Πριν ξεκινήσω να γράφω το παρακάτω κείμενο σκέφτηκα ότι τα πάντα ξεκινούν απ’τις αφορμές. Αυτές που βλέπεις, διαβάζεις, ακούς και βιώνεις πολλές φορές. Όλες αυτές πλάθουν τον χαρακτήρα σου, διαμορφώνουν τα πιστεύω σου αλλα και το τί θέλεις να κάνεις και πώς να ζήσεις σ’αυτήν την περίεργη κοινωνία.
του Γιάννη Βανταράκη – Δημοσιογράφος
Οι επόμενες σκέψεις που θα διαβάσετε είναι ένας συνδυασμός κάποιων στίχων ενός τραγουδιού που τον τελευταίο καιρό ακούω συχνά και με αντιπροσωπεύουν σαν προσωπικότητα, σε συνάρτηση μ’ ένα τραγικό γεγονός που συνέβη τον Αύγουστο του 2019 στην Αμερική, όπου ένας ακροδεξιός νεαρός άνοιξε πυρ σε ένα ισπανόφωνο μαγαζί, έχοντας σαν αποτέλεσμα 20 νεκρούς και 26 τραυματίες.
Το έγκλημα αυτό, όπως είπαν αργότερα οι αστυνομικοί, ήταν έγκλημα μίσους προς την ισπανική κοινότητα, με λίγα λόγια ένα έγκλημα ρατσιστικού είδους.
Για άλλη μια φορά, η κοινωνία βίωσε το γεγονός ότι ο άνθρωπος μισεί τον συνάνθρωπο του ο οποίος μιλάει διαφορετικά, συμπεριφέρεται διαφορετικά και έχει άλλο χρώμα από το δικό του. Ένα έγκλημα που γεννάει τα πιο αρχέγονα και φονικά ένστικτα του ανθρώπου με μοναδικό σκοπό την εξαφάνιση αυτών των «διαφορετικών».
Πολλές φορές δεν μπορώ να συνειδητοποιήσω γιατί ο άνθρωπος μισεί τόσο πολύ και θέλει να καταστρέψει τα πάντα γύρω του, σε σημείο που πολλές φορές το καταφέρνει κιόλας, όπως για παράδειγμα με την εξαφάνιση πολλών ειδών ζώων. Την μοναδική φορά που πήγα να βγάλω μία άκρη ήταν όταν σκέφτηκα ότι ο άνθρωπος είναι γεννημένος από το χάος. Έρχεται στη ζωή και φεύγει απ’ αυτήν, αφού έχει γίνει σκόνη. Το χάος δεν μπορεί να το κατατάξει κανείς κάπου, έτσι έκανα και εγώ έναν παράλογο ίσως συνειρμό.
Ο συνδυασμός με τους στίχους του τραγουδιού που προανέφερα είναι ότι στο τραγούδι ακούγονται οι εξής στίχοι:
«Είμαι παιδί αυτής της γης, δε θέλω βία, δε βλέπω χρώματα, έχω αχρωματοψία».
Αυτοί είναι οι στίχοι και για ένα σημαντικό λόγο ευχαριστώ τους γονείς μου που με μεγάλωσαν χωρίς να μισώ τον διπλανό μου λόγω της διαφορετικής φυλής του ή του διαφορετικού χρώματός του. Χαίρομαι που ποτέ δεν κοίταξα κάποιον υποτιμητικά, λόγω της χώρας του, όσο υπερβολικό και αν ακούγεται. Ίσως να υπήρξα λίγο σκεπτικός με κάποιους ανθρώπους, στα χρόνια του γυμνασίου ή και της “χαζής” εφηβείας. Αλλά ποτέ δεν μίσησα, ποτέ δεν λοιδόρησα έναν άνθρωπο με το σκεπτικό να τον μειώσω λόγω της φυλής του.
Όσο μεγάλωνα και διαμορφώνονταν οι σκέψεις και η προσωπικότητά μου, τόσο υπερίσχυε το πιστεύω ότι πρώτα απ’ όλα, είμαστε όλοι πολίτες αυτού του κόσμου. Ενός κόσμου χωρίς σύνορα, χωρίς πολέμους, χωρίς παιδιά να πνίγονται και να βλέπουν τα σπίτια τους να βομβαρδίζονται από ψηλά, αντί να βλέπουν ένα ήλιο με γαλάζιο ουρανό.
«…είμαστε όλοι πολίτες αυτού του κόσμου. Ενός κόσμου χωρίς σύνορα, χωρίς πολέμους».
Κάποιος θα μου πει ότι πολύ ωραία η ουτοπία και το συννεφάκι που σκέφτεσαι. Δεν θα του ξεκινήσω αντίλογο, γιατί ξέρω ότι ο καπιταλισμός που όλοι προσκυνάνε έχει καταστρέψει και έχει σκοτώσει την ανθρώπινη ψυχή, πολλές φορές νομίζω ότι είμαστε ζόμπι που σέρνουμε το κουφάρι μας.
Ξέρω όμως και το άλλο και το υπερασπίζομαι με μανία. Πιστεύω ότι εκεί έξω υπάρχουν κάποιοι που βλέπουν τα ίδια πράγματα μ’εμένα. Ίσως λοιπόν κάποια μέρα εμείς οι λιγοστοί ρομαντικοί κερδίσουμε αυτό το τέρας που τρέφεται από τις σάρκες μας.
Γράφει: ο Γιάννης Βανταράκη – Δημοσιογράφος
Επιμέλεια: Πόπη Μάλεση
