Την Τετάρτη, 28 Αυγούστου 2019, παραβρέθηκα στην τελετή ορκωμοσίας του Δημάρχου, του νέου Δημοτικού Συμβουλίου και Κοινοτικών Συμβούλων Κηφισιάς, Νέας Ερυθραίας και Εκάλης, στη «Βίλα Μπότση». Παρατήρησα την παντελή έλλειψη μέριμνας για τα ΑμεΑ, εντάξει όχι παντελής, αλλά εκτός από μια υποτυπώδη ράμπα τίποτα άλλο. Και εντάξει, οι κατασκευαστικές δομές σ’ ένα παλιό κτίριο δεν είναι τέτοιες που να το καθιστούν προσβάσιμο, όμως οι κοινωνικές θα έπρεπε να υπάρχουν.
της Aδαμαντίας Ζαχαριάδη – Αθλήτρια Εθνικής Ομάδας Ξιφασκίας με Αμαξίδιο
Ρώτησα για αυτές και η απάντηση ήταν:
– Ε!, αφού δεν υπάρχουν στο χώρο (άλλα ΑμεΑ), τί να τις κάνουμε (τις δομές).
Και όταν είπα ότι υπάρχει και κάποιος κύριος, σε αμαξίδιο, που ορκιζόταν, η υπεύθυνη μου απάντησε ότι είχε καλέσει όλους όσους επρόκειτο να ορκιστούν και ενώ ήταν υποχρεωμένος να της το πει, δεν το ανέφερε…!
Δεν ήταν υποχρεωμένος εκείνος να το αναφέρει και καλώς δεν είπε κάτι, γιατί έχει και μια αξιοπρέπεια, όπως όλοι οι άνθρωποι (ΑμεΑ ή μη). Εσείς έπρεπε να έχετε μεριμνήσει γι’ αυτόν όπως και για τα υπόλοιπα άτομα π.χ με ακουστικές ή οπτικές διαταραχές, οι οποίοι θα ήθελαν να παρευρεθούν στην ορκωμοσία και φυσικά να έχουν την δυνατότητα να την παρακολουθήσουν (Διερμηνεία στην Ελληνική Νοηματική Γλώσσα, Ακουστική Περιγραφή, επιπλέον καθίσματα κλπ).
Θα μπορούσε κάλλιστα να είναι μια ορκωμοσία προσβάσιμη σε όλους.
Η υπεύθυνη συνέχισε να με ενημερώνει ότι δεν υπήρχαν στην αίθουσα άλλα ΑμεΑ.
Μα πώς θα μπορούσαν και γιατί να έρχονταν; Για να τα “ποδοπατήσει” και να τα “κουρελιάσει”, για ακόμα μια φορά, η κοινωνία μας;
Και όμως “υπήρχαμε” άτομα με αναπηρίες μέσα στην αίθουσα… μα δεν ήσαστε έτοιμοι να μας δεχτείτε, ούτε να μας αντιμετωπίσετε.
Και ξέρετε ποιο είναι το χειρότερο;
Ότι, όπως ο περισσότερος κόσμος, δεν ξέρετε τί είναι άτομα με αναπηρία, δεν είστε ενημερωμένοι για την αναπηρία, η οποία δεν είναι μόνον μιας μορφής. Μπορούμε να καταλάβουμε και να δεχτούμε εύκολα ένα άτομο με κινητική αναπηρία, αρκεί αυτό να είναι σε αμαξίδιο. Πέραν αυτού δε δεχόμαστε τίποτα άλλο…
Όμως υπάρχουν και τόσα άλλα, που δεν τα βλέπουμε επειδή δεν είμαστε εκπαιδευμένοι γι’ αυτό ή απλά κλείνουμε τα μάτια μας.
Πώς κρίνουμε ένα άτομο με αναπηρία; Αν έχει κάνει αγώνα και προσπάθεια και είναι ξανά στα πόδια του, έπαψε να είναι ΑμεΑ; Έπαψε να έχει τα ίδια δικαιώματα;
Σκεφτήκαμε ποτέ ότι σ’ αυτόν τον άνθρωπο μπορεί να λείπουν πιο πολλά από κάποιον που έχει εμφανή αναπηρία;
Μπορεί να του λείπουν… μια σπλήνα, μισός πνεύμονας, λίγο συκώτι, κάποιοι σπόνδυλοι, κάτι χόνδροι, να του έχουν ράψει το πάγκρεας, να έχουν ασβεστοποιηθεί κάτι κόκαλα, ή στο κάτω-κάτω μπορεί να έχει νευρολογικές βλάβες ή κάποια ασθένεια… ΑΛΛΑ… δεν έχει τίποτα. Αφού περπατάει!
Και η παρωδία αυτή, της ορκωμοσίας, συνεχίστηκε και την επόμενη ημέρα, στο Θέατρο του Δημαρχείου της Κηφισιάς όπου οι υπεύθυνοι σήκωσαν άτομο “υποβασταζόμενο”, για να μείνουν οι θέσεις κενές για τον κύριο Δήμαρχο ή όποιους δημοτικούς υπαλλήλους… Και έμεινα άναυδη!
Διαβάστε ακόμη…
«Μια ΣΧΕΔΙΑΣΜΕΝΗ κοινωνία… ΠΡΟΣΒΑΣΙΜΗ για όλους!»
Γράφει: η Aδαμαντία Ζαχαριάδη – Αθλήτρια Εθνικής Ομάδας Ξιφασκίας με Αμαξίδιο
Επιμέλεια: Πόπη Μάλεση
