αυτό που μας καίει τώρα, είναι η μαστογραφία. Μόλις πάρεις τα αποτελέσματα έλα να τα δούμε.»
Οκτώβριος… Φθινοπωρινές βροχερές μέρες περνούν από το παραθύρι μου και με κοιτούν. Οι στάλες τους κυλούν στο τζάμι μου. Θολώνει η όρασή μου από τα δάκρυα και στα αυτιά μου ηχεί μια ρυθμική απαρηγόρητη βροχή που άλλο σκοπό δεν έχει..από το να παρασέρνει ελπίδες και όνειρα μέσα στους νερόλακκους της θλίψης.
Απώλεια… Απώλεια ζωντάνιας. Απώλεια μαλλιών. Απώλεια όρεξης. Απώλεια παιδιού. Απώλεια γέλιου. Απώλεια εαυτού!!!
Για δύο εβδομάδες πέθαινα καθημερινά. Θρηνούσα την ζωή που ονειρευόμουν πως κάποτε ήθελα να ζήσω.
Θρηνούσα το αγέννητο παιδί μου. Θρηνούσα όσα θεωρούσα δεδομένα στην ζωή μου. Θρηνούσα για αυτούς που θα άφηνα πίσω και για τον πόνο που μου έμελλε να ζήσω.
Λίγο πριν πάω τα αποτελέσματα στον γιατρό με αγκάλιασε ο πεντάχρονος γιος μου και μου είπε: «Το ξέρω πως αυτή την στιγμή είσαι πολύ φοβισμένη, ό,τι όμως κι αν συμβεί θα το αντιμετωπίσουμε μαζί». Άφησα ένα χάδι στα μαλλιά του και τον κράτησαν σφιχτά στην αγκαλιά μου. «Θεραπευτικές, οι μεγάλες αγκαλιές», σκέφτηκα.
Στον χώρο υποδοχής του ιατρείου βλέπω την κοπέλα που με είχε εξυπηρετήσει στο φαρμακείο. Με αναγνωρίζει αμέσως.
«Για να σας βλέπω εδώ, όλα θα πήγαν κατ’ ευχήν», μου λέει χαμογελώντας.
«Όχι ακριβώς», απαντάω. «Μην ανησυχείτε όμως, πλήρωσα την αχαριστία μου και με το παραπάνω μάλιστα». Με παρότρυνε να πάω να καθίσω κοντά της.
«Ελάτε, θέλω να σας δείξω κάτι». Κάθομαι δίπλα της και την παρατηρώ. Ξεκουμπώνει τα τρία πρώτα κουμπιά από το φλοράλ της πουκάμισο. Ένα ροζ τριαντάφυλλο κοσμεί την τομή της, πάνω ακριβώς στην καρδιά. «Αυτός είναι ο λόγος που πάλευα σκληρά για να μείνω έγκυος». «Συγνώμη…»,της λέω και δάκρυα πλημμυρίζουν τα μάτια μου. «Μην ζητάς συγνώμη. Δεν φταις εσύ».
Ένα μεγάλο χαμόγελο φωτίζει το πρόσωπο της καθώς ανοίγει την τσάντα της. Κάτι παίρνει από μέσα και το τυλίγει σφιχτά στην χούφτα της. «Κοίτα», μου λέει καθώς ανοίγει το χέρι της πάνω στο δικό μου. Ήταν ένα τεστ εγκυμοσύνης και η ροζ γραμμή ήταν χαραγμένη πάνω του. Την αγκαλιάζω σφιχτά και τσιρίζω από χαρά!
«Η κυρία Άννα Βασιλείου να περάσει», φωνάζει η γραμματέας…
Ακούστε και άλλα Podcasts του nevronas.gr εδώ…
