Τα μάτια της μητέρας πρέπει να «κοιτάζουν» τη ψυχή, να χαίρονται κάθε στιγμή με το παιδί τους και να νιώθουν υπερήφανες που μπόρεσαν κι έφεραν ζωή… στη ζωή τους!
Μάνα, μητέρα, μανούλα, μαμά… όποια λέξη κι αν χρησιμοποιήσεις για να την καλέσεις, ισοδυναμεί με ότι πιο όμορφο, ονειρικό κι άδολο υπάρχει επάνω στον πλανήτη.
του Νικόλα Τζαβάρα – Δημοσιογράφος
Χίλιες φράσεις δεν φτάνουν για να χαρακτηρίσουν και να περιγράψουν αυτό το θείο δώρο.
Όπως έγραψε ανάγλυφα κι ο ποιητής (Ο. Ελύτης): «Κι ένα τέταρτο μητέρας αρκεί για δέκα ζωές, και πάλι θα περισσέψει. Που να το ανακράξεις σε στιγμή μεγάλου κινδύνου».
Ανάμεσα στις μητέρες, όμως, των νευροτυπικών παιδιών ή φυσιολογικών, όπως λένε κάποιοι… υπάρχουν κι εκείνες των «ειδικών παιδιών». Εκείνες που καλούνται ν’ αντιμετωπίσουν ειδικές καταστάσεις. Εκείνες που η ζωή δεν τους τα έφερε «ρόδινα» και ομαλά όπως σε άλλες περιπτώσεις. Είναι οι ειδικές μανούλες και τις αγαπάμε περισσότερο, απλά, γιατί τις θαυμάζουμε!
«Τα παιδιά μας είναι τα ομορφότερα του κόσμου»
Η ενασχόλησή μου στο χώρο της ειδικής αγωγής με έχει κάνει να συναναστρέφομαι καθημερινά με μητέρες παιδιών με αναπτυξιακές δυσκολίες ή αναπηρίες. Οι περισσότερες είναι ματαιωμένες, άλλες πάλι δεν έχουν αποδεχτεί την πραγματικότητα, ενώ λίγες είναι οι συνειδητοποιημένες.
Το μονοπάτι της ζωής μου, έχει διδάξει ένα μάθημα, να παίρνω τα πράγματα έτσι όπως είναι κι όχι έτσι όπως θα ήθελα να είναι.
«Μέτρον βίου το καλόν, ου το του χρόνου μήκος» είχε πει ο αρχαίος Έλληνας ιστορικός Πλούταρχος. Δηλαδή, η αξία της ζωής μετριέται με την ωραιότητά της κι όχι με το μήκος της.
Τα παιδιά μας είναι τα ωραιότερα του κόσμου, δεν τα ξεχωρίζουμε δεν τα συγκρίνουμε, δεν τα ματαιώνουμε.
Όλα τα παιδιά έχουν να μας δώσουν όμορφα χαρακτηριστικά, ξεχωριστές εμπειρίες, ιδιαίτερες στιγμές. Όλοι μας είμαστε μοναδικοί και μπορούμε μερικά πράγματα, όχι όλα.
Είναι άριστο να βλέπουμε μέσα από τα μάτια των παιδιών μας τα «θέλω» τους. Να υπηρετούμε τις ανάγκες τους. Να «διαβάζουμε» τη δίψα τους για παιχνίδι, για διασκέδαση, για ζωή.
Είναι μεγάλο επίτευγμα η εκπαίδευσή τους, πρωτίστως στις καθημερινές τους ανάγκες και δευτερευόντως στις εκπαιδευτικές, με στόχο την μεγαλύτερη αυτονομία τους. Την ανεξαρτητοποίησή τους.
Δεν είναι φρόνιμο να τα συγκρίνουμε –συνεχώς- με τα υπόλοιπα. Δεν είναι ορθό να ματαιωνόμαστε, επειδή το παιδί του τάδε ή του δείνα μπορεί και κάνει κάτι που δεν μπορεί το δικό μας. Εμείς έχουμε το δικό μας παιδί. Το παιδί μας με τις αρετές και τις δεξιότητές του. Το παιδί με τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά που δεν τα έχουν τ’ άλλα.
Τα μάτια της μητέρας πρέπει να «κοιτάζουν» τη ψυχή, να χαίρονται κάθε στιγμή με το παιδί τους και να νιώθουν υπερήφανες που μπόρεσαν κι έφεραν ζωή… στη ζωή τους!
«Δεν ξέρω πώς θα ήταν ο κόσμος μου χωρίς τα παιδιά σας»
Μανούλες, τα «ειδικά παιδιά σας» με έχουν κάνει άνθρωπο, μ’ έχουν διδάξει να χαίρομαι την κάθε ημέρα μου, μου έχουν μάθει με πόσα απλά πράγματα μπορώ να περάσω καλύτερα, μου έχουν δείξει πόσο όμορφο είναι να μην θεωρώ τίποτα δεδομένο, μ’ έχουν εκπαιδεύσει ν’ αγαπώ τους ανθρώπους, μ’ έχουν πάρει από το χέρι και με έχουν ταξιδέψει σε έναν άλλο πλανήτη, τον δικό τους, τον μαγικό, τον παραδεισένιο εκεί που δεν μπορούν να μπουν πολλοί, μόνο όσοι τα αγαπάνε πραγματικά.
Μητέρες των «ειδικών παιδιών» τα παιδιά σας με έχουν κάνει να γελάσω και να περάσω όμορφα, όσο δεν έχω φανταστεί ποτέ στη ζωή μου.
Δεν ξέρω πως θα ήταν ο κόσμος μου χωρίς τα παιδιά σας, σας ευγνωμονώ και σας λατρεύω περισσότερο γι’ αυτό που μου έχετε προσφέρει!
Χρόνια σας πολλά, κάθε μέρα! …και όχι μόνο στη παγκόσμια ημέρα της μητέρας.
Γράφει: o Νικόλας Τζαβάρας – Δημοσιογράφος
