Η πρεμιέρα της παιδικής θεατρικής παράστασης : «Ο Μάκης Ροδάκης και το άστρο άσπρο παγωτό» πραγματοποιήθηκε και η χαρά μας που βρεθήκαμε εκεί, εγώ και η Νάνσυ Παναγουλοπούλου από το nevronas.gr, ήταν τεράστια! Αλλά από δώ και πέρα θα μιλήσω προσωπικά και θα αφήσω την υπέροχη συναδελφισσά μου για λίγο έξω από αυτό το άρθρο.
της Γιώτα Ευσταθίου – Θεατρολόγος – Ηθοποιός
Η πρεμιέρα έγινε στο Θέατρο της Ημέρας ένα βροχερό απόγευμα όμως μέσα στο θέατρο η ατμόσφαιρα ήταν ζεστή και πρόσχαρη σε αντίθεση με τον τόσο άστατο και υγρό καιρό. Ευτυχώς η παράσταση γλύκανε την αστάθειά του!
Το κείμενο ήταν η θεατρική μεταφορά του ομώνυμου παιδικού παραμυθιού της Αφροδίτης Σπανουδάκη που μιλά για τη διαφορετικότητα, για το γεγονός ότι αν πιστέψουμε σε εμάς και έχουμε θέληση όλα μπορούν να γίνουν πραγματικότητα, αρκεί να μας δοθούν ίσες ευκαιρίες, για την αξία της ειρήνης και της αδελφοσύνης, για τη φιλία και την αγάπη!
Η σκηνοθεσία του Κώστα Παπαγεωργίου, έδεσε με ευγένεια το παραμύθι και το μετουσίωσε σε θεατρική πράξη και αγκάλιασε με φροντίδα όλους του ηθοποιούς και θεατές, μικρούς και μεγάλους, ανεξαιρέτως.
Η σκηνή γεμάτη με χρώματα και λειτουργικά σκηνικά, τα κοστούμια εντυπωσιακά μέσα στην απλότητά τους, η μουσική πλαισίωνε όμορφα όλες τις στιγμές όπου συνυπάρχει μέσα στην παράσταση!
Οι συνάδελφοι ηθοποιοί, όλοι ταλαντούχοι, με ωραίες φωνές και κίνηση.
Θα κάνω ιδιαίτερη μνεία όμως σε ένα πλάσμα που πριν πολλά χρόνια, είχα ξεχωρίσει για το ταλέντο, το πείσμα, την αντοχή, την ακούραστη προσπάθεια και την δυναμική της. Η Μαρία Χριστίνα Τζαβάρα, αυτό το κορίτσι για το οποίο σας είχα μιλήσει σε μια παγκόσμια μέρα αναπηρίας, πριν αρκετά χρόνια.
Η εξέλιξή της ως ηθοποιός είναι αφοπλιστική.
Με πόση χάρη και μαεστρία διαχειρίστηκε (προφανώς και με την καθοδήγηση του σκηνοθέτη της) όλα τα κωμικά στοιχεία της παράστασης. Μετουσιώθηκε σε αγοράκι, βέβαια στο πρόσωπό της βλέπαμε ένα παιδί χωρίς φύλο, ένα παιδί που θα μπορούσε να είναι το οποιοδήποτε παιδί του κόσμου! Η αμεσότητά της μας τράβηξε τις ρόδες του αναπηρικού αμαξιδίου της πήγαινε και εκείνη!
Νανά Τζαβάρα… Λαχτάρα για Τέχνη και Ζωή!
Θα κλείσω λέγοντας κάτι το οποίο λέω σε όποιον γονιό με ρωτάει για το πώς θα μπορούσε το μη ανάπηρο/ νευροτυπικό παιδί του να έρθει κοντά στην αναπηρία και να τη γνωρίσει με όσο δυνατόν πιο αυθόρμητο τρόπο: «Ζήστε με τους ανάπηρους, συναναστραφείτε τους, γνωριστείτε, αγκαλιάστε τους, μιλήστε τους και εσείς και τα παιδιά!».
Μόνον έτσι τα παιδιά θα κατανοήσουν αυτό που ήδη γνωρίζουν, ότι δηλαδή είμαστε όλοι ίσοι.
Τα παιδιά δεν βλέπουν την διαφορετικότητα ως αποκλεισμό. Σας παρακαλώ, μην τους μαθαίνετε το αντίστροφο!
