Το κείμενο αυτό, φανταστικό ή μη -δεν έχει καμία σημασία- αγγίζει μαμάδες, μπαμπάδες, παππούδες, γιαγιάδες παιδιών που βρίσκονται στο φάσμα του αυτισμού.
Θέλω κι εγώ να μοιραστώ μαζί σας την εμπειρία μου ως μαμά ενός γλυκύτατου αγοριού 6 ετών διαγνωσμένο στο φάσμα και μιας νευροτυπικής μπεμπούλας, 16 μηνών.
της Μαριάνθης Ωρολογά – Μητέρα του αυτιστικού Ηλία
Μέσα από όλη μας την εμπειρία σαν οικογένεια αποκομίζουμε καθημερινά μαθήματα και γνώσεις που σε άλλη περίπτωση δεν θα υπήρχαν!
«Εκείνο το βράδυ δεν σταμάτησα να κλαίω και να πλημμυρίζω από συναισθήματα, ανησυχία, ερωτήματα.
Ένα μεγάλο, τεράστιο ερωτηματικό!
Ένα μεγάλο, τεράστιο Γιατί;!
Αφού πέρασε εκείνο το τυραννικό βράδυ κι έφτασε το πρωινό, αντίκρυσα τα μεγάλα, γλυκά ματάκια του. Τον κοίταξα κατάματα, του ζήτησα συγγνώμη και ξέσπασα ξανά σε κλάματα. Εκείνος με αγκάλιασε με τα μικρά του χεράκια, βουβά και χωρίς να μιλά μου τα είπε όλα!
Ήταν η μόνη αγκαλιά που χρειαζόμουν εκείνη τη στιγμή, αλλά δεν ένιωθα ότι την άξιζα. Με πλημμύριζαν ενοχές, στενοχώρια, ανησυχία για το μέλλον και προσευχόμουν κάθε στιγμή να μην είχε συμβεί αυτό!
Στο δικό μου παιδί;
Γιατί;
Ανασφάλεια και αναπάντητα ερωτήματα γέμιζαν το κεφάλι μου…
- Μήπως ευθύνομαι εγώ για την κατάστασή του;
- Θα μιλήσει άραγε ποτέ το δικό μου παιδάκι;
- Θα ακούσω ποτέ τη φωνούλα του;
- Θα ακούσω ποτέ το πολυαναμενόμενο «μαμά», όπως φωνάζουν όλα τα παιδάκια τις μαμάδες τους;
- Τί και πόσες απορρίψεις θα βιώσει στη ζωή του;
- Θα μπορέσει να αυτονομηθεί και να ζήσει μια ανεξάρτητη ζωή;
Και πολλά, πολλά ακόμα ερωτήματα και σκέψεις έτρωγαν το μυαλό και τη ψυχή μου.
Τι ήταν όμως αυτό που άκουσα εκείνο το βράδυ;
Σίγουρα κάτι που με απασχολούσε καιρό.
Έψαχνα, ερευνούσα και έβλεπα σημάδια.
Ενώ δεν είχα κάποια πείρα πάνω σε ανατροφή και μεγάλωμα παιδιών, το ένστικτο κάπου με οδηγούσε.
Η αόρατη αναπηρία βρίσκεται ανάμεσά μας. Ανάμεσα στα παιδιά μας, στους συμμαθητές, στους γείτονες, στην οικογένειά μας.
Και μπορεί να μη μας αφορά άμεσα, αλλά η νευροδιαφορετικότητα υπάρχει, και ο ρυθμός με τον οποίο εξαπλώνεται είναι ραγδαίος στο δυτικό κόσμο!
Κανένα παιδί δεν πρέπει να στιγματίζεται και να παραγκωνίζεται λόγω της νευροδιαφορετικότητάς του.
Δεν είναι κάτι που επέλεξε.
Είναι μία κατάσταση στην οποία ζει με πλήρη αντίληψη της διαφορετικότητάς του, με ό,τι συνεπάγεται αυτό. Χρειαζόμαστε παιδιά με ενσυναίσθηση, που θα στηρίζουν και θα αγαπούν το διπλανό τους. Άλλωστε όλα τα παιδιά, θέλουν και οφείλουν να ανήκουν σε ένα κοινωνικό σύνολο, να έχουν φίλους και να νιώθουν αποδοχή.
Μαθαίνω για τον αυτισμό, αγκαλιάζω το φάσμα, αποδέχομαι τη νευροδιαφορετικότητα.
Το κείμενο, φανταστικό ή μη -δεν έχει καμία σημασία- αγγίζει μαμάδες, μπαμπάδες, παππούδες, γιαγιάδες παιδιών που βρίσκονται στο φάσμα του αυτισμού.»
Γράφει: η Μαριάνθη Ωρολογά – Μητέρα του αυτιστικού Ηλία
