Συλλογή βιωματικών κειμένων για τις Παράλληλες Στηρίξεις. Οι Γονείς, μας μιλούν για την Παράλληλη Στήριξη, όπως την βιώνουν τόσο τα παιδιά τους όσο και οι ίδιοι.
Είναι τα Podcasts του nevronas.gr για τον Αυτισμό…
Κείμενα: Μητέρες παιδιών που χρειάζονται Παράλληλη Στήριξη
Παρουσίαση: Γιώτα Ευσταθίου – Θεατρολόγος – Ηθοποιός
Επιμέλεια: Πόπη Μάλεση – B.A, M.A Psychology | Νίκος Παγίδας – Εργοθεραπευτής
Ηχογράφηση / Μιξάζ: Γκίκας Μελαχροινός – Φωτογράφος – Βιντεογράφος
Μουσική: Γιώργος Καλούδης – Τσελίστας – Λυράρης
Ακούστε το…
Στείλτε κι εσείς τις δικές σας ιστορίες στο team@nevronas.gr
Για την παράλληλη στήριξη, η μητέρα της μικρής Ειρήνης, μας λέει…
Είμαι η μαμά της Ειρήνης 3.5 ετών. Η Ειρήνη είναι στο φάσμα του αυτισμού. Έχει προβλήματα κοινωνικοποίησης και όχι μόνον.
Τον Σεπτέμβρη θα την πάμε σε δημόσιο νηπιαγωγείο, στα προνήπια και ακόμα δεν μας έχουν φωνάξει από τα ΚΕΣΥ για αξιολόγηση, παρά το γεγονός ότι η αίτηση έγινε εμπρόθεσμα.
Αυτό σημαίνει ότι η αίτησή μας, θα εξεταστεί μετά τον Σεπτέμβρη και θα περιμένουμε τον διορισμό νέων παράλληλων στηρίξεων. Και μέχρι τότε;… Θα πρέπει να αφήσω την δουλειά μου που βρήκα στα 42 μου, μετά από 6 χρόνια ανεργίας, γιατί η Ειρήνη παρά το ότι έχει κόψει από πέρυσι την πάνα, χρειάζεται κάποιον να την πηγαίνει τουαλέτα, αλλιώς κρατάει τα ούρα της για πολλές ώρες και κάποια στιγμή δεν μπορεί να τα κρατήσει άλλο και τα αφήνει όπου βρεθεί.
Θα με καλούν λοιπόν από το σχολείο να πάω για να αλλάξω ή να πάρω το παιδί μου που θα έχει κατουρηθεί επάνω του. Και ίσως μέχρι να φτάσω από το κέντρο,όπου δουλεύω, στο νηπιαγωγείο της στην Γλυφάδα να περάσει και μια ώρα που θα έχουν αφήσει το παιδί στην άκρη με λερωμένα ρούχα.
Επίσης, όταν τα παιδάκια θα βγαίνουν διαλειμμα να παίξουν στο προαύλιο όλα μαζί, η Ειρήνη θα παίζει μόνη της σε κάποια γωνιά, ίσως και θέτοντας τον εαυτό της σε κίνδυνο μιας και δεν έχει αίσθηση των κινδύνων. Όταν θα ξαναχτυπήσει το κουδούνι η Ειρήνη πιθανόν να παραμείνει μόνη στο προαύλιο να παίζει μόνη της.
Άραγε θα καταλάβουν ότι λείπει από την τάξη ή το παιδί μου θα μείνει μόνο του να περιφέρεται έξω;
Δυστυχώς τα οικονομικά μας δεν μας επιτρέπουν να προσλάβουμε ιδιωτική παράλληλη στήριξη γι’ αυτό ελπίζουμε σε μια νέα νομοθετική ρύθμιση για αυτά τα παιδιά!
Κάποιος να σκεφτεί επιτέλους την ύπαρξή τους και τα προβλήματα που προκύπτουν, για τα παιδιά που είναι στο φάσμα.
Δώστε στα παιδιά αυτά ένα καλύτερο μέλλον.
Δείξτε τους τον σεβασμό που τους αρμόζει!
Γράφει: Ανώνυμη μητέρα
«Κουραστήκαμε πια, με την αβεβαιότητα και τις ελλείψεις στην εκπαίδευση των παιδιών μας!»
Είμαι η μητέρα του 14χρονου Σωτήρη που είναι αυτιστικός.
Στο κείμενό της αυτό, η συγκεκριμένη μητέρα, απογοητευμένη από τις πρακτικές του εκπαιδευτικού συστήματος και στην δευτεροβάθμια, για μαθητές με αυτισμό, μας δίνει μια εικόνα των ελλείψεων που υπάρχουν. Θέματα πολύ σοβαρά όπως, για παράδειγμα, η Παράλληλη Στήριξη, οι συχνά ανύπαρκτες γνώσεις των καθηγητών πάνω στην συναισθηματική και ακαδημαική στήριξη των μαθητών αυτών και πολλά άλλα που κάνουν την ζωή των παιδιών και των γονιών, μια ατελείωτη και επίπονη, Οδύσσεια.
Έπειτα από οκτώ χρόνια εκπαίδευσης του παιδιού μου στη δημόσια εκπαίδευση, άλλοτε με παράλληλη στήριξη κι άλλοτε με Ειδικό Βοηθητικό Προσωπικό (ό,τι προλαβαίναμε εν ολίγοις παίρναμε)… έφτασε η πρώτη γυμνασίου, ως η δραματικότερη χρονιά στο σύνολο της εκπαίδευσής του.
Η μετάβαση στη δεύτερη βαθμίδα εκπαίδευσης ήταν η δυσκολότερη διαδικασία που του είχε συμβεί!
Αντιμέτωπος με μια δεκάδα καθηγητών που είχαν παντελή ανικανότητα να γνωρίσουν και να εντάξουν ομαλά, ένα αυτιστικό παιδί, στις καινούριες απαιτήσεις της εκπαιδευτικής καθημερινότητάς του… έναν διευθυντή που δεν γνώριζε καν τη νομοθεσία για τις απουσίες και την εξατομικευμένη μαθησιακή εργασία της Παράλληλης Στήριξης… είχε επιπλέον την διαδικασία να γνωρίσει τρεις παράλληλες στηρίξεις (μια φιλόλογο και δύο μαθηματικούς) που έκλειναν όπως όπως το ωράριο.
Πάντοτε πίστευα πως η παράλληλη στήριξη οφείλει να υποστηρίζει, πρώτα απ’όλα, τα δικαιώματα του κάθε παιδιού που αναλαμβάνει, σύμφωνα με τη νόμιμη γνωμάτευση του τοπικού ΚΕΣΥ . Ως μητέρα κουράστηκα να χρειάζεται να διεκδικώ τα αυτονόητα, με τη σύμφωνη κατεύθυνση του ΚΕΣΥ .
Το αποτέλεσμα για τον Σωτήρη ήταν δραματικό…
Το παιδί δεν είχε τη κατάλληλη συναισθηματική υποστήριξη από τις παράλληλες,πιέστηκε αφόρητα, καθώς ήταν ελλειπής η εμπειρία τους, ακόμη και στη διαχείριση των εκπαιδευτικών θεμάτων. Τελικά ο Σωτήρης απογοητεύτηκε και σταμάτησε την προσπάθεια, να γίνει αυτό που όλοι ήθελαν και απαιτούσαν, από ένα “κανονικό” μαθητή.
Έτσι, στο μισό της εκπαιδευτικής χρονιάς διέκοψε το σχολείο, έχασε το προγραμματισμό του και αρνήθηκε κάθε τι που τον στήριζε και τον βοηθούσε μέχρι εκείνη τη στιγμή .
Ένιωθε πλέον τον αυτισμό και την απόλυτη ανάγκη για αποδοχή.
Ως γονείς δεν σταματήσαμε λεπτό να στεκόμαστε δίπλα του και να τον υποκινούμε στη προσπάθεια αυτή.. αλλά πώς να εργαστεί ένας άνθρωπος χωρίς τα κατάλληλα εργαλεία; χωρίς τη συνεργασία της παράλληλης στήριξης;
Με πόσα άτομα πρέπει να μιλαμε καθημερινά, για το καλό του παιδιού μας που κάθε χρόνο αφήνουμε σε νέα χέρια και χαρακτήρες και πάλι το “ιστορικό μας” από την αρχή.
Κουραστήκαμε…!
Κουραστήκαμε με την αβεβαιότητα του εκπαιδευτικού προσωπικού που μας παρέχει το κράτος για να αισθανθούμε για λίγο ασφαλείς και χαρούμενοι, στη προσπάθεια αυτή των παιδιών μας.
Εμείς όμως συνεχίζουμε τη προσπάθεια κάθε μέρα… όλη τη μέρα… γιατί μας αφορά η ευτυχία και η παραγωγική ζωή των παιδιών μας, η εκπαίδευση, η δημιουργία. Τους υπόλοιπους φορείς τους αφορά;!!
Ευχαριστώ…
Γράφει: η κα Ε.Β.
