Ο ομογενής πρόεδρος της Συμβουλευτικής Επιτροπής Αναπηρίας Βικτώριας (VDAC), Δρ Γιώργος Ταλαίπωρος, ανησυχεί για τα μηνύματα που ενδέχεται να περάσουν οι «συγκινητικές» δηλώσεις του Αυστραλού της Χρονιάς, Dylan Alcott, κατά τη διάρκεια των επόμενων δώδεκα μηνών.
Όπως μεταφέρει το ομογενειακό μέσο Νέος Κόσμος, ο κ. Ταλαίπωρος, αντέδρασε στην ομιλία του παραολυμπιονίκη και «Αυστραλού της Χρονιάς», Dylan Alcott, και συγκεκριμένα στη δήλωσή του ότι η αναπηρία του είναι «το καλύτερο πράγμα» που του έχει συμβεί.
Ο Dylan Alcott, έγραψε ιστορία όταν έγινε ο πρώτος άνθρωπος με ορατή αναπηρία που αναδείχθηκε «Αυστραλός της Χρονιάς», στην 62χρονη ιστορία του θεσμού, τόσο για τις αθλητικές του διακρίσεις όσο και για το φιλανθρωπικό του έργου.
«Ο Dylan είναι ένας καταπληκτικός αθλητής, επιχειρηματίας και φοβερός ομιλητής. Του αξίζει αυτό το βραβείο – δεν υπάρχει αμφιβολία γι’ αυτό!» αναφέρει στην ανάρτησή του ο Δρ Ταλαίπωρος.
Διαβάστε | Autism Stories | «Είναι αργά για παραμύθια, ψυχούλα μου»
Ωστόσο, τα σχόλια του κ. Alcott σχετικά με την αγάπη που έχει για την αναπηρία του κατά την ευχαριστήρια ομιλία του στην τελετή βράβευσης, δεν άρεσαν στον Ελληνοαυστραλό υπερασπιστή των ατόμων με αναπηρία, ο οποίος θεωρεί ότι τέτοιες δηλώσεις δεν αντικατοπτρίζουν την εμπειρία ενός μεγάλου αριθμού ανθρώπων που ζουν με αναπηρία, όπως ο ίδιος.
Επειδή ο ίδιος, όπως και τόσοι άλλοι, δεν είναι «ερωτευμένοι» με την αναπηρία τους, ο Δρ. Γιώργος Ταλαίπωρος αναρωτιέται ποια μηνύματα θα περάσουν οι «συγκινητικές» δηλώσεις του Αυστραλού της Χρονιάς, Dylan Alcott, κατά τη διάρκεια των επόμενων δώδεκα μηνών.
Μήπως φανεί ότι ο ίδιος, όπως και άλλοι που δεν αγαπούν την αναπηρία τους, δεν έχουν καταφέρει να εξελιχθούν στο ταξίδι τους με την αναπηρία; αναρωτιέται ο Δρ Ταλαίπωρος.
«Μήπως θεωρηθεί ότι δεν έχω φτάσει ακόμα στον τελικό προορισμό μου, να αγκαλιάσω και να γιορτάσω την αναπηρία μου; Κάποιοι μπορεί να υποθέσουν κάτι τέτοιο».
«Αλλά όχι» δηλώνει ο Δρ. Ταλαίπωρος.
«Αντανακλά τη σοβαρότητα της αναπηρίας μου και το γεγονός ότι η αναπηρία κάνει τη ζωή μου πραγματικά δύσκολη.
Εξαρτώμαι από άλλους για τα πιο βασικά. Το να δυσκολεύομαι να φάω, να πιω, να αναπνεύσω, δεν είναι παίξε-γέλασε. Ούτε και ο πόνος της ακραίας σκολίωσης που βιώνω καθημερινά.
Δεν θέλω τη συμπάθειά σας. Θέλω οι άνθρωποι να καταλάβουν ότι δεν μπορούμε όλοι “να αγαπάμε την αναπηρία μας”. Στη δική μου περίπτωση, πραγματικά, δεν υπάρχουν πολλά πράγματα να αγαπήσεις σε αυτή. Τη μισώ και πάντα θα τη μισώ.
Το να μισώ την αναπηρία μου δεν σημαίνει ότι μισώ και τη ζωή μου. Αγαπώ τη ζωή μου και νιώθω περήφανος για όσα έχω πετύχει και για τη δουλειά που κάνω. Αισθάνομαι περήφανος και αγαπώ την κοινότητα των ατόμων με αναπηρία στην οποία ανήκω.
Έτσι, καθώς θα περάσουμε τους επόμενους 12 μήνες ακούγοντας τον Dylan και την ευσυγκίνητη ιστορία του, ας μην ξεχάσουμε ότι υπάρχουν πάρα πολλές άλλες ιστορίες που δεν είναι τόσο συγκινητικές, αλλά αντιπροσωπεύουν την καθημερινή πραγματικότητα των ανάπηρων στις πολλές μορφές της. Δεν μπορούμε όλοι να αγαπάμε την αναπηρία μας. Και δεν χρειάζεται [να την αγαπάμε].
Αλλά αυτό που όλοι πρέπει να κάνουμε είναι να εργαστούμε για μια κοινωνία όπου η προσβασιμότητα και η ενσωμάτωση θα βρίσκονται στο επίκεντρο της κοινωνικής πολιτικής, έτσι ώστε να υπάρχουν περισσότεροι λόγοι να αγαπάς και λιγότεροι λόγοι να μισείς, το γεγονός ότι είσαι ανάπηρος».
Πηγή: https://neoskosmos.com
