Υπάρχουν φορές που είναι πολύ πιο σημαντική η ιστορία που λέει μία ταινία από την καλλιτεχνική της αξία. Υπάρχουν πραγματικές ιστορίες που όχι μόνο υπερβαίνουν τη φαντασία αλλά και πρέπει να ακουστούν. Μία τέτοια ιστορία αφηγείται η τηλεταινία “Believe me” (Πίστεψε με) του 2018. Είναι η ιστορία της απαγωγής της Λίζα ΜακΒέι το 1984 και όσα ακολούθησαν μετά σε μία από τις πιο πολύκροτες υποθέσεις εγκλημάτων της εποχής εκείνης.
του Βαγγέλη Καρατζά – Πατέρας παιδιού στο Φάσμα του Αυτισμού
Η Λίζα είναι μία 17χρονη κοπέλα που ζει μία βασανιστικά δύσκολη ζωή. Η μόνη της παρηγοριά είναι η εργασία της σε ένα μαγαζί με ντόνατ, όπου έχει την ευκαιρία να δείξει ένα μικρό κομμάτι του εαυτού της: είναι ευχάριστη, έξυπνη και εξωστρεφής. Όμως στο οικογενειακό της περιβάλλον έχει παγιδευτεί σε ένα φαύλο κύκλο κακοποίησης. Κακοποιείται σεξουαλικά από το σύντροφό της γιαγιάς της με την ανοχή της και από ότι φαίνεται και με τη συνέργεια της. Σε αυτή την κατάσταση οδηγήθηκε από την μητέρα της, η οποία μένει αλλού, αδιαφορεί για εκείνη και μάλλον αντιμετωπίζει προβλήματα αλκοολισμού. Μέσα σε όλα αυτά η Λίζα ένα βράδυ βιάζεται από κάποιον άγνωστο, ο οποίος την απαγάγει και την κρατάει αιχμάλωτη στο σπίτι του όπου συνεχίζεται επανειλημμένα η κακοποίηση της.
Διαβάστε | #MeToo…
Η θέληση για μία καλύτερη ζωή…
Δεν θα σας το κρύψω ότι είναι ένα κομμάτι της ταινίας που είναι δύσκολο. Το γεγονός ότι είναι τηλεταινία έχει αμβλύνει την απεικόνιση της σκληρότητας χωρίς όμως να αφαιρέσει το σοκ και την αποστροφή που δημιουργεί έστω και η υπόνοια αυτών των πράξεων, όπως στη σκηνή του ντους. Αυτό που είναι καταπληκτικό είναι το πόσο έξυπνα χειραγώγησε η Λίζα τον απαγωγέα για να επιβιώσει όσο και για να μπορέσει να σταματήσει τη δράση του στο μέλλον. Και ακόμα πιο αξιοθαύμαστη είναι η θέληση της όχι μόνο για να ζήσει, αλλά να ζήσει και μία καλύτερη ζωή. Να γίνει καλύτερος άνθρωπος από τη μητέρα της, να γίνει σίγουρα καλύτερος άνθρωπος από τη γιαγιά της, να μπορέσει να βοηθήσει, όπως και έκανε, στο μέλλον και ανθρώπους που πέρασαν το δικό της τραύμα.
Δυσπιστία και προκατάληψη απέναντι στα θύματα…
«Τι δουλειά είχε σε ξενοδοχείο;»
«Τι δουλειά είχε σε αυτοκίνητο με δύο άντρες;»
Την ίδια ανοησία και την ίδια δυσπιστία απέναντι στα θύματα που επιδεικνύει η ελληνική κοινωνία σήμερα, αντιμετώπισε η Λίζα Μακβέι 38 χρόνια πίσω στην Αμερική του 1984. Κανένας δεν την υποστήριξε στην αρχή, κανένας δεν την πίστεψε εξ ου και ο τίτλος της ταινίας. Ο κουτοπόνηρος συντηρητισμός υποκρύπτει συνήθως το σεξισμό και το μισογυνισμό.
Πάντα το θύμα είναι υπό αμφισβήτηση, πάντα υπάρχει μία δικαιολογία και κατανόηση για τους δράστες. Το είδαμε πρόσφατα τόσο στην περίπτωση της Γεωργίας στη Θεσσαλονίκη, όσο και για τους κατηγορούμενους για βιασμούς και παιδεραστία καλλιτέχνες. Η Λίζα λοιπόν τόσο στην ταινία όσο και στην πραγματικότητα επέμεινε, υπερασπίστηκε την αλήθεια και με τη στάση της βοήθησε όχι μόνο τον εαυτό της αλλά έσωσε και ανθρώπινες ζωές, όπως θα δείτε στη συνέχεια της ταινίας.
Η ταινία είναι όσο απλή πρέπει να είναι…
Έχει στα συν της το story και την καταπληκτική ερμηνεία της νεαρής και μικρόσωμης Catie Douglas που παίζει το ρόλο της Λιζα. Το physique της, που μοιάζει πιο πολύ με αυτό ενός μικρού παιδιού, από τη μία υπογραμμίζει το πόσο ευάλωτη ήταν απέναντι στους κακοποιητές της, από την άλλη αναδεικνύει το ηθικό και ψυχικό σθένος της. Άλλο θετικό για μένα ήταν ότι το δεύτερο μισό της ταινίας θυμίζει παλιομοδίτικη αστυνομική ταινία.
Η πραγματική Λίζα Μάκβει…
Στο τέλος της ταινίας βλέπουμε την πραγματική Λίζα Μάκβει. Ένα πραγματικά αξιοθαύμαστο άνθρωπο, που πεισματικά επέλεξε να φτιάξει μία καλύτερη ζωή για τον εαυτό της από αυτή που την προόριζε ο περίγυρος της. Έγινε αστυνομικός που εξειδικεύτηκε στα σεξουαλικά εγκλήματα και ανέλαβε και συμβουλευτική δράση σε σχολεία. Μπορείτε να πάρετε μία γεύση από το χαρακτήρα της παρακολουθώντας ένα ολιγόλεπτο βίντεο που μιλάει για την ζωή της μετά τα γεγονότα εδώ…
Αν και ήταν θύμα προσέφερε στην κοινωνία τόσο μετά το μαρτύριο της όσο και στη μετέπειτα της ζωή. Αυτό που πρέπει να γίνεται όμως είναι το αντίστροφο: το κοινωνικό σύνολο να στηρίξει τα θύματα και όχι να βρίσκεται απέναντί τους.
Ζούμε σε μία ιδιαίτερα σκληρή και σκοτεινή εποχή και αυτό μπορεί να σταματήσει μόνο αν αλλάξουμε νοοτροπία και σταθούμε δίπλα σε αυτούς που μας χρειάζονται.
Δείτε το trailer και λεπτομέρειες εδώ…
Βρείτε τις προτεινόμενες ταινίες του nevronas.gr εδώ…
Γράφει: o Βαγγέλης Καρατζάς – Πατέρας παιδιού στο Φάσμα του Αυτισμού
Επιμέλεια: Νίκος Παγίδας – Εργοθεραπευτής
